ΚΕΦΆΛΑΙΟ 52—ΑΚΛΟΝΗΤΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ
(Βασίζεται στη Δεύτερη Επιστολή του Πέτρου.)ΠΑ 468.1
Στη δεύτερη επιστολή του Πέτρου πρός αυτούς που είχαν αποκτήσει «ισότιμον πίστιν» ο απόστολος εκθέτει το θεϊκό σχέδιο για την ανάπτυξη του χριστιανικού χαρακτήρα. Γράφει:ΠΑ 468.2
«Χάρις και ειρήνη πληθυνθείη εις εσάς δια της επιγνώσεως του Θεού και του Ιησού του Κυρίου ημών. Καθώς η θεία δύναμις Αυτού εχάρισεν εις ημάς πάντα τα πρός ζωήν και ευσέβειαν δια της επιγνώσεως του καλέσαντος ημάς δια της δόξης Αυτού και αρετής, δια των οποίων εδωρήθησαν εις ημάς αι μέγισται και τίμιαι επαγγελίαι, ίνα δια τούτων γίνητε κοινωνοί θείας φύσεως, αποφυγόντες την εν τω κόσμω υπάρχουσαν δια της επιθυμίας διαφθοράν.»ΠΑ 468.3
«Και δι’ αυτό δε τούτο καταβαλόντες πάσαν σπουδήν, προσθέσατε εις την πίστιν σας την αρετήν, εις δε την αρετήν την γνώσιν, εις δε την γνώσιν την εγκράτειαν, εις δε την εγκράτειαν την υπομονήν, εις δε την υπομονήν την ευσέβειαν, εις δε την ευσέβειαν την φιλαδελφίαν, εις δε την φιλαδελφίαν την αγάπην. Διότι, εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς και περισσεύωσι, σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους εις την επίγνωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»ΠΑ 468.4
Τα λόγια αυτά είναι γεμάτα νουθεσία και ηχούν σαν προμηνύματα της νίκης. Ο απόστολος παρουσιάζει στους πιστούς την κλίμακα της χριστιανικής προόδου, που το κάθε σκαλοπάτι της παριστάνει πρόοδο στην επίγνωση του Θεού.Ανεβαίνοντάς την κανείς δεν μπορεί να σταματήσει στα μισά. Η πίστη, η αρετή, η γνώση, η εγκράτεια, η υπομονή, η ευσέβεια, η φιλαδελφία και η αγάπη αποτελούν τα σκαλοπάτια της σκάλας αυτής. Για να σωθούμε πρέπει να ανεβούμε το ένα σκαλοπάτι μετά το άλλο, μέχρι να φθάσουμε στο ύψος του ιδανικού που προορίζει να φθάσουμε ο Χριστός. Έτσι Αυτός γίνεται για μας σοφία, δικαιοσύνη, αγιασμός και απολύτρωση.ΠΑ 468.5
Ο Θεός κάλεσε το λαό Του στη δόξα και στην αρετή και αυτές θα εκδηλωθούν στη ζωή όλων εκείνων που πραγματικά έχουν συνδεθεί μαζί Του. Αφού έγιναν συμμέτοχοι της ουράνιας δωρεάς, οφείλουν να προχωρήσουν μέχρι να φθάσουν στην τελειότητα «με την δύναμιν του Θεού . . . δια της πίστεως.» (Α ', Πέτρ. 1:5.) Αποτελεί δόξα για το Θεό να χορηγεί την αρετή Του στα παιδιά Του. Θέλει να βλέπει άνδρες και γυναίκες να φτάνουν στο ύψιστο ιδανικό. Όταναποκτούν με πίστη τη δύναμη του Χριστού, όταν επιζητούν αλάνθαστες υποσχέσεις Του και τις απαιτούν για τον εαυτό τους, όταν ζητούν με επιμονή τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, δεν είναι δυνατό να αγνοηθεί η επιθυμία τους.Τότε τελειοποιούνται μέσω του Χριστού.ΠΑ 469.1
Αφού δεχθεί την πίστη του Ευαγγελίου, το επόμενο έργο του πιστού είναι να προσθέσει στο χαρακτήρα του την αρετή και να καθαρίσει την καρδιά του και να ετοιμάσει το νου για να δεχθεί την επίγνωση του Θεού. Η επίγνωση αυτή αποτελεί τη βάση κάθε πραγματικής μόρφωσης και πραγματικής υπηρεσίας. Είναι η μόνη αληθινή εγγύηση κατά του πειρασμού και μόνη αυτή μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να μοιάσει στο χαρακτήρα με το Θεό. Με την επίγνωση του Θεού και του Υιού Του Ιησού Χριστού, χορηγούνται στον πιστό «πάντα τα πρός ζωήν και ευσέβειαν.» Ηκαλήπαροχή δεν κατακρατείται από εκείνον που ειλικρινά επιθυμεί να αποκτήσει, τη δικαιοσύνη του Θεού.ΠΑ 469.2
«Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή,» είπε ο Χριστός, «το να γνωρίσωσι Σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» (Ιωάν. 17:3.) Και ο προφήτης Ιερεμίας δήλωσε: «Ας μη καυχάται ο σοφός εις την σοφίαν αυτού, και ας μη καυχάται ο δυνατός εις την δύναμιν αυτού, ας μη καυχάται ο πλούσιος εις τον πλούτον αυτούαλλ’ ο καυχώμενος ας καυχάται εις τούτο, ότι εννοεί και γνωρίζει Εμέ, ότι Εγώ είμαι ο Κύριος, ο ποιών έλεος, κρίσιν και δικαιοσύνην επί της γης επειδή εις ταύτα ευαρεστούμαι, λέγει Κύριος.» (Ιερ. 9:23 - 24.) Ελάχιστα μπορεί να εννοήσει ο ανθρώπινος νουςτο πλάτος, το ύψος, το βάθος και το μήκος των πνευματικών επιτεύξεων εκείνου που αποκτά τη γνώση.ΠΑ 469.3
Κανείς δεν πρέπει να αποτύχει στην ατομική του σφαίρα να φθάσει στην τελειότητα του χριστιανικού χαρακτήρα. Με τη θυσία του Χριστού έχει εξασφαλιστεί για τον πιστό η παροχή όλων εκείνων των στοιχείων που αφορούν τη ζωή και την ευσέβεια. Ο Θεός μας καλεί να φθάσουμε στο ιδανικό σημείο της τελειότητας, προσφέροντάς μας για παράδειγμα το χαρακτήρα του Χριστού. Στην ανθρώπινη υπόστασή Του την οποία τελειοποίησε με μία ζωή αδιάκοπης αντίστασης κατά του κακού, ο Σωτήρας απέδειξε ότι ότανοι ανθρώπινες υπάρξεις συμπράττουν με τη Θεότητα, μπορούν να αποκτήσουν σ’ αυτή τη ζωή την τελειότητα του χαρακτήρα. Αυτή είναι η διαβεβαίωση που μας δίνει ο Θεός ότι και εμείς μπορούμε να αποκτήσουμε ολοκληρωμένη νίκη.ΠΑ 470.1
Στον πιστό χορηγείται η θαυμάσια δυνατότητα να εξομοιωθεί με το Χριστό υπακούοντας σε όλες τις εντολές του νόμου. Επ’αυτού του όμως ο άνθρωπος είναι εντελώς ανίκανος να το κατορθώσει αυτό. Η αγιοσύνη που αναφέρειο λόγος του Θεού πρέπει να την κατέχει κάθε άνθρωπος πριν σωθεί, καθώςείναι το αποτέλεσμα της επενέργειας της θεϊκής χάρης. Μόνοέτσι καθυποτάσσεται στην πειθαρχία και στην κατασταλτική επίδραση του Πνεύματος της αλήθειας. Η υπακοή του ανθρώπου τελειοποιείται μόνο με το θυμίαμα της δικαιοσύνης του Χριστού που γεμίζει με θεϊκή ευωδιά κάθε πράξη υπακοής. Το καθήκον του Χριστιανού είναι να επιμένει μέχρι να υπερνικήσει κάθε του ελάττωμα. Πρέπει να προσεύχεται διαρκώς στο Σωτήρα για να θεραπεύσει τις ατέλειες της αμαρτωλής ψυχής του. Ο ίδιος δεν έχει ούτε τη σοφία, ούτε τη δύναμη να υπερνικήσει. Οι ιδιότητες αυτές ανήκουν στον Κύριο και Αυτός τις χορηγεί σε όσους με ταπείνωση και συντριβή ζητούν τη βοήθειά Του.ΠΑ 470.2
Το έργο της μετάλλαξης από την ανοσιότητα στην αγιοσύνη είναι έργο διαρκείας. Μέρα με τη μέρα ο Θεός εργάζεται για τον αγιασμό του ανθρώπου. Ο άνθρωπος οφείλει να συνεργάζεται με Αυτόν, καταβάλλοντας επίμονες προσπάθειες για την καλλιέργεια ορθών συνηθειών. Οφείλει να προσθέτει χάρη στη χάρη. Ενώ αυτός εργάζεται έτσι προσθέτοντας, ο Θεός εργάζεται γι’ Αυτόν πολλαπλασιάζοντας. Ο Σωτήρας μας είναι πάντοτε έτοιμος να ακούει και να απαντάει στην προσευχή της συντετριμμένης καρδιάς, πολλαπλασιάζοντας τη χάρη και την ειρήνη των πιστών Του. Ευχαρίστως τους χορηγεί τις ευλογίες που χρειάζονται για τον αγώνα τους εναντίον του κακού που τους περιβάλλει.ΠΑ 471.1
Υπάρχουν άτομα που προσπαθούν να ανεβούν τη σκάλα της χριστιανικής προόδου, αλλά καθώς προχωρούν, αρχίζουν να εμπιστεύονται την ανθρώπινη δύναμή και σε λίγο χάνουν από τα μάτια τους τον Ιησού, τον αρχηγό και εμπνευστή της πίστης τους. Το αποτέλεσμα είναι η αποτυχία, η απώλεια όλων όσα είχαν κερδίσει. Η λυπηρή κατάσταση που βρίσκονται εκείνοι οι οποίοι είναι αποκαμωμένοι από την οδοιπορία, επιτρέπουν στον εχθρό των ψυχών να τους αφαιρέσει τις χριστιανικές αρετές που απέκτησαν στην καρδιά και στη ζωή τους. «Εις όντινα δεν υπάρχουσι ταύτα,» δηλώνει ο απόστολος, «τυφλός είναι, μυωπάζει και ελησμόνησε τον καθαρισμόν των παλαιών αυτού αμαρτιών.»ΠΑ 471.2
Ο απόστολος Πέτρος είχε μακρά εμπειρία στα πράγματα του Θεού. Η πίστη του στη σώζουσα δύναμη του Θεού αυξήθηκε με τα χρόνια. Τότε, απέκτησε την αναμφισβήτητη απόδειξη ότι είναι αδύνατο να αποτύχει όποιος προχωρεί με πίστη, ανεβαίνοντας σκαλί - σκαλί πάντα πρός τα εμπρός και πρός τα πάνω μέχρι να φθάσει στο κεφαλόσκαλο της κλίμακας που καταλήγει μπροστά στις πύλες του Ουρανού.ΠΑ 471.3
Πολλά χρόνια ο Πέτρος τόνιζε στους πιστούς την ανάγκη της συνεχούς αύξησης στη χάρη και στην επίγνωση της αλήθειας. Και τώρα, ξέροντας ότι σε λίγο θα καλείτο να υποστεί μαρτυρικό θάνατο για την πίστη του, εφιστούσε ακόμη μία φορά την προσοχή στα πολύτιμα προνόμια που βρίσκονται στη διάθεση του κάθε πιστού. Με την ακλόνητη σιγουριά της πίστης του, ο γηραιός απόστολος παρότρυνε τους αδελφούς του να μένουν σταθεροί στον ανώτερο σκοπό της χριστιανικής ζωής. «Επιμελήθητε περισσότερον,» τους εκλιπαρούσε, «να κάμητε βεβαίαν την κλήσιν και την εκλογήν σας διότι ταύτα κάμνοντες δεν θέλετε πταίσει ποτέ. Διότι ούτω θέλει σας δοθή πλουσίως η είσοδος εις την βασιλείαν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού.» Πολύτιμη διαβεβαίωση! Ένδοξη είναι η ελπίδα του Χριστιανού καθώς με πίστη προχωρεί στα ύψη της χριστιανικής τελειότητας!ΠΑ 471.4
«Δεν θέλω αμελήσει,» συνέχισε ο απόστολος, «να σας υπενθυμίζω πάντοτε περί τούτων, καίτοι ειδότας και εστηριγμένους εις την παρούσαν αλήθειαν. Στοχάζομαι όμως δίκαιον, εφ’ όσον είμαι εν τούτω τω σκηνώματι, να σας διεγείρω δια της υπενθυμίσεως, επειδή εξεύρω ότι εντός ολίγου θέλω αποθέσει το σκήνωμά μου, καθώς και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μοι εφανέρωσε. Θέλω όμως επιμεληθή, ώστε σεις και μετά την αποβίωσίν μου να δύνασθε πάντοτε να ενθυμήσθε αυτά.»ΠΑ 472.1
Ο απόστολος ήταν κατάλληλος να μιλήσει για τις προθέσεις του Θεού που αφορούσαν την ανθρώπινη φυλή επειδή κατά την επίγεια διακονία του Χριστού είχε δει και ακούσει πολλά σχετικά με τη βασιλεία του Θεού. «Διότι σας εγνωστοποιήσαμεν την δύναμιν και παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ουχί μύθους σοφιστικούς ακολουθήσαντες,» υπενθύμιζε στους πιστούς, «αλλ’ αυτόπται γενόμενοι της Εκείνου μεγαλειότητος. Διότι έλαβε παρά Θεού Πατρός τιμήν και δόξαν, ότε ήλθεν εις Αυτόν τοιαύτη φωνή υπό της μεγαλοπρεπούς δόξης, Ούτος είναι ο Υιός Μου ο αγαπητός εις τον οποίον Εγώ ευηρεστήθην και ταύτην την φωνήν ημείς ηκούσαμεν εξ ουρανού ελθούσαν, όντες μετ Αυτού εν τω όρει τω αγίω.»ΠΑ 472.2
Όσο πειστική και αν ήταν η μαρτυρία αυτή για τη βεβαιότητα της ελπίδας του πιστού, υπήρχε η πειστικότερη ακόμη προφητική μαρτυρία μέσω της οποίας η πίστη όλων βεβαιώνεται και στηρίζεται ακλόνητα. «Έχομεν,» δήλωσε ο Πέτρος «βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω εωσού έλθη η αυγή της ημέρας και ο φώσφορος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών τούτο πρώτον εξεύροντες, ότι ουδεμία προφητεία της Γραφής γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του Πνεύματος του Αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.»ΠΑ 472.3
Ενώ εξήρε τον «βέβαιον λόγον της προφητείας, » σαν ασφαλή οδηγό σε καιρό κινδύνου, ο απόστολος προειδοποιούσε σοβαρά την εκκλησία για το δαυλο της ψευδοπροφητείας που θα περιέφεραν οι «ψευδοπροφήται,» οι οποίοι στα κρυφά θα έμπαζαν «αιρέσεις απώλειας, αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς Δεσπότην.» Οι νόθοι αυτοί δάσκαλοι που θα παρουσιάζονταν στην εκκλησία και θα κρίνονταν από πολλούς πνευματικούς αδελφούς σαν γνήσιοι, παρομοιάζονται από τον απόστολο σαν «πηγαί άνυδροι, νεφέλαι υπό ανεμοστροβίλου ελαυνόμεναι, δια τους οποίους το ζοφερό σκότος φυλάττεται εις τον αιώνα.» «Έγιναν εις αυτούς τα έσχατα χειρότερα των πρώτων » δήλωσε, «επειδή καλύτερον ήτο εις αυτούς να μη γνωρίσωσι την οδόν της δικαιοσύνης, παρά αφού εγνώρισαν να επιστρέψωσιν εκ της παραδοθείσης εις αυτούς αγίας εντολής.»ΠΑ 473.1
Ατενίζοντας μακριά στο πέρασμα του χρόνου μέχρι τέλους των αιώνων, ο Πέτρος εμπνεύστηκε να περιγράψει τις συνθήκες που θα επικρατούσαν στον κόσμο αμέσως πριν από τη δευτέρα παρουσία του Χριστού. «Θέλουσιν ελθεί εν ταις εσχάταις ημέραις εμπαίκται,» έγραφε, «περιπατούντες κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας και λέγοντες Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας Αυτού; διότι αφ’ ής ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ’ αρχής της κτίσεως.» Αλλά, ο Παύλος λέγει, «όταν λέγουσιν, ειρήνη και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ’ αυτούς αιφνίδιος όλεθρος.» (Λ’ Θεσ. 5:3.) Μολαταύτα δεν θα παγιδευτούν όλοι από τα τεχνάσματα του εχθρού. Καθώς πλησιάζει το τέλος όλων των εγκοσμίων, θα υπάρχουν οι πιστοί που θα είναι σε θέση να διακρίνουν τα σημεία των καιρών. Ενώ πολυάριθμοι θεωρούμενοι πιστοί θα αρνούνται με τα έργα τους την πίστη τους, θα υπάρχει ένα υπόλοιπο που θα αντέξει μέχρι τέλους.ΠΑ 473.2
Ο Πέτρος διατηρούσε στην καρδιά του ζωντανή την ελπίδα της επιστροφής του Χριστού και διαβεβαίωνε την Εκκλησία για τη σίγουρη εκπλήρωση της υπόσχεσης του Σωτήρα: «Αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει πρός Εμαυτόν.» (Ιωάν. 14:3.)ΠΑ 474.1
Για τους δοκιμαζόμενους και τους πιστούς μπορεί να φαίνονταν ότι η παρουσία αργούσε πολύ ο απόστολος όμως τους διαβεβαίωνε: «Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν Αυτού, ως τινες λογίζοναι τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν. Θέλει δε ελθεί η ημέρα του Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί, καθ’ ήν οι ουρανοί θέλουσι παρέλθει με συριγμόν, τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή, και η γη και τα εν αυτή έργα θέλουσι κατακαή.»ΠΑ 474.2
«Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σείς εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Θεού, καθ’ ήν οι ουρανοί πυρούμενοι θέλουσι διαλυθή και τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι χωνευθεί; Κατά δε την υπόσχεσιν Αυτού νέους ουρανούς και νέαν γήν προσμένομεν εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.»ΠΑ 474.3
«Δια τούτο, αγαπητοί, ταύτα προσμένοντες, σπουδάσατε να ευρεθήτε άσπιλοι και αμώμητοι ενώπιον Αυτού εν ειρήνη, και νομίζετε σωτηρίαν την μακροθυμίαν του Κυρίου ημών, καθώς και ο αγαπητός ημών αδελφός Παύλος έγραψε πρός εσάς κατά την δοθείσαν εις αυτόν σοφίαν . . . Σείς λοιπόν αγαπητοί, προγνωρίζοντες ταύτα φυλάττεσθε, δια να μη παρασυρθήτε με την πλάνην των ανόμων και εκπέσητε από τον στηριγμόν σας, αυξάνεσθε δε εις την χάριν και την γνώσιν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού.»ΠΑ 474.4
Σύμφωνα με την πρόνοια του Θεού ο Πέτρος τερμάτισε τη διακονία του στη Ρώμη, όπου η φυλάκισή του διατάχθηκε από τον αυτοκράτορα Νέρωνα την ίδια περίπου εποχή της δεύτερης σύλληψης του Παύλου. Έτσι οι δύο παλαίμαχοι απόστολοι που για πολλά χρόνια είχαν χωριστεί στους τομείς της εργασίας τους, έμελλαν να δώσουν την τελευταία μαρτυρία τους για το Χριστό στη μεγάλη παγκόσμια μητρόπολη και στο χώμα της να χύσουν το αίμα τους σαν σπόρο ενός απέραντου θερισμού από άγιους και μάρτυρες.ΠΑ 474.5
Αφότου αποκαταστάθηκε η άρνηση του για το Χριστό, ο Πέτρος αντιμετώπισε άφοβα τον κίνδυνο και έδειξε θαυμάσιο θάρρος κηρύττοντας ένα σταυρωθέντα, αναστηθέντα και αναληφθέντα Σωτήρα. Κλεισμένος τώρα στο κελί του, θυμόταν τα λόγια που του είχε πει ο Χριστός: «Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, ότε ήσο νεώτερος, εζώννυες σεαυτόν και περιεπάτεις όπου ήθελεςαφού όμως γηράσης, θέλεις εκτείνει τας χείρας σου, και άλλος θέλει σε ζώσει, και θέλει σε φέρει όπου δεν θέλεις.» (Ιωάν. 21:18.) Έτσι είχε γνωστοποιήσει ο Χριστός στο μαθητή τον τρόπο του θανάτου του φανερώνοντας ακόμη και τη λεπτομέρεια ότι θα άπλωνε τα χέρια πάνω στο σταυρό.ΠΑ 475.1
Ο Πέτρος, σαν αλλοδαπός και Εβραίος, καταδικάστηκε να μαστιγωθεί και να σταυρωθεί. Προσμένοντας τον τρομερό αυτό θάνατο, ο απόστολος θυμήθηκε το μεγάλο του αμάρτημα την ώρα της δοκιμασίας Χριστού. Ενώ άλλοτε ήταν τόσο απρόθυμος να παραδεχτεί το σταυρό, τώρα θεωρούσε χαρά να παραχωρήσει τη ζωή του για χάρη του Ευαγγελίου. Ένοιωθε ότι για έναν που είχε αρνηθεί τον Κύριό του, το να πεθάνει με τον ίδιο τρόπο, αποτελούσε πολύ μεγάλη τιμή. Ο Πέτρος είχε μετανοήσει ειλικρινά για την αμαρτία του εκείνη και είχε συγχωρηθεί από το Χριστό, όπως φαίνεται από τη μεγάλη εντολή που του ανατέθηκε, να τρέφει τα πρόβατα και τα αρνιά του ποιμνίου. Αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να συγχωρήσει τον εαυτό του. Ούτε ακόμη και η σκέψη της αγωνίας της τελευταίας τρομερής σκηνής της ζωής του μπορούσε να μετριάσει την πικρία της λύπης και της μετάνοιάς του. Για τελευταία του επιθυμία παρακάλεσε τους εκτελεστές του να σταυρωθεί ανάποδα, με το κεφάλι πρός τα κάτω. Η επιθυμία του έγινε δεκτή και με αυτό τον τρόπο πέθανε ο μεγάλος απόστολος Πέτρος.ΠΑ 475.2