ΚΕΦΆΛΑΙΟ 50—ΘΑΝΑΤΟΠΟΙΝΙΤΗΣ

Κατά την τελευταία δίκη μπροστά στο Νέρωνα, τα δυναμικά λόγια του Παύλου είχαν κάνει τέτοια βαθιά εντύπωση στον αυτοκράτορα, ώστε αυτός ανέβαλε την έκδοση της απόφασης, χωρίς ούτε να αθωώσει, ούτε να καταδικάσει τον κατηγορούμενο δούλο του Θεού. Το μίσος του Καίσαρα εναντίον του Παύλου σε λίγο ξαναγύρισε. Αγανακτισμένος από την ανικανότητά του να αναχαιτίσει τη διάδοση της χριστιανικής θρησκείας ακόμη και μέσα στο αυτοκρατορικό οικογενειακό περιβάλλον, αποφάσισε να καταδικάσει τον απόστολο σε θάνατο μόλις θα έβρισκε την κατάλληλη δικαιολογία. Λίγο αργότερα ο Νέρων εξέδωσε την καταδικαστική απόφαση του μαρτυρικού θανάτου του Παύλου. Επειδή ο νόμος απαγόρευε να υποβάλλονται οι Ρωμαίοι πολίτες σε βασανιστήρια, τον καταδίκασε σε θάνατο με αποκεφαλισμό.ΠΑ 450.1

Με μυστικότητα οδηγήθηκε ο Παύλος στον τόπο της εκτέλεσης. Σε ελάχιστους θεατές χορηγήθηκε η άδεια να παρευρεθούν επειδή οι διώκτες του, αναστατωμένοι από τη μεγάλη του επιρροή, φοβήθηκαν ότι η σκηνή του θανάτου του θα δημιουργούσε περισσότερους προσήλυτους στο Χριστιανισμό. Ακόμη και οι σκληροί στρατιώτες που τον συνόδευαν, άκουσαν τα λόγια του και κατάπληκτοι τον είδαν να βαδίζει πρός το θάνατο ευδιάθετος, μάλιστα και χαρούμενος. Σε μερικούς από τους λιγοστούς που παρακολούθησαν το μαρτυρικό του θάνατο, το συγχωρητικό του πνεύμα για τους εκτελεστές του, καθώς και η ακλόνητη πίστη του στο Χριστό μέχρι τέλους έγιναν «οσμή ζωής δια ζωήν.» Δεν περιορίζονταν σε έναν αυτοί οι οποίοι δέχθηκαν το Σωτήρα που κήρυττε ο Παύλος, και οι οποίοι αργότερα ατρόμητα σφράγισαν την πίστη τους με το αίμα τους.ΠΑ 450.2

Μέχρι την τελευταία του στιγμή ο Παύλος απέδειξε την αληθοφάνεια των λόγων που είχε απευθύνει στους Κορινθίους: «Διότι ο Θεός ο ειπών να λάμψη φώς εκ του σκότους, είναι όστις έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών πρός φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού δια του προσώπου του Ιησού Χριστού. Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εις οστράκινα σκεύη, δια να ήναι η υπερβολή της δυνάμεως του Θεού και ουχί εξ ημών κατά πάντα θλιβόμενοι αλλ’ ουχί στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουχί απελπιζόμενοι, διωκόμενοι αλλ’ ουχί εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι αλλ’ ουχί απολλύμενοι, πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού περιφέροντες εν τω σώματι, δια να φανερωθή εν τω σώματι ημών και η ζωή του Ιησού.» (Β’ Κορ. 4:6 - 10.) Η επάρκεια αυτή δεν βρίσκονταν μέσα του, αλλά βρίσκονταν στην παρουσία και στη δράση του θεϊκού Πνεύματος που γέμιζε την ψυχή του και αιχμαλώτιζε κάθε του σκέψη στο θέλημα του Χριστού. Ο προφήτης δηλώνει: «Θέλεις φυλάξει εν τελεία ειρήνη το πνεύμα το επί Σε επιστηριζόμενον, διότι επί Σε θαρρεί.» (Ησ. 26:3.) Η ουρανογέννητη ειρήνη που ζωγραφίσθηκε στο παρουσιαστικό του Παύλου, κέρδισε πολλές ψυχές στο ευαγγέλιο.ΠΑ 451.1

Ο Παύλος έφερε μαζί του την ατμόσφαιρα του Ουρανού. Όλοι όσοι τον συναναστράφηκαν ένοιωσαν την ένωσή του αυτή με το Χριστό. Το γεγονός ότι η ζωή του υπήρξε παραδειγματική της αλήθειας που κήρυττε, προσέδιδε πειστική δύναμη στο κήρυγμά του. Σε αυτό έγκειταιη δύναμη της αλήθειας. Η ανεπιτήδευτη, αυθόρμητη επιρροή μιας άγιας ζωής αποτελεί το πιο πειστικό κήρυγμα υπέρ του Χριστιανισμού. Η επιχειρηματολογία, και όταν ακόμη αποδείχνεται αποστομωτική, εξάπτει μόνο την αντίσταση. Από την άλλη, ένα θεοσεβούμενο παράδειγμα επενεργεί με μία τέτοια δύναμη που είναι αδύνατο να της αντισταθεί κανείς ολότελα.ΠΑ 451.2

Ο απόστολος ξεχνούσε τα δικά του βάσανα μέσα στη μεγάλη του έγνοια για αυτούς που θα άφηνε σε λίγο πίσω του να αντιμετωπίσουν την προκατάληψη, το μίσος και το διωγμό. Τους ελάχιστους Χριστιανούς που τον συνόδεψαν στον τόπο της εκτέλεσης, προσπάθησε να τους ενδυναμώσει και να τους ενθαρρύνει επαναλαμβάνοντας τις υποσχέσεις που δόθηκαν για όσους διώκονται χάρη της δικαιοσύνης. Τους διαβεβαίωνε ότι τίποτε δεν θα αστοχούσε από όσα είπε ο Θεός για τα δοκιμαζόμενα και πιστά Του τέκνα. Μπορεί για ένα διάστημα να ένοιωθαν την πίεση των ποικίλων πειρασμών, μπορεί να στερούνταν τις ανέσεις της ζωής. Μπορούσαν όμως να στηρίξουν τις καρδιές τους με βεβαιότητά στην πιστότητα του Θεού λέγοντας: «Εξεύρω εις τινα επίστευσα, και είμαι πεπεισμένος ότι είναι δυνατός να φυλάξη την παρακαταθήκην μου μέχρις εκείνης της ημέρας.» (Β ', Τιμ. 1:12.) Σε λίγο η νύχτα της δοκιμασίας και των δεινών θα έληγε και τότε θα χάραζε το χαρούμενο πρωινό μιας ειρηνικής και τέλειας ημέρας.ΠΑ 451.3

Ο απόστολος ατένιζε το αχανές υπερπέραν όχι με αβεβαιότητα και φόβο, αλλά με χαρούμενη ελπίδα και λαχταριστή προσδοκία. Καθώς έστεκε στον τόπο του μαρτυρίου, δεν έβλεπε μπροστά του το σπαθί του δήμιου, ούτε τη Γη που θα δέχονταν σε λίγο το αίμα του. Αντιθέτως, διαπερνούσε με το βλέμμα τον καταγάλανο, ήρεμο ουρανό της καλοκαιρινής εκείνης ημέρας φθάνοντας μέχρι το θρόνο του Αιωνίου Θεού.ΠΑ 452.1

Ο άνθρωπος της πίστης αντικρίζει τη σκάλα του ονείρου του Ιακώβ, η οποία συμβολίζει το Χριστό που ένωσε τη Γη με τον Ουρανό και τον περιορισμένο άνθρωπο με τον Άπειρο Θεό. Η πίστη του δυναμώνει καθώς φέρνει στη θύμησή του πως οι πατριάρχες και οι προφήτες στηρίχθηκαν σ’ Εκείνον,ο όποιος αποτελεί το δικό του στήριγμα και παρηγοριά για οποίο προσφέρει τη ζωή του. Από τους άγιους αυτούς ανθρώπους που από γενεά σε γενεά έδωσαν τη μαρτυρία της πίστης τους, ακούει τη διαβεβαίωση ότι ο Θεός είναι αληθινός. Για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο του Χριστού οι συναποστόλοι του αντιμετώπισαν θρησκευτική αδιαλλαξία, ειδωλολατρική προκατάληψη, διωγμό και καταφρόνια. Τα δεινάέφτασαν σε τέτοιοσημείοαλλάεκείνοιθεώρησαν τη ζωή τους πολύτιμη προκειμένου να υψώσουν το σταυρό ανάμεσα στις σκοτεινές μάζες της απιστίας, δίνοντας τη μαρτυρία τους για τον Ιησού ως Υιό του Θεού, ως Σωτήρα του κόσμου. Από το στρεβλωτήρι και τον πάσσαλο των βασάνων, από τη φυλακή, από τις τρύπες και τις σπηλιές της Γής φθάνουν στα αυτιά του οι θριαμβικές κραυγές των μαρτύρων. Ακούει τη μαρτυρία των πιστών ψυχών οι οποίες αν και στερούμενες, βασανιζόμενες και γεμάτεςκακουχία δίνουν άφοβα τη διαβεβαίωση της πίστης τους δηλώνοντας: «Εξεύρω εις τινα επίστευσα.» Τα άτομα αυτά, παραχωρώντας τη ζωή τους χάρη της πίστης, εξαγγέλλουν στον κόσμο ότι Εκείνος τον οποίο εμπιστεύθηκαν είναι ικανός να σώσει εντελώς.ΠΑ 452.2

Εξαγορασμένος με τη θυσία του Χριστού, πλυμένος από τις αμαρτίες του με το αίμα Του και περιβεβλημένος τη δικαιοσύνη Του, ο Παύλος νοιώθει μέσα του τη διαβεβαίωση ότι η ψυχή του είναι πολύτιμη στα μάτια του Λυτρωτή του. Η ζωή του είναι κρυμμένη μαζί με το Χριστό στο Θεό και είναι σίγουρος ότι Εκείνος που νίκησε το θάνατο είναι ικανός να φυλάξει την παρακαταθήκη του. Προσκολλά το νου του στην υπόσχεση του Σωτήρα: «Θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.» (Ιωάν. 6:40.) Οι σκέψεις του και οι ελπίδες του συγκεντρώνονται στη δευτέρα παρουσία του Κυρίου του. Και ενώ το τσεκούρι του εκτελεστή κατεβαίνει επάνω του και η σκιά του θανάτου πυκνώνει γύρω από το μάρτυρα, η τελευταία σκέψη που τον κατέχει - αυτή που θα είναι και η πρώτη στο μεγάλο του ξύπνημα - είναι να συναντήσει το Ζωοδότη ο οποίος θα τον υποδεχθεί στη χαρά των μακαρίων.ΠΑ 453.1

Είκοσι περίπου αιώνες πέρασαν αφότου ο «Παύλος ο Γέρων» έχυσε το αίμα του για το λόγο του Θεού και τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού. Κανένα πιστό χέρι δεν καταχώρησε για χάρη των επερχομένων γενεών τις τελευταίες σκηνές της ζωής του άγιου αυτού ανθρώπου. Αλλά η Θεοπνευστία διαφύλαξε για μας την επιθανάτια μαρτυρία του. Σαν βροντερή σάλπιγγα η φωνή του αντηχεί στο διάβα των αιώνων, εμψυχώνοντας χιλιάδες μάρτυρες για το Χριστό και ξυπνώντας μέσα σε χιλιάδες πονεμένες καρδιές την ηχώ της δικής του θριαμβευτικής χαράς: «Εγώ γίνομαι ήδη σπονδή και ο καιρός της αναχωρήσεώς μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησατου λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν Αυτού.» (ΕΓ Τιμ. 4:6 - 8.)ΠΑ 453.2