Przedsięwzięcia misyjne

Nasze wydawnictwa są wyznaczonymi przez Boga ośrodkami i muszą wykonać dzieło, którego znaczenia nie da się teraz przewidzieć. Są jeszcze prawie nietknięte możliwości wywierania wpływu i na tym polu Bóg nawołuje do współpracy.SS3 103.5

Tam, gdzie na nowe tereny wkroczyło poselstwo prawdy Bożej, tam muszą być, według zamierzeń Bożych, zawsze zakładane nowe ośrodki. Na całym świecie dzieci Boże powinny wznosić słupy pamiątkowe sabatu — Jego znaku pomiędzy Nim a nimi, znaku, że On jest Tym, który ich uświęca. W różnych krajach objętych działalnością misyjną muszą powstawać wydawnictwa, przedstawiające istotę dzieła, muszą być centrum działalności i wywierania wpływu, przyciągać uwagę ludzi, rozwijać talenty i zdolności wierzących, jednoczyć nowe zbory i wspierając wysiłki kaznodziejów dawać im możność łatwiejszego komunikowania się ze zborami i szybszego szerzenia poselstwa — wszystko to i jeszcze wiele innych argumentów przemawia za zakładaniem instytucji wydawniczych na nowych terenach misyjnych.SS3 103.6

Przywilejem, a nawet obowiązkiem naszych instytucji wydawniczych jest uczestniczenie w tym przedsięwzięciu. Powstały one na fundamencie ofiarności. Zbudowano je z darów dzieci Bożych, składanych w duchu samozaparcia, i dzięki bezinteresownej pracy Jego sług. Bóg chce, żeby teraz one objawiały takiego samego ducha wyrzeczenia się siebie i taką samą gotowość niesienia pomocy przy zakładaniu nowych ośrodków na innych terenach.SS3 104.1

Zarówno dla instytucji, jak i dla pojedynczych osób istnieje to samo prawo: nie wolno myśleć tylko o sobie. Skoro jakaś instytucja została gdzieś założona, stanęła już na mocnym gruncie i zdobyła siłę i wpływ, to nie powinna stale sięgać po więcej, stale dążąc do zapewnienia sobie większych udogodnień. Każdą instytucję, i każdą indywidualną osobę obowiązuje jedno prawo: dzielić się tym, co nam dano. Bóg daje, żebyśmy dawali. Z chwilą, gdy jakakolwiek instytucja zdobyła silną pozycję, powinna pośpieszyć z pomocą innym ośrodkom, będącym w większej niż ona potrzebie.SS3 104.2

Takie postępowanie jest zgodne zarówno z zasadami zakonu, jak i ewangelii — zasadami objawionymi w życiu Jezusa. Największym dowodem tego, że jesteśmy szczerzy, gdy wyznajemy, że przestrzegamy prawa Bożego i okazujemy wierność naszemu Zbawicielowi jest niesamolubna, ofiarna miłość ku bliźnim.SS3 104.3

Jest to chwałą dla ewangelii, że została oparta na zasadzie odnowienia w grzesznych ludziach wizerunku boskiego oblicza, mianowicie nieustannego okazywania dobroczynności. Gdzie ta zasada jest ciągle objawiana, tam widać upodobanie Boże.SS3 104.4

Kto w imię prawdy naśladuje Chrystusa w samozaparciu, będzie wywierać potężne wrażenie na świecie. Jego przykład działa przekonywająco i zaraźliwie. Ludzie widzą, że wśród dzieci Bożych jest wiara działająca przez miłość, a serca są wolne od samolubstwa. W życiu tych, którzy są posłuszni przykazaniom Bożym ludzie ze świata widzą przemożny dowód tego, że zakon Boży jest prawem miłości do Boga i człowieka.SS3 104.5

Dzieło Boże ma zawsze być świadectwem łaskawości Bożej i właśnie ten znak musi być widoczny w działaniu naszych instytucji. Dzięki temu mogą one pozyskać zaufanie ludzi i znajdować źródło pomocy do rozszerzenia królestwa Bożego. Pan cofnie swe błogosławieństwo tam, gdzie w jakiejkolwiek gałęzi Jego dzieła będzie się osiągać samolubne cele. Natomiast obdarzy swoje dzieci na całym świecie wszelkimi dobrami, o ile będą je używać dla dobra bliźnich. Jeśli całym sercem przyjmiemy Boże zasady czynienia dobra i we wszystkich rzeczach będziemy posłuszni wskazaniom Ducha Świętego, doświadczymy tego, co zdarzyło się w czasach apostolskich.SS3 104.6