ΚΕΦΆΛΑΙΟ 24—ΚΟΡΙΝΘΟΣ

(Βασίζεται στις Πράξεις 18:1 - 18.)ΠΑ 214.1

Στον πρώτο χριστιανικό αιώνα η Κόρινθος ήταν μία από τις εξέχουσες πόλεις, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Έλληνες, Ιουδαίοι και Ρωμαίοι καθώς και ταξιδιώτες από όλες τις χώρες συνωστίζονταν στους δρόμους της, επιδιδόμενοι στις επιχειρήσεις τους ή στις απολαύσεις. Μεγάλο εμπορικό κέντρο, σε ευνοϊκή τοποθεσία προσιτή από κάθε σημείο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, η Κόρινθος αποτελούσε ένα σπουδαίο μέρος για την αναστήλωση πνευματικών μνημείων για το Θεό και την αλήθεια Του.ΠΑ 214.2

Ανάμεσα στους Ιουδαίους που είχαν εγκατασταθεί στην Κόρινθο ήταν ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα οι οποίοι αργότερα διακρίθηκαν ως ικανοί εργάτες του Χριστού. Αφού πρώτα εξακρίβωσε το χαρακτήρα των ανθρώπων αυτών, ο Παύλος «έμενε παρ’ αυτοίς.»ΠΑ 214.3

Από την αρχή ακόμη των προσπαθειών του στο ταξιδιωτικό αυτό σταυροδρόμι, ο Παύλος συνάντησε κάθε λογής εμπόδια στην πρόοδο του έργου του. Η πόλη ήταν παραδομένη σχεδόν καθ’ολοκληρία στην ειδωλολατρία. Η Αφροδίτη ήταν η ευνοούμενη θεά. Πολλές ανήθικες συνήθειες και ιεροτελεστίες σχετίζονταν με τη λατρεία της Αφροδίτης. Οι Κορίνθιοι είχαν αποκτήσει φήμη για τη μεγάλη τους ανηθικότητα, ακόμη και μεταξύ των ειδωλολατρών. Ελάχιστα φαίνονταν να σκέπτονται ή να φροντίζουν για οτιδήποτε άλλο εκτός από τις απολαύσεις και τις εφήμερες χαρές.ΠΑ 214.4

Κηρύττοντας στην Κόρινθο, ο απόστολος ακολούθησε διαφορετική τακτική από εκείνη που είχε χαρακτηρίσει τις προσπάθειές του στην Αθήνα. Όταν βρίσκονταν στην πόλη εκείνη είχε προσπαθήσει να προσαρμόσει τη μέθοδό του σύμφωνα με το χαρακτήρα των ακροατών του. Είχε αντιμετωπίσει τη λογική, με τη λογική, την επιστήμη με την επιστήμη, τη φιλοσοφία με τη φιλοσοφία. Σκεπτόμενος τον καιρό που είχε δαπανηθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο και αναλογιζόμενος τα πενιχρά αποτελέσματα της διδαχής του στην Αθήνα, προτίμησε να εφαρμόσει ένα διαφορετικό τρόπο εργασίας στις προσπάθειές του να ελκύσει την προσοχή των αδιάφορων και αμέριμνων Κορινθίων. Αποφάσισε να αποφύγει τις εξεζητημένες επιχειρηματολογίες και συζητήσεις. «Αποφάσισα να μη εξεύρω τίποτε μεταξύ σας,» λέγει στους Κορινθίους, «ειμή Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον.» Για το κήρυγμα σ’ αυτούς ανέφερε: «Ο λόγος μου και το κήρυγμά μου, δεν εγίνετο με καταπειστικούς λόγους ανθρώπινης σοφίας αλλά με απόδειξιν Πνεύματος και δυνάμεως.» (Α ', Κορ.2:2, 4.)ΠΑ 214.5

Ο Ιησούς τον οποίο ο Παύλος θα παρουσίαζε στους Έλληνες της Κορίνθου ως Σωτήρα Χριστό, ήταν Εβραίος από ταπεινή καταγωγή, μεγαλωμένος σε μία κωμόπολη γνωστή για την κακοήθειά της. Είχε απορριφθεί από τους ίδιους τους ομοεθνείς του και τελικά σταυρώθηκε σαν κακούργος. Οι Έλληνες πίστευαν στην ανάγκη της εξύψωσης της ανθρώπινης φυλής. Έκριναν όμως ότι η μελέτη της φιλοσοφίας και της επιστήμης ήταν τα μόνα μέσα με τα οποία θα πετύχαιναν την ηθική ανάταση και την τιμητική θέση της ανθρωπότητας. Θα κατόρθωνε ο Παύλος να τους πείσει ότι η πίστη στη δύναμη του άσημου εκείνου Ιουδαίου μπορούσε ποτέ να εξυψώσει και να εξευγενίσει κάθε δυνατότητα της ανθρώπινης ύπαρξης;ΠΑ 215.1

Στη σκέψη πλήθους συγχρόνων ανθρώπων, ο σταυρός του Γολγοθά περιβάλλεται από ιερές αναμνήσεις. Διάφορα ευλαβικά περιστατικά συσχετίζονται με τις σκηνές της σταύρωσης. Στις ημέρες του Παύλου όμως, ο σταυρός προξενούσε αισθήματα αποστροφής και φρίκης. Να παρουσιάζει κανείς σαν Σωτήρα του κόσμου κάποιον που είχε πεθάνει στο σταυρό, φυσικό ήταν να προκαλέσει την ειρωνεία και την αντίδραση.ΠΑ 215.2

Ο Παύλος ήξερε καλά με τι τρόπο θα έβλεπαν το άγγελμά του τόσο οι Ιουδαίοι όσο και Έλληνες της Κορίνθου. «Ημείς κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον,» ομολογεί, «εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν.» (Α’ Κορ. 1:23.) Ανάμεσα στους Εβραίους ακροατές του βρίσκονταν πολλοί οι οποίοι θα εξοργίζονταν με το μήνυμα που θα τους μετέδιδε σε λίγο. Όσο πάλι για την κρίση των Ελλήνων, αυτοί θα εύρισκαν τα λόγια του σωστή ανοησία. Θα τον υπέβλεπαν σαν αφελή με το να προσπαθεί να υποδείξει ότι ο σταυρός είχε οτιδήποτε να κάνει με την εξύψωση της φυλής ή με τη σωτηρία της ανθρωπότητας.ΠΑ 215.3

Για τον Παύλο όμως ο σταυρός αποτελούσε το μοναδικό αντικείμενο υψίστου ενδιαφέροντος. Αφότου είχε αναχαιτιστεί στο καταδιωκτικό του στάδιο εναντίον των οπαδών του σταυρωμένου Ναζαρηνού, δεν έπαψε ποτέ να καυχάται στο σταυρό. Την εποχή εκείνη είχε δεχθεί την αποκάλυψη της άπειρης αγάπης του Θεού όπως την αποκαλύπτει ο θάνατος του Χριστού. Μία θαυμάσια αλλαγή είχε επέλθει στη ζωή του, εναρμονίζοντας όλα του τα σχέδια με τις προθέσεις με τον ουρανό. Από την ώρα εκείνη είχε γίνει νέος «εν Χριστώ» άνθρωπος. Ήξερε από προσωπική πείρα πως όταν ο αμαρτωλός αντικρύσει μία φορά την αγάπη του Πατέρα - όπως αυτή εξωτερικεύεται με τη θυσία του Υιού Του - και όταν παραχωρήσει τον εαυτό του στη θεϊκή επιρροή μεσολαβεί η μετάλλαξη της καρδιάς και στο εξής, ο Χριστός γίνεται «τα πάντα εν πάσι.»ΠΑ 216.1

Τον καιρό της μετάλλαξης του, ο Παύλος καταλή-φθηκε από τη βαθειά επιθυμία να βοηθήσει τους συναν-θρώπους του να διακρίνουν στον Ιησού το Ναζωραίο τον Υιό του ζώντα Θεού, ισχυρό να μεταλλάσσει και να σώζει. Από τότε είχε αφιερώσει τη ζωή του καθ ', ολοκληρίαν στην προσπάθεια να απεικονίσει την αγάπη και τη δύναμη του Εσταυρωμένου. Στη μεγάλη, συμπονετική καρδιά του χωρούσαν όλων των ειδών οι άνθρωποι. «Χρεώστης είμαι,» έλεγε, «πρός Έλληνάς τε και βαρβάρους, σοφούς τε και άσοφους.» (Ρωμ. 1:14.) Η αγάπη για τον Κύριο της δόξας, τον οποίο τόσο αδιάλλακτα καταδίωξε στο πρόσωπο των αγίων Του, αποτελούσε την παρακινητική αρχή της συμπεριφοράς του, την κινητήρια δύναμή του. Αν ποτέ ο ζήλος του χαλάρωνε στο δρόμο του καθήκοντος, μια ματιά στο σταυρό και στην καταπληκτική αγάπη που αποκαλύπτεται εκεί, έφθανε να τον κάνει να «συσφίγγεται κατά το Πνεύμα» και να προχωρεί στο μονοπάτι της αυτοθυσίας.ΠΑ 216.2

Παρατηρείστε τον απόστολο να κηρύττει στη συναγωγή της Κορίνθου, να συζητάει τα γραπτά του Μωυσή και των προφητών και να κατευθύνει τους ακροατές του μέχρι τον ερχομό του υποσχόμενου Μεσσία. Ακούστε τον να επεξηγεί το έργο του Λυτρωτή σαν μεγάλου αρχιερέα της ανθρώπινης φυλής, Αυτού που με τη θυσία της ίδιας Του ζωής θα εξασφάλιζε την άφεση της αμαρτίας για πάντα και θα αναλάμβανε μετά την υπηρεσία Του στο ουράνιο αγιαστήριο. Ο Παύλος έκανε τους ακροατές του να καταλάβουν ότι ο Μεσσίας του οποίου την έλευση περίμεναν με λαχτάρα, είχε ήδη έρθει. Ο θάνατός Του ήταν το αντίτυπο όλων των εξιλαστικών προσφορών και η υπηρεσία Του στο ουράνιο αγιαστήριο αποτελούσε το σπουδαίο αντικείμενο που έριχνε τη σκιά του προς τα πίσω, διευκρινίζοντας την υπηρεσία της ιουδαϊκής ιεροσύνης.ΠΑ 217.1

Ο Παύλος συνέχισε, «διαμαρτυρόμενος προς τους Ιουδαίους ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός.» Από τις Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης απέδειχνε ότι σύμφωνα με τις προφητείες και με τις παγκόσμιες προσδοκίες των Ιουδαίων, ο Μεσσίας θα προέρχονταν από τη γενεαλογία του Αβραάμ και του Δαβίδ. Κατόπιν απέδειξε την προέλευση του Ιησού, αρχίζοντας από τον πατριάρχη Αβραάμ μέχρι το βασιλικό ψαλμωδό. Διάβαζε τις μαρτυρίες των προφητών σχετικά με το χαρακτήρα και το έργο του υποσχόμενου Μεσσία, καθώς και την υποδοχή και τη στάση που Του έδειξαν σ’ αυτή τη Γή. Και τότε απέδειξε ότι όλες αυτές οι προρρήσεις είχαν εκπληρωθεί στη ζωή, στη διακονία και στο θάνατο του Ιησού του Ναζωραίου.ΠΑ 217.2

Ο Παύλος έδειξε ότι ο Χριστός είχε έρθει για να προσφέρει τη σωτηρία πρώτα απ’ όλα στο έθνος που απέβλεπε στον ερχομό του Μεσσία την ολοκλήρωση και τη δόξα της εθνικής τους υπόστασης. Το έθνος εκείνο όμως απέρριψε Αυτόν που θα τους έφερνε τη ζωή, και διάλεξε άλλον αρχηγό του οποίου η βασιλεία θα κατέληγε στο θάνατο. Προσπάθησε να εξηγήσει στους ακροατές του το γεγονός ότι μόνο η μετάνοια μπορούσε να σώσει το εβραϊκό έθνος από την επικείμενη καταστροφή. Τους φανέρωσε την άγνοια που είχαν στο να κατανοούν τις Γραφές τις οποίες καυχιόταν ότι είχαν καταλάβει στην εντέλεια. Κατέκρινε την κοσμικότητά τους, την αγάπη τους για τις κοινωνικές θέσεις, τους τίτλους, την επίδειξη και την υπερβολική τους φιλαυτία.ΠΑ 217.3

Με τη δύναμη του Πνεύματος, ο Παύλος διηγήθηκε την ιστορία της δικής του μεταλλαγής καθώς και την πεποίθησή του στις Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης οι οποίες τόσο τέλεια είχαν εκπληρωθεί από τον Ιησού της Ναζαρέτ. Από τα σοβαρά και γεμάτα ζήλο λόγια του, οι ακροατές του δεν μπορούσαν παρά να διακρίνουν ότι αγαπούσε με όλη του την καρδιά το σταυρωθέντα και αναστηθέντα Σωτήρα. Είδαν ότι είχε το νου του συγκεντρωμένο στο Χριστό και ότι ολόκληρη η ζωή του ήταν συνδεμένη με τον Κύριό του. Τόσο εντυπωσιακά ήταν τα λόγια του, που μόνο όσοι ήταν γεμάτοι από φαρμακερό μίσος κατά της Χριστιανικής θρησκείας ήταν δυνατό να μη συγκινηθούν από αυτά.ΠΑ 218.1

Οι Ιουδαίοι όμως της Κορίνθου έκλεισαν τα μάτια τους στην τόσο καθαρά εκτεθειμένη μαρτυρία του αποστόλου και αρνήθηκαν να δώσουν προσοχή στις Εκκλήσεις του. Το ίδιο πνεύμα που τους είχε οδηγήσει να απορρίψουν το Χριστό, τους γέμισε τώρα με θυμό και ασυγκράτητη οργή κατά του δούλου Του. Και αν δεν τον είχε ιδιαίτερα προστατεύσει ο Θεός για να εξακολουθήσει να φέρει το ευαγγελικό άγγελμα στους Εθνικούς, θα είχαν θέσει τέρμα στη ζωή του.ΠΑ 218.2

«Και επειδή αυτοί ηναντιούντο και εβλασφήμουν, εκτινάξας τα ιμάτια αυτού, είπε πρός αυτούς, Το αίμα σας επί την κεφαλήν σας εγώ είμαι καθαρός από του νύν θέλω υπάγει εις τα έθνη. Και μεταβάς εκείθεν, ήλθεν εις την οικίαν τινός ονομαζομένου Ιούστου, όστις εσέβετο τον Θεόν, του οποίου η οικία συνείχετο με την συναγωγήν.»ΠΑ 218.3

Ο Σίλας και ο Τιμόθεος είχαν έρθει από τη Μακεδονία να βοηθήσουν τον Παύλο και μαζί του τώρα εργάζονταν για τους Εθνικούς. Στους ειδωλολάτρες, όπως και στους Ιουδαίους, ο Παύλος και οι σύντροφοί του κήρυτταν το Χριστό ως Σωτήρα της αμαρτωλής φυλής. Αποφεύγοντας τα πολύπλοκα και εξεζητημένα επιχειρήματα, οι αγγελιοφόροι του σταυρού μιλούσαν περισσότερο για τις ιδιότητες του Δημιουργού του κόσμου, του Ανώτατου Άρχοντα του σύμπαντος. Με καρδιές που φλέγονταν από αγάπη για το Θεό και τον Υιό Του, εκλιπαρούσαν τους ειδωλολάτρες να παρατηρήσουν την άπειρη Θυσία που έγινε για το καλό του ανθρώπου. Ήξεραν ότι αν αυτοί που ψηλαφούσαν τόσον καιρό στο σκότος της ειδωλολατρίας μπορούσαν μόνο να δουν το φώς που απαυγάζει από το σταυρό του Γολγοθά, θα έλκονταν από το Λυτρωτή. «Εγώ εάν υψωθώ εκ της γής,» είχε πει ο Σωτήρας, «θέλω ελκύσει πάντας πρός Εμαυτόν.» (Ιωάν. 12:32.)ΠΑ 218.4

Οι εργάτες του Ευαγγελίου στην Κόρινθο αναγνώριζαν τους τρομερούς κινδύνους που διέτρεχαν οι ψυχές εκείνων για τους οποίους κόπιαζαν. Κήρυτταν την αλήθεια του Ιησού με μεγάλη συναίσθηση της ευθύνης που τους βάραινε. Το μήνυμα που έφερναν ήταν απλό, καθαρό και αποφασιστικό. Οσμή ζωής για ζωή, ή οσμή θανάτου για θάνατο. Το ευαγγέλιο δεν αποκαλύπτονταν μόνο με τα λόγια τους, αλλά και με την καθημερινή τους ζωή. Άγγελοι συνεργάζονταν μαζί τους και η χάρη και η δύναμη του Θεού φανερώνονταν με την επιστροφή πολλών. «Κρίσπος δε ο αρχισυνάγωγος επίστευσεν εις τον Κύριον μεθ’ όλον τον οίκον αυτού και πολλοί των Κορινθίων ακούοντες, επίστευον και εβαπτίζοντο.»ΠΑ 219.1

Το μίσος με το οποίο πάντοτε οι Ιουδαίοι έβλεπαν τους αποστόλους, είχε τώρα ενταθεί. Ο προσηλυτισμός και το βάπτισμα του Κρίσπου έφεραν εξοργιστικά και όχι πειστικά αποτελέσματα στους ισχυρογνώμονες αντιπάλους. Δεν μπορούσαν να βρουν επιχειρήματα για να διαψεύσουν το κήρυγμα του Παύλου. Και αφού τους έλλειπαν τα στοιχεία αυτά, κατέφυγαν στην απάτη και στην κακοήθη επίθεση. Άρχισαν να βλασφημούν το Ευαγγέλιο και το όνομα του Ιησού. Μέσα στο τυφλό τους μίσος κανένας λόγος δεν ήταν τόσο πικρόχολος, κανένα μέσο τόσο αθέμιτο που να μη μπορούν να το χρησιμοποι-ήσουν. Δεν μπορούσαν να αρνηθούν ότι ο Χριστός είχε κάνει θαύματα. Αλλά δήλωναν ότι τα έκανε με τη δύναμη του Σατανά. Και με θράσος ισχυρίζονταν ότι τα θαυμάσια έργα που έκανε ο Παύλος γίνονταν μέσω του ίδιου παράγοντα.ΠΑ 219.2

Αν και ο Παύλος σημείωσε σχετική επιτυχία στην Κόρινθο, η αχρειότητα όμως που είδε και άκουσε στη διεφθαρμένη εκείνη πόλη, σχεδόν τον αποκαρδίωσε. Η εξαχρείωση που διαπίστωσε μεταξύ των Εθνικών, η περιφρόνηση και η προσβολή που δέχθηκε από τους Ιουδαίους, προκάλεσαν σε αυτόν μεγάλο ψυχικό άγχος. Αμφέ-βαλλε αν άξιζε να προσπαθήσει να οικοδομήσει μία Εκκλησία με το υλικό που συνάντησε εκεί.ΠΑ 220.1

Ενώ λογάριαζε να φύγει από την πόλη για να πάει σε κάποιο άλλο πιο ελπιδοφόρο αγρό, αγωνίζονταν να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει. Τότε, ο Κύριος του παρουσιάστηκε σε όραμα τη νύχτα και του είπε: «Μη φοβού, αλλά ομίλει και μη σιωπήσης. Διότι Εγώ είμαι μετά σου, και ουδείς θέλει επιβάλει χείρα επί σε δια να σε κακοποιήση διότι έχω λαόν πολύν εν τη πόλει ταύτη.» Ο Παύλος ερμήνευσε το όραμα σαν εντολή να παραμείνει στην Κόρινθο και σαν εγγύηση ότι ο Κύριος θα αύξανε το σπόρο που είχε σπαρθεί. Πήρε θάρρος και δύναμη και εξακολούθησε να εργάζεται με ζήλο και με επιμονή.ΠΑ 220.2

Οι προσπάθειες του αποστόλου δεν περιορίζονταν στις δημόσιες διαλέξεις. Υπήρχαν πολλοί που δεν θα μπορούσε να τους πλησιάσει μ’ αυτό τον τρόπο. Διέθετε λοιπόν πολύ καιρό κάνοντας επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι και έρχονταν σε στενή προσωπική επαφή μέσα στον οικογενειακό κύκλο. Επισκέπτονταν τους αρρώστους και τους θλιμμένους, παρηγορούσε τους βασανισμένους και ενίσχυε τους καταδυναστευομένους. Και με οτιδήποτε έλεγε ή έκανε, εξύψωνε πάντοτε το όνομα του Ιησού. Έτσι εργάζονταν, «με ασθένειαν και με φόβον, και με τρόμον πολύν.» (Α ', Κορ. 2:3.) Έτρεμε μη τυχόν η διδασκαλία του φανέρωνε την αποτύπωση του ανθρώπινου μάλλον παρά του θεϊκού στοιχείου.ΠΑ 220.3

Όπως έγραφε αργότερα ο Παύλος: «Λαλούμεν δε σοφίαν μεταξύ των τελείων σοφίαν όμως ουχί του αιώνος τούτου, ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου, των φθειρομένων. Αλλά λαλούμεν σοφίαν Θεού μυστηριώδη, την αποκεκρυμμένην, την οποίαν προώρισεν ο Θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών την οποίαν ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου εγνώρισε. Διότι αν ήθελον γνωρίσει, δεν ήθελον σταυρώσει τον Κύριον της δόξης. Αλλά καθώς είναι γεγραμμένον, «Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας Αυτόν.» Εις ημάς δε ο Θεός απεκάλυψεν αυτά δια του Πνεύματος Αυτού. Επειδή το Πνεύμα ερευνά τα πάντα και τα βάθη του Θεού. Διότι τις των ανθρώπων γινώσκει τα του ανθρώπου, ειμή το πνεύμα του ανθρώπου το εν αυτώ; Ούτω και τα του Θεού ουδείς γινώσκει, ειμή το Πνεύμα του Θεού.»ΠΑ 221.1

«Αλλ’ ημείς δεν ελάβομεν το πνεύμα του κόσμου, αλλά το Πνεύμα του Θεού, δια να γνωρίσομεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα εις ημάς τα οποία και λαλούμεν, ουχί με διδακτούς λόγους ανθρώπινης σοφίας, αλλά με διδακτούς του Πνεύματος του Αγίου, συγκρίνοντες τα πνευματικά πρός τα πνευματικά.» (Α ', Κορ. 2:6 - 13).ΠΑ 221.2

Ο Παύλος αναγνώριζε ότι η επάρκειά του δεν εξαρτιόταν από αυτόν τον ίδιο αλλά από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος του οποίου η γλυκιά επιρροή γέμιζε την καρδιά του υποτάσσοντας κάθε σκέψη στο Χριστό. Για τον εαυτό του έλεγε: «Πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού περιφέροντες εν τω σώματι, δια να φανερωθή εν τω σώματι ημών και η ζωή του Ιησού.» (Β ', Κορ. 4:10.) Στη διδαχή του αποστόλου ο Χριστός ήταν το κεντρικό πρόσωπο. «Ζώ,» έλεγε, «ουχί πλέον εγώ, αλλ’ ο Χριστός ζη εν εμοί.» (Γαλ. 2:20.) Το εγώ είχε χαθεί. Ο Χριστός φανερώνονταν και εξυψώνονταν.ΠΑ 221.3

Ο Παύλος ήταν εύγλωττος ομιλητής. Πριν τη μεταλλαγή του είχε πολλές φορές προσπαθήσει να εντυπωσιάσει τους ακροατές του με τα ρητορικά του σχήματα. Τώρα όμως έβαλε όλα αυτά κατά μέρος. Αντί να επιδίδεται σε ποιητικές περιγραφές και σε φανταχτερές παραστάσεις που μπορούσαν να τέρπουν τις αισθήσεις και να τροφοδοτούν τη φαντασία χωρίς όμως να μπορούν να επηρεάσουν την καθημερινή εμπειρία, ο Παύλος προσπαθούσε με τη χρήση απλού λεξιλογίου νααγγίξει την καρδιά με αλήθειες ζωτικής σημασίας. Φανταστικές απεικονίσεις της αλήθειας μπορεί να προκαλέσουν αισθησιακή έκσταση. Πάρα πολύ συχνά όμως, αλήθειες που προβάλλονται με αυτό τον τρόπο δεν παρέχουν την κατάλληλη τροφή για να προετοιμάσουν και να δυναμώσουν τον πιστό για τον αγώνα της ζωής. Οι άμεσες ανάγκες, οι παρούσες δοκιμασίες των αγωνιζομένων ψυχών πρέπει να αντιμετωπίζονται με την ορθή και πρακτική διδασκαλία των στοιχειωδών χριστιανικών αρχών.ΠΑ 221.4

Οι προσπάθειες του Παύλου στην Κόρινθο δεν έμειναν άκαρπες. Πολλοί στράφηκαν από τη λατρεία των ειδώλων στην υπηρεσία του ζωντανού Θεού. Και μία μεγάλη Εκκλησία τάχθηκε υπό τη σημαία του Χριστού. Μερικοί προέρχονταν από τους πιο έκλυτους Εθνικούς μεταβλήθηκαν σε πνευματικά μνημεία της χάρης του Θεού και της αποτελεσματικότητας του αίματος του Χριστού για τον καθαρισμό της αμαρτίας.ΠΑ 222.1

Η αυξανόμενη επιτυχία που είχε ο Παύλος στο να το παρουσιάζει το Χριστό εξήγειρε τους απειθούντες Ιουδαίους σε μία αποφασιστικότερη ακόμη αντίδραση. Όλοι τους σύσσωμοι «εσηκώθησαν ομοθυμαδόν κατά του Παύλου και έφεραν αυτόν εις το δικαστήριον,» «ότε ο Γαλλίων ήτο ανθύπατος της Αχαίας.» Περίμεναν ότι οι αρχές, όπως γίνονταν και άλλοτε, θα έπαιρναν το μέρος τους. Και με δυνατές και άγριες φωνές ξεστόμιζαν τις καταγγελίες τους εναντίον του αποστόλου λέγοντας. «Ούτος πείθει τους ανθρώπους να λατρεύωσι τον Θεόν εκεί παρά τον νόμον.ΠΑ 222.2

Η εβραϊκή θρησκεία προστατεύονταν από τη ρωμαϊκή εξουσία και οι κατήγοροι του Παύλου νόμισαν ότι αν κατόρθωναν να τον ενοχοποιήσουν με την κατηγορία ότι παράβαινε τους θρησκευτικούς τους νόμους, πιθανόν να τους τον παρέδιδαν για να τον δικάσουν και να τον καταδικάσουν. Μ’ αυτό τον τρόπο έλπιζαν να επιφέρουν το θάνατό του. Ο Γαλλίωνας όμως ήταν άνθρωπος με ακεραιότητα του χαρακτήρα και αρνήθηκε να πέσει θύμα κοροϊδίας των φθονερών και ραδιούργων Ιουδαίων. Αηδιασμένος από την αδιαλλαξία και την αυτοδικαίωσή τους, δεν έδωσε σημασία στην κατηγορία. Ενώ ο Παύλος ετοιμάζονταν να απολογηθεί, ο Γαλλίων του είπε ότι αυτό δεν ήταν απαραίτητο. Στρεφόμενος τότε στους έξαλλους κατηγόρους είπε: «Εάν μεν ήτο τι αδίκημα, ή ραδιούργημα πονηρόν, ω Ιουδαίοι, ευλόγως ήθελον σας υποφέρει εάν δε ήναι ζήτημα περί λέξεων και ονομάτων και του νόμου υμών, θεωρήσατε σεις διότι εγώ κριτής τούτων δεν θέλω να γίνω. Και απεδίωξεν αυτούς από του δικαστηρίου.»ΠΑ 222.3

Ιουδαίοι και Έλληνες περίμεναν με ανυπομονησία την απόφαση του Γαλλίωνα. Αλλά η άμεση απόρριψη της υπόθεσης με τη δικαιολογία ότι στερείτο βάσεων κοινού ενδιαφέροντος, ήταν το σύνθημα που δόθηκε στους Εβραίους να απομακρυνθούν ηττημένοι και θυμωμένοι. Η αποφασιστική στάση του ανθύπατου άνοιξε τα μάτια του κραυγαλέου πλήθους που είχε παρακινηθεί από τους Ιουδαίους. Για πρώτη φορά καθ’όλη τη διάρκεια των μόχθων του Παύλου στην Ευρώπη, ο όχλος πλεύρισε με το μέρος του. Μπροστά στα μάτια του ανθύπατου και χωρίς αυτός να επεμβαίνει διόλου, επιτέθηκαν με βία εναντίον των πρωτοστατών κατηγόρων του αποστόλου.ΠΑ 223.1

«Πιάσαντες δε πάντες οι Έλληνες Σωσθένην τον αρχισυνάγωγον έτυπτον έμπροσθεν του δικαστηρίου και παντελώς δεν έμελλε τον Γαλλίωνα περί τούτων.» Έτσι ο Χριστιανισμός απέκτησε μία σημαντική νίκη.ΠΑ 223.2

«Ο δε Παύλος . . . προσέμεινεν έτι ημέρας ικανάς.» Αν ο απόστολος αναγκάζονταν να φύγει από την Κόρινθο εκείνο τον καιρό, οι προσήλυτοι στην πίστη του Ιησού θα βρίσκονταν σε επικίνδυνη θέση. Οι Ιουδαίοι θα επεδίωκαν να συνεχίσουν τα επιτυχημένα τους σχέδια μέχρι να εξοντώσουν το Χριστιανισμό από την περιοχή εκείνη.ΠΑ 223.3