ΚΕΦΆΛΑΙΟ 34—ΜΙΑ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

να συμφιλιωθούν με το Θεό. Την αποστολή τους αυτή θα την εκπληρώσουν μόνο με σοφία και δύναμη που έρχονται από ψηλά.ΠΑ 317.3

Οι κήρυκες του Χριστού αποτελούν τους πνευματικούς καθοδηγητές του λαού που είναι εμπιστευμένος στη φροντίδα τους. Το έργο τους παρομοιάζεται με το έργο των φρουρών. Στα παλιά χρόνια σκοποί τοποθετούντανσυχνά πάνω στα τείχη των πόλεων. Από τη σκοπιά τους, παρατηρούσαν στρατηγικά σημεία που έπρεπε να φυλάγονται ώστε να δώσουν προειδοποίηση μόλις εμφανίζονταν ο εχθρός. Από την πιστότητά τους εξαρτάτο η ασφάλεια όλων των κατοίκων της πόλης. Σε ορισμένα χρονικά διαστήματα έπρεπε να φωνάζουν ο ένας τον άλλον για να βεβαιωθούν ότι όλοι ήταν ξύπνιοι και ότι σε κανέναν δεν είχε συμβεί τίποτε κακό. Η χαρμόσυνη φωνή ή η φωνή του κινδύνου φέρονταν από τον ένα στον άλλον και επαναλαμβάνονταν μέχρι που αντιλαλούσε ολόγυρα στην πόλη.ΠΑ 317.1

Στον καθένα κήρυκα ο Κύριος απευθύνεται με τα λόγια: «Συ, υιέ ανθρώπου, Εγώ σε έθεσα φύλακα επί τον οίκον Ισραήλάκουσον λοιπόν λόγον εκ του στόματός Μου και νουθέτησον αυτούς παρ’ Εμού. Όταν λέγω εις τον άνομον, Άνομε, θέλεις εξάπαντος θανατωθή και συ δεν λαλήσεις δια να αποστρέψης τον άνομον από της οδού αυτού, εκείνος μεν ο άνομος θέλει αποθάνει εν τη ανομία αυτού, πλήν εκ της χειρός σου θέλω εκζητήσει το αίμα αυτού. Αλλ’ εάν συ αποτρέπης τον άνομον από της οδού αυτού δια να επιστρέψη απ’ αυτής . . . ηλευθέρωσας την ψυχήν σου.» (Ιεζ. 33:7 - 9.)ΠΑ 317.2

Τα λόγια του προφήτη φανερώνουν τη σοβαρή ευθύνη που φέρουν εκείνοι οι οποίοι έχουν οριστεί φύλακες της Εκκλησίας του Θεού, οικονόμοι των μυστηρίων του Θεού. Πρέπει να στέκουν σαν φρουροί στα τείχη της Σιών και να εκπέμπουν το σύνθημα του κινδύνου όταν βλέπουν τον εχθρό να πλησιάζει. Οι ψυχές των ανθρώπων κινδυνεύουν να παρασυρθούν από τον πειρασμό και θα παρασυρθούν ασφαλώς, αν οι ιεροκήρυκες του Θεού δεν εκτελούν πιστά το εμπιστευτικό τους καθήκον. Αν για οποιονδήποτε λόγο, οι πνευματικές τους αισθήσεις έχουν ναρκωθεί τόσο ώστε να μη είναι σε θέση να διακρίνουν τον κίνδυνο και λόγω της αποτυχίας τους ο λαός απολεσθεί, τότε ο Θεός από τα χέρια τους θα ζητήσει το αίμα των χαμένων ψυχών.ΠΑ 317.3

Οι φρουροί των τειχών της πνευματικής Σιών έχουν το προνόμιο να ζουν τόσο κοντά στο Θεό και να ανταποκρίνονται με τέτοια ευαισθησία στις ζωηρές αισθήσεις του Πνεύματός Του, ώστε ο Κύριος μπορεί να εργάζεται μέσω αυτών για να προειδοποιεί άνδρες και γυναίκες για τον κίνδυνο που διατρέχουν δείχνοντάς τους τον ασφαλή τόπο. Οφείλουν να τους προειδοποιούν πιστά για τα αναπόφευκτα αποτελέσματα της παράβασης και να περιφρουρούν πιστά τα συμφέροντα της Εκκλησίας. Δεν πρέπει να μετριάσουν την ένταση της αγρυπνίας τους σε καμία περίπτωση. Το έργο τους απαιτεί την επιστράτευση όλων των δυνάμεων της ύπαρξής τους. Η φωνή τους πρέπει να υψώνεται καθαρή σαν τον ήχο της σάλπιγγας και ποτέ να μην ακούγεται σαν ένας τρεμουλιαστός και ασταθής φθόγγος. Πρέπει να εργάζονται όχι επειδή αποβλέπουν στο μισθό, αλλά επειδή ξέρουν ότι δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικάκαι επειδή αναγνωρίζουν τη συμφορά που τους περιμένει αν αμελήσουν να κηρύξουν το Ευαγγέλιο. Διαλεγμένοι από το Θεό, σφραγισμένοι με το αίμα της καθιέρωσης, οφείλουν να σώζουν άνδρες και γυναίκες από την επερχόμενη καταστροφή.ΠΑ 318.1

Ως συνεργάτης του Χριστού, ο ιεροκήρυκας έχει βαθιά συναίσθηση του ιερού χαρακτήρα του λειτουργήματος του, καθώς και του κόπου και της θυσίας που απαιτεί η επιτυχημένη εκπλήρωσή του. Δεν τον μέλλει για τη δική του τη βολή και άνεση. Λησμονεί τον εαυτό του. Ενώ ψάχνει για να βρει τα χαμένα πρόβατα, δεν υπολογίζει τη δική του κούραση, το κρύο και την πείνα. Δεν βλέπει τίποτε άλλο μπροστά του παρά ένα μόνο σκοπό: τη σωτηρία των χαμένων ψυχών.ΠΑ 318.2

Όποιος υπηρετεί κάτω από την αιματοβαμμένη σημαία του Άρχοντα Εμμανουήλ πρέπει να κάνει εκείνο που απαιτεί ηρωική προσπάθεια και υπομονητική αντοχή. Ο στρατιώτης του σταυρού παρίσταται χωρίς να διστάζει στην πρώτη γραμμή της μάχης. Όταν ο εχθρός εντείνει τις επιθέσεις εναντίον του, εκείνος στρέφεται για βοήθεια στο προπύργιο.Ενώ παρουσιάζει στον Κύριο τις υποσχέσεις του θεϊκού λόγου, ενισχύεται για να εκτελέσει το καθήκον εκείνης της ώρας. Αναγνωρίζει ότι έχει ανάγκη από τη δύναμη που προέρχεται από ψηλά. Οι νίκες που κερδίζει δεν τον οδηγούν στην αυτοεξύψωση, αλλά τον κάνουν να στηρίζεται διαρκώς περισσότερο στον Παντοδύναμο. Βασιζόμενος στη Δύναμη αυτή, γίνεται ικανός να παρουσιάσει το άγγελμα της σωτηρίας με τέτοια δυναμικότητα που οι άλλοι να αισθάνονται τη δόνησή της.ΠΑ 318.3

Εκείνος που ασχολείται με τη διδαχή του λόγου, οφείλει να ζει σε συνειδητή, συνεχή επικοινωνία με το Θεό μέσω της προσευχής και της μελέτης του λόγου Του επειδή εκεί ακριβώς έγκειται η πηγή της δύναμης. Η επικοινωνία με το Θεό προσδίδει στις προσπάθειες του ιεροκήρυκα μεγαλύτερη δύναμη από την επιρροή του κηρύγματος του. Δεν πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό του να στερηθεί τη δύναμη αυτή. Με θέρμη που δεν μπορεί να αγνοηθεί πρέπει να ικετεύει το Θεό, να τον ενδυναμώνει και να τον ενισχύει για το καθήκον για τις δοκιμασίες. Η κατανόηση που έχουν οι αντιπρόσωποι του Χριστού για τις αιώνιες πραγματικότητες είναι σχεδόν ανεπαίσθητη. Όταν οι άνθρωποι βαδίζουν μαζί με το Θεό, Αυτός τους κρύβει στη σχισμή του Βράχου. Εκεί κρυμμένοι μπορούν να δουν το Θεό όπως Τον είδε και ο Μωυσής. Με τη δύναμη και το φώς που χορηγεί μπορούν να αντιληφθούν και να εκτελέσουν περισσότερα πράγματα από ότι η περιορισμένη κρίση τους ορίζει να εκτελέσουν.ΠΑ 319.1

Η πανουργία του Σατανά αποκτά μεγαλύτερη επιτυχία με τους καταπτοημένους. Όταν ο ιεροκήρυκας απειλείται να κυριευθεί από την απογοήτευση, ας εκθέσει λεπτομερώς τις ανάγκες του στο Θεό. Όταν όλα γύρω του έμοιαζαν με κόλαση, τότε ο Παύλος έδειχνε μεγαλύτερη ακόμη εμπιστοσύνη στο Θεό. Αυτός ήξερε περισσότερο από κάθε άλλον τι θα πει θλίψη. Ακούστε όμως, τη θριαμβευτική φωνή του όταν, ζωσμένος από πειρασμούς και αντιξοότητες, προχωρούσε με σταθερότητα προς τον ουρανό: «Η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης επειδή ημείς δεν ενατενίζομεν εις τα βλεπόμενα, αλλ’ εις τα μη βλεπόμενα.» (Β ', Κορ. 4:17 - 18.) Τα μάτια του Παύλου στηρίζονταν διαρκώς στα αόρατα και αιώνια πράγματα. Επειδή αναγνώριζε ότι αγωνίζονταν εναντίον υπερφυσικών δυνάμεων, εξαρτιόταν από το Θεό και σεΑυτόν όφειλε τη δύναμή του. Με το να ατενίζει κανείς τον Αόρατο αποκτά δύναμη και σφρίγος ψυχής. Η γήινη δύναμη που ασκείται πάνω στο νου και στο χαρακτήρα συντρίβεται.ΠΑ 319.2

Ο ποιμένας πρέπει να έρχεται σε συχνή επικοινωνία με τους ανθρώπους για τους οποίους μοχθεί, ώστε σχετιζόμενος μαζί τους, να μπορεί να μάθει πως να προσαρμόσει καλύτερα τη διδασκαλία του σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Όταν ο ιεροκήρυκας τελειώνει το κήρυγμά του, τότε ακριβώς αρχίζει το έργο του. Έχει ένα προσωπικό έργο να κάνει. Πρέπει να επισκέπτεται τους ανθρώπους στα σπίτια τους, να τους μιλάει και να προσεύχεται μαζί τους με προθυμία και ταπεινοφροσύνη. Υπάρχουν οικογένειες στις οποίες οι αλήθειες του Θεού δεν μπορούν ποτέ να φθάσουν αν οι οικονόμοι της χάρης Του δεν έρθουν στα σπίτια τους για να τους υποδείξουν ένα ανώτερο τρόπο ζωής. Οι καρδιές όμως εκείνων που ασχολούνται με το έργο αυτό πρέπει να πάλλουν αρμονικά με την καρδιά του Χριστού.ΠΑ 320.1

Μεγάλη σημασία περιέχει η εντολή: «Έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς και ανάγκασον να εισέλθωσι, δια να γεμισθή ο οίκος Μου.» (Λουκ. 14:23.) Ας διδάξουν οι ιεροκήρυκες την αλήθεια στις οικογένειες, πλησιάζοντας εκείνους για τους οποίους κοπιάζουν και ενώ συνεργάζονται έτσι με το Θεό, Εκείνος θα τους περιβάλει με δύναμη πνευματική. Ο Χριστός θα τους καθοδηγεί στο έργο τους, κάνοντάς τους να μιλούν με λόγια που θα βρουν βαθειά απήχηση στις καρδιές των ακροατών τους. Αποτελεί προνόμιο για κάθε ιεροκήρυκα να μπορεί να επαναλάβει μαζί με τον Παύλο: «Δεν συνεστάλην να αναγγείλω πρός εσάς πάσαν την βουλήν του Θεού.» «Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό πρός εσάς και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους . . . μετάνοιαν και την πίστην την εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.» (Πράξ. 20:27, 20, 21.)ΠΑ 320.2

Ο Σωτήρας πήγαινε από σπίτι σε σπίτι, θεραπεύοντας τους ασθενείς, παρηγορώντας τους πενθούντες, ανακουφίζοντας τους βασανισμένους, φέρνοντας γαλήνη στους ταραγμένους. Έπαιρνε στην αγκαλιά Του τα μικρά παιδιά, τα ευλογούσε και μιλούσε με λόγια παρήγορα και ενθαρρυντικά στις κουρασμένες μητέρες. Με ανεξάντλητη τρυφερότητα και καλοσύνη αντιμετώπιζε την ανθρώπινη δυστυχία και συμφορά σε όλες τις μορφές της. Δεν εργάζονταν για τον Εαυτό Του αλλά για τους άλλους. Ήταν ο υπηρέτης όλων. Το φαγητό και το ποτό Του ήταν να φέρνει ελπίδα και αντοχή σε όλους με τους οποίους έρχονταν σε επαφή. Καθώς άνδρες και γυναίκες άκουγαν από τα χείλη Του αλήθειες, τόσο διαφορετικές από τις παραδόσεις και τα δόγματα των ραβίνων, η ελπίδα γεννιόταν στις καρδιές τους. Η διδασκαλία Του χαρακτηρίζονταν από μία ειλικρίνεια που μιλούσε κατευθείαν στην καρδιά με δυναμική πειθώ.ΠΑ 321.1

Οι λειτουργοί του Θεού οφείλουν να διδαχτούν τη μέθοδο εργασίας του Χριστού για να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν από την αποθήκη του λόγου Του αυτά τα οποία θα ανταποκριθούν στις πνευματικές ανάγκες των ατόμων για τα οποία μοχθούν. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να εκπληρώσουν τον προορισμό τους. Ο Χριστός μετέδιδε την καθοδήγηση που λάβαινε διαρκώςμέσω του Πνεύματος. Το Πνεύμα αποτελεί την αρχή της γνώσης και το μυστικό της δύναμής τους ενώ συνεχίζουν το έργο του Σωτήρα στον κόσμο.ΠΑ 321.2

Μερικοί οι οποίοι εργάστηκαν στον τομέα της διακονίας του Ευαγγελίου δεν κατόρθωσαν να σημειώσουν επιτυχία επειδή δεν προσήλωσαν το ενδιαφέρον τους απερίσπαστα στο έργο του Κυρίου. Οι ιεροκήρυκες δεν πρέπει να έχουν άλλα σοβαρά ενδιαφέροντα εκτός από το σπουδαίο έργο του να φέρουν ψυχές στο Σωτήρα. Οι ψαράδες που κάλεσε ο Χριστός, παράτησαν αμέσως τα δίχτυα τους και Τον ακολούθησαν. Οι ιεροκήρυκες δεν μπορούν να κάνουν ευπρόσδεκτο έργο για το Θεό και ταυτόχρονα να επωμίζονται σοβαρά δικά τους επαγγέλματα. Ένα τέτοιο διχοτομημένο ενδιαφέρον σκοτίζει την πνευματική τους διαίσθηση. Ο νους και η καρδιά απασχολούνται με τα πρόσκαιρα πράγματα και η υπηρεσία του Χριστού έρχεται σε δευτερεύουσα θέση. Προσπαθούν να προσαρμόσουν το έργο του Θεού σύμφωνα με τις γύρω τους περιστάσεις, αντί να προσαρμόσουν τις περιστάσεις ώστε να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του Θεού.ΠΑ 321.3

Όλες οι δραστηριότητες του ιεροκήρυκα απαιτούνται για την υψηλή του κλήση. Οι ανώτερες δυνάμεις του ανήκουν στο Θεό. Δεν πρέπει να ασχολείται με καμία κερδοσκοπική επιχείρηση ή με κανένα άλλο επάγγελμα που θα τον αποσπάσει από το σπουδαίο έργο του. «Ουδείς στρατευόμενος,» δηλώνει ο Παύλος, «εμπλέκεται εις τας βιωτικάς υποθέσεις, δια να αρέση εις τον στρατολογήσαντα.» (ΙΓ Τιμ. 2:4.) Μ’ αυτό τον τρόπο ο απόστολος τονίζει την ανάγκη της αδιάσπαστης καθιέρωσης του ιεροκήρυκα στην υπηρεσία του Κυρίου. Ο εντελώς καθιερωμένος στο Θεό ιεροκήρυκας αρνείται να ασχοληθεί με εργασία που θα τον εμπόδιζε να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην ιερή κλήση του λειτουργήματος του. Δεν αγωνίζεται για πρόσκαιρα πλούτη και τιμές. Μοναδικός σκοπός του είναι να μιλήσει στους άλλους για το Σωτήρα ο οποίος πρόσφερε τον Εαυτό Του προκειμένου να φέρει στους ανθρώπους τα πλούτη της αιώνιας ζωής. Η μεγαλύτερη επιθυμία του δεν είναι να αποκτήσει θησαυρούς σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά να στρέψει την προσοχή των αδιαφορούντων και απειθούντων στις αιώνιες πραγματικότητες. Μπορεί να του προτείνουν να αναλάβει ορισμένες επιχειρήσεις οι οποίες υπόσχονται μεγάλα υλικά κέρδη, αλλά σε τέτοιους πειρασμούς δίνει την απάντηση: «Τι θέλει ωφελήσει τον άνθρωπον, εάν κερδίση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;» (Μάρκ. 8:36.)ΠΑ 322.1

Ο Σατανάς παρουσίασε αυτή τη δελεαστική πρόταση στο Χριστό, ξέροντας ότι αν Εκείνος την αποδέχονταν, ο κόσμος δεν θα μπορούσε ποτέ να λυτρωθεί. Και παρουσιάζει τον ίδιο πειρασμό κάτω από διαφορετικές μορφές στους σημερινούς λειτουργούς του Θεού, ξέροντας ότι εκείνοι που θα παρασυρθούν από αυτόν θα αποτύχουν στο καθήκον τους.ΠΑ 322.2

Ο Θεός δεν θέλει οι ιεροκήρυκές Του να προσπαθούν να πλουτίσουν. Σχετικά με το ζήτημα αυτό ο Παύλος έγραφε στον Τιμόθεο: «Ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία, την οποίαν τινες ορεγόμενοι αποπλανήθησαν από της πίστεως και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς. Σύ όμως, ώ άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε ζήτει δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα.» (Α’ Τιμ. 6:10 - 11.) Τόσο με το παράδειγμα όσο και με τη διδαχή του ο αντιπρόσωπος του Χριστού, οφείλει να παραγγέλλει «εις τους πλουσίους του κόσμου τούτου ... να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ’ επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν, να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν.» (Α ', Τιμ. 6:17 - 19.)ΠΑ 323.1

Οι διάφορες εμπειρίες του αποστόλου Παύλου και η διδασκαλία του σχετικά με την ιερότητα του λειτουργήματος του ιεροκήρυκα, αποτελούν πηγή βοήθειας και έμπνευσης γι’ αυτούς που ασχολούνται με την υπηρεσία του Ευαγγελίου. Η καρδιά του Παύλου φλέγονταν από αγάπη για τους αμαρτωλούς και χρησιμοποιούσε όλες του τις δυνάμεις στο έργο της σωτηρίας των ψυχών. Ποτέ δεν υπήρξε εργάτης με μεγαλύτερη αυτοθυσία και επιμονή από αυτόν. Τις ευλογίες που λάβαινε τις εκτιμούσε σαν ποικίλα προνόμια που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν για το καλό των άλλων. Δεν έχανε καμία ευκαιρία προκειμένου να μιλήσει για το Σωτήρα ή να βοηθήσει αυτούς που συναντούσαν δυσκολίες. Πήγαινε από μέρος σε μέρος κηρύττοντας το Ευαγγέλιο του Χριστού και ιδρύοντας Εκκλησίες. Οπουδήποτε συναντούσε ένα προσεκτικό αυτί, προσπαθούσε να διορθώσει τα λάθη και να στρέψει τα βήματα ανδρών και γυναικών στο μονοπάτι της δικαιοσύνης.ΠΑ 323.2

Ο Παύλος δεν λησμονούσε τις Εκκλησίες που είχε ιδρύσει. Όταν συμπλήρωσαν την ιεραποστολική τους περιοδεία, ακολούθησαν μαζί με το Βαρνάβα επισκέφτηκαν τις Εκκλησίες που είχαν ιδρύσει, επιλέγοντας από αυτές άτομα που να μπορούν να τα εκπαιδεύσουν για να ενωθούν μαζί τους στο κήρυγμα του Ευαγγελίου.ΠΑ 323.3

Αυτή η φάση του έργου του Παύλου περιέχει ένα σπουδαίο μάθημα για τους σύγχρονους ιεροκήρυκες. Ο απόστολος αφιέρωνε μέρος της υπηρεσίας του στην εκπαίδευση νεαρών ατόμων για το έργο του κηρύγματος. Τα άτομα αυτά τα έπαιρνε μαζί του στα ιεραποστολικά του ταξίδια και έτσι μπορούσαν να αποκτούν πείρα η οποία τους καθιστούσε αργότερα ικανούς να αναλάβουν υπεύθυνες θέσεις. Όταν αποχωρίζονταν από αυτούς, εξακολουθούσε να διατηρεί επαφή με το έργο τους. Τα γράμματα που απηύθυνε στον Τιμόθεο και στον Τίτο μαρτυρούν πόσο βαθειά ήταν η επιθυμία του για την επιτυχία τους.ΠΑ 324.1

Οι έμπειροι εργάτες των ημερών μας κάνουν ένα θαυμάσιο έργο όταν αντί να προσπαθούν να σηκώσουν όλα τα βάρη μόνοι τους, εκπαιδεύουν νεαρότερους στην ηλικία εργάτες και τοποθετούν ορισμένα βάρη επάνω τους.ΠΑ 324.2

Ο Παύλος ποτέ δεν λησμόνησε την ευθύνη που είχε επωμιστεί σαν λειτουργός του Χριστού, ούτε το γεγονός ότι αν ορισμένες ψυχές χάνονταν εξαιτίας της δικής του απείθειας, ο Θεός θα τον θεωρούσε υπεύθυνο. Σχετικά με την ευθύνη του έναντι της εκκλησίας ανέφερε: «Της οποίας εγώ έγινα υπηρέτης κατά την οικονομίαν του Θεού την εις εμέ δοθείσαν δια σας, δια να εκπληρώσω το κήρυγμα του λόγου του Θεού, το μυστήριον το οποίον ήτο αποκεκρυμμένον από των αιώνων και από των γενεών, τώρα δε εφανερώθη εις τους αγίους Αυτού εις τους οποίους ηθέλησεν ο Θεός να φανερώση τις ο πλούτος της δόξης του μυστηρίου τούτου εις τα έθνη, όστις είναι ο Χριστός εις εσάς, η ελπίς της δόξης την οποίαν ημείς κηρύττομεν, νουθετούντες πάντα άνθρωπον και διδάσκοντες πάντα άνθρωπον εν πάση σοφία, δια να παραστήσωμεν πάντα άνθρωπον τέλειον εν Χριστώ Ιησούεις τον οποίον και κοπιάζω, αγωνιζόμενος κατά την ενέργειαν Αυτού την ενεργουμένην εν εμοί μετά δυνάμεως.» (Κολ.1:25 - 29).ΠΑ 324.3

Τα λόγια αυτά παρουσιάζονται σαν ένα μεγάλο επίτευγμα για τον εργάτη του Χριστού. Το επίτευγμα αυτό μπορούν να κατορθώσουν όλοι όσοι υποβαλλόμενοι στην καθοδήγηση του μεγάλου Δασκάλου, μαθητεύουν καθημερινά στο σχολείο του Χριστού. Η δύναμη που χορηγείται κατ’ εντολή του Θεού είναι απεριόριστη. Ο κήρυκας που αντιμετωπίζει κάποια μεγάλη ανάγκη μπορεί να είναι βέβαιος ότι θα λάβει εκείνο που για τους ακροατές του θα αποβεί οσμή ζωής για ζωή.ΠΑ 325.1

Τα γραπτά του Παύλου μαρτυρούν ότι οι κήρυκες του Ευαγγελίου πρέπει να αποτελούν παράδειγμα των αληθειών που διδάσκουν, «μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν.» (Β’ Κορ. 6:3.) Όσοναφορά το δικό του έργο, μας έχει αφήσει μία σχετική απεικόνιση στην επιστολή του προς τους Κορινθίους πιστούς: «Εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν ραβδισμοίς, εν φυλακαίς, εν ακαταστασίαις, εν κόποις, εν αγρυπνίαις, εν νηστείαις, εν καθαρότητι, εν γνώσει, εν μακροθυμία, εν χρηστότητι, εν Πνεύματι Αγίω, εν αγάπη ανυποκρίτω, εν λόγω αλήθειας, εν δυνάμει Θεού, δια των όπλων της δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών, δια δόξης και ατιμίας, δια δυσφημίας και ευφημίας, ως πλάνοι όμως αληθείς, ως αγνοούμενοι αλλά καλώς γνωριζόμενοι, ως αποθνήσκοντες αλλ’ ιδού ζώμεν, ως παιδευόμενοι αλλά μη θανατούμενοι, ως λυπούμενοι πάντοτε όμως χαίροντες, ως πτωχοί πολλούς όμως πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες.» (Β ', Κορ. 6:4 - 10.)ΠΑ 325.2

Στον Τίτο έγραφε: «Τους νεωτέρους ωσαύτως νουθέτει να σωφρωνώσι, δεικνύων κατά πάντα σεαυτόν τύπον των καλών έργων, φυλάττων εν τη διδασκαλία αδιαφθορίαν, σεμνότητα, λόγον υγιά και ακατάκριτον δια να εντραπή ο ενάντιος, μη έχων να λέγει δια σας μηδέν κακόν.» (Τίτ. 2:6 - 8.)ΠΑ 325.3

Τίποτε δεν είναι πολυτιμότερο στα μάτια του Θεού από τους ιεροκήρυκες Του που πηγαίνουν στα ερημικά μέρη της Γής για να σπείρουν τους σπόρους της αλήθειας, αποβλέποντες στο θερισμό. Κανείς άλλος εκτός από το Χριστό μπορεί να υπολογίσει τις έγνοιες των δούλων Του ενώ προσπαθούν να βρουν τις χαμένες ψυχές. Αυτός τους χορηγεί το Πνεύμα Του και χάρη στις προσπάθειές τους οι ψυχές οδηγούνται να στραφούν από την αμαρτία στη δικαιοσύνη.ΠΑ 326.1

Ο Θεός καλεί ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τα κτήματά τους, τις επιχειρήσεις τους, στην ανάγκη ακόμη και τις οικογένειές τους για να γίνουν ιεραπόστολοί Του. Και η κλήση αυτή θα βρει απήχηση. Υπήρξαν άνθρωποι στο παρελθόν οι οποίοι, παρακινούμενοι από την αγάπη του Χριστού και τις ανάγκες αυτών που χάνονται, εγκατέλειψαν τη θαλπωρή του σπιτιού, τη συντροφιά των φίλων, ακόμη και τη συντροφιά της γυναίκας τους και των παιδιών τους, για να πάνε σε ξένες χώρες, ανάμεσα σε ειδωλολάτρες και σε αγρίους, με σκοπόνα κηρύξουν την εξαγγελία της ευσπλαχνίας. Στην προσπάθειά τους αυτή πολλοί έχασαν τη ζωή τους. Άλλοι όμως παρουσιάστηκαν για να συνεχίσουν το έργο. Έτσι, βήμα προς βήμα το έργο του Χριστού προόδευσε και ο σπόρος που σπάρθηκε με θλίψη απέδωσε πλούσιο θερισμό. Ευρύτατα διαδόθηκε η γνώση του Θεού και σε ειδωλολατρικές χώρες υψώθηκε η σημαία του σταυρού.ΠΑ 326.2

Ο ιεροκήρυκας οφείλει να εξαντλήσει όσο του επιτρέπουν οι δυνάμεις του κάθε προσπάθεια για την επιστροφή ενός αμαρτωλού. Η ψυχή την οποία ο Θεός δημιούργησε και ο Χριστός λύτρωσε έχει μεγάλη αξία λόγω των δυνατοτήτων που της παρουσιάζονται, των πνευματικών προνομίων που της χορηγούνται, των ικανοτήτων που μπορεί να αποκτήσει ζωογονούμενη από το λόγο του Θεού και της αθανασίας που μπορεί να απολαύσει με την ελπίδα που παρουσιάζει το Ευαγγέλιο. Και αν ο Χριστός άφησε τα ενενήντα εννέα για να μπορέσει να ζητήσει και να βρει το ένα χαμένο πρόβατο, μπορούμε εμείς να προβάλουμε καμία δικαιολογία αν κάνομε κάτι λιγότερο; Αν παραμελούμε να εργαστούμε όπως ο Χριστός εργάσθηκε, να υποστούμε θυσίες όπως Εκείνος τις υπέστη, δεν θεωρείται αυτό προδοσία ιερών παρακαταθηκών, προσβολή κατά του Θεού;ΠΑ 326.3

Η καρδιά του πραγματικού ιεροκήρυκα ξεχειλίζει από σφοδρή επιθυμία για τη σωτηρία των ψυχών. Προσφέρει καιρό και δύναμη δεν φείδεται κόπους και μόχθους,επειδή και οι άλλοι πρέπει να ακούσουν τις αλήθειες που έφεραν τόση μεγάλη χαρά και ειρήνη στη δική του ψυχή. Το Πνεύμα του Χριστού αναπαύεται επάνω του. Ξαγρυπνά για τις ψυχές σαν ένας που πρέπει να δώσει λόγο γι’ αυτές. Εργάζεται για το Θεό με τα μάτια στυλωμένα στο σταυρό του Γολγοθά, παρατηρώντας το σταυρωμένο Σωτήρα, βασιζόμενος στη χάρη Του, πιστεύοντας ότι Αυτός θα είναι μαζί του μέχρι το τέλος ασπίδα, δύναμή και ικανότητά του. Με τις προσκλήσεις και τις παρακλήσεις του, παράλληλα και με τις διαβεβαιώσεις της αγάπης του Θεού, προσπαθεί να φέρει ψυχές στον Ιησούκαι έτσισυναριθμείται στον Ουρανό με αυτούς οι οποίοι είναι «κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί.» (Λουκ. 17:14.)ΠΑ 327.1