ΚΕΦΆΛΑΙΟ 58—Η ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Πάνω από δεκαοκτώ αιώνες έχουν περάσει αφότου οι απόστολοι αναπαύθηκαν από τους κόπους τους, αλλά η ιστορία των μόχθων και των θυσιών τους χάρη του Χριστού εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους πολυτιμότερους θησαυρούς της εκκλησίας. Η ιστορία αυτή, γραμμένη με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, έχει καταχωρηθεί με το σκοπό όπως οι ακόλουθοι του Χριστού σε κάθε εποχή παρακινηθούν σε μεγαλύτερο ζήλο και προθυμία για το έργο του Σωτήρα.ΠΑ 526.1

Το έργο που ο Χριστός ανέθεσε στους μαθητές το εκπλήρωσαν. Καθώς οι αγγελιοφόροι αυτοί του σταυρού ξεκινούσαν για να κηρύξουν το ευαγγέλιο, συνοδεύονταν από μία τέτοια αποκάλυψη της δόξας του Θεού που ποτέ θνητός άνθρωπος δεν είχε ιδεί ως τότε. Με τη συνεργασία του θεϊκού Πνεύματος οι απόστολοι εκτέλεσαν ένα έργο που έσεισε τον κόσμο. Μέσα σε μία μόνο γενεά, το Ευαγγέλιο διαδόθηκε σε όλα τα έθνη.ΠΑ 526.2

Λαμπρά αποτελέσματα ακολούθησαν την υπηρεσία των εκλεκτών αποστόλων του Χριστού. Στην αρχή της διακονίας τους μερικοί από αυτούς ήταν άνθρωποι αμαθείς, αλλά η αφοσίωσή τους στο σκοπό του Κυρίου τους ήταν απεριόριστη. Με την καθοδήγησή Του απέκτησαν την προκατάρτιση για το μεγάλο έργο που τους είχε ανατεθεί. Χάρη και αλήθεια βασίλευαν στις καρδιές τους, εμπνέοντας τα κίνητρα και ελέγχοντας τις πράξεις τους. Η ζωή τους είχε κρυφτεί «μετά του Χριστού εν τω Θεώ» και το εγώ είχε εξαφανισθεί και συγχωνευθεί μέσα στα βάθη της άπειρης αγάπης.ΠΑ 526.3

Οι μαθητές ήταν άνθρωποι που ήξεραν πώς να μιλούν και να προσεύχονται με ειλικρίνεια, άνθρωποι που μπορούσαν να πιαστούν από τη δύναμη του Ισχυρού [Θεού] του Ισραήλ. Πόσο κοντά έστεκαν στο Θεό και συνέδεαν την προσωπική τους τιμή με το θρόνο Του! Ο Κύριος ήταν ο Θεός τους. Η τιμή Του ήταν τιμή τους. Η αλήθεια Του ήταν και η αλήθεια τους. Η κάθε επίθεση εναντίον του Ευαγγελίου τους έσφαζε σαν μαχαιριά στην καρδιά. Με όλη τη δύναμη του αγωνίζονταν για το σκοπό του Χριστού. Μπορούσαν να αναφέρουν το λόγο της ζωής επειδή είχαν δεχτεί το χρίσμα του ουρανού. Είχαν μεγάλες προσδοκίες και γι’ αυτό κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες. Ο Χριστός τους είχε αποκαλυφθεί και απέβλεπαν σ’ Αυτόν για καθοδήγηση. Η από μέρους τους κατανόηση της αλήθειας καθώς και η ικανότητά τους να αντιστέκονται στην αντίδραση, αναλογούσαν με την προσαρμογή τους στο θέλημα του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός, η σοφία και η δύναμη του Θεού, αποτελούσε το θέμα της κάθε ομιλίας τους. Το όνομά Του - το μόνο όνομα κάτω από τον Ουρανό με το οποίο μπορούν οι άνθρωποι να σωθούν - εξυψώνονταν διαρκώς από αυτούς. Καθώς κήρυτταν την τελειότητα του Χριστού, του αναστημένου Σωτήρα, τα λόγια τους συγκινούσαν τις καρδιές. Άνδρες και γυναίκες κερδίζονταν από το Ευαγγέλιο. Πλήθη ανθρώπων που είχαν διασύρει το όνομα του Σωτήρα και είχαν περιφρονήσει τη δύναμή Του, τώρα ομολογούσαν ότι ήταν μαθητές του Εσταυρωμένου.ΠΑ 526.4

Οι απόστολοι δεν εκπλήρωσαν την αποστολή τους με τη δική τους δύναμη, αλλά με τη δύναμη του ζώντα Θεού. Το έργο τους δεν ήταν εύκολο. Οι αρχικοί μόχθοιτης χριστιανικής Εκκλησίας συνοδεύονταν από δυσκολίες και από βαθύτατη λύπη. Στο έργο τους οι απόστολοι συναντούσαν διαρκώς στερήσεις, συκοφαντίες και διωγμούς. Δεν θεωρούσαν όμως τη ζωή τους πολύτιμη, αλλά χαίρονταν ότι είχαν κληθεί να υποφέρουν για το Χριστό. Η αναποφασιστικότητα, η διστακτικότητα, η έλλειψη προοπτικής ήταν ανύπαρκτες στις προσπάθειές τους. Ήταν πρόθυμοι να προσφέρουν και να προσφέρονται. Η συναίσθηση της ευθύνης που είχαν επωμισθεί εξάγνιζε και πλούτιζε την εμπειρία τους. Η χάρη του ουρανού αποκαλύπτονταν με τις νίκες που κέρδιζαν για το Χριστό. Με την παντοδυναμία Του ο Θεός εργάζονταν μέσω αυτών για το θρίαμβο του Ευαγγελίου.ΠΑ 527.1

Οι απόστολοι οικοδόμησαν την εκκλησία του Θεού πάνω στο θεμέλιο που ο ίδιος ο Χριστός είχε θέσει. Στις Γραφές η απεικόνιση της ανέγερσης ενός ιερού συχνά χρησιμοποιείται για να παραστήσει την οικοδόμηση της Εκκλησίας. Ο Ζαχαρίας αναφέρει το Χριστό σαν Βλαστό που θα οικοδομήσει το ναό του Κυρίου και λέγει ότι οι Εθνικοί θα βοηθούσαν στο έργο αυτό: «Οι μακράν θέλουσιν ελθεί και οικοδομήσει εν τω ναώ του Κυρίου.» (Ζαχ. 6:12, 15.) Ο Ησαΐας επίσης δηλώνει: «Οι υιοί των αλλογενών θέλουσιν οικοδομήσει τα τείχη σου.» (Ησ. 60:10.)ΠΑ 528.1

Γράφοντας για την ανέγερση του ναού, ο Πέτρος λέει: «Εις τον οποίον προσερχόμενοι, ως εις λίθον ζώντα, υπό μεν των ανθρώπων αποδεδοκιμασμένον, παρά δε τω Θεώ εκλεκτόν, έντιμον, και σεις ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικός θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού.» (Α ', Πέτ. 2:4 - 5.)ΠΑ 528.2

Στο λατομείο του ιουδαϊκού και του εθνικού κόσμου, οι απόστολοι εργάσθηκαν λαξεύοντας πέτρες που τις χρησιμοποίησαν πάνω στα θεμέλια. Στην επιστολή του πρός τους Εφεσίους ο Παύλος λέει: «Άρα λοιπόν δεν είσθε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου Αυτού του Ιησού Χριστού εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογουμένη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Κυρίω εν τω οποίω και σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού δια του Πνεύματος.» (Εφ. 2:19 - 22.)ΠΑ 528.3

Και στους Κορινθίους επίσης έγραφε: «Εγώ κατά την χάριν του Θεού την δοθείσαν εις εμέ ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον έθεσα, άλλος δε εποικοδομεί έκαστος όμως ας βλέπη πως εποικοδομείδιότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός. Εάν δε τις εποικοδομή επί το θεμέλιον τούτο χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην εκάστου το έργον θέλει φανερωθή διότι η ημέρα θέλει φανερώσει αυτό, επειδή δια πυρός ανακαλύπτεται και το πυρ θέλει δοκιμάσει το έργον εκάστου οποίον είναι.» (Α', Κορ. 3:10 - 13.)ΠΑ 528.4

Οι απόστολοι οικοδόμησαν επάνω σ’ ένα σίγουρο θεμέλιο, επάνω σ’ Αυτό το Βράχο των Αιώνων. Σε αυτό το θεμέλιο έφερναν τις πέτρες που συγκέντρωναν στα διάφορα μέρη του κόσμου. Οι οικοδόμοι δεν εργάζονται ανεμπόδιστα. Το έργο τους είχε καταντήσει αφάνταστα δύσκολο εξαιτίας της αντίστασης που πρόβαλλαν οι εχθροί του Χριστού. Έπρεπε να αγωνίζονται ενάντια στην αδιαλλαξία, στην προκατάληψη και στο μίσος εκείνων που οικοδομούσαν επάνω σε σαθρά θεμέλια. Πολλοί που εργάζονταν σαν οικοδόμοι της Εκκλησίας μπορούν να παρομοιαστούν με τους οικοδόμους των τοίχων της Ιερουσαλήμ στην εποχή του Νεεμία για τους οποίους αναφέρεται: «Οι οικοδομούντες το τοίχος και οι αχθοφορούντες και οι φροντίζοντες, έκαστος δια της μιάς χειρός αυτού εδούλευεν εις το έργον και δια της άλλης εκράτει το όπλον.» (Νεεμ. 4:17.)ΠΑ 529.1

Βασιλείς και κυβερνήτες, ιερείς και άρχοντες επεδίωξαν να καταστρέψουν το ναό του Θεού. Πιστοί όμως άνθρωποι συνέχισαν το έργο, αντιμετωπίζοντας φυλάκιση, βασανιστήρια και θάνατο. Η οικοδομή ορθώνονταν όμορφη και συμμετρική. Μερικές φορές οι εργάτες δούλευαν σχεδόν στα τυφλά εξαιτίας της καταχνιάς και της δεισιδαιμονίας που τους πλάκωνε ολόγυρα. Άλλοτε πάλι κόντευαν να αποκάμουν από τη βιαιότητα των ανταγωνιστών τους. Αλλά με αδιάπτωτη πίστη και με ακατάβλητο θάρρος συνέχιζαν το έργο.ΠΑ 529.2

Ο ένας μετά τον άλλον οι πρωτεργάτες οικοδόμοι έπεσαν κάτω από το χέρι του εχθρού. Ο Στέφανος λιθοβολήθηκε. Ο Ιάκωβος μαχαιρώθηκε. Ο Παύλος αποκεφαλίσθηκε. Ο Πέτρος σταυρώθηκε. Ο Ιωάννης εξορίσθηκε. Μολαταύτα η Εκκλησία προόδευσε. Καινούργιοι εργάτες αντικαθιστούσαν αυτούς που έπεφταν και πέτρα πάνω στην πέτρα προστίθενται στην οικοδομή. Έτσι σιγά - σιγά ορθώνονταν το οικοδόμημα της Εκκλησίας του Θεού.ΠΑ 529.3

Αιωνόβιοι άγριοι διωγμοί συνόδευαν την εδραίωση της χριστιανικής εκκλησίας, αλλά ποτέ δεν έλειψαν οι άνθρωποι που θεωρούσαν το έργο της οικοδομής του ναού του Θεού πολυτιμότερο ακόμη από τη ζωή τους. Γι’ αυτούς διαβάζουμε: «Άλλοι δε εδοκίμασαν εμπαιγμούς και μάστιγας, έτι δε και δεσμά και φυλακήν ελιθοβολήθησαν, επριονίσθησαν, επειράσθησαν, με σφαγήν μαχαίρας απέθανον, περιεπλανήθησαν με δέρματα προβάτων, με δέρματα αιγών υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, των οποίων δεν ήτο άξιος ο κόσμος, πλανώμενοι εν ερημίαις και όρεσι και ταις τρύπαις της γής.» (Εβρ.11:36 - 38.)ΠΑ 529.4

Τίποτε δεν άφησε που να μη το μεταχειριστεί ο εχθρός της δικαιοσύνης στην προσπάθειά του να σταματήσει το έργο που είχε ανατεθεί στους οικοδόμους του Κυρίου. Ο Θεός όμως «δεν αφήκεν αμαρτύρητον Εαυτόν.» (Πράξ. 14:17.) Ανέστησε εργάτες οι οποίοι υπερασπίστηκαν επάξια την πίστη που παραδόθηκε μια για πάντα στους αγίους. Η ιστορία έχει καταχωρήσει το ψυχικό σθένος και τον ηρωισμό των ανθρώπων αυτών. Πολλοί από αυτούς έπεσαν όπως οι απόστολοι στις επάλξεις τους, αλλά η οικοδομή του ναού συνεχίζονταν σταθερά. Οι εργάτες θανατώνονταν, αλλά το έργο προχωρούσε. Οι Βαλδένσιοι, ο Ιωάννης Ουίκλιφος, ο Χούσος, ο Ιερώνυμος, ο Μαρτίνος Λούθηρος, ο Ζβίγγλιος, ο Κράνμερ, ο Λάτιμερ, ο Νώξ, οι Ουγενότοι, ο Ιωάννης, ο Κάρολος Γουέσλεη και πλήθος άλλων, πρόσθεσαν στα θεμέλια υλικό που θα υφίσταται στην αιωνιότητα. Στα ακόλουθα χρόνια, εκείνοι που τόσο γενναία προσπάθησαν να προάγουν την κυκλοφορία του λόγου του Θεού, εκείνοι που με την υπηρεσία τους στις ειδωλολατρικές χώρες προετοίμασαν το δρόμο για τη διάδοση της τελευταίας μεγάλης εξαγγελίας, θα έχουν επίσης συμβάλει στην ανέγερση της οικοδομής.ΠΑ 530.1

Στους επόμενους από την εποχή των αποστόλων αιώνες, η οικοδομή του ναού του Θεού ποτέ δεν σταμάτησε. Ρίχνοντας μια ματιά στις περασμένες εκατονταετηρίδες, μπορούμε να διακρίνομε τους ζωντανούς λίθους που τον αποτελούν να λάμπουν σαν πίδακες φωτός μέσα στο σκότος της πλάνης και της δεισιδαιμονίας. Σε ολόκληρη την αιωνιότητα τα πολύτιμα αυτά πετράδια θα λάμπουν με διαρκώς αυξανόμενη στιλπνάδα, πιστοποιώντας τη δύναμη της αλήθειας του Θεού. Το αστραφτερό φώς των γυαλισμένων αυτών πετραδιών φανερώνει την τεράστια αντίθεση ανάμεσα στο φώς και στο σκότος, ανάμεσα στο χρυσάφι της αλήθειας και στη σκουριά της πλάνης.ΠΑ 530.2

Ο Παύλος, οι λοιποί απόστολοι και όλοι οι δίκαιοι που έζησαν τότε έπαιξαν το ρόλο τους στην οικοδομή του ναού. Αλλά η οικοδομή δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Εμείς που ζούμε στη σημερινή εποχή έχομε ένα έργο να κάνουμε, κάποιο ρόλο να παίξουμε. Οφείλουμε να φέρουμε το θεμέλιο υλικό που θα αντέξει στη δοκιμασία της φωτιάς - χρυσάφι, ασήμι και πολύτιμους λίθους - που να είναι «τετορνευμένοι πρός στολισμόν παλατιού.» (Ψαλμ. 144:12.) Σε όσους οικοδομούν για το Θεό κατά αυτόν τον τρόπο, ο Παύλος απευθύνει τα ακόλουθα ενθαρρυντικά και προειδοποιητικά λόγια: «Εάν το έργον τινός το οποίον επωκοδόμησε μένη, θέλει λάβει μισθόν εάν το έργον τινός κατακαή, θέλει ζημιωθή, αυτός όμως θέλει σωθή, πλήν ούτως ως δια πυρός.» (Α ', Κορ. 3:14 - 15.) Ο Χριστιανός που παρουσιάζει πιστά το λόγο της ζωής, οδηγώντας άνδρες και γυναίκες στο δρόμο της αγιοσύνης και της ειρήνης, συνεισφέρει στα θεμέλια υλικό που θα διαρκέσει, Η συνεισφορά του θα τιμηθεί στη βασιλεία του Θεού σαν συνετός οικοδόμος.ΠΑ 531.1

Για τους αποστόλους έχει καταχωρηθεί ότι «εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, συνεργούντος του Κυρίου, και βεβαιούντος το κήρυγμα δια των επακολουθούντων θαυμάτων.» (Μάρκ. 16:20.) Όπως απέστειλε ο Χριστός τους αποστόλους Του, το ίδιο στέλνει και σήμερα τα μέλη της Εκκλησίας Του. Η ίδια δύναμη που είχαν οι απόστολοι χορηγείται και σ’ αυτούς. Αν καταστήσουν δύναμή τους το Θεό, τότε Εκείνος θα συνεργασθεί μαζί τους και ο κόπος τους δεν θα πάει χαμένος. Ας αναγνωρίσουν ότι το έργο που έχουν αναλάβει είναι έργο πάνω στο οποίο ο Κύριος έχει θέσει τη σφραγίδα Του. Ο Θεός είπε στον Ιερεμία: «Μη λέγε, Είμαι παιδίον διότι θέλεις υπάγει πρός πάντας πρός τους οποίους θέλω σε εξαποστείλει και πάντα όσα σε προστάζω θέλεις ειπεί. Μη φοβηθής από προσώπου αυτών διότι Εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερώνω.» Τότε ο Κύριος άγγιξε με το χέρι Του το στόμα του δούλου Του λέγοντας: «Ιδού, έθεσα τους λόγους Μου εν τω στόματί σου.» (Ιερ. 1:7 - 9.) Και σε μας λέει να πάμε να αναγγείλουμε τα λόγια που μας προστάζει, αισθανόμενοι το άγιο άγγιγμά Του πάνω στα χείλη μας.ΠΑ 531.2

Ο Χριστός ανέθεσε στην Εκκλησία μία ιερή υποχρέωση. Το κάθε μέλος της πρέπει να μεταβληθεί σε κανάλι μέσω του οποίου ο Θεός να μπορεί να μεταδώσει στον κόσμο το θησαυρό της χάρης Του, τον ανεξερεύνητο πλούτο του Χριστού. Τίποτε δεν επιθυμεί περισσότερο ο Σωτήρας από όργανα που να αντιπροσωπεύουν στον κόσμο το Πνεύμα Του και το χαρακτήρα Του. Τίποτε δεν χρειάζεται ο κόσμος περισσότερο από την εκδήλωση της αγάπης του Σωτήρα μέσω των ανθρώπων. Ολόκληρος ο ουρανός περιμένει να παρουσιαστούν άνδρες και γυναίκες με τους οποίους ο Θεός να μπορεί να αποκαλύψει τη δύναμη της Χριστιανοσύνης.ΠΑ 532.1

Η εκκλησία είναι ο συντελεστής του Θεού για τη διακήρυξη της αλήθειας και της χορηγεί δύναμη για να επιτελέσει ένα ιδιαίτερο έργο. Αν δείχνεται ευπειθής σ’ Αυτόν και υπακούει σε όλες Του τις εντολές, μέσα της θα κατοικεί η υπεροχή της θεϊκής χάρης. Αν μένει πιστή στην αφοσίωσή της, αν τιμάει τον Κύριο, το Θεό του Ισραήλ, δεν υπάρχει καμία δύναμη που να μπορέσει να της αντισταθεί.ΠΑ 532.2

Ο ζήλος για το Θεό και για το σκοπό Του παρακινούσε τους αποστόλους να δώσουν τη μαρτυρία του Ευαγγελίου με τόσο μεγάλη δύναμη. Δεν θα έπρεπε ένας παρόμοιος ζήλος να φλέγει και στις δικές μας καρδιές και με αποφασιστικότητα να μεταδώσουμε την ιστορία της απολυτρωτικής αγάπης του εσταυρωμένου Χριστού; Αποτελεί προνόμιο του κάθε Χριστιανού όχι μόνο να αποβλέπει στην παρουσία του Κυρίου, αλλά και να την επισπεύσει.ΠΑ 532.3

Αν η Εκκλησία περιβληθεί το ένδυμα της δικαιοσύνης του Χριστού, εγκαταλείποντας κάθε σύμπραξή της με τον κόσμο, θα βρεθεί μπροστά στη χαραυγή μιας λαμπρής και ένδοξης ημέρας. Η υπόσχεση του Θεού γι’ αυτή θα στερεωθεί για πάντα. Θα την καταστήσει μία αιώνια υπεροχή, μία χαρά πλήθους γενεών. Η αλήθεια, προσπερ-νώντας αυτούς που την περιφρονούν και την απορρίπτουν, θα θριαμβεύσει. Αν και πολλές φορές φαίνεται ότι καθυστερεί, μολαταύτα η πρόοδός της ποτέ δεν έχει αναχαιτιστεί. Όταν η αγγελία του Θεού συναντάει αντίδραση, Εκείνος αυξάνει την δύναμή Του πρός αυτή για να μπορέσει να ασκήσει μεγαλύτερη ακόμη επιρροή. Προικισμένη με θεϊκή ενέργεια, ανοίγει το δρόμο της ανάμεσα από τα ισχυρότερα εμπόδια και θριαμβεύει.ΠΑ 532.4

Τι ήταν εκείνο που ενίσχυε τον Υιό του Θεού στη γεμάτη μόχθο και θυσία ζωή Του; Έβλεπε τους καρπούς του μόχθου της ψυχής Του και έμενε ικανοποιημένος. Ατενίζοντας στην αιωνιότητα, αντίκριζε την ευτυχία εκείνων που με τη δική Του ταπείνωση είχαν δεχτεί τη συγχώρηση και την αιώνια ζωή. Τα αυτιά Του συλλάβαιναν τις φωνές της αγαλλίασης των λυτρωμένων. Άκουγε τους λυτρωμένους να ψάλλουν την ωδή του Μωυσή και του Αρνίου.ΠΑ 533.1

Και εμείς μπορούμε να οραματιστούμε το μέλλον, τη μακαριότητα του Ουρανού. Η Γραφή παρουσιάζει οραματισμούς της μελλοντικής δόξας, σκηνές σκιαγραφημένες από το χέρι του Θεού και αυτές είναι πολύτιμες για την Εκκλησία Του. Με την πίστη μπορούμε να σταθούμε στο κατώφλι της αιώνιας πόλης του Θεού και να ακούσουμε να απευθύνεται το χαρούμενο καλωσόρισμα σε όσους σ’ αυτή τη ζωή συνεργάσθηκαν με το Χριστό, θεωρώντας τιμή τους να υποφέρουν για χάρη Του. Μόλις ακουσθούν τα λόγια: «Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός Μου,» ρίχνουν τότε τα διαδήματά τους στα πόδια του Λυτρωτή, αναφωνώντας: «Αξιόν είναι το Αρνίον το εσφαγμένον να λάβη την δύναμιν και πλούτον και σοφίαν και ισχύν και τιμήν και δόξαν και ευλογίαν . . . Εις τον καθήμενον επί του θρόνου και εις το Αρνίον έστω η ευλογία και η τιμή και η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.» (Ματθ. 25:34, Αποκ. 5:12, 13.)ΠΑ 533.2

Εκεί οι λυτρωμένοι χαιρετίζουν αυτούς που τους οδήγησαν στο Σωτήρα και όλοι μαζί δοξολογούν Εκείνον που πέθανε για να αποκτήσουν οι ανθρώπινες υπάρξεις τη ζωή που μετριέται με τη ζωή του Θεού. Ο αγώνας έληξε. Θλίψεις και δεινά πήραν τέλος. Νικητήρια άσματα πλημμυρίζουν τον Ουρανό καθώς οι λυτρωμένοι συλλαμβάνουν το χαρμόσυνο φθόγγο: «Άξιον, άξιον είναι το Αρνίον το οποίον εσφάγη και ζεί, ένας θριαμβευτικός νικητής.»ΠΑ 533.3

«Είδον και ιδού, όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οίτινες ίσταντο ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, ενδεδυμένοι στολάς λεύκάς, έχοντες φοίνικας εν ταις χερσίν αυτών και κράζοντες μετά φωνής μεγάλης έλεγον Η σωτηρία είναι του Θεού ημών, του καθημένου επί του θρόνου και του Αρνίου.» (Αποκ. 7:9 - 10.)ΠΑ 534.1

«Ούτοι είναι οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης, και έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου. Δια τούτο είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού και λατρεύουσιν Αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ Αυτού, και ο καθήμενος επί του θρόνου θέλει κατασκηνώσει επ’ αυτούς. Δεν θέλουσι πεινάσει πλέον, ουδέ θέλουσι διψήσει πλέον, ουδέ θέλει πέσει επ’ αυτούς ο ήλιος, ουδέ κανέν καύμα, διότι το Αρνίον το αναμέσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων, και θέλει εξαλείψει ο Θεός πάν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών.» «Και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον.» (Αποκ. 7:14 - 17, 21:4.)ΠΑ 534.2