ΚΕΦΆΛΑΙΟ 3—Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ

Μετά το θάνατο του Χριστού, οι μαθητές λίγο έλειψε να αποκάμουν από την απόγνωση. Ο Κύριός τους είχε απορριφθεί, καταδικασθεί και σταυρωθεί. Οι ιερείς και οι άρχοντες είχαν δηλώσει χλευαστικά: «Άλλους έσωσεν, Εαυτόν δεν δύναται να σώση αν ήναι βασιλεύς του Ισραήλ, ας καταβή τώρα από του σταυρού, και θέλομεν πιστεύσει εις Αυτόν.» (Ματθ. 27:42.) Για τους μαθητές ο ήλιος της ελπίδας είχε πια δύσει ολότελα και μια σκοτεινή νύχτα σκέπασε τις καρδιές τους. Συχνά επαναλάμβαναν τα λόγια: «Ημείς ηλπίζομεν ότι Αυτός είναι ο μέλλων να λυτρώση τον Ισραήλ.» (Λουκ. 24:21.) Ολομόναχοι τώρα, με ραγισμένη καρδιά, θυμούνταν τα λόγια Του: «Αν εις το υγρόν ξύλον πράττωσι ταύτα, τι θέλει γείνει εις το ξηρόν;» (Λουκ. 23:31.)ΠΑ 15.1

Ο Χριστός είχε πολλές φορές προσπαθήσει να αποκαλύψει το μέλλον στους μαθητές Του, αλλά εκείνοι δεν φρόντιζαν να εμβαθύνουν στα όσα έλεγε Εκείνος. Γι’ αυτό ο θάνατός Του τους εξέπληξε. Αργότερα, σε μια ανασκόπηση του παρελθόντος, είδαν τα αποτελέσματα της απιστίας τους και λυπήθηκαν κατάκαρδα. Όταν σταυρώθηκε ο Χριστός, δεν πίστευαν ότι θα ανασταίνονταν. Τους είχε δηλώσει καθαρά ότι θα ανασταίνονταν την τρίτη μέρα, αλλά εκείνοι δυσκολεύονταν να καταλάβουν τι εννοούσε. Αυτή η έλλειψη κατανόησης τους βύθισε την ώρα του θανάτου Του στη μεγαλύτερη απελπισία. Είχαν απογοητευθεί πικρά. Η πίστη τους δεν μπορούσε να διαπεράσει το σκότος που ο Σατανάς είχε ρίξει τον ορίζοντά τους. Όλα τους φαίνονταν ασαφή, μυστηριακά. Αν είχαν πιστέψει στα λόγια του Σωτήρα, από τι μεγάλη στενοχώρια θα είχαν απαλλαχτεί!ΠΑ 15.2

Συντριμμένοι από την απελπισία, τη λύπη και την αποθάρρυνση, οι μαθητές συγκεντρώθηκαν στο υπερώο και ασφάλισαν τις πόρτες από φόβο ότι και αυτοί θα συμμερίζονταν τη μοίρα του αγαπημένου τους Δασκάλου. Σε αυτό το μέρος ο Σωτήρας παρουσιάστηκε μπροστά τους μετά την ανάστασή Του.ΠΑ 15.3

Σαράντα ακόμη μέρες παρέμεινε ο Χριστός στη Γη προετοιμάζοντας τους μαθητές Του για το έργο που τους ανατίθεντο.Ερμήνευσε όσα μέχρι τότε δεν ήταν ικανοί να καταλάβουν. Τους μίλησε για τις προφητείες που αναφέρονταν στον ερχομό Του, για την απόρριψή Του από τους Ιουδαίους και για το θάνατό Του, αποδείχνοντας ότι οι προφητείες αυτές είχαν τώρα εκπληρωθεί με κάθε λεπτομέρεια. Τους είπε ότι την προφητική αυτή εκπλήρωση έπρεπε να τη θεωρήσουν σαν διαβεβαίωση για τη δύναμη που θα τους συνόδευε στους μελλοντικούς τους μόχθους. Διαβάζομε ότι «τότε διήνοιξεν αυτών τον νούν δια να καταλάβωσι τας Γραφάς. Και είπε πρός αυτούς ότι ούτως είναι γεγραμμένον, και ούτως έπρεπε να πάθη ο Χριστός, και να αναστηθή εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα και να κηρυχθή εν τω ονόματι Αυτού μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ. Σεις δε είσθε μάρτυρες τούτων.» (Λουκ. 24:45-48.)ΠΑ 16.1

Στο διάστημα των ημερών αυτών που ο Χριστός πέρασε με τους μαθητές Του, αυτοί απέκτησαν καινούργια πείρα. Καθώς άκουγαν τον αγαπημένο τους Δάσκαλο να τους εξηγεί τις Γραφές υπό το φώς των γεγονότων που είχαν μεσολαβήσει, η πίστη τους σ’ Αυτόν αποκαταστάθηκε για πάντα. Έφτασαν στο σημείο όπου μπορούσαν να πουν: «Εξεύρω εις τίνα επίστευσα.» (Β’ Τιμ. 1:12.) Άρχισαν να αναγνωρίζουν τη φύση και το μέγεθος του έργου τους, να βλέπουν ότι αυτοί επρόκειτο να διακηρύξουν στον κόσμο τις αλήθειες που τους είχαν εμπιστευθεί. Τα συμβάντα της ζωής του Χριστού, ο θάνατος και η ανάστασή Του, οι προφητείες που απέβλεπαν στα γεγονό-τα αυτά, τα μυστήρια του απολυτρωτικού σχεδίου η δύναμη του Ιησού να εξαλείφει αμαρτίες ήταν πράγματα που τα είχαν διαπιστώσει σαν μάρτυρες και έπρεπε να τα γνωστοποιήσουν στον κόσμο. Όφειλαν να κηρύξουν το ευαγγέλιο της ειρήνης και της σωτηρίας που γίνεται εφικτή με τη μετάνοια και με τη δύναμη του Σωτήρα.ΠΑ 16.2

Πριν αναληφθεί στον ουρανό, ο Χριστός καθόρισε στους μαθητές Του την αποστολή τους. Τους είπε ότι αυτοί θα ήταν οι εκτελεστές της Διαθήκης βάση της οποίας κληροδοτούσε στον κόσμο τους θησαυρούς της αιώνιας ζωής. Εσείς υπήρξατε μάρτυρες της ζωής Μου των θυσιών για το καλό του κόσμου, τους είπε. Είδατε τους μόχθους Μου για το λαό του Ισραήλ. Και παρόλο που ο λαός Μου δεν ήρθε σε Μένα για να αποκτήσουν τη ζωή, παρόλο που οι αρχηγοί και οι ιερείς Μου φέρθηκαν όπως ήθελαν, παρόλο ότι Με απέρριψαν θα τους δοθεί όμως ακόμη μία ευκαιρία να δεχθούν τον Υιό του Θεού. Είδατε ότι όλοι όσοι έρχονται σε Μένα εξομολογούμενοι τις αμαρτίες τους, γίνονταιαποδεκτοί ανεπιφύλακτα. «Τον ερχόμενον πρός Εμέ δεν θέλω εκβάλει έξω.» Αυτό το άγγελμα της ευσπλαχνίας το αναθέτω τώρα σε σας, τους μαθητές Μου. Πρέπει να απευθυνθεί τόσο στους Ιουδαίους, όσο και στους Εθνικούς. Στραφείτεπρώταστους Ισραηλίτες και κατόπιν σε όλα τα έθνη, τις γλώσσες και λαούς. Όλοι όσοι πιστέψουν θα συγκεντρωθούν και θα αποτελέσουν μία Εκκλησία.ΠΑ 17.1

Η παραγγελία του Ευαγγελίου είναι ο μεγάλος ιεραποστολικός καταστατικός χάρτης της βασιλείας του Χριστού. Οι μαθητές έπρεπε να εργασθούν εντατικά για τη σωτηρία των ψυχών, προσφέροντας σε όλους την πρόσκληση της ευσπλαχνίας. Δεν έπρεπε να περιμένουν να έρθουν οι άνθρωποι σ’ αυτούς, αλλά έπρεπε αυτοί να πάνε στους ανθρώπους με το άγγελμά τους.ΠΑ 17.2

Οι μαθητές όφειλαν να συνεχίσουν το έργο τους στο όνομα του Χριστού. Με κάθε λόγο τους και πράξη έπρεπε να εφιστούν την προσοχή των ανθρώπων στο όνομά Του που κατέχει τη ζωτική δύναμη με την οποία μπορούν να σωθούν οι αμαρτωλοί. Η πίστη τους έπρεπε να συγκεντρώνεται σε Εκείνον ο οποίος είναι η πηγή του ελέους και της δύναμης. Στο όνομά Του όφειλαν να απευθύνουν τα αιτήματά τους προς τον Πατέρα για να λάβουν την απάντηση. Έπρεπε να βαπτίζουν στο όνομα του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Το όνομα του Χριστού θα απέβαινε το σύνθημά τους, το διακριτικό τους έμβλημα, ο δεσμός τους με τη ενότητα, η αυθεντία της πορείας δράσης τους και το μυστικό της επιτυχίας τους. Τίποτε δεν πρόκειται να αναγνωριστεί στη βασιλεία Του χωρίς να φέρει το όνομα και το επίγραμμά Του.ΠΑ 17.3

Όταν ο Χριστός είπε στους μαθητές: «Πηγαίνετε στο όνομά Μου να συγκεντρώσετε στην Εκκλησία όλους τους πιστεύοντες», τους παρουσίασε την ανάγκη να διατηρήσουν την απλότητα. Όσο λιγότερη η προβολή και η επίδειξη, τόσο μεγαλύτερη η επιρροή τους για το καλό. Οι μαθητές έπρεπε να μιλούν με την ίδια απλότητα με την οποία μιλούσε ο Χριστός. Έπρεπε να εντυπώσουν στους ακροατές τους τα μαθήματα που Εκείνος τους είχε διδάξει.ΠΑ 18.1

Ο Χριστός δεν είπε στους μαθητές Του ότι το έργο τους θα ήταν εύκολο. Τους έδειξε τον κολοσσιαίο συνασπισμό του κακού παρατεταγμένο εναντίον τους. Θα είχαν να αγωνιστούν «εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηριάς εν τοις επουρανίοις.» (Εφ. 6:12.) Δεν θα εγκαταλείπονταν όμως να αγωνιστούν μόνοι τους. Τους διαβεβαίωσε ότι θα ήταν μαζί τους και ότι αν βάδιζαν με πίστη, θα προχωρούσαν προστατευόμενοι από την ασπίδα της Παντοδυναμίας. Τους ζήτησε να είναι γενναίοι και δυνατοί, γιατί ένας ισχυρότερος από τους αγγέλους θα βρίσκονταν στις τάξεις τους, ο Αρχιστράτηγος των δυνάμεων του ουρανού. Είχε κάνει τέλεια προπαρασκευή για τη συνέχιση του έργου Του, και αναλάβαινε ο Ίδιος την ευθύνη για την επιτυχία του. Όσο θα υπάκουαν στο λόγο Του και θα συνεργάζονταν με Αυτόν, δεν μπορούσαν να αποτύχουν. Τους πρόσταξε: «Πηγαίνετε σε όλα τα έθνη. Πηγαίνετε στα πιο απόμακρα μέρη της οικουμένης και να είστε σίγουροι ότι η παρουσία Μου θα είναι μαζί σας και εκεί ακόμη. Εργαστείτε με πίστη και με εμπιστοσύνη επειδή σε καμία περίσταση δεν θα σας εγκαταλείψω. Θα βρίσκομαι πάντοτε μαζί σας, βοηθώντας σας στην εκπλήρωση του καθήκοντος σας, οδηγώντας, παρηγορώντας, αγιάζοντας, υποστηρίζοντάς και χορηγώντας σας επιτυχία στο να μιλάτε με λόγια που να έλκουν την προσοχή των άλλων στον ουρανό.»ΠΑ 18.2

Η θυσία του Χριστού χάρη του ανθρώπου ήταν τέλεια και ολοκληρωμένη. Οι όροι του εξιλασμού είχαν εκπληρωθεί. Το έργο για το οποίο είχε έρθει σ» αυτόν τον κόσμο είχε επιτελεστεί. Είχε κερδίσει τη βασιλεία. Την είχε αποσπάσει από το Σατανά και είχε γίνει κληρονόμος όλων. Τώρα πήγαινε προς το θρόνο του Θεού για να τιμηθεί από τις δυνάμεις του Ουρανού. Περιβαλλόμενος από απεριόριστη εξουσία, έδωσε στους μαθητές Του, την παραγγελία: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς και ιδού, Εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος.» (Ματθ. 28:19-20.)ΠΑ 19.1

Λίγο πριν αποχωρισθεί από τους μαθητές Του, ο Χριστός για μία ακόμη φορά τους εξέθεσε με σαφήνεια τη φύση της βασιλείας Του. Ξανάφερε στη θύμησή τους ορισμένα πράγματα που τους είχε προηγουμένως αναφέρει για αυτή. Δήλωσε ότι δεν είχε σκοπό να ιδρύσει μία πρόσκαιρη βασιλεία σε αυτό τον κόσμο. Δεν είχε οριστεί να βασιλέψει σαν επίγειος μονάρχης επάνω στο θρόνο του Δαβίδ. Όταν οι μαθητές Τον ρώτησαν: «Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν του Ισραήλ;» Εκείνος απάντησε: «Δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζητε τους χρόνους ή τους καιρούς τους οποίους ο Πατήρ έθεσεν εν τη ιδία Αυτού εξουσία.» (Πράξ. 1:6-7.) Δεν είχαν ανάγκη να διεισδύσουν βαθύτερα στο μέλλον από ότι οι αποκαλύψεις Του τους επέτρεπαν να διακρίνουν. Το δικό τους έργο ήταν να διακηρύξουν το ευαγγελικό μήνυμα.ΠΑ 19.2

Η ορατή παρουσία του Χριστού θα αποσύρονταν σε λίγο από τους μαθητές, αλλά ένα καινούργιο δυναμικό δώρο θα τους προσφέρονταν τώρα. Θα τους δίνονταν το Πνεύμα το Άγιο στην πληρότητά του, σφραγίζοντάς τους για το έργο τους. «Ιδού» είπε ο Σωτήρας, «Εγώ αποστέλλω την επαγγελίαν του Πατρός Μου εφ’ ημάς σείς δε καθήσατε εν τη πόλει Ιερουσαλήμ εωσού ενδυθήτε δύναμην εξ ύψους.» (Λουκ. 24:49.) «Διότι ο μεν Ιωάννης εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν Πνεύματι Αγίω, ουχί μετά πολλάς ταύτας ημέρας.» «Θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς και θέλετε είσθαι εις Εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως του εσχάτου της γης.» (Πράξ. 1:5, 8.)ΠΑ 19.3

Ο Σωτήρας ήξερε ότι κανένα επιχείρημα, όσο λογικό και αν ήταν, δεν θα είχε την ικανότητα να μαλάξει τις σκληρές καρδιές ή να διαπεράσει τη σκληρή κρούστα της κοσμικότητας και του ατομικισμού. Ήξερε ότι οι μαθητές έπρεπε να λάβουν το ουράνιο εκείνο χάρισμα. Το ευαγγέλιο θα έφερνε αποτέλεσμα μόνο όταν θα εξαγγέλλονταν από καρδιές που θα είχαν θερμανθεί και χείλη που θα είχαν γίνει εύγλωττα από τη ζωντανή γνώση Εκείνου ο οποίος είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Το έργο που είχε ανατεθεί στους μαθητές απαιτούσε μεγάλη ικανότητα, επειδή το βαθύ και ορμητικό ρεύμα του κακού κατευθύνονταν εναντίον τους. Ένας αρχηγός, άγρυπνος και αποφασιστικός βρίσκονταν επικεφαλής των δυνάμεων του σκότους και οι οπαδοί του Χριστού θα μπορούσαν να αγωνιστούν για το δίκαιο μόνο με τη βοήθεια που θα τους χορηγούσε ο Θεός μέσω του Πνεύματός Του.ΠΑ 20.1

Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του ότι το έργο τους έπρεπε να αρχίσει από τα Ιεροσόλυμα. Η πόλη εκείνη υπήρξε η σκηνή όπου διαδραματίσθηκε η καταπληκτική θυσία Του για την ανθρώπινη φυλή. Εκεί, περιβεβλημένος με το ένδυμα της ανθρωπότητας, είχε περπατήσει και συζητήσει με τους ανθρώπους. Ελάχιστοι είχαν παρατηρήσει πόσο κοντά είχε πλησιάσει ο Ουρανός τη Γη. Εκεί είχε καταδικαστεί και σταυρωθεί. Στα Ιεροσόλυμα υπήρχαν πολλοί που πίστευαν στα κρυφά ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος ήταν ο Μεσσίας και πολλοί που είχαν εξαπατηθεί από τους άρχοντες και τους ιερείς. Σε αυτούς έπρεπε να κηρυχθεί το ευαγγέλιο. Έπρεπε να κληθούν σε μετάνοια. Η θαυμαστή αλήθεια ότι μόνο μέσω του Χριστού η άφεση των αμαρτιών ήταν εφικτή, έπρεπε να γίνει κατανοητή. Και ενώ ολόκληρη η Ιερουσαλήμ ήταν ακόμη αναστατωμένη από τα συνταρακτικά γεγονότα των περασμένων εβδομάδων, το κήρυγμα των αποστόλων θα προξενούσε την πιο βαθειά εντύπωση.ΠΑ 20.2

Στο διάστημα της διακονίας Του, ο Ιησούς επεσήμανε διαρκώς στους μαθητές το γεγονός ότι αυτοί θα ήταν οι στενοί συνεργάτες Του για την απελευθέρωση του κόσμου από τη σκλαβιά της αμαρτίας. Όταν απέστειλε τους δώδεκα και κατόπιν τους εβδομήντα για να εξαγγείλουν τη βασιλεία του Θεού, τους δίδαξε το καθήκον να μεταδώσουν στους άλλους όσα Εκείνος τους είχε καταστήσει γνωστά. Σε όλη Του τη διακονία τους εκπαίδευε για ατομική εργασία που θα επεκτείνονταν με τη συνεχή αύξηση των μελών και βαθμηδόν θα έφθανε μέχρι τα πέρατα της Γής. Το τελευταίο μάθημα που δίδαξε στους οπαδούς Του ήταν ότι αυτοί γίνονταν οι θεματοφύλακες των αγαθών αγγελιών της σωτηρίας για τον κόσμο.ΠΑ 21.1

Όταν έφθασε ο καιρός να αναληφθεί ο Χριστός στον Πατέρα Του, οδήγησε τους μαθητές Του έξω, μακριά μέχρι τη Βηθανία. Εκεί σταμάτησε και αυτοί συγκεντρώθηκαν γύρω Του. Με απλωμένα χέρια σε στάση ευλογίας, σαν διαβεβαίωση της προστατευτικής φροντίδας Του, άρχισε σιγά-σιγά να υψώνεται, απομακρυνόμενος από αυτούς. «Και ενώ ευλόγει αυτούς απεχωρίσθη απ’ αυτών, και ανεφέρετο εις τον ουρανόν.» (Λουκ. 24:51.)ΠΑ 21.2

Ενώ οι μαθητές έβλεπαν προς τα πάνω, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στον απομακρυνόμενο Κύριό τους, Εκείνος γίνονταν δεκτός από τα αγαλλόμενα πλήθη των ουρανίων αγγέλων. Και συνοδεύοντάς Τον οι άγγελοι αυτοί μέχρι τις ουράνιες αυλές, έψαλλαν θριαμβευτικά: «Αι βασιλείαι της γής ψάλλατε εις τον Θεόν, ψαλμωδείτε εις τον Κύριον εις τον επιβαίνοντα εις τους ουρανούς των έκπαλαι ουρανών. . . Απόδοτε το κράτος εις τον Θεόν. Η μεγαλοπρέπεια Αυτού είναι επί τον Ισραήλ και η δύναμις Αυτού επί τους ουρανούς.» (Ψαλμ. 68:32-34.)ΠΑ 21.3

Οι μαθητές έβλεπαν ακόμη εντατικά στον ουρανό όταν «ιδού, άνδρες δύο με ιμάτια λευκά, εστάθησαν πλησίον αυτών οίτινες και είπον, άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; Ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει ελθεί ούτω, καθ’ όν τρόπον είδατε Αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.» (Πράξ. 1:10-11.)ΠΑ 21.4

Η υπόσχεση της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού έπρεπε να διατηρείται ολοζώντανη στο νου των μαθητών. Ο ίδιος ο Ιησούς τον οποίον είχαν δει να ανεβαίνει στον ουρανό, θα έρχονταν πάλι για να παραλάβει κοντά Του αυτούς που εδώ κάτω στη Γή προσφέρουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία Του. Η ίδια φωνή που τους είπε, «Ιδού, Εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος,» έμελλε να τους καλωσορίσει στην παρουσία Του στη βασιλεία των ουρανών.ΠΑ 22.1

Όπως κατά την τυπική λατρεία ο αρχιερέας έβγαζε τα αρχιερατικά άμφια και λειτουργούσε με λευκή λινή περιβολή σαν κοινός ιερέας, έτσι και ο Χριστός βγάζοντας τη βασιλική περιβολή Του, ντύθηκε την ανθρωπότητα και πρόσφερε τη θυσία. Αυτός ο ίδιος ο ιερέας, συνάμα Αυτός ο ίδιος και το θύμα. Όπως ο αρχιερέας αφού διεκπεραίωνε την υπηρεσία του στα άγια των αγίων, παρουσιάζονταν μετά στα αναμενόμενα πλήθη με την αρχιερατική στολή του, έτσι και ο Χριστός θα έρθει τη δεύτερη φορά ντυμένος με ιμάτια τόσο αστραφτερά λευκά «τα οποία λευκαντής επί της γής δεν δύναται να λευκάνη.» (Μάρκ. 9:3.) Θα έρθει με τη δόξα τη δική Του και με τη δόξα του Πατέρα Του και θα συνοδεύεται στο δρόμο από σύσσωμα τα αγγελικά πλήθη.ΠΑ 22.2

Έτσι θα εκπληρωθεί η υπόσχεση του Χριστού στους μαθητές: «Πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει πρός Εμαυτόν.» (Ιωάν. 14:3.) Αυτούς που Τον αγάπησαν και Τον περίμεναν θα τους στέψει με δόξα, με τιμή, και αθανασία. Οι δίκαιοι νεκροί θα βγουν από τους τάφους τους και οι ζώντες θα αρπαχθούν μαζί με αυτούς για να συναντήσουν τον Κύριο στον αέρα. Θα ακούσουν τη φωνή του Ιησού, γλυκύτερη από οποιαδήποτε μουσική έφθασε ποτέ σε ανθρώπινα αυτιά να τους λέγει: Ο αγώνας σας τελείωσε. «Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός Μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου.» (Ματθ. 28:34.)ΠΑ 22.3

Κάλλιστα μπορούσαν να χαίρονται οι μαθητές με την ελπίδα της επιστροφής του Κυρίου τους.ΠΑ 23.1