ΚΕΦΆΛΑΙΟ 22—ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

(Βασίζεται στις Πράξεις 17:1 - 10.)ΠΑ 194.1

Φεύγοντας από τους Φιλίππους, ο Παύλος και ο Σίλας κατευθύνθηκαν προς τη Θεσσαλονίκη. Εδώ είχαν το προνόμιο να απευθυνθούν σε πολυπληθή ακροατήρια της εβραϊκής συναγωγής. Η εμφάνισή τους έφερνε τα σημάδια της προσβλητικής συμπεριφοράς με την οποία τους είχαν φερθεί πριν από λίγο και χρειάζονταν να εξηγήσουν τι ακριβώς είχε συμβεί. Αυτό το έκαναν χωρίς να εκθειάζουν τον εαυτό τους, αλλά εξυψώνοντας Εκείνον ο οποίος τους είχε απελευθερώσει.ΠΑ 194.2

Κηρύττοντας στους Θεσσαλονικείς, ο Παύλος επικαλείτο τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέροντανστο Μεσσία. Ο Χριστός είχε διαφωτίσει τουςμαθητές Του κατά τη διακονία Του με τις προφητείες αυτές «αρχίσας από Μωϋσέως και από πάντων των προφητών, διερμήνευεν εις αυτούς τα περί Εαυτού γεγραμμένα.» (Λουκ. 24:27.) Ο Πέτρος όταν κήρυττε το Χριστό, έφερνε αποδεικτικά στοιχεία από την Παλαιά Διαθήκη. Την ίδια τακτική ακολούθησε και ο Στέφανος. Επίσης και ο Παύλος στο έργο του επικαλείτο τις Γραφές που ανέφεραν για τη γέννηση, τα πάθη , το θάνατο, την ανάσταση και την ανάληψη του Χριστού. Χρησιμοποιώντας την εμπνευσμένη μαρτυρία του Μωυσή και των προφητών απέδειχνε ολοφάνερα η συνταύτιση του Ιησού του Ναζωραίου με το Μεσσία και φανέρωνε ότι από τις ημέρες του Αδάμ η φωνή του Χριστού ήταν εκείνη που μιλούσε μέσω των πατριαρχών και προφητών.ΠΑ 194.3

Απλές και σαφείς προφητείες είχαν δοθεί σχετικά με την παρουσία του Υποσχόμενου Σωτήρα. Στον Αδάμ είχε δοθεί η διαβεβαίωση για τον ερχομό του Λυτρωτή. Η προαναφερθείσα καταδίκη του Σατανά, «έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γέν. 3:15), αποτελούσε για τους προπάτορές μας την υπόσχεση της απολύτρωσης που έμελλε να πραγματοποιηθεί μέσω του Χριστού.ΠΑ 194.4

Στον Αβραάμ δόθηκε η υπόσχεση ότι από τη δική του γενεαλογία θα προέρχονταν ο Σωτήρας του κόσμου: «Εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάσαι αι φυλαί της γής » (Γέν. 22:18.) «Δεν λέγει, Και πρός τα σπέρματα, ως περί πολλών, αλλ’ ως περί ενός «Και πρός το σπέρμα σου,» όστις είναι ο Χριστός.» (Γαλ. 3:16.)ΠΑ 195.1

Ο Μωυσήςπρος το τέλος της σταδιοδρομίας του ως αρχηγού και δασκάλου του Ισραήλ, προφήτεψε με σαφήνεια τον ερχόμενοτου Μεσσία: «Προφήτην εκ μέσου σου,» δήλωσε στα συγκεντρωμένα πλήθη του Ισραήλ, «θέλει αναστήσει εις σε Κύριος ο Θεός σου εκ των αδελφών σου ως εμέ Αυτού θέλετε ακούει.» (Δευτ. 18:15.) Και ο Μωυσής διαβεβαίωσε τους Ισραηλίτες ότι ο ίδιος ο Θεός, του το είχε αποκαλύψει τότε που βρίσκονταν στο όρος Χωρήβ, με τα ακόλουθα λόγια: «Προφήτην εκ μέσου των αδελφών αυτών θέλω αναστήσει εις αυτούς ως σε και θέλω βάλει τους λόγους Μου εις το στόμα Αυτού, και θέλει λαλεί πρός αυτούς πάντα όσα Εγώ προστάζω εις Αυτόν.» (Εδ. 18.)ΠΑ 195.2

Ο Μεσσίας έπρεπε να έχει βασιλική καταγωγή. Επειδή με την προφητεία που πρόφερε ο Ιακώβ, ο Κύριος είχε πει: «Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ και εις Αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.» (Γέν. 49:10).ΠΑ 195.3

Ο Ησαΐας προφήτευσε: «Θέλει εξέλθει ράβδος εκ του κορμού του Ιεσσαί, και κλάδος θέλει αναβή εκ των ριζών αυτού.» «Κλίνατε το ωτίον σας και έλθετε πρός Εμέακούσατε και η ψυχή σας θέλει ζήσει και θέλω κάμει προς εσάς αιώνιον διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά. Ιδού, έδωκα Αυτόν μαρτύριον εις τους λαούς, άρχοντα και προστάττοντα εις τους λαούς. Ιδού, θέλεις καλέσει έθνος, το οποίον δεν εγνώριζες και έθνη, τα οποία δεν σε εγνώριζον, θέλουσι τρέξει πρός σε, δια Κύριον τον Θεόν σου και δια τον Άγιον του Ισραήλ διότι σε εδόξασε.» (Ησ. 11:1, 55:3 - 5.)ΠΑ 195.4

Ο Ιερεμίας είπε επίσηςμέσω της μαρτυρίας του για τον ερχόμενο Λυτρωτή σαν Άρχοντα του οίκου του Δαβίδ: «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος, και θέλω ανεγείρει εις τον Δαβίδ Βλαστόν δίκαιον και Βασιλεύς θέλει βασιλεύσει και ευημερήσει και εκτελέσει κρίσιν και δικαιοσύνην επί της γής. Εν ταις ημέραις Αυτού ο Ιούδας θέλει σωθή και ο Ισραήλ θέλει κατοικήσει εν ασφαλεία και τούτο είναι το όνομα Αυτού, με το οποίον θέλει ονομασθή, Ο Κύριος η δικαιοσύνη ημών.» Και αλλού αναφέρει: «Ούτω λέγει Κύριος Δεν θέλει λείψει από του Δαβίδ άνθρωπος καθήμενος επί τον θρόνον του οίκου Ισραήλ ούτε από των ιερέων των Λευιτών θέλει λείψει άνθρωπος ενώπιον Μου, δια να προσφέρη ολοκαυτώματα και να καίη προσφοράς εξ αλφίτων και να κάμνη θυσίας πάσας τας ημέρας.» (Ιερ. 23:5 - 6, 33:17 - 18).ΠΑ 196.1

Ακόμη και ο τόπος της γέννησης του Μεσσία είχε προαγγελθεί: «Και συ Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις Εμέ ανήρ δια να ήναι Ηγούμενος εν τω Ισραήλ, του οποίου αι έξοδοι είναι απ’ αρχής, από ημερών αιώνος.» (Μιχ. 5:2).ΠΑ 196.2

Το έργο που ανέλαβε να διεκπεραιώσει ο Λυτρωτής επάνω στη Γη είχε λεπτομερέστατα περιγράφει: «Το Πνεύμα του Κυρίου θέλει αναπαυθή επ’ Αυτόν, πνεύμα σοφίας και συνέσεως, πνεύμα βουλής και δυνάμεως, πνεύμα γνώσεως και φόβου του Κυρίου και θέλει κάμει Αυτόν οξύνουν εις τον φόβον του Κυρίου.» Αυτός που θα χρίζονταν κατ’ αυτό τον τρόπο λέει: «Με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς . . . δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δέσμιους δια να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Κυρίου και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών δια να παρηγορήσω πάντας τους πενθούντας δια να θέσω εις τους πενθούντας εν Σιών, να δώσω εις αυτούς ωραιότητα αντί της στάκτης, έλαιον ευφροσύνης αντί του πένθους, στολήν αινέσεως αντί του πνεύματος της ακηδίας δια να ονομάζωνται δένδρα δικαιοσύνης, φύτευμα του Κυρίου, εις δόξαν Αυτού.» (Ησ. 11:2 - 3, 61:1 - 3.)ΠΑ 196.3

«Ιδού, ο δούλος Μου, τον οποίον υπεστήριξα ο εκλεκτός Μου, εις τον οποίον η ψυχή Μου ευηρεστήθη έθεσα το Πνεύμα Μου επ’ Αυτόν θέλει εξαγγείλει κρίσιν εις τα έθνη. Δεν θέλει φωνάξει ουδέ θέλει ανακράξει ουδέ θέλει κάμει την φωνήν Αυτού να ακουσθή εν ταις οδοίς. Κάλαμον συντεθλασμένον δεν θέλει συντρίψει και λινάριον καπνίζον δεν θέλει σβύσει θέλει εκφέρει κρίσιν εν αληθεία.» (Ησ. 42:1 - 4.)ΠΑ 197.1

Με ακαταμάχητη πειθώ ο Παύλος απέδειχνε μέσω των Γραφών ότι ο Χριστός «έπρεπε να πάθη, και να αναστηθή πάλιν εκ νεκρών.» Δεν είχε προφητεύσει ο Μιχαΐας: «Θέλουσι πατάξει τον Κριτήν του Ισραήλ εν ράβδω κατά της σιαγόνος»; (Μιχ. 5:1.) Δεν είχε προφητεύσει όμως για τον Εαυτό Του ο Υποσχεμένος Σωτήρας: «Τον νώτον Μου έδωκα εις τους μαστιγούντας και τας σιαγόνας Μου εις τους μαδίζοντας δεν έκρυψα το πρόσωπόν Μου από υβρισμών και εμπτυσμάτων»; (Ησ. 50:6.) Μέσω του ψαλμωδού ο Χριστός είχε προβλέψει τηνσυμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι Του: «Εγώ δε είμαι . . . όνειδος ανθρώπων και εξουθένημα του λαού. Με εμυκτήρισαν πάντες οι βλέποντές Μεανοίγουσι τα χείλη, κινούσι την κεφαλήν, λέγοντες Ήλπισεν επί τον Κύριον ας ελευθερώση Αυτόν ας σώση Αυτόν, επειδή θέλει Αυτόν.» «Δύναμαι να αριθμήσω πάντα τα οστά Μου ούτοι Με ενατενίζουσι και Με παρατηρούσι. Διεμερίσθησαν τα ιμάτιά Μου εις εαυτούς και επί τον ιματισμόν Μου έβαλον κλήρον.» «Ξένος έγινα εις τους αδελφούς Μου και αλλογενής εις τους υιούς της μητρός Μου διότι ο ζήλος του οίκου Σου Με κατέφαγε και οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων Σε επέπεσον επ’ Εμέ.» «Ονειδισμός συνέτριψε την καρδίαν Μου και είμαι περίλυπος περιέμεινα δε συλλυπούμενον, αλλά δεν υπήρξε, και παρηγορητάς, αλλά δεν εύρηκα.» (Ψαλμ. 22:6 - 8, 17, 18, 69:8 - 9, 20.)ΠΑ 197.2

Πόσο αλάνθαστα σαφείς είναι οι προφητείες του Ησαΐα σχετικά με τα πάθη και το θάνατο του Χριστού! «Τις επίστευσεν εις το κήρυγμα ημών; και ο βραχίων του Κυρίου εις τίνα απεκαλύφθη; Διότι ανέβη ενώπιον Αυτού ως τρυφερόν φυτόν και ως ρίζα από ξηράς γης δεν έχει είδος, ουδέ κάλλος και είδομεν Αυτόν, και δεν είχεν ωραιότητα ώστε να επιθυμώμεν Αυτόν. Καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων άνθρωπος θλίψεων, και δόκιμος ασθενείας και ως άνθρωπος από του οποίου αποστρέφει τις το πρόσωπον, κατεφρονηθη, και ως ουδέν ελογίσθημεν Αυτόν. Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε, και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη ημείς δε ενομίσαμεν Αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού, και τεταλαιπωρημένον. Αλλ’ Αυτός ετραυματίσθη δια τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη δια τας ανομίας ημών η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ Αυτόν και δια των πληγών Αυτού ημείς ιάθημεν. Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβαταεστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού και ο Κύριος έθεσεν επ’ Αυτόν την ανομίαν πάντων ημών. Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος, αλλά δεν ήνοιξε το στόμα Αυτούεφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα Αυτού. Από καταθλίψεως και κρίσεως ανηρπάχθη την δε γενεάν αυτού τις θέλει διηγηθή; διότι εσηκώθη από της γης των ζώντων δια τας παραβάσεις του λαού μου ετραυματίσθη.»ΠΑ 197.3

Μέχρι και ο τρόπος του θανάτου Του είχε σκιαγραφηθεί. Όπως το χάλκινο φίδι υψώθηκε στην έρημο, έτσι επρόκειτο να υψωθεί και ο ερχόμενος Λυτρωτής, «διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16.)ΠΑ 198.1

«Εάν τις είπη πρός Αυτόν, Τι είναι αι πληγαί αύται εν μέσω των χειρών Σου; Θέλει αποκριθή, Εκείναι τας οποίας επληγώθην εν τω οίκω των φίλων Μου.» (Ζαχ. 13:6.)ΠΑ 198.2

«Και ο τάφος Αυτού διωρίσθη μετά των κακούργων πλήν εις τον θάνατον Αυτού εστάθη μετά του πλουσίου διότι δεν έκαμεν ανομίαν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι Αυτού. Αλλ’ ο Κύριος ηθέλησε να βασανίση Αυτόν εταλαιπώρησεν Αυτόν.» (Ησ. 53:9 - 10.)ΠΑ 198.3

Εκείνος όμως που επρόκειτο να υποστεί το θάνατο από χέρια αμαρτωλών ανθρώπων, έμελλε πάλι να αναστηθεί νικητής του θανάτου και του τάφου. Με την έμπνευση του Υψίστου, ο γλυκύς ψαλμωδός του Ισραήλ μαρτυρεί για τη δόξα του μακαρίου πρωινού της ανάστασης: «Η σάρξ Μου,» εξαγγέλλει με χαρά, «θέλει αναπαυθή επ’ ελπίδι. Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν Μου εν τω άδη [τάφω] ουδέ θέλεις αφίσει τον όσιόν Σου να ίδη διαφοράν.» (Ψαλ. 16:9 - 10.)ΠΑ 198.4

Ο Παύλος απέδειξε πόσο στενά είχε συνδέσει ο Θεός την υπηρεσία των θυσιών με τις προφητείες που αναφέρονταν σ’ Εκείνον ο οποίος «εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν.» Ο Μεσσίας θα έδινε τη ζωή Του «προσφοράν περί αμαρτίας.» Ατενίζοντας μέσαστους αιώνες τη σκηνή της εξιλαστικής θυσίας του Σωτήρα, ο προφήτης Ησαΐας πιστοποιεί ότι ο Αμνός του Θεού «παρέδωκε την ψυχήν Αυτού εις θάνατον και μετά ανόμων ελογίσθη και Αυτός εβάστασε τας αμαρτίας πολλών και θέλει μεσιτεύσει υπέρ των ανόμων.» (Ησ. 53:7, 10, 12.)ΠΑ 199.1

Ο Σωτήρας της προφητείας δεν θα ερχόταν σαν πρόσκαιρος βασιλιάς για να λυτρώσει το ιουδαϊκό έθνος από επίγειους κατακτητές, αλλά σαν άνθρωπος μεταξύ των ανθρώπων για να ζήσει μία ζωή φτώχειας και ταπείνωσης και για να περιφρονηθεί στο τέλος, να απορριφθεί και να θανατωθεί. Ο Σωτήρας που αναφέρεται στις Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης επρόκειτο να προσφέρει τον Εαυτό Του ως θυσία για το καλό της αμαρτωλής φυλής, εκπληρώνοντας με αυτό τον τρόπο κάθε απαίτηση του παραβιασθέντος νόμου. Σ’ αυτόν οι τύποι των θυσιών θα συναντούσαν το αντίτυπό τους και ο σταυρικός Του θάνατος θα προσέδιδε σημασία σε ολόκληρο το ιουδαϊκό θρησκευτικό σύστημα.ΠΑ 199.2

Ο Παύλος διηγήθηκε στους Θεσσαλονικείς Ιουδαίους τον αρχικό του ζήλο για τον τελετουργικό νόμο και τη θαυμάσια πείρα του στην πύλη της Δαμασκού. Πριν από τη μεταλλαγή του στηρίζονταν σε μία κληρονομική ευλάβεια, σε μία ψεύτικη ελπίδα. Η πίστη του δεν είχε στηριχθεί στο Χριστό. Ο Παύλος βασίζονταν μάλλον στους τύπους και στις ιεροτελεστίες. Ο ζήλος του για το νόμο είχε αποσυνδεθεί από την πίστη στο Χριστό και ήταν χωρίς αξία. Ενώ καυχιόταν ότι κατά την εκτέλεση των έργων του νόμου ήταν άμεμπτος, είχε αρνηθεί Εκείνον ο οποίος έδινε αξία στο νόμο.ΠΑ 199.3

Όταν όμως μεταπείσθηκε, όλα άλλαξαν. Ο Ιησούς ο Ναζωραίος, τον οποίο αυτός κατεδίωκε εκπροσωπούμενος από τους αγίους Του, παρουσιάσθηκεμπροστά του σαν αναμενόμενος Μεσσίας. Ο διώκτης Τον είδε σαν τον Υιό του Θεού, ο οποίος είχε έρθει στη Γή για να εκπληρώσει τις προφητείες και ο οποίος είχε ανταποκριθεί με τη ζωή Του σε όλες τις λεπτομέρειες των Αγίων Γραφών.ΠΑ 200.1

Ενώ με ευλαβικό θάρρος Παύλος κήρυττε το Ευαγγέλιο στη συναγωγή της Θεσσαλονίκης, ένας χείμαρρος φωτός περιέβαλε την πραγματική σημασία των τύπων και ιεροτελεστιών της υπηρεσίας του ιερού. Κατεύθυνε τις σκέψεις των ακροατών του πέρα από την επίγεια αποστολή και υπηρεσία του Χριστού στο ουράνιο αγιαστήριο, στην εποχή κατά την οποία, αφού τελειώσει το μεσιτικό του έργο, ο Χριστός θα ξανάρχονταν με δύναμη και με δόξα πολλή για να ιδρύσει τη βασιλεία Του στη Γη. Ο Παύλος πίστευε στη δευτέρα παρουσία του Χριστού. Τόσο καθαρά και δυναμικά παρουσίαζε την αλήθεια του γεγονότος αυτού, ώστε χάραξε μία βαθειά εντύπωση στο νου πολλών ακροατών του που δεν τη ξέχασαν ποτέ.ΠΑ 200.2

Τρία συνεχόμενα Σάββατα ο Παύλος κήρυττε στους Θεσσαλονικείς συζητώντας μαζί τους τις Γραφές για τη ζωή, το θάνατο, την ανάσταση, το λειτούργημα και τη μελλοντική δόξα του Χριστού, του «Αρνίου του εσφαγμένου από καταβολής κόσμου.» (Αποκ. 13:8.) Εξύψωνε το Χριστό, η πραγματική κατανόηση της διακονίας του οποίου αποτελεί το κλειδί που ξεκλειδώνει τις Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης, καθιστώντας προσιτούς τους πλούσιους θησαυρούς της.ΠΑ 200.3

Ενώ έτσι οι ευαγγελικές αλήθειες εξαγγέλλονταν με μεγάλη δύναμη στη Θεσσαλονίκη, η προσοχή του πολυ-πληθούς ακροατηρίου είχε αιχμαλωτιστεί. «Και τινές εξ αυτών επείσθησαν και ηνώθησαν μετά του Παύλου και Σίλα, και εκ των θεοσεβών Ελλήνων πολύ πλήθος και εκ των πρώτων γυναικών ουκ ολίγαι.»ΠΑ 200.4

Όπως στα μέρη που είχαν επισκεφθεί προηγουμένως, οι απόστολοι συνάντησαν και εδώ πεισματική αντίστάση. «Οι μη πειθόμενοι Ιουδαίοι» φθόνησαν. Οι Ιουδαίοι αυτοί είχαν την εποχή εκείνη πέσει στη δυσμένεια της ρωμαϊκής εξουσίας, επειδή πριν από λίγο καιρό είχαν προκαλέσει μία εξέγερση στη Ρώμη. Τους έβλεπαν με υποψία και μέχρι ένα σημείο είχαν χάσει την ελευθερία τους. Τώρα έβλεπαν την ευκαιρία να επωφεληθούν από τις περιστάσεις για να επανακτήσουν την εύνοια που έχασαν και να ρίξουν παράλληλα τη μομφή στους αποστόλους και στους Χριστιανούς προσήλυτους.ΠΑ 200.5

Αυτό επεχείρησαν να κάνουν παίρνοντας με το μέρος τους «κακούς τινας ανθρώπους εκ των χυδαίων» και με αυτό το μέσον «οχλαγωγήσαντες, εθορύβουν την πόλιν.» «Εφορμήσαντες εις την οικίαν του Ιάσονος,» έλπιζαν να βρουν τους αποστόλους. Δεν βρήκαν όμως ούτε τον Παύλο ούτε το Σίλα. «Μη ευρόντες δε αυτούς,» μέσα στην ασυγκράτητη απογοήτευσή τους, οι όχλοι «έσυραν τον Ιάσονα και τινας αδελφούς επί τους πολιτάρχας βοώντες, ότι οι αναστατώσαντες την οικουμένην, ούτοι ήλθον και εδώ, τους οποίους υπεδέχθη ο Ιάσων και πάντες ούτοι πράττουσιν εναντίον των προσταγμάτων του Καίσαρος, λέγοντες Ότι είναι βασιλεύς άλλος, ο Ιησούς.»ΠΑ 201.1

Επειδή ο Παύλος και ο Σίλας δεν μπορούσαν να βρεθούν, οι πολιτάρχες, για να διατηρήσουν την τάξη, φυλάκισαν τους κατηγορουμένους πιστούς. Φοβούμενοι περαιτέρω βία, «οι αδελφοί ευθύς δια νυκτός, εξέπεμψαν τον τε Παύλον και τον Σίλαν εις Βέροιαν.»ΠΑ 201.2

Αυτοί οι οποίοι σήμερα κηρύττουν αλήθειες που δεν αρέσουν στο κοινό, δεν πρέπει να απογοητεύονται αν πολλές φορές δεν τυχαίνουν καλύτερης υποδοχής - ακόμη και από μέρους αυτών που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί - από ότι έτυχαν ο Παύλος και οι συνεργάτες του από μέρους του λαού για τον οποίο κόπιαζαν. Οι αγγελιοφόροι του σταυρού πρέπει να οπλίζονται με αγρυπνία και με προσευχή και να προχωρούν με πίστη και θάρρος, πάντοτε εργαζόμενοι στο όνομα του Ιησού. Οφείλουν να εξυψώνουν το Χριστό σαν μεσίτη του ανθρώπου στο ουράνιο αγιαστήριο, Εκείνον γύρω από τον οποίο συγκεντρώνονται όλες οι θυσίες της Παλαιάς Διαθήκης και με του Οποίου την εξιλαστική θυσία οι παραβάτες του νόμου του Θεού μπορούν να βρουν ειρήνη και συγχώρηση.ΠΑ 201.3