ΚΕΦΆΛΑΙΟ 8—ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

(Βασίζεται στις Πράξεις 5:12-42.)ΠΑ 64.1

Ο σταυρός, το όργανο του αίσχους και των βασάνων, ήταν αυτός που έφερνε ελπίδα και σωτηρία στον κόσμο. Οι απόστολοι δεν ήταν παρά άνθρωποι ταπεινοί, χωρίς πλούτη και χωρίς κανένα άλλο όπλο εκτός από το λόγο του Θεού. Όμως, με τη δύναμη του Χριστού πήγαιναν να γνωστοποιήσουν τη θαυμάσια ιστορία της φάτνης και του σταυρού και θριάμβευαν πάνω από κάθε ανταγωνισμό. Χωρίς καμία τιμή ή αναγνώριση από τον κόσμο, ήταν οι ήρωες της πίστης. Από τα χείλη τους έβγαιναν λόγια θεϊκής ευγλωττίας που έσειαν τον κόσμο.ΠΑ 64.2

Στα Ιεροσόλυμα, εκεί όπου υπήρχε η μεγαλύτερη προκατάληψη και όπου κυριαρχούσαν οι πιο συγκεχυμένες ιδέες σχετικά με Εκείνον που είχε σταυρωθεί σαν κακοποιός, οι απόστολοι εξακολουθούσαν να μιλούν με θάρρος τα λόγια της ζωής. Παρουσίαζαν στους Ιουδαίους το έργο και την αποστολή του Χριστού, τη σταύρωση, την ανάσταση και την ανάληψη Του. Ιερείς και άρχοντες άκουγαν κατάπληκτοι τη σαφή, θαρραλέα μαρτυρία των αποστόλων. Η δύναμη του αναστημένου Σωτήρα είχε πράγματι επισκεφτεί τους αποστόλους και το έργο τους συνοδεύονταν από σημεία και θαύματα που έκαναν τον αριθμό των πιστών να αυξάνει καθημερινά. Παραπλεύρως των δρόμων από όπου θα περνούσαν οι απόστολοι, οι άνθρωποι τοποθετούσαν τους ασθενείς τους «επί κλινών και κραββάτων, δια να επισκιάση καν η σκιά του Πέτρου ερχομένου τινά εξ αυτών.» Έφερναν επίσης και αυτούς που βασανίζονταν από ακάθαρτα πνεύματα. Τα πλήθη συγκεντρώνονταν γύρω τους και αυτοί που θεραπεύονταν αναφωνούσαν το Θεό υμνώντας και δοξολογώντας το όνομα του Λυτρωτή.ΠΑ 64.3

Οι ιερείς και οι ηγήτορες του λαού έβλεπαν ότι ο Χριστός εγκωμιάζονταν περισσότερο από αυτούς. Οι Σαδδουκαίοι δεν πίστευαν στην Ανάσταση. Όμως, όταν άκουσαν τους αποστόλους να κηρύττουν ότι ο Χριστός είχε αναστηθεί από τους νεκρούς, εξοργίστηκαν. Αντελήφθησαν καλά ότι αν αφήνονταν οι απόστολοι ανενόχλητοι να κηρύττουν τον αναστηθέντα Σωτήρα και να κάνουν θαύματα στο όνομά Του, τότε η δική τους διδαχή ότι δεν υπάρχει Ανάσταση θα απορρίπτονταν από όλους και η αίρεση των Σαδδουκαίων θα έπαυε να υφίσταται. Οι Φαρισαίοι πάλι εξαγριώνονταν όταν έβλεπαν πως η διδασκαλία των αποστόλων πήγαινε να υπονομεύσει τις Ιουδαϊκές ιεροτελεστίες και να καταστήσει άχρηστες τις εξιλαστήριες προσφορές.ΠΑ 65.1

Μέχρι τότε όλες οι προσπάθειες να καταστείλουν τη νέα αυτή διδασκαλία πήγαν χαμένες. Τώρα όμως Σαδδουκαίοι και Φαρισαίοι πήραν την απόφαση ότι το έργο των αποστόλων έπρεπε να σταματήσει επειδή τους καθιστούσε υπαίτιους για το θάνατο του Ιησού. Πλήρωςαγανακτισμένοι οι ιερείς, έπιασαν με τη βία τον Πέτρο και τον Ιωάννη και τους έκλεισαν στη δημόσια φυλακή.ΠΑ 65.2

Οι αρχηγοί του Ιουδαϊκού έθνους είχαν καταφανώς αποτύχει να εκπληρώσουν το σκοπό του Θεού για τον εκλεκτό λαό Του. Εκείνους τους οποίους ο Κύριος είχε καταστήσει θεματοφύλακες της αλήθειας αποδείχθηκαν ανάξιοι της εμπιστοσύνης Του. Για αυτό ο Θεός ανέθεσε την εκτέλεση του έργου Του σε άλλους. Μέσα στην τύφλωσή τους, οι αρχηγοί αυτοί είχανκυριευτεί από αγανάκτηση και στράφηκαν εναντίον εκείνων οι οποίοι παραμέριζαν τις προσφιλείς σ’ αυτούς διδασκαλίες. Δεν παραδέχονταν ούτε καν την πιθανότητα ότι αυτοί μπορεί να μη είχαν καταλάβει σωστά το λόγο ή να είχαν παρερμηνεύσει και εφαρμόσειλανθασμένα τις Γραφές. Φέρονταν σαν άτομα που είχαν χάσει τα λογικά τους. Έλεγαν: «Ποιό δικαίωμα έχουν αυτοί οι δάσκαλοι, που μερικοί από αυτούς είναι απλοϊκοί ψαράδες, να παρουσιάζουν ιδέες αντίθετες από τις διδαχές που εμείς διδάξαμε στο λαό;». Αποφασισμένοι να καταπνίξουν τη διδασκαλία των αντιλήψεων εκείνων, φυλάκισαν αυτούς που την εξωτερίκευαν.ΠΑ 65.3

Οι μαθητές δεν πτοήθηκαν, ούτε απογοητεύθηκαν από τη συμπεριφορά αυτή. Το Άγιο Πνεύμα τους υπενθύμισε τα λόγια του Χριστού: «Δεν είναι δούλος μεγαλύτερος του κυρίου αυτού. Εάν Εμέ έδιωξαν, και σας θέλουσι διώξει εάν τον λόγον Μου εφύλαξαν, και τον υμέτερον θέλουσι φυλάξει. Αλλά ταύτα πάντα θέλουσι κάμει εις εσάς δια το όνομά Μου, διότι δεν εξεύρουσι τον πέμψαντά Με.» «Θέλουσι σας κάμει αποσυναγώγους μάλιστα έρχεται ώρα καθ’ ήν πας όστις σας θανατώση θέλει νομίσει ότι προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν.» «Ταύτα είπον πρός εσάς, δια να ενθυμήσθε αυτά, όταν έλθη η ώρα, ότι Εγώ είπον πρός εσάς. Δεν είπον δε ταύτα πρός εσάς εξ αρχής, διότι ήμην μεθ’ υμών.» (Ιωάν. 15:20 - 21, 16:2,4.)ΠΑ 66.1

Ο Θεός του ουρανού, ο πανίσχυρος Αρχηγός του σύμπαντος, επιλήφθηκε ο ίδιος με την υπόθεση της φυλάκισης των μαθητών επειδή οι άνθρωποι πολεμούσαν το έργο Του. Τη νύχτα, άγγελος Κυρίου άνοιξε τις πύλες της φυλακής και είπε στους αποστόλους: «Υπάγετε και σταθέντες λαλείτε εν τω ιερώ πρός τον λαόν πάντας τους λόγους της ζωής ταύτης.» Η προσταγή αυτή ήταν εντελώς αντίθετη από την προσταγή που είχαν δώσει οι Ιουδαίοι αρχηγοί. Αλλά είπαν οι απόστολοι μήπως, «Δεν μπορούμε να το κάνομε αυτό πριν να συμβουλευθούμε τους δικαστές και να πάρομε την άδειά τους;» Όχι. Ο Θεός είχε πει, «Υπάγετε» και εκείνοι υπάκουσαν. «Εισήλθον την αυγήν εις το ιερόν και εδίδασκον.»ΠΑ 66.2

Όταν ο Πέτρος και ο Ιωάννης παρουσιάστηκαν στους πιστούς, τους διηγήθηκαν πως ο άγγελος τους οδήγησε κατευθείαν ανάμεσα από τον όμιλο των στρατιωτών φυλάκων του δεσμωτηρίου. Τόνισανεπίσηςότιτους ζητήθηκε να συνεχίσουν το έργο που είχε διακοπεί. Οι αδελφοί που άκουγαν έμειναν κατάπληκτοι και γέμισαν από χαρά.ΠΑ 66.3

Στο μεταξύ ο αρχιερέας και οι δικοί του «συνεκάλεσαν το συνέδριον και όλην την γερουσίαν των υιών Ισραήλ.» Οι ιερείς και οι αρχηγοί είχαν πάρει την απόφαση να κατηγορήσουν τους μαθητές για εξέγερση, για την εγκληματική θανάτωση του Ανανία και της Σαπφείρας και για συνωμοσία αφαίρεσης της εξουσίας από τους ιερείς. Ήλπιζαν να ξεσηκώσουν τις μάζες ώστε να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να φερθούν στους αποστόλους όπως φέρθηκαν στον Ιησού. Ήξεραν ότι πολλοί που δεν είχαν δεχθεί τη διδαχή του Χριστού είχαν κουραστεί από τη δεσποτική ηγεσία των ιουδαϊκών αρχών και ανυπομονούσαν να δουν κάποια αλλαγή. Οι ιερείς φοβόντουσαν ότι αν οι δυσαρεστημένοι αυτοί δέχονταν τις χαρασσόμενες από τους αποστόλους αλήθειες και ομολογούσαν το Χριστό για Μεσσία, η οργή όλου του λαού θα ξεσπούσε κατά των ιερατικών αρχηγών οι οποίοι θα θεωρούνταν τότε υπόλογοι για τον εγκληματικό θάνατο του Χριστού. Είχαν αποφασίσει να λάβουν αυστηρά μέτρα για να σταματήσουν ένα τέτοιο πράγμα.ΠΑ 66.4

Όταν ζήτησαν να φερθούν οι κρατούμενοι μπροστά τους, μεγάλη ήταν η έκπληξή τους με την απάντηση που πήραν.Βρήκαν τις πόρτες της φυλακής ερμητικά κλειστές και τους φύλακες στη θέση τους μπροστά σ’ αυτές, τους φυλακισμένους όμως δεν τους βρήκαν πουθενά.ΠΑ 67.1

Σε λίγο έφτασε η καταπληκτική είδηση: «Ιδού οι άνθρωποι τους οποίους εβάλατε εις την φυλακήν, ίστανται εν τω ιερώ και διδάσκουσι τον λαόν. Τότε υπήγεν ο στρατηγός μετά των υπηρετών και έφερεν αυτούς ουχί μετά βίας διότι εφοβούντο τον λαόν μη λιθοβοληθώσι.»ΠΑ 67.2

Αν και οι απόστολοι είχαν ελευθερωθεί από τη φυλακή με θαυματουργικό τρόπο, δεν απαλλάχθηκαν όμως από την ανάκριση και από την επιβαλλόμενη ποινή. Όταν ήταν ακόμη κοντά τους ο Χριστός τους είχε πει: «Προσέχετε εις εαυτούς διότι θέλουσι σας παραδώσει εις συνέδρια.» (Μάρκ. 13:9.) Στέλνοντας τον άγγελο για να τους ελευθερώσει, ο Θεός τους είχε δώσει ένα δείγμα της αγάπης Του και μία διαβεβαίωση της παρουσίας Του. Τώρα ήταν η σειρά τους να υποφέρουν χάρη Εκείνου του οποίου το Ευαγγέλιο κήρυτταν.ΠΑ 67.3

Στην ιστορία των προφητών και αποστόλων πολλά ευγενικά αναφέρονται παραδείγματα αφοσίωσης στο Θεό. Οι μάρτυρες του Χριστού υπέφεραν φυλάκιση, βασανιστήρια, ακόμη και θάνατο, προκειμένου να μην παραβούν τις εντολές του Θεού. Η καταχωρημένη αφήγηση της ζωής του Πέτρου και του Ιωάννη είναι εξίσου ηρωική όπως οποιαδήποτε άλλη της ευαγγελικής εποχής. Καθώς στέκονταν για δεύτερη φορά μπροστά στους ανθρώπους που ήταν αποφασισμένοι να τους εξοντώσουν, τα λόγια τους ή η στάση τουςδεν φανέρωναν κανένα φόβο ή δισταγμό. Και όταν ο αρχιερέας είπε: «Δεν σας παραγγείλαμεν ρητώς να μη διδάσκητε εν τω ονόματί τούτω; και ιδού, εγεμίσατε την Ιερουσαλήμ από της διδαχής σας και θέλετε να φέρητε εφ’ ημάς το αίμα του ανθρώπου τούτου,» ο Πέτρος απάντησε: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.» Άγγελος του Ουρανού τους είχε απελευθερώσει από τη φυλακή και αυτός τους είχε προστάξει να διδάξουν στο ιερό. Ακολουθώντας τις οδηγίες του υπάκουαν στη θεϊκή εντολή και θα εξακολουθούσαν να υπακούουν, άσχετα τι θα τους στοίχιζε αυτό.ΠΑ 67.4

Τότε η δύναμη της θεοπνευστίας κατέλαβε τους αποστόλους και οι κατηγορούμενοι έγιναν κατήγοροι, ρίχνοντας το βάρος του εγκληματικού θανάτου του Χριστού επάνω σ’ αυτούς που αποτελούσαν το συνέδριο. «Ο Θεός των πατέρων ημών ανέστησε τον Ιησούν,» δήλωσε ο Πέτρος, «τον οποίον σείς εθανατώσατε κρεμάσαντες επί ξύλου. Τούτον ο Θεός ύψωσε δια της δεξιάς Αυτού Αρχηγόν και Σωτήρα, δια να δώση μετάνοιαν εις τον Ισραήλ και άφεσιν αμαρτιών. Και ημείς είμεθα μάρτυρες Αυτού περί των λόγων τούτων, και το Πνεύμα δε το Άγιον, το οποίον έδωκεν ο Θεός εις τους πειθαρχούντας εις Αυτόν.»ΠΑ 68.1

Τα λόγια αυτά τόσο εξόργισαν τους Ιουδαίους, ώστε ανέλαβαν να εφαρμόσουν οι ίδιοι το νόμο, χωρίς καμία περεταίρω διαδικασία και χωρίς την έγκριση των Ρωμαίων αξιωματούχων για τη θανάτωση των κρατουμένων. Ήδη ένοχοι για το αίμα του Χριστού, δεν δίσταζαν τώρα να βάψουν τα χέρια τους και στο αίμα των μαθητών Του.ΠΑ 68.2

Στο συνέδριο όμως υπήρχε ένα μέλος που στα λόγια των μαθητών ανεγνώρισε τη φωνή του Θεού. Αυτός ήταν ο Γαμαλιήλ, ένας ευυπόληπτος Φαρισαίος, άνθρωπος εγγράμματος και με μεγάλη θέση. Με την ανεπτυγμένη ευθυκρισία του διέκρινε ότι η βίαιη εκείνη ενέργεια που κατέστρωναν οι ιερείς, μπορούσε να έχει τρομερές συνέπειες. Πριν απευθύνει το λόγο στους παρισταμένους, ζήτησε να απομακρύνουν τους κρατουμένους από την αίθουσα. Γνώριζε πολύ καλά με τι είδους στοιχεία είχε να κάνει. Ήξερε ότι οι δολοφόνοι του Χριστού δεν θα δίσταζαν μπροστά σε τίποτε προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους.ΠΑ 68.3

Τότε με μεγάλη περίσκεψη και με ηρεμία τους απηύθυνε αυτά τα λόγια: «Άνδρες Ισραηλίται, προσέχετε εις εαυτούς περί των ανθρώπων τούτων, τι μέλλετε να πράξητε. Διότι πρό τούτων των ημερών εσηκώθη ο Θευδάς, λέγων εαυτόν ότι είναι μέγας τις, εις τον οποίον προσεκολλήθη αριθμός ανδρών έως τετρακοσίων όστις εφονεύθη και πάντες όσοι επείθοντο εις αυτόν διελύθησαν και κατήντησαν εις ουδέν. Μετά τούτον εσηκώθη Ιούδας ο Γαλιλαίος, εν ταις ημέρες της απογραφής, και έσυρεν οπίσω αυτού αρκετόν λαόν και εκείνος απωλέσθη και πάντες όσοι επείθοντο εις αυτόν διεσκορπίσθησαν. Και τώρα σας λέγω, απέχετε από των ανθρώπων τούτων και αφήσατε αυτούς διότι εάν η βουλή αύτη ή το έργον τούτο ήναι εξ ανθρώπων, θέλει ματαιωθή. Εάν όμως ήναι εκ Θεού, δεν δύνασθε να ματαιώσητε αυτό και προσέχετε μήπως ευρεθήτε και θεομάχοι.»ΠΑ 69.1

Αναγνωρίζοντας τη λογικότητα των απόψεων αυτών, οι ιερείς αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν με το Γαμαλιήλ. Η προκατάληψη όμως και το μίσος τους δύσκολα μπορούσαν να συγκρατηθούν. Ύστερα από πολλούς δισταγμούς, αφού προηγουμένως έδειραν τους αποστόλους και τους απείλησαν πάλι με κίνδυνο της ζωής τους να μη ξανακηρύξουν στο όνομα του Ιησού, τους άφησανελεύθερους. «Εκείνοι λοιπόν ανεχώρουν από προσώπου του συνεδρίου χαίροντες ότι υπέρ του ονόματος Αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι. Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.»ΠΑ 69.2

Λίγο πρινσταυρωθεί ο Χριστός άφησε στους μαθητές Του ένα κληροδότημα ειρήνης. «Ειρήνην αφίνω εις εσάς,» τους είπε, «Ειρήνην την Εμήν δίδω εις εσάς ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω Εγώ. Ας μη ταράττηται η καρδία σας, μηδέ ας δειλιά.» Αυτή δεν είναι η ειρήνη που έρχεται σαν αποτέλεσμα της συγκατάβασης με τον κόσμο. Ο Χριστός ποτέ δεν εξαγόρασε την ειρήνη συμβιβαζόμενος με το κακό. Η ειρήνη που ο Χριστός άφησε στους μαθητές Του είναι εσωτερική μάλλον παρά εξωτερική και θα έμενε για πάντα με τους μάρτυρές Του παρόλες τις προστριβές και τις διαφωνίες.ΠΑ 69.3

Ο Χριστός είπε για τον Εαυτό Του: «Μη νομίσητε ότι ήλθον να βάλω ειρήνην επί την γήν δεν ήλθον να βάλω ειρήνην, αλλά μάχαιραν.» (Ματθ. 10:34.) Αυτό, είναι Άρχοντας της Ειρήνης παρόλα αυτά όμως θα γίνονταν αφορμή για διαιρέσεις. Αυτός που ήρθε για να κηρύξει τις αγαθές εξαγγελίες και να φέρει χαρά και ελπίδα στις καρδιές των ανθρώπων, δημιούργησε μία διαμάχη που καίει σε βάθος και διεγείρει έντονα πάθη μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Και προειδοποιεί τους οπαδούς Του: «Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν.» «Θέλουσιν επιβάλει εφ’ υμάς τας χείρας αυτών, και θέλουσι σας καταδιώξει, παραδίδοντες εις συναγωγάς και φυλακάς, φερομένους έμπροσθεν βασιλέων και ηγεμόνων, ένεκεν του ονόματος Μου.» «Θέλετε δε παραδοθή και υπό γονέων και αδελφών και συγγενών και φίλων και θέλουσι θανατώσει τινάς εξ υμών.» (Λουκ. 21:12,16.)ΠΑ 70.1

Η προφητεία αυτή έχει έντονα εκπληρωθεί. Κάθε εξευτελισμός, κάθε μομφή και αγριότητα που μπορούσε ο Σατανάς να επινοήσεικατάτης ανθρώπινης καρδιάς, έπεσε σαν καταπέλτης επάνω στους οπαδούς του Ιησού. Θα εκπληρωθεί και πάλι όμως με έντονο τρόπο επειδή η σαρκική καρδιά βρίσκεται ακόμη σε έχθρα με το νόμο του Θεού και δεν υποτάσσεται στα διατάγματά Του. Ο κόσμος δεν βρίσκεται σήμερα σε πιο κοντά στις αρχές του Χριστού από ότι βρίσκονταν στην εποχή των αποστόλων. Το ίδιο μίσος που προκάλεσε την κραυγή «Σταύρωσον! Σταύρωσον Αυτόν!», το ίδιο μίσος που οδήγησε στον κατατρεγμό των αποστόλων υποκινεί ακόμη τα τέκνα της απείθειας. Το ίδιο πνεύμα που στο Μεσαίωνα έστειλε άνδρες και γυναίκες στη φυλακή, στην εξορία και στο θάνατο, που συνέλαβε τα ανείπωτα βασανιστήρια της Ιεράς Εξέτασης, που σοφίσθηκε και διέπραξε τη σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου και που άναψε τις φλόγες του Σμίθφιλντ, εργάζεται ακόμη με κακοήθη δραστηριότητα στις μη αναγεννημένες καρδιές. Η ιστορία της αλήθειας ανέκαθεν υπήρξε η καταχώρηση της πάλης μεταξύ του ορθού και του εσφαλμένου. Η διακήρυξη του Ευαγγελίου μεταδόθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο πάντοτε αντιμέτωπη με τον ανταγωνισμό, τον κίνδυνο, τη στέρηση και τα βάσανα.ΠΑ 70.2

Ποιά ήταν η δύναμη αυτών που στο παρελθόν υπέστησαν διωγμούς για το Χριστό; Ήταν η ένωση με το Θεό, η ένωση με το Άγιο Πνεύμα, η ένωση με το Χριστό. Η μομφή και ο κατατρεγμός χώρισαν πολλούς από τους επίγειους φίλους τους, αλλά ποτέ δεν χώρισαν κανέναν από την αγάπη του Χριστού. Ποτέ η ανεμοδαρμένη ψυχή δεν είναι προσφιλέστερη στο Σωτήρα από ότι όταν υπομένει κατηγορίες χάρη της αλήθειας. «Εγώ θέλω αγαπήσει αυτόν,» λέγει ο Χριστός, «και θέλω φανερώσει Εμαυτόν εις αυτόν.» (Ιωάν. 14:21.) Όταν ο πιστός βρίσκεται χάρη της αλήθειας στο εδώλιο των επιγείων δικαστηρίων, ο Χριστός παραστέκει στο πλευρό του. Όταν βρίσκεται κλεισμένος πίσω από τους τοίχους της φυλακής, ο Χριστός παρουσιάζεται σ’ αυτόν και χαροποιεί την καρδιά του με την αγάπη Του. Όταν υπομένει το θάνατο χάρη του Χριστού, ο Σωτήρας του λέγει: Μπορούν να θανατώσουν το σώμα, αλλά δεν μπορούν να βλάψουν την ψυχή. «Θαρσείτε, Εγώ ενίκησα τον κόσμον.» (Ιωάν. 16:33.) «Μη φοβού διότι είμαι μετά σουμη τρόμαζε διότι Εγώ είμαι ο Θεός σου σε ενίσχυσα μάλιστα σε εβοήθησα μάλιστα σε υπερασπίσθην δια της δεξιάς της δικαιοσύνης Μου.» (Ησ. 41:10.)ΠΑ 71.1

«Οι πεποιθότες επί τον Κύριον είναι ως το όρος Σιών, το οποίον δεν θέλει σαλευθή εις τον αιώνα διαμένει. Καθώς η Ιερουσαλήμ κυκλώνεται υπό των ορέων, ούτως ο Κύριος κυκλώνει τον λαόν Αυτού από του νυν και έως του αιώνος.» «Εκ δόλου και εξ αδικίας θέλει λυτρώνει τας ψυχάς αυτώνκαι πολύτιμον θέλει είσθαι το αίμα αυτών εις τους οφθαλμούς Αυτού,» (Ψαλμ. 125:1-2, 72:14.)ΠΑ 71.2

«Ο Κύριος των δυνάμεων θέλει υπερασπίζεσθαι αυτούς. . . Κύριος ο Θεός αυτών θέλει σώσει αυτούς εν τη ημέρα εκείνη, ως το ποίμνιον του λαού Αυτού επειδή ως λίθοι διαδήματος θέλουσιν υψωθή επί την γήν Αυτού.» (Ζαχ. 9:15-16.)ΠΑ 72.1