ΚΕΦΆΛΑΙΟ 45—ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΜΗ

(Βασίζεται στις Επιστολές πρός τους Κολοσσαείς και τους Φιλιππησίους.)ΠΑ 414.1

Στον απόστολο Παύλο είχαν παρουσιασθεί νωρίς στη χριστιανική του πείρα ιδιαίτερες ευκαιρίες για να πληροφορηθεί το θέλημα του Θεού σχετικά με τους οπαδούς του Ιησού. «Ηρπάγη έως τρίτου ουρανού,» «εις τον παράδεισον και ήκουσεν ανεκλάλητα λόγια τα οποία δεν συγχωρείται εις άνθρωπον να λαλήση.» Ο ίδιος ομολογεί ότι έλαβε «οπτασίας και αποκαλύψεις παρά Κυρίου.» Η κατανόησή του της ευαγγελικής αλήθειας ήταν ίση με εκείνη «των πρωτίστων αποστόλων.» (Β’ Κορ. 12:2, 4, 1, 11.) Είχε σαφή και τέλεια αντίληψη για «το πλάτος και μήκος και βάθος και ύψος» της αγάπης του Χριστού που την αναφέρει ως «υπερβαίνουσαν πάσαν γνώσιν.» (Εφ. 3:18 - 19.)ΠΑ 414.2

Ο Παύλος δεν μπορούσε να αφηγηθεί όλα όσα είχε δει σε οπτασία, επειδή ανάμεσα στους ακροατές του υπήρχαν μερικοί που ενδέχετο να παρεξηγήσουν τα λόγια του. Αλλά αυτά που του αποκαλύφθηκαν τον κατέστησαν ικανό να εργασθεί σαν ηγήτορας και σαν δάσκαλος συνετός και διαμόρφωσαν τις αγγελίες που στα μετέπειτα χρόνια έστελνε στις Εκκλησίες. Η εντύπωση που του είχε κάνει η οπτασία έμεινε διαρκώς χαραγμένη μέσα του και τον βοηθούσε να αποδίδει μία ορθή αναπαράσταση του χριστιανικού χαρακτήρα. Είτε με τα λόγια του είτε με τα γράμματά του, μετέδιδε ένα μήνυμα το οποίο έκτοτε έχει μεταδώσει βοήθεια και ενίσχυση στην Εκκλησία του Θεού. Στους σύγχρονους πιστούς το μήνυμα αυτό μιλάει καθαρά για τους κινδύνους που θα απειλούσαν την Εκκλησία και για τις πλάνες που αυτοί θα είχαν να αντιμετωπίσουν.ΠΑ 414.3

Η επιθυμία του αποστόλου για εκείνους στους οποίους απηύθυνε τις επιστολές του ήταν να μη είναι «πλέον νήπιοι, κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με πάντα άνεμον της διδασκαλίας,» αλλά να καταντήσουν «πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.» Παρότρυνε αυτούς που ήταν ακόλουθοι του Χριστού και ζούσαν σε ειδωλολατρικές κοινότητες να μη περπατούν «πλέον καθώς και τα λοιπά έθνη εν τη ματαιότητι του νοός αυτών, εσκοτισμένοι την διάνοιαν, απηλλοτριωμένοι όντες από την ζωήν του Θεού . . . δια την πώρωσιν της καρδίας αυτών,» αλλά «ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν.» (Εφ. 4:14, 13, 17, 18, 5:15 - 16.) Ενεθάρρυνε τους πιστούς να αποβλέπουν στην εποχή κατά την οποία ο Χριστός ο οποίος «ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν Εαυτόν υπέρ αυτής,» έμελλε «να παραστήση αυτήν εις Εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν, μη έχουσαν κηλίδα ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλά δια να ήναι αγία και άμωμος.» (Εφ. 5:25,27.)ΠΑ 415.1

Οι εντολές αυτές γραμμένες με θεϊκή και όχι ανθρώπινη δύναμη, περιέχουν μαθήματα τα οποία πρέπει να μελετώνται από όλους και να επαναλαμβάνονται συχνά προσκομίζοντας κέρδος. Σε αυτές σκιαγραφείται η έμπρακτη θεοσέβεια, κατατίθενται αρχές που η κάθε Εκκλησία οφείλει να ακολουθεί και διευκρινίζεται ο δρόμος που οδηγεί στην αιώνια ζωή.ΠΑ 415.2

Στην επιστολή του «πρός τους αγίους και πιστούς εν Χριστώ αδελφούς τους εν Κολοσσαίς,» γραμμένη τον καιρό που ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη, ο Παύλος εκφράζει τη χαρά του για τη σταθερότητα της πίστης τους - μία είδηση που του είχε φέρει ο Επαφράς ο οποίος, κατά τα λεγόμενα του αποστόλου, «εφανέρωσεν εις ημάς την εν Πνεύματι αγάπην σας. Δια τούτο,» συνεχίζει, «και ημείς, αφ’ ής ημέρας ηκούσαμεν, δεν παύομεν προσευχόμενοι δια σας και δεόμενοι να εμπλησθήτε από της επιγνώσεως του θελήματος Αυτού μετά πάσης σοφίας και πνευματικής συνέσεως, δια να περιπατήσητε αξίως του Κυρίου, ευαρεστούντες κατά πάντα, καρποφορούντες εις πάν έργον αγαθόν και αυξανόμενοι εις την επίγνωσιν του Θεού, ενδυναμούμενοι εν πάση δυνάμει κατά το κράτος της δόξης Αυτού εις πάσαν υπομονήν και μακροθυμίαν μετά χαράς.»ΠΑ 415.3

Με αυτά τα λόγια εκφράζει ο Παύλος την επιθυμία του για τους Κολοσσαείς πιστούς. Τι υψηλά ιδανικά θέτουν τα λόγια αυτά για τους οπαδούς του Χριστού! Παρουσιάζουν τις θαυμάσιες δυνατότητες της χριστιανικής ζωής και καθιστούν σαφές ότι οι ευλογίες που μπορούν να λάβουν τα παιδιά του Θεού είναι απεριόριστες. Αυξάνοντας συνεχώς στην επίγνωση του Θεού, μπορούν να προχωρούν από δύναμη σε δύναμη και από ύψωμα σε ύψωμα στη χριστιανική τους εμπειρία εωσότου με το «κράτος της δόξης Αυτού» καταστούν άξιοι «της μερίδος του κλήρου των αγίων εν τω φωτί.»ΠΑ 416.1

Ο απόστολος εξυψώνει στους αδελφούς του το Χριστό σαν Εκείνον μέσω του οποίου ο Θεός δημιούργησε τα πάντα και μέσω του οποίου είχε επιτελέσει την απολύτρωσή τους. Δηλώνει ότι το χέρι που συντηρεί τους κόσμους στο διάστημα και διατηρεί στις καθορισμένες κινήσεις και στην αέναη δραστηριότητα όλα ανεξάρτητα τα πράγματα στο σύμπαν του Θεού, είναι το ίδιο χέρι που καρφώθηκε στο σταυρό γι’ αυτούς. «Δι’ Αυτού εκτίσθησαν τα πάντα,» γράφει ο Παύλος, «τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γής, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι, είτε κυριότητες, είτε αρχαί, είτε εξουσίαιτα πάντα δι’ Αυτού και δι’ Αυτόν εκτίσθησαν και Αυτός είναι πρό πάντων και τα πάντα συντηρούνται δι’ Αυτού.» «Και σείς, οίτινες ήσθε ποτέ απηλλοτριωμένοι και εχθροί κατά την διάνοιαν με τα έργα τα πονηρά, τώρα όμως διήλλαξε πρός Εαυτόν δια του σώματος της σαρκός Αυτού δια του θανάτου, δια να σας παραστήση ενώπιον Αυτού αγίους και αμώμους και ανεγκλήτους.»ΠΑ 416.2

Ο Υιός του Θεού έσκυψε πολύ χαμηλά για να ανυψώσει τους αμαρτωλούς. Για το σκοπό αυτόν άφησε τους αναμάρτητους κόσμους στα ψηλά, τους ενενήντα εννέα που Τον αγαπούσαν και ήρθε στη Γή αυτή όπου «ετραυματίσθη δια τας παραβάσεις ημών και εταλαιπωρήθη δια τας ανομίας ημών.» (Ησ. 53:5.) Ομοιώθηκε κατά πάντα με τους αδελφούς Του. Έγινε σάρκα σαν κι’ εμάς. Γνώρισε τι θα πειπείνα, δίψα και κούραση. Διατηρείτο με την τροφή και αναπαύετο με ύπνο. Ήταν ξένος και πάροικος στη Γή - ήταν στον κόσμο αλλά όχι από τον κόσμο —δοκιμαζόμενος από τον πειρασμόόπως δοκιμάζονται οι σημερινοί άνδρες και γυναίκες, απαλλαγμένος όμως από την αμαρτία. Τρυφερός, ευσπλαχνικός, συμπονετικός, πάντοτε σκεπτόμενος τους άλλους, εκπροσωπούσε το χαρακτήρα του Θεού. «Ο Λόγος έγινε σάρξ και κατώκησε μεταξύ ημών . . . πλήρης χάριτος και αλήθειας.» (Ιωάν. 1:14.)ΠΑ 416.3

Επειδή περιβάλλονταν από ειδωλολατρικές συνήθειες και επιδράσεις, οι Κολοσσαείς πιστοί διέτρεχαν τον κίνδυνο να απομακρυνθούν από την απλότητα του Ευαγγελίου και ο Παύλος, προειδοποιώντας τους για τον κίνδυνο αυτό, τους υπέδειχνε το Χριστό σαν το μοναδικό ασφαλή οδηγό. «Θέλω να εξεύρητε», τους έγραφε, «ποίον μέγαν αγώνα έχω δια σας και τους εν Λαοδικεία και τους όσοι δεν είδον το πρόσωπόν μου σωματικώς, δια να παρηγορηθώσιν αι καρδίαι αυτών, ενωθέντων ομού εναγάπη και εις πάντα πλούτον της πληροφορίας της συνέσεως, ώστε να γνωρίσωσι το μυστήριον του Θεού και Πατρός και του Χριστού, εν τω οποίω είναι κεκρυμμένοι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως.»ΠΑ 417.1

«Λέγω δε τούτο, δια να μη σας εξαπατά τις με πιθανολογίαν . . . Καθώς λοιπόν παρελάβετε Ιησούν Χριστόν τον Κύριον, εν Αυτώ περιπατείτε εν τη πίστει καθώς εδιδάχθητε, περισσεύοντες εν αυτή μετά ευχαριστίας. Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις δια της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ουχί κατά Χριστόν διότι εν Αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς και είσθε πλήρεις εν Αυτώ, όστις είναι η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας.»ΠΑ 417.2

Ο Χριστός είχε πει εκ των προτέρων ότι ανθρώπινεςπλάνες θα παρουσιάζονταν με την επιρροή των οποίων «θέλει πληθυνθή η ανομία» και «η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή.» (Ματθ. 24:12.) Είχε προειδοποιήσει τους μαθητές Του ότι μεγαλύτερο κίνδυνο θα διέτρεχε η Εκκλησία από το κακό αυτό, παρά από τους διωγμούς των εχθρών της. Επανει-λημμένα ο Παύλος ενημέρωνε τους πιστούς εναντίον των ψευτοδασκάλων. Έπρεπε να φυλαχθούν από τον κίνδυνο αυτό περισσότερο από κάθε άλλον επειδή αν δέχονταν τους ψευτοδασκάλους, θα άνοιγαν την πόρτα στις πλάνες με τις οποίες ο εχθρός θα σκοτείνιαζε την πνευματική τους διαίσθηση και θα κλόνιζε την εμπιστοσύνη των νεοασπασθέντων την ευαγγελική αλήθεια. Ο Χριστός αποτελούσε τον κανόνα βάση του οποίου όφειλαν να δοκιμάζουν τις διδαχές που τους παρουσίαζαν. Κάθε τι που δεν συμφωνούσε με τις δικές Του διδαχές έπρεπε να το απορρίπτουν. Ο σταυρωμένος για την αμαρτία Χριστός, ο αναστημένος από τους νεκρούς Χριστός, ο αναληφθείς στους ουρανούς Χριστός - αυτή ήταν η σπουδή της σωτηρίας που όφειλαν να μάθουν και να διδάσκουν.ΠΑ 417.3

Οι προειδοποιήσεις του λόγου του Θεού σχετικά με τους κινδύνους που περιέβαλλαν τη χριστιανική Εκκλησία απευθύνονται σήμερα σε εμάς. Όπως στην αποστολική εποχή οι άνθρωποι προσπαθούσαν με τις παραδόσεις και τη φιλοσοφία να υποσκάψουν την πίστη στις Γραφές, το ίδιο και σήμερα ο εχθρός της δικαιοσύνης, με τις ευχάριστες αισθήσεις που δημιουργεί ο «ανώτερος επιστημονικός σχολιασμός [η ανάλυση των χειρογράφων κειμένων],» η θεωρία της εξέλιξης, ο πνευματισμός, η φιλοσοφία και ο πανθεϊσμός επιζητεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε απαγορευμένο έδαφος. Για πολλούς η Γραφή είναι σαν ένα λυχνάρι δίχως λάδι, επειδή έχουν στρέψει τις σκέψεις τους προς τις κατευθύνσεις της συλλογιστικής θρησκευτικής δοξασίας που προκαλεί παρερμηνεία και σύγχυση. Το έργο του «ανωτέρου επιστημονικού σχολιασμού, » με το να διαμελίζει, να συμπεραίνει και να αναδημιουργεί το κείμενο καταστρέφει την πίστη στη Γραφή σαν σε θεία αποκάλυψη. Στερεί το λόγο του Θεού από τη δύναμή του να ελέγχει, να εξυψώνει και να εμπνέει τη ζωή των ανθρώπων. Πλήθη ολόκληρα διδάσκονται από τον πνευματισμό ότι ο ανώτερος νόμος της ζωής είναι η επιθυμία, ότι η περιφρόνηση του νόμου είναι ελευθερία και ότι ο άνθρωπος είναι υπόλογος μόνο στον εαυτό του.ΠΑ 418.1

Ο οπαδός του Χριστού θα έρθει αντιμέτωπος με την «πιθανολογίαν» κατά της οποίας ο απόστολος ενημέρωνε τους Κολοσσαείς πιστούς. Θα συναντήσει πνευματιστικές ερμηνείες των Γραφών τις οποίες πρέπει να απορρίψει. Η φωνή του πρέπει να ακούγεται σαν σαφής επικύρωση των αιωνίων Γραφικών αληθειών. Με τα μάτια στερεωμένα στο Χριστό, πρέπει να προχωρεί σταθερά πρός τα εμπρός, επάνω στο χαραγμένο δρόμο, απορρίπτοντας κάθε ιδέα που δεν εναρμονίζεται με τη διδαχή του Κυρίου. Η αλήθεια του Θεού πρέπει να αποτελεί το θέμα των σκέψεων και της αυτοσυγκέντρωσής του. Οφείλει να θεωρεί τη Βίβλο σαν φωνή του Θεού που του απευθύνεται κατευθείαν. Έτσι θα αποκτήσει τη σοφία που έχει θεϊκή προέλευση.ΠΑ 419.1

Η επίγνωση του Θεού όπως αποκαλύπτεται στο Χριστό είναι η γνώση που πρέπει να έχουν όλοι όσοισώζονται. Αυτή είναι η γνώση που επιφέρει τη μεταλλαγή του χαρακτήρα. Όταν αφομοιωθεί με τη ζωή, μετασχηματίζει την ψυχή σύμφωνα με την εικόνα του Χριστού. Αυτή τη γνώση καλεί τα τέκνα Του ο Θεός να αποκτήσουν. Χωρίς αυτή όλα τα άλλα είναι μάταια και δεν αξίζουν τίποτε.ΠΑ 419.2

Σε κάθε εποχή και σε κάθε περιοχή η πραγματική βάση για τη διάπλαση του χαρακτήρα είναι πάντοτε η ίδια. Είναι οι αρχές που περιέχονται στο λόγο του Θεού. Ο μόνος σίγουρος και σταθερός κανόνας είναι να κάνει κανείς αυτό που λέει ο Θεός. «Τα διατάγματα του Κυρίου είναι ευθέα» και «ο πράττων ταύτα δεν θέλει σαλευθή εις τον αιώνα.» (Ψαλμ. 19:8, 15:5.) Με το λόγο του Θεού οι απόστολοι αντιμετώπιζαν τις ψευδείς θεωρίες των ημερών τους λέγοντας: «Θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν.» (Α ', Κορ. 3:11.)ΠΑ 419.3

Τον καιρό της μετάλλαξης και του βαπτίσματός τους, οι Κολοσσαείς πιστοί υποσχέθηκαν να εγκαταλείψουν όλες τις δοξασίες και τις συνήθειες που μέχρι τότε αποτελούσαν μέρος της ζωής τους και να μείνουν πιστοί στην αφοσίωσή τους στο Χριστό. Στην επιστολή του ο Παύλος τους υπενθυμίζει αυτό και τους παροτρύνει να μη λησμονήσουν πως για να μπορέσουν να τηρήσουν την υπόσχεσή τους, πρέπει να καταβάλλουν διαρκώς προσπάθειες εναντίον των κακών έξεων που αγωνίζονται για την υπεροχή. «Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού,» τους λέγει, «τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γής. Διότι απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ.»ΠΑ 419.4

«Εάν τις ήναι εν Χριστώ, είναι νέον κτίσμα τα αρχαία παρήλθον, ιδού τα πάντα έγιναν νέα.» (Β ', Κορ. 5:17.) Με τη δύναμη του Χριστού άνδρες και γυναίκες έχουν σπάσει τις αλυσίδες των αμαρτωλών συνηθειών. Εγκατέλειψαν τη φιλαυτία. Οι ανόσιοι έγιναν ευλαβικοί, οι μέθυσοι εγκρατείς, οι ανήθικοι αγνοί. Ψυχές που έφερναν την ομοιότητα του Σατανά μετασχηματίσθηκαν κατά την εικόνα του Θεού. Η αλλαγή αυτή καθεαυτή αποτελεί το θαύμα των θαυμάτων. Μία μετάλλαξη που πετυχαίνεται μέσω του Λόγου, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του Λόγου. Δεν μπορούμε να το καταλάβομε. Μπορούμε μόνο να το πιστέψουμε, όπως το εξαγγέλλουν οι Γραφές, «Ο Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης.»ΠΑ 420.1

Όταν το Πνεύμα του Θεού εξουσιάζει το νου και την καρδιά, ο αναγεννημένος άνθρωπος ξεσπάει σ’ ένα καινούργιο άσμα. Επειδή αναγνωρίζει ότι στη δική του εμπειρία η υπόσχεση του Θεού έχει εκπληρωθεί, ότι η παράβασή του έχει συγχωρηθεί, ότι οι αμαρτίες του έχουν καλυφθεί. Εκδήλωσε μετάνοια στο Θεό για την παράβαση του θεϊκού Του νόμου και πίστη στο Χριστό που πέθανε για τη δικαίωση του ανθρώπου. Αφού λοιπόν δικαιωθεί μέσω της πίστης, έχει «ειρήνην πρός τον Θεόν δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (Ρωμ. 5:1.)ΠΑ 420.2

Επειδή όμως γεύτηκε την εμπειρία αυτή, δεν σημαίνει ότι ο Χριστιανός πρέπει στο εξής να μείνει με σταυρωμένα χέρια, ικανοποιημένος με τα όσα έχουν επιτελεσθεί γι’ αυτόν. Όποιος είναι αποφασισμένος να εισέλθει στην πνευματική βασιλεία θα αντιληφθεί ότι όλες οι ιδιότητες και τα πάθη της μη αναγεννημένης φύσης, ενισχυμένα από τις δυνάμεις της βασιλείας του σκότους, παρατάσσονται εναντίον του. Καθημερινά πρέπει να ανανεώνει την καθιέρωσή του, καθημερινά να μάχεται εναντίον του κακού. Παλιές συνήθειες, κληρονομικές ροπές πρός το κακό, αγωνίζονται για την υπεροχή και εναντίον αυτών πρέπει να φυλάγεται και να αγωνίζεται με τη δύναμη του Χριστού για τη νίκη.ΠΑ 420.3

«Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γής,» έγραφε ο Παύλος στους Κολοσσαείς, «εις τα οποία και σεις περιπατήσατέ ποτε, ότε έζητε εν αυτοίς τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας . . . Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν, υποφέροντες αλλήλους και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινόςκαθώς και ο Χριστός συνεχώρησεν εις εσάς ούτω και σεις και εν πάσι τούτοις ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι ο σύνδεσμος της τελειότητος. Και η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών, εις την οποίαν και προσεκλήθητε εις εν σώμακαι γίνεσθε ευγνώμονες.»ΠΑ 421.1

Η επιστολή πρός τους Κολοσσαείς είναι γεμάτη από πολυτιμότατα μαθήματα για όλους όσοι ασχολούνται με την υπηρεσία του Χριστού, μαθήματα που παρουσιάζουν τη μοναδικότητα των προθέσεων και την ανωτερότητα του σκοπού που θα φανεί στη ζωή εκείνου ο οποίος παριστάνει όπως πρέπει το Σωτήρα. Απαρνούμενος κάθε τι που μπορεί να ανακόψει την πρόοδό του πρός τα πάνω ήπροβάλλονταςεμπόδιο στα πόδια κάποιου άλλου αποτρέποντας τον από το στενό μονοπάτι, ο πιστός πρέπει να φανερώνει στην καθημερινή του ζωή ευσπλαχνία, καλοσύνη, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, ανεκτικότητα και την αγάπη του Χριστού.ΠΑ 421.2

Η μεγάλη μας ανάγκη είναι η δύναμη μιας ανώτερης, αγιότερης και ευγενέστερης ζωής. Τη σκέψη μας την απασχολεί πάρα πολύ ο κόσμος και ελάχιστα η βασιλεία των Ουρανών.ΠΑ 421.3

Στις προσπάθειες του να φθάσει στο ιδεώδες που ο Θεός καθόρισε γι’ αυτόν, ο Χριστιανός δεν πρέπει να απελπίζεται με τίποτε. Η ηθική και πνευματική τελειότητα, μέσω της χάρης και της δύναμης του Χριστού, είναι προσιτή σε όλους. Ο Ιησούς είναι η πηγή της δύναμης, η βρύση της ζωής. Μας οδηγεί στο λόγο Του, και από το δένδρο της ζωής, μας παρουσιάζει τα φύλλα για τη θεραπεία της αρρωστημένης από την αμαρτία ψυχής. Μας οδηγεί στο θρόνο του Θεού και ανεβάζει ως τα χείλη μας μία προσευχή με την οποία ερχόμαστε σε πλησιέστερη επαφή μαζί Του. Κινητοποιεί για λογαριασμό μας τις παντοδύναμες ουράνιες επενέργειες. Σε κάθε μας βήμα αγγίζουμε τη ζωτική Του δύναμη.ΠΑ 421.4

Ο Θεός δεν περιορίζει την πρόοδο εκείνων που επιθυμούν να φωτιστούν «από της επιγνώσεως του θελήματος Αυτού μετά πάσης σοφίας και πνευματικής συνέσεως.» Με την προσευχή, την αγρυπνία, την επίγνωση και τη σύνεση θα ενδυναμωθούν «εν πάσει δυνάμει κατά το κράτος της δόξης Αυτού.» Και έτσι ετοιμάζονται να εργαστούν για τους άλλους. Η πρόθεση του Σωτήρα είναι όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις, αφού εξαγνισθούν και καθαγιασθούν, να γίνουν το δεξί Του χέρι. Για το μεγάλο αυτό προνόμιο ας ευχαριστήσομε Εκείνον «όστις έκαμεν ημάς αξίους της μερίδος του κλήρου των αγίων εν τω φωτί, όστις ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού Αυτού Υιού.»ΠΑ 422.1

Η επιστολή του Παύλου πρός τους Φιλιππησίους, γράφτηκε, όπως και η επιστολή του στους Κολοσσαείς το διάστημα που βρίσκονταν φυλακισμένος στη Ρώμη. Η εκκλησία των Φιλίππων είχε στείλει δώρα στον Παύλο με τον Επαφρόδιτο, τον οποίο ο απόστολος περιγράφει ως «συνεργόν και συστρατιώτην μου, απεσταλμένον δε από σας και υπηρετήσαντα εις την χρείαν μου.» Ενώ βρίσκονταν στη Ρώμη, ο Επαφρόδιτος αρρώστησε «μέχρι θανάτου αλλ’ ο Θεός ηλέησεν αυτόν,» έγραφε ο Παύλος, «ουχί δι’ αυτόν μόνον, αλλά και εμέ, δια να μη λάβω λύπην επί λύπην.» Όταν πληροφορήθηκαν για την αρρώστια του Επαφρόδιτου, οι Φιλιππήσιοι πιστοί ανησύχησαν πολύ γι’ αυτόν, και εκείνος αποφάσισε να επιστρέψει κοντά τους. «Επεπόθει όλους εσάς και ελυπείτο διότι ηκούσατε ότι ησθένησε,» γράφει ο Παύλος. «Όθεν έπεμψα αυτόν μετά περισσοτέρας σπουδής, δια να χαρήτε ιδόντες αυτόν πάλιν, και εγώ να έχω ολιγοτέραν λύπην. Δέχθητε λοιπόν αυτόν εν Κυρίω μετά πάσης χαράς και τιμάτε τους τοιούτους, επειδή δια το έργον του Χριστού επλησίασε μέχρι θανάτου, καταφρονήσας την ζωήν αυτού, δια να αναπληρώση την έλλειψιν υμών της εις εμέ υπηρεσίας.»ΠΑ 422.2

Με τον Επαφρόδιτο ο Παύλος έστειλε στους Φιλιππησίους αδελφούς ένα γράμμα όπου τους ευχαριστούσε για τα δώρα που του είχαν στείλει. Από όλες τις εκκλησίες, η εκκλησία των Φιλίππων υπήρξε η πιο γενναιόδωρη στο να εφοδιάσει τις ανάγκες του Παύλου. «Εξεύρετε δε και σεις, Φιλιππήσιοι,» τους έλεγε στο γράμμα του ο απόστολος «ότι εν αρχή του ευαγγελίου, ότε εξήλθον από Μακεδονίας, ουδεμία εκκλησία συνεκοινώνησε μετ’ εμού περί δόσεως και λήψεως ειμή σείς μόνοιδιότι και εν Θεσσαλονίκη και άπαξ και δίς μοι επέμψατε εις την χρείαν μου. Ουχί ότι ζητώ το δώρον, αλλά ζητώ τον καρπόν τον πλεονάζοντα εις λογαριασμόν σας. Έχω όμως πάντα και περισσεύομαιενεπλήσθην δεχθείς παρά του Επαφροδίτου τα σταλέντα από σας, ωσμήν ευωδίας, θυσίαν δεκτήν, ευάρεστον εις τον Θεόν.»ΠΑ 423.1

«Χάρις είη υμίν και ειρήνη από Θεού Πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού. Ευχαριστώ τον Θεόν μου οσάκις σας ενθυμούμαι, πάντοτε εν πάση προσευχή μου υπέρ πάντων υμών δεόμενος μετά χαράς, δια την εις το ευαγγέλιον κοινωνίαν από της πρώτης ημέρας μέχρι του νύν, βέβαιος ών εις αυτό τούτο, ότι Εκείνος όστις ήρχισεν εις εσάς καλόν έργον θέλει επιτελέσει αυτό μέχρι της ημέρας του Ιησού Χριστού, καθώς είναι δίκαιον εις εμέ να φρονώ τούτο περί πάντων υμών, διότι σας έχω εν τη καρδία μου, και είσθε πάντες σεις και εις τα δεσμά μου και εις την απολογίαν και εις την βεβαίωσιν του ευαγγελίου συγκοινωνοί μου της χάριτος. Διότι μάρτυς μου είναι ο Θεός ότι σας επιποθώ πάντας . . . Και τούτο προσεύχο-μαι να περισσεύση η αγάπη σας έτι μάλλον και μάλλον εις επίγνωσιν και εις πάσαν νόησιν, δια να διακρίνητε τα διαφέροντα, ώστε να ήσθε ειλικρινείς και απρόσκοπτοι μέχρι της ημέρας του Ιησού Χριστού, πλήρεις καρπών δικαιοσύνης των δια του Ιησού Χριστού εις δόξαν και έπαινον Θεού.»ΠΑ 423.2

Η χάρη του Θεού ενίσχυσε τον Παύλο όταν ήταν στη φυλακή και τον έκανε να χαίρεται με τις δοκιμασίες. Με πίστη και βεβαιότητα έγραφε στους Φιλιππησίους αδελφούς ότι η φυλάκισή του συνετέλεσε στη διάδοση του Ευαγγελίου. «Θέλω δε να εξεύρετε, αδελφοί,» δήλωνε, «ότι τα συμβάντα εις εμέ συνέτρεξαν μάλλον εις πρόοδον του ευαγγελίου, ώστε τα δια τον Χριστόν δεσμά μου έγιναν φανερά εις όλον το πραιτώριον και εις πάντας τους λοιπούς, και οι πλειότεροι των εν Κυρίω αδελφών, πεποιθότες εις τα δεσμά μου, τολμώσι περισσότερον να κηρύττωσιν αφόβως τον λόγον.»ΠΑ 424.1

Υπάρχει ένα μάθημα για μας στην εμπειρία αυτή του Παύλου επειδή φανερώνει με τι τρόπο εργάζεται ο Θεός. Ο Θεός μπορεί να μετατρέψει σε νίκη κάτι που σ’ εμάς φαίνεται ήττα και συντριβή. Διατρέχουμε τον κίνδυνο να λησμονήσουμε το Θεό να ατενίζουμε τα ορατά αντί να παρατηρούμε με τα μάτια της πίστης τα μη ορατά. Όταν μας βρει δυστυχία ή συμφορά, είμαστε έτοιμοι να κατηγορήσομε το Θεό για αδιαφορία ή σκληρότητα. Εάν κρίνει καλό να διακόψει τη δραστηριότητά μας για ένα διάστημα, θρηνούμε και δεν στεκόμαστε να σκεφτούμε πως ο Θεός μπορεί μ’ αυτό τον τρόπο να εργάζεται για το καλό μας. Μας χρειάζεται να μάθουμε ότι η δυσκολία είναι μέρος του μεγάλου Του σχεδίου και ότι κάτω από το ραβδί της θλίψης ο Χριστιανός μπορεί κάποτε να κατορθώσει περισσότερα πράγματα για τον Κύριό του από ότι αν βρίσκονταν σε ενεργό υπηρεσία.ΠΑ 424.2

Σαν παράδειγμα της χριστιανικής ζωής, ο Παύλος υπέδειχνε στους Φιλιππησίους το Χριστό «όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ’ Εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν Εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.»ΠΑ 424.3

«Ωστε, αγαπητοί μου,» συνεχίζει, «καθώς πάντοτε υπηκούσατε, ουχί ως εν τη παρουσία μου μόνον, αλλά τώρα πολύ περισσότερον εν τη απουσία μου, μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν Αυτού. Πράττετε τα πάντα χωρίς γογγυσμών και αμφισβητήσεων, δια να γίνεσθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω, κρατούντες τον λόγον της ζωής δια καύχημά μου εν τη ημέρα του Χριστού, ότι δεν έτρεξα εις μάτην ουδέ εις μάτην εκοπίασα.»ΠΑ 424.4

Τα λόγια αυτά έχουν καταχωρηθεί για να βοηθήσουν κάθε αγωνιζόμενη ψυχή. Ο Παύλος παρουσιάζει τον κανόνα της τελειότητας και δείχνει με ποιόν τρόπο μπορούμε να φθάσουμε σε αυτόν. «Εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν, » λέγει, «διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν.»ΠΑ 425.1

Το έργο της επίτευξης της σωτηρίας είναι έργο συνεταιρικό, μία συνδυασμένη επιχείρηση. Πρέπει να υπάρχει συνεργασία μεταξύ του Θεού και του μετανοημένου αμαρτωλού. Αυτό είναι απαραίτητο για το σχηματισμό των ορθών αρχών του χαρακτήρα. Ο άνθρωπος οφείλει να καταβάλει ειλικρινείς προσπάθειες για να υπερνικήσει οτιδήποτε τον εμποδίζει να φτάσει στην τελειότητα. Για την επιτυχία του όμως εξαρτάται καθ’ολοκληρίαν από το Θεό. Μόνο η ανθρώπινη προσπάθεια δεν αρκεί. Χωρίς τη βοήθεια της θεϊκής δύναμης δεν ωφελεί σε τίποτε. Ο Θεός εργάζεται και ο άνθρωπος εργάζεται. Η αντίσταση στον πειρασμό πρέπει να προέλθει από τον άνθρωπο ο οποίος οφείλει να αντλεί τη δύναμή του από το Θεό. Από το ένα μέρος υπάρχει απέραντη σοφία, ευσπλαχνία και δύναμηενώ από το άλλο υπάρχειαδυναμία, αμαρτία και τέλεια ανικανότητα.ΠΑ 425.2

Ο Θεός θέλει να είμαστε κύριοι του εαυτού μας. Δεν μπορεί όμως να μας βοηθήσει χωρίς τη συγκατάθεσή μας και τη συνεργασία μας. Το θεϊκό Πνεύμα εργάζεται μέσω των δυνάμεων και των ιδιοτήτων που έχουν χορηγηθεί στον άνθρωπο. Μόνοι μας δεν είμαστε σε θέση να εναρμονίσουμε τις επιθυμίες και τις κλήσεις μας με το θέλημα του Θεού. Εάν όμως θελήσουμε, ο Σωτήρας θα το επιτελέσει αυτό για μας. Δι’ Αυτού, «καθαιρούμεν λογισμούς και παν ύψωμα επαιρόμενον εναντίον της γνώσεως του Θεού, και αιχμαλωτίζομεν παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού.» (Β ', Κορ. 10:5.)ΠΑ 425.3

Όποιος θέλει να σχηματίσει ένα ισχυρό, συμμετρικό χαρακτήρα, όποιος θέλει να είναι καλά ισορροπημένος Χριστιανός, πρέπει να παραχωρήσει τα πάντα και να κάνει τα πάντα για το Χριστό. Επειδή διαιρημένη υπηρεσία δεν τη δέχεται ο Λυτρωτής. Καθημερινά πρέπει να μαθαίνει τη σημασία της αυτοπαραχώρησης. Πρέπει να μελετάει το λόγο του Θεού, να καταλαβαίνει το νόημά του και να υπακούει στα προστάγματά του. Έτσι θα μπορέσει να φτάσει στο ιδανικό της χριστιανικής υπεροχής. Μέρα με τη μέρα ο Θεός εργάζεται μαζί του, τελειοποιώντας το χαρακτήρα με τον οποίο θα παρουσιασθεί την ημέρα της τελικής δοκιμασίας. Και μέρα με τη μέρα ο πιστός επιτελεί μπροστά σε ανθρώπους και αγγέλους ένα μεγαλόπρεπο πειραματισμό, αποδεικνύοντας τι μπορεί να κατορθώσει ο Ουρανός για τις πεσμένες στην αμαρτία ανθρώπινες υπάρξεις.ΠΑ 426.1

«Εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό [το βραβείον] αλλ’ εν πράττωτα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω πρός τον σκοπόν δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού.»ΠΑ 426.2

Ο Παύλος κατόρθωσε πολλά. Από την εποχή που αφοσιώθηκε στο Χριστό, η ζωή του ήταν γεμάτη από ακούραστη υπηρεσία. Από πόλη σε πόλη και από χώρα σε χώρα, ταξίδευε αφηγούμενος την ιστορία του σταυρού, κερδίζοντας καινούργιους πιστούς στο Ευαγγέλιο και ιδρύοντας Εκκλησίες. Για τις Εκκλησίες αυτές φρόντιζε διαρκώς και έγραφε πολλές επιστολές με συμβουλές πρός αυτές. Πολλές φορές εργάζονταν την τέχνη του για να κερδίσει το καθημερινό ψωμί. Ανάμεσα σε όλες όμως τις πολυάσχολες δραστηριότητές του, ο Παύλος ποτέ δεν λησμόνησε τον ένα μεγάλο σκοπό: να αγωνίζεται για το βραβείο «της άνω κλήσεώς» του. Ένα μοναδικό σκοπό διατηρούσε πάντοτε μπροστά του: να μείνει πιστός σ’ Εκείνον που του είχε αποκαλυφθεί στην πύλη της Δαμασκού. Τίποτε δεν μπορούσε να τον αποτραβήξει από το σκοπό αυτό. Το κίνητρο που τον είχε απορροφήσει ολόψυχα ήταν να εξυψώνει το σταυρό του Γολγοθά. Αυτό ενέπνεε τα λόγια και τις πράξεις του.ΠΑ 426.3

Ο μεγάλος σκοπός που ανάγκαζε τον Παύλο να προχωρεί πρός τα εμπρός παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, θα έπρεπε να κάνει τον κάθε χριστιανό εργάτη να καθιερωθεί ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του Θεού. Κοσμικές έλξεις θα παρουσιαστούν για να αποσπάσουν την προσοχή του από το Σωτήρα, αλλά αυτός πρέπει να επιμένει στο σκοπό του, δείχνοντας στον κόσμο, σε αγγέλους και σε ανθρώπους ότι η ελπίδα να δει κανείς το πρόσωπο του Θεού αξίζει όλες τις προσπάθειες και τις θυσίες που απαιτεί η επίτευξη του σκοπού αυτού.ΠΑ 427.1

Αν και φυλακισμένος ο Παύλος δεν αποθαρρύνονταν. Αντίθετα μία θριαμβική νότα αντηχεί μέσα στα γράμματα που έγραφε στις Εκκλησίες από τη Ρώμη. «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε,» έγραφε στους Φιλιππησίους, «πάλιν θέλω ειπεί, Χαίρετε . . . Μη μεριμνάτε περί μηδενός, αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας πρός τον Θεόν μετ’ ευχαριστίας δια της προσευχής και της δεήσεως. Και η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νούν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας δια του Ιησού Χριστού. Το λοιπόν, αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.»ΠΑ 427.2

«Ο δε Θεός μου θέλει εκπληρώσει πάσαν χρείαν σας κατά τον πλούτον Αυτού εν δόξη δια Ιησού Χριστού . . . Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είη μετά πάντων υμών.»ΠΑ 427.3