ΚΕΦΆΛΑΙΟ 9—ΟΙ ΕΠΤΑ ΔΙΑΚΟΝΟΙ
(Βασίζεται στις Πράξεις 6:1 - 7.)ΠΑ 73.1
«Εν δε ταις ημέραις ταύταις ότε επληθύνοντο οι μαθηταί, έγινε γογγυσμός των Ελληνιστών κατά των Εβραίων, ότι αι χήραι αυτών παρεβλέποντο εν τη καθημερινή διακονία.»ΠΑ 73.2
Την πρώτη Εκκλησία την αποτελούσαν διάφορες τάξεις ανθρώπων από ποικίλες εθνικότητες. Κατά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, «ήσαν κατοικούντες εν Ιερουσαλήμ Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από παντός έθνους των υπό τον ουρανόν.» (Πράξ. 2:5.) Ανάμεσα σ’ αυτούς που ανήκαν στην εβραϊκή πίστη και που είχαν συγκεντρωθεί στα Ιεροσόλυμα, ήταν μερικοί οι οποίοι ήταν γνωστοί ως Ελληνιστές. Μεταξύ αυτών και των Εβραίων της Παλαιστίνης υπήρχαν παλιές διαφορές δυσπιστίας, ακόμη και ανταγωνισμού.ΠΑ 73.3
Οι καρδιές εκείνων οι οποίοι είχαν μεταπειστεί χάρη στις προσπάθειες των αποστόλων, είχαν μαλακώσει και ενωθεί με τους δεσμούς της χριστιανικής αγάπης. Παρόλες τις προηγούμενες προκαταλήψεις, όλοι βρίσκονταν σε αρμονικές σχέσεις μεταξύ τους. Ο Σατανάς ήξερε ότι όσο η ενότητα αυτή εξακολουθούσε να υπάρχει, αυτός δεν θα είχε τη δύναμη να αναχαιτίσει την πρόοδο της ευαγγελικής αλήθειας. Έτσι, προσπάθησε να επωφεληθεί από τις παλιές εκείνες αντιλήψεις με την ελπίδα ότι έτσι θα κατόρθωνε να βάλει μέσα στην εκκλησία διαλυτικά στοιχεία.ΠΑ 73.4
Με τον πολλαπλασιασμό των μαθητών, ο εχθρός κατόρθωσε να ξεσηκώσει τις υποψίες μερικών που είχαν συνηθίσει να βλέπουν με ζηλοφθονία τους πιστούς αδελφούς τους. Εκείνοιτότεξεκίνησαννα ανακαλύπτουν σφάλματα στους πνευματικούς αρχηγούς τους. Έτσι «έγεινε γογγυσμός μέγας των Ελληνιστών κατά των Εβραίων.» Αφορμή για τα παράπονα έδωσε ο ισχυρισμός ότι οι χήρες των Ελληνιστών παραβλέπονταν στην καθημερινή διακονία παροχής βοήθειας. Παρόλο που οποιαδήποτε ανισότητα ήταν αντίθετη με το πνεύμα του Ευαγγελίου, ο Σατανάς όμως κατόρθωσε να διεγείρει την υποψία. Έπρεπε τώρα να ληφθούν άμεσα μέτρα για να επαλειφθεί κάθε αφορμή δυσαρέσκειας, ώστε να μη θριαμβεύσει ο εχθρός στις προσπάθειές του να φέρει το διαχωρισμό μεταξύ των πιστών.ΠΑ 73.5
Οι μαθητές του Ιησού είχαν φθάσει σε ένα κρίσιμο σημείο της χριστιανικής τους πείρας. Με τη συνετή καθοδήγηση των αποστόλων, οι οποίοι εργάζονταν ενωμένοι με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, το ανατιθέμενο στους αγγελιοφόρους έργο του Ευαγγελίου προχωρούσε γρήγορα. Η Εκκλησία συνεχώς μεγάλωνε και η αύξηση αυτή των μελών της δημιουργούσε ολοένα βαρύτερες ευθύνες στους υπεύθυνους αδελφούς. Κανένας άνθρωπος ή ακόμη και όμιλος ανθρώπων, δεν μπορούσε ποτέ μόνος του να σηκώσει τα βάρη αυτά χωρίς να διακινδυνεύσει τη μελλοντική ευημερία της Εκκλησίας. Τώρα επιβάλλονταν να διαμοιρασθούν οι ευθύνες οι οποίες τόσο πιστά είχαν διεκπεραιωθεί από λίγους στην αρχή της νεογέννητης Εκκλησίας. Τώρα οι απόστολοι έπρεπε να κάνουν ένα σημαντικό βήμα για την τελειοποίηση της ευαγγελικής τάξης μέσα στην Εκκλησία, αναθέτοντας σε άλλους μερικά από τα βάρη που μέχρι τότε σήκωναν οι ίδιοι.ΠΑ 74.1
Καλώντας μία συνέλευση των πιστών, οι απόστολοι καθοδηγούμενοι από το ΆγιοΠνεύμα, κατέστρωσαν ένα σχέδιο για την καλύτερη οργάνωση όλων των καταλλήλων για εργασία μελών της εκκλησίας. Είχε φθάσει ο καιρός, ανακοίνωσαν οι απόστολοι, οπού οι πνευματικοί αρχηγοί θα ευθύνονταν για την ηγεσία της Εκκλησίας. Για αυτό έπρεπε να απαλλαγούν από τα καθήκοντα της κατανομής των αγαθών στους φτωχούς και από άλλα παρόμοια βάρη ώστε να είναι ελεύθεροι να επιδοθούν στο έργο του κηρύγματος του Ευαγγελίου. «Σκέφθητε λοιπόν, αδελφοί,» είπαν, «να εκλέξητε εξ υμών επτά άνδρας μαρτυρουμένους, πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας, τους οποίους ας καταστήσωμεν επί της χρείας ταύτης. Ημείς δε θέλομεν εμμένει εν τη προσευχή και τη διακονία του λόγου.» Η συμβουλή αυτή εκτελέσθηκε, και με προσοχή χειροτονήθηκαν επτά άνδρες που είχαν επίσημα εκλεγεί και ανέλαβαν τα καθήκοντα των διακόνων.ΠΑ 74.2
Ο διορισμός των επτά για την ανάληψη επιστασίας ορισμένων καθηκόντων αποδείχθηκε πραγματική ευλογία για την Εκκλησία. Οι προϊστάμενοι αυτοί εξυπηρετούσαν με μεγάλη προσοχή τις ατομικές ανάγκες των μελών, καθώς και τα γενικά οικονομικά συμφέροντα της εκκλησίας. Με τη συνετή διαχειριστική τους ικανότητα και με το χριστιανικό τους παράδειγμα, κατέστησαν σημαντικά βοηθητικά στελέχη για τους συνεπιτρόπους τους, συνασπίζοντας τα διάφορα συμφέροντα της εκκλησίας σε ένα ενιαίο σύνολο.ΠΑ 75.1
Το ότι το βήμα αυτό ήταν σύμφωνο με το θέλημα του Θεού, αποδείχθηκε από τα αγαθά αποτελέσματα που αμέσως επηκολούθησαν. «Ο λόγος του Θεού ηύξανε και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα και πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν.» Αυτή η συγκομιδή ψυχών οφείλονταν τόσο στη μεγαλύτερη ελευθερία χρόνου που είχαν τώρα οι απόστολοι, όσο και στο ζήλο και στη δυναμικότητα που ασκούσαν οι επτά διάκονοι. Το γεγονός ότι οι αδελφοί αυτοί είχαν χειροτονηθεί για το ιδιαίτερο έργο της εξυπηρέτησης των αναγκών των φτωχών, δεν τους απέκλειε από την διδαχή της πίστης. Αντίθετα, ήταν τέλεια κατηρτισμένοι να διδάξουν σε άλλους την αλήθεια και στο έργο αυτό επιδόθηκαν με μεγάλη προθυμία και επιτυχία.ΠΑ 75.2
Η πρώτη εκκλησία ήταν επιφορτισμένη με την ευθύνη ενός διαρκώς αυξανομένου έργου. Το έργο της εγκαθίδρυσης κέντρων φωτός και ευλογίας οπουδήποτε υπήρχαν ειλικρινείς ψυχές που επιθυμούσαν να αφιερωθούν στην υπηρεσία του Χριστούήταναπαραίτητο. Το διάγγελμα του Ευαγγελίου θα έπαιρνε παγκόσμιες διαστάσεις και οι αγγελιοφόροι του σταυρού δεν μπορούσαν να περιμένουν να εκπληρώσουν τη σημαντική αποστολή τους παρά μόνο αν έμεναν ενωμένοι με τους δεσμούς της χριστιανικής ενότητας. Μόνο έτσι θα αποκάλυπταν στον κόσμο ότι ήταν ένα με το Χριστό και με το Θεό. Δεν είχε προσευχηθεί ο θεϊκός Αρχηγός τους στον Πατέρα, «Φύλαξον αυτούς εν τω ονόματί Σου, τους οποίους Μοι έδωκας, δια να ήναι εν καθώς ημείς;» Και δεν είχε πει για τους μαθητές Του, «Ο κόσμος εμίσησεν αυτούς διότι δεν είναι εκ του κόσμου; » Δεν είχε παρακαλέσει τον Πατέρα, «δια να ήναι τετελειωμένοι εις εν, » «δια να πιστεύση ο κόσμος ότι Συ Με απέστειλας»; (Ιωάν. 17:11,14,23,21.) Η πνευματική τους ζωή και δύναμη εξαρτιόταν από τη στενή επαφή με Εκείνον ο οποίος τους εξουσιοδότησε να κηρύξουν το ευαγγέλιο.ΠΑ 75.3
Μόνο ενωμένοι με το Χριστό μπορούσαν οι απόστολοι να ελπίζουν ότι θα τους συνόδευε η δύναμη του Αγίου Πνεύματος και η συνεργασία των ουρανίων αγγέλων. Με τη βοήθεια των θεϊκών αυτών παραγόντων θα μπορούσαν να παρουσιάσουν στον κόσμο ένα ενωμένο μέτωπο και να βγουν νικητές στον αγώνα που ήταν διαρκώς υποχρεωμένοι να δίνουν κατά των δυνάμεων του σκότους. Καθώς θα εξακολουθούσαν να εργάζονται ενωμένοι, ουράνιοι αγγελιοφόροι θα τους προϋπαντούσαν, ανοίγοντας το δρόμο. Καρδιές θα προετοιμάζονταν να δεχθούν την αλήθεια και πολλοί θα κερδίζονταν από τον Χριστό. Ενώσω εκείνοι θα παρέμεναν ενωμένοι, η εκκλησία θα προχωρούσε «ωραία ως η σελήνη, λάμπουσα ως ο ήλιος, τρομερά ως στράτευμα με σημαίας.» (Άσμα 6:10.) Τίποτε δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στην πρόοδό της. Η Εκκλησία θα προχωρούσε από νίκη σε νίκη, εκπληρώνοντας με ένδοξο τρόπο τη θεϊκή αποστολή της στο παγκόσμιο διάγγελμα του Ευαγγελίου.ΠΑ 76.1
Η διοργάνωση της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων έμελλε να χρησιμεύσει σαν παράδειγμα για τη διοργάνωση των εκκλησιών σε οποιοδήποτε άλλο μέρος.Οι απεσταλμένοι της αλήθειας θα δημιουργούσαν προσήλυτους του Ευαγγελίου. Οι υπεύθυνοι της γενικής εποπτείας των εκκλησιών, δεν έπρεπε να αυθεντεύουν επάνω στην κληρονομιά του Κυρίου, αλλά σαν συνετοί ποιμένες, όφειλαν να συγκεντρώνουν «το ποίμνιον του Θεού, . . . τύποι γινόμενοι του ποιμνίου.» (Α’ Πέτ. 5:2,3) Και η διακονία έπρεπε να ανατεθεί σε «άνδρας μαρτυρουμένους, πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας.» Οι άνθρωποι αυτοί όφειλαν να παίρνουν πάντοτε το μέρος του δικαίου και να το υποστηρίζουν με σταθερότητα και με αποφασιστικότητα. Έτσι θα ασκούσαν μία συνδετική επιρροή επάνω σε ολόκληρο το ποίμνιο.ΠΑ 76.2
Αργότερα στην ιστορία της αρχέγονης εκκλησίας, σε διάφορα μέρη του κόσμου όμιλοι πιστών οργανώνονταν σε Εκκλησίες. Τότε, η διοργάνωση της εκκλησίας τελειοποιήθηκε ακόμη περισσότερο ώστε να υπάρχει τάξη και αρμονική δράση. Το κάθε μέλος παροτρύνονταν να κάνει το καθήκον του όπως έπρεπε. Ο καθένας έπρεπε να χειρίζεται με σύνεση τα ταλέντα που του είχαν ανατεθεί. Μερικοί είχαν προικισθεί από το Άγιο Πνεύμα με ιδιαίτερα χαρίσματα. Ο Θεός έκανε «πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοήθειας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών» (Α ',Κορ. 12:28.) Όλες όμως αυτές οι τάξεις των εργατών όφειλαν να εργάζονται αρμονικά.ΠΑ 77.1
«Είναι δε διαιρέσεις χαρισμάτων, το Πνεύμα όμως το αυτό. Είναι δε και διαιρέσεις διακονιών, ο Κύριος όμως ο αυτός. Είναι δε και διαιρέσεις ενεργημάτων, ο Θεός όμως είναι ο αυτός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσι. Δίδεται δε εις έκαστον η φανέρωσις του Πνεύματος πρός το συμφέρον. Διότι εις άλλον μεν δίδεται δια του Πνεύματος λόγος σοφίας, εις άλλον δε λόγος γνώσεως, κατά το αυτό Πνεύμα εις άλλον δε πίστις, δια του αυτού Πνεύματος εις άλλον δε χαρίσματα ιαμάτων, δια του αυτού Πνεύματος εις άλλον δε ενέργειαι θαυμάτων, εις άλλον δε προφητεία, εις άλλον δε διακρίσεις πνευμάτων, εις άλλον δε είδη γλωσσών, εις άλλον δε ερμηνεία γλωσσών. Πάντα δε ταύτα ενεργεί το έν και το αυτό Πνεύμα, διανέμον ιδία εις έκαστον καθώς θέλει. Διότι καθώς το σώμα είναι έν και έχει μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός, πολλά όντα είναι έν σώμα, ούτω και ο Χριστός.» (Α', Κορ. 12:4 - 12.)ΠΑ 77.2
Αυτοί που έχουν κληθεί να αναλάβουν την ηγεσία της επίγειας Εκκλησίας του Θεού, σηκώνουν πολύ σοβαρές ευθύνες. Την εποχή της θεοκρατίας, όταν ο Μωυσής προσπαθούσε να σηκώσει μόνος τουτόσο βαρύ φορτίο που κόντευε να τον συντρίψει με το βάρος του, δέχθηκε τη συμβουλή του Ιοθόρ να επιχειρήσει μία συνετή κατανομή των διαφόρων ευθυνών. «Συ μεν έσο ενώπιον του Θεού υπέρ του λαού,» συμβούλεψε ο Ιοθόρ, «δια να αναφέρης τας υποθέσεις πρός τον Θεόν και δίδασκε αυτούς τα προστάγματα και τους νόμους και δείκνυε πρός αυτούς την οδόν εις την οποίαν πρέπει να περιπατώσι, και τα έργα τα οποία πρέπει να πράττωσι.» Ο Ιοθόρ τον συμβούλεψε ακόμη να καταστήσει άνδρες «χιλιάρχους, εκατοντάρχους, πεντηκοντάρχους και δεκάρχους» «άνδρας αξίους, φοβουμένους τον Θεόν, άνδρας φιλαλήθεις, μισούντας την φιλαργυρίαν.» Αυτοί θα έκριναν το λαό πάντοτε, απαλλάσσοντας έτσι το Μωυσή από την εξαντλητική ευθύνη του να εξετάζει πολλές υποθέσεις δευτερεύουσας σημασίας οι οποίες θα μπορούσαν να επιλυθούν με σύνεση από καθιερωμένους βοηθούς.ΠΑ 77.3
Ο χρόνος και η δύναμη εκείνων που έχουν ταχθεί από τη Θεία Πρόνοια σε υπεύθυνες ηγετικές θέσεις τηςΕκκλησίας, πρέπει να δαπανώνται για την επίλυση σοβαροτέρων ζητημάτων τα οποία απαιτούν ιδιαίτερη σοφία και μεγαλοψυχία. Είναι ασύμφωνο με το σχέδιο του Θεού οι άνθρωποι αυτοί να καλούνται να ρυθμίσουν ασήμαντες υποθέσεις τις οποίες άλλοι είναι κατάλληλοι να χειριστούν. «Πάσαν μεν μεγάλην υπόθεσιν ας αναφέρωσι πρός σέ,» πρότεινε στο Μωυσή ο Ιοθόρ, «πάσαν δε μικράν υπόθεσιν ας κρίνωσιν αυτοί ούτω θέλουσι βαστάζει το βάρος μετά σου. Εάν κάμης τούτο το πράγμα και ο Θεός σε προστάζη ούτω, τότε θέλεις δυνηθή να ανθέξης, και προσέτι πας ο λαός ούτος θέλει φθάσει εις τον τόπον αυτού εν ειρήνη.»ΠΑ 78.1
Σύμφωνα με το σχέδιο αυτό, «έκλεξεν ο Μωϋσής εκ παντός του Ισραήλ άνδρας αξίους και κατέστησεν αυτούς αρχηγούς επί τον λαόν, χιλιάρχους, εκατοντάρχους, πεντηκοντάρχους και δεκάρχους και έκρινον τον λαόν εν παντί καιρώ τας μεν υποθέσεις τας δυσκόλους ανέφερον πρός τον Μωϋσήν, πάσαν δε μικράν υπόθεσιν έκρινον αυτοί.» (Έξοδ. 18:19 - 26.)ΠΑ 78.2
Όταν αργότερα διάλεξε εβδομήντα πρεσβυτέρους για να συμμερισθούν με αυτόν τις ευθύνες της ηγεσίας, ο Μωυσής με μεγάλη προσοχή έξελεξε για βοηθούς του ανθρώπους που διακρίνονταν για την αξιοπρέπεια, την ευθυκρισία και την πείρα τους. Και στο λόγο που απηύθυνε στους πρεσβυτέρους αυτούς ενώ τους χειροτονούσε, περιέγραφε μερικά από τα προσόντα που καθιστούν τον άνθρωπο συνετό αρχηγό της Εκκλησίας. «Ακούετε αναμέσον των αδελφών σας και κρίνετε δικαίως αναμέσον ανθρώπου και του αδελφού αυτού και του ξένου αυτού. Εν τη κρίσει δεν θέλετε αποβλέπει εις πρόσωπαθέλετε ακούει τον μικρόν ως τον μεγάλον. Δεν θέλετε φοβείσθαι πρόσωπον ανθρώπουδιότι η κρίσις είναι του Θεού.» (Δευτ. 1:16 - 17.)ΠΑ 79.1
Τον καιρό που η βασιλεία του έκλινε προς τη δύση της, ο βασιλιάς Δαβίδ απηύθυνε μία σοβαρή έκκληση σε αυτούς που στις ημέρες του ασχολούντανμε τη διεκπεραίωση του έργου του Κυρίου. Προσκαλώντας στα Ιεροσόλυμα «πάντας τους άρχοντας του Ισραήλ, τους άρχοντας των φυλών και τους άρχοντας των διαιρέσεων αίτινες υπηρέτουν τον βασιλέα, και τους χιλιάρχους και τους εκατοντάρχους και τους επιστάτας πάντων των υπαρχόντων και των κτημάτων του βασιλέως και των υιών αυτού, μετά των ευνούχων και των ανδρείων, και πάντων των δυνατών εν ισχύϊ,» ο γηραιός βασιλιάς τους πρόσταξε με μεγάλη επισημότητα, «ενώπιον παντός του Ισραήλ της συναγωγής του Κυρίου και εις επήκοον του Θεού ημών,» λέγοντας: «Φυλάττετε και ζητείτε πάσας τας εντολάς Κυρίου του Θεού σας.» (Α’ Χρον. 28:1, 8.)ΠΑ 79.2
Στο Σολομώντα που είχε κληθεί να καταλάβει θέση ηγετικής υπευθυνότητας, ο Δαβίδ έδωσε μία ιδιαίτερη εντολή: «Και σύ, Σολομών υιέ μου, γνώρισον τον Θεόν του πατρός σου και δούλευε Αυτόν εν καρδία τελεία και εν ψυχή θελούσηδιότι ο Κύριος εξετάζει πάσας τας καρδίας και εξεύρει πάντας τους λογισμούς των διανοιών. Εάν εκζητής Αυτόν, θέλει ευρίσκεσθαι υπό σούεάν όμως εγκαταλίπης Αυτόν, θέλει σε απόρριψη δια παντός. Ιδέ τώρα ότι ο Κύριος σε εξέλεξε . . . ενδυναμού και εκτέλει.» (Α ', Χρον. 28:9 - 10.)ΠΑ 79.3
Οι ίδιες αρχές ευσέβειας και δικαιοσύνης που έπρεπε να διέπουν τους ηγήτορες του λαού του Θεού την εποχή του Μωυσή και του Δαβίδ έπρεπε να κατευθύνουν και εκείνους στους οποίους είχε ανατεθεί η εποπτεία της νεοσύστατης εκκλησίας του Θεού κατά την ευαγγελική περίοδο. Για το έργο της επιβολής της τάξης σε όλες τις Εκκλησίες και της χειροτόνησης καταλλήλων ατόμων για να εργαστούν σαν ηγετικά στελέχη, οι απόστολοι έλαβαν υπόψη τα υψηλά ιδανικά της ηγεσίας που σκιαγραφούνται στις Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης. Υποστήριζαν ότι αυτός που καλείται να καταλάβει υπεύθυνη ηγετική θέση στην Εκκλησία πρέπει «να ήναι ανέγκλητος ως οικονόμος Θεού μη αυθάδης, μη οργίλος, μη μέθυσος, μη πλήκτης, μη αισχροκερδής αλλά φιλόξενος, φιλάγαθος, σώφρων, δίκαιος, όσιος, εγκρατής προσκεκολλημένος εις τον πιστόν λόγον της διδασκαλίας, δια να ήναι δυνατός και να προτρέπη δια της υγιαινούσης διδασκαλίας και να ελέγχη τους αντιλέγοντας.» (Τιτ. 1:7 - 9.)ΠΑ 80.1
Η τάξη που βασίλευε στην αρχαία χριστιανική Εκκλησία, τους βοηθούσε να προχωρούν σταθερά, σαν καλά πειθαρχημένος στρατός, περιβαλλόμενος με την πανοπλία του Θεού. Οι ομάδες των πιστών, αν και σκορπισμένες σε διάφορα μακρινά εδάφη, ήταν όλες τους μέλη ενός σώματος. Όλοι δρούσαν σύμφωνοι, βρισκόμενοι σε αρμονία μεταξύ τους. Όταν παρουσιάζονταν διχογνωμίες σε μία τοπική Εκκλησίακαι οι πιστοί δεν μπορούσαν να καταλήξουν σε συμφωνία μεταξύ τους, δεν επέτρεπαν σε τέτοιου είδους ζητήματα να διαιρέσουν την Εκκλησία. Αντιθέτως, τα ανέφεραν σε ένα γενικό συμβούλιο το οποίο αποτελείτο από την ολομέλεια των πιστώνΚάτιπαρόμοιο συνέβη μεταξύάλλωνπόλεωνσυμπεριλαμβανομένων και της Αντιόχειας. ΠΑ 80.2
Το συμβούλιο συνίστατο από αντιπροσώπους διορισμένους από τις διάφορες τοπικές Εκκλησίες, και την υπεύθυνη ηγεσία ασκούσαν οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι. Έτσι οι επιθετικές προσπάθειες του Σατανά κατά της εκκλησί-ας στα απομονωμένα μέρη, αντιμετωπίζονταν με τις συντονισμένες ενέργειες όλων των μελών και τα διαλυτικά και καταστρεπτικά σχέδια του εχθρού ανατρέπονταν.ΠΑ 80.3
«Ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης, καθώς εν πάσαις ταις εκκλησίαις των αγίων.» (Α', Κορ. 14:33.) Δεν απαιτεί λιγότερη τακτική και συστηματική εκκλησιαστική συμπεριφορά σήμερα από ότι απαιτούσε στην παλιά εποχή. Επιθυμεί να προχωρεί το έργο Του με προσοχή και με ακρίβεια, ώστε να μπορεί να τοποθετήσει σ’ αυτό τη σφραγίδα της επιδοκιμασίας Του. Ο Χριστιανός πρέπει να είναι ενωμένος με Χριστιανό μια εκκλησία με μια άλλη εκκλησία, το ανθρώπινο όργανο συνεργαζόμενο με το θεϊκό, κάθε παράγοντας αποτασσόμενος στο ΆγιοΠνεύμα και όλοι μαζί συμπράττοντας να μεταδώσουν στον κόσμο τις αγαθές αγγελίες της χάρης του Θεού.ΠΑ 81.1