ΚΕΦΆΛΑΙΟ 57—Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Την εποχή των αποστόλων οι Χριστιανοί πιστοί ήταν γεμάτοι ζήλο και ενθουσιασμό. Τόσο ακούραστα εργάζονταν για τον Κύριό τους, ώστε σ’ ένα σχετικά σύντομο διάστημα, παρά την τρομερή αντίδραση, το Ευαγγέλιο της βασιλείας είχε αντηχήσει σε ολόκληρη την οικουμένη. Ο εκδηλωμένος κατά την περίοδο εκείνη ζήλος των οπαδών του Ιησού έχει καταχωρηθεί από την πέννα της θεοπνευστίας για την ενθάρρυνση των πιστών της κάθε εποχής. Για την Εκκλησία της Εφέσου, την οποία ο Κύριος Ιησούς χρησιμοποίησε σαν σύμβολο ολόκληρης της χριστιανικής Εκκλησίας της αποστολικής εποχής, ο Πιστός και Αληθινός Μάρτυρας δήλωσε:ΠΑ 512.1

«Εξεύρω τα έργα σου και τον κόπον σου και την υπομονήν σου, και ότι δεν δύνασαι να υποφέρης τους κακούς, και εδοκίμασας τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι και δεν είναι και εύρες αυτούς ψευδείς και υπέφερες και έχεις υπομονήν και δια το όνομά Μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες.» (Αποκ. 2:2 - 3.)ΠΑ 512.2

Αρχικά η πείρα της Εκκλησίας της Εφέσου χαρα-κτηρίζονταν από παιδική απλότητα και από μεγάλο ζήλο. Οι πιστοί προσπαθούσαν με προθυμία να υπακούσουν σε κάθε λόγο του Θεού και η ζωή τους εξωτερίκευε αυθόρμητη και ειλικρινή αγάπη για το Χριστό. Χαίρονταν να εκτελούν το θέλημα του Θεού επειδή είχαν στην καρδιά τους την ενοικούσα παρουσία του Σωτήρα. Γεμάτοι από αγάπη για το Λυτρωτή τους, θεωρούσαν ανώτερο σκοπό της ζωής τους να κερδίσουν ψυχές γι’ Αυτόν. Δεν σκέπτονταν να αποκρύψουν τους πολύτιμους θησαυρούς της χάρης του Χριστού. Αισθάνονταν τη σπουδαιότητα της κλήσης τους και νοιώθοντας τη βαρύτητα του μηνύματος, «επι γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία,» φλέγονταν από τον πόθο να φέρουν τις αγαθές αγγελίες της σωτηρίας στα πιο απόμακρα σημεία της Γής. Και ο κόσμος αναγνώριζε ότι «αυτοί ήσαν μετά του Ιησού.» Αμαρτωλοί άνθρωποι, μετανοημένοι,συγχωρημένοι,καθαρισμένοισυνεργάζονταν με το Θεό μέσω του Υιού Του.ΠΑ 512.3

Τα μέλη της εκκλησίας ήταν ενωμένα και στις σκέψεις και στις πράξεις. Η αγάπη του Χριστού ήταν η χρυσή αλυσίδα που τους ένωνε. Εξακολουθούσαν να κάνουν τη γνωριμία τους με τον Κύριο διαρκώς τελειότερη και με τη ζωή τους φανέρωναν τη χαρά και την ειρήνη του Χριστού. Επισκέπτονταν τις χήρες και τα ορφανά στη δυστυχία τους και φυλάγονταν αμόλυντοι από τον κόσμο, αναγνωρίζοντας ότι η αποτυχία στον τομέα αυτό θα φαίνονταν σαν αντίφαση των πεποιθήσεών τους και σαν άρνηση του Λυτρωτή τους.ΠΑ 513.1

Σε κάθε πόλη το έργο προόδευε. Μεταπείθονταν ψυχές οι οποίες με τη σειρά τους ένοιωθαν ότι μετά έπρεπε να μιλούν για τον ανεκτίμητο θησαυρό που είχαν δεχτεί. Δεν μπορούσαν να ησυχάσουν παρά μόνο όταν το φώς που είχε φωτίσει τις διάνοιές τους φώτιζε και άλλους. Πλήθη απίστων πληροφορούνταν τα αίτια της ελπίδας των Χριστιανών. Ένθερμες, εμπνευσμένες προσωπικές εκκλήσεις απευθύνονταν στους παραδρομούντες, στους απόβλητους και σε εκείνους που, ενώ υποκρίνονταν πως ήξεραν την αλήθεια, ήταν φιλήδονοι παρά φιλόθεοι.ΠΑ 513.2

Ύστερα όμως από ένα διάστημα ο ζήλος των πιστών άρχισε να παρακμάζει και η αγάπη τους για το Θεό και για τον συνάνθρωπο λιγόστεψε. Η ψυχρότητα εισχώρησε μέσα στην Εκκλησία. Μερικοί λησμόνησαν το θαυμάσιο τρόπο με τον οποίο είχαν δεχθεί την αλήθεια. Ο ένας μετά τον άλλον οι παλιοί σημαιοφόροι έπεφταν στις επάλξεις τους. Μερικοί από τους νεώτερους εργάτες οι οποίοι μπορούσαν να συμμερισθούν τα βάρη των πρωτοπόρων και να προετοιμαστούν για συνετή ηγεσία, είχαν βαρεθεί τις χιλιοειπωμένες αλήθειες. Επιθυμώντας κάτι πρωτότυπο και εντυπωσιακό, προσπάθησαν να εισάγουν καινούργια είδη διδαχής που για πολλούς ήταν πιο ευχάριστα, αλλά δυσανάρμοστα με τις βασικές αρχές του Ευαγγελίου. Με την αυτοπεποίθησή τους και την πνευματική τους τύφλωση, δεν μπορούσαν να διακρίνουν καθαρά ότι αυτές οι σοφιστείες θα γίνονταν για πολλούς αφορμή να αμφισβητήσουν τις εμπειρίες του παρελθόντος και να καταλήξουν έτσι στη σύγχυση και στη δυσπιστία.ΠΑ 513.3

Με την επιτακτική σύσταση των ψευτοδιδασκαλιών αυτών, παρουσιάστηκαν διαφορές. Τα μάτια πολλών στράφηκαν στηνπαρατήρηση ότι ο Ιησούςήταν αρχηγός και εκτελεστής της πίστης τους. Η συζήτηση γύρω από ασήμαντα θέματα δογματικής και η μεγάλη προσοχή για τους ευχάριστους μύθους ανθρώπινης επινόησης, κατανάλωναν χρόνο που έπρεπε να διατεθεί στη διάδοση του Ευαγγελίου. Τα πλήθη αντί να συναισθάνονται την ενοχή τους και να μεταλλάσσονται με την πιστή παρουσίαση της αλήθειας, έμεναν απροειδοποίητα. Η ευσέβεια έσβηνε με καταπληκτική ταχύτητα και ο Σατανάς φαίνονταν να υπερτερεί πάνω σε εκείνους που ισχυρίζονταν ότι ήταν οπαδοί του Χριστού.ΠΑ 514.1

Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο της εκκλησιαστικής ιστορίας ο Ιωάννης είχε καταδικασθεί στην εξορία. Ποτέ δεν χρειάζονταν να ακουστεί στην Εκκλησία η φωνή του περισσότερο από ότι την εποχή αυτή. Σχεδόν όλοι οι πρότεροι σύντροφοι του στη διακονία του Ευαγγελίου είχαν υποστεί μαρτυρικό θάνατο. Οι υπόλοιποι πιστοί αντιμετώπιζαν σκληρή αντίσταση. Κρίνοντας από τα γεγονότα, η ημέρα όπου οι εχθροί της Εκκλησίας του Χριστού θα θριάμβευαν δεν απείχε πολύ.ΠΑ 514.2

Το χέρι όμως του Κυρίου κινείτο αόρατο στο σκοτάδι. Με την πρόνοια του Θεού, ο Ιωάννης πήγε εκεί όπου ο Χριστός μπορούσε να του δώσει μία θαυμάσια αποκάλυψη του Εαυτού Του και της θεϊκής αλήθειας για τη διαφώτιση των Εκκλησιών.ΠΑ 514.3

Εξορίζοντας τον Ιωάννη, οι εχθροί της αλήθειας ήλπιζαν να καταδικάσουν σε παντοτινή σιγή τη φωνή του πιστού μάρτυρα του Θεού. Στην Πάτμο όμως ο μαθητής αυτός δέχθηκε ένα μήνυμα το οποίο θα εξακολουθούσε να επιδρά για την ενίσχυση της Εκκλησίας μέχρι τα τέλη των αιώνων. Εκείνοι που εκτόπισαν τον Ιωάννη έγιναν όργανα στα χέρια του Θεού για την εκτέλεση των προθέσεων του Ουρανού. Ακόμη και η προσπάθεια να σβήσουν το φώς κατέληξε στην παγίωση της αλήθειας.ΠΑ 514.4

Ήταν η ημέρα του Σαββάτου όταν ο Κύριος της δόξας παρουσιάσθηκε στον εξόριστο απόστολο. Το Σάββατο ο Ιωάννης το φύλαγε με την ίδια ιερότητα στην Πάτμο, όπως όταν κήρυττε στα χωριά και στις πόλεις της Ιουδαίας. Επιζητούσε για λογαριασμό του τις πολύτιμες υποσχέσεις που πλαισίωναν την ημέρα εκείνη. «Κατά την Κυριακήν ημέραν ήλθον εις έκστασιν πνευματικήν,» γράφει ο Ιωάννης, «και ήκουσα οπίσω μου φωνήν μεγάλην ως σάλπιγγος, ήτις έλεγεν Εγώ είμαι το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος . . . Και εστράφην να ίδω την φωνήν ήτις ελάλησε μετ’ εμούκαι στραφείς, είδον επτά λυχνίας χρυσάς, και εν μέσω των επτά λυχνιών είδον ένα όμοιον με υιόν ανθρώπου.» (Αποκ. 1:10 - 13.)ΠΑ 515.1

Ο αγαπητός αυτός απόστολος είχε ευνοηθεί πολύ. Είχε δει τον Κύριό του στη Γεθσημανή, με το πρόσωπο πλημμυρισμένο από τις αιματοστάλες της φρικτής αγωνίας, «το πρόσωπον Αυτού άδοξον παρά παντός ανθρώπου και το είδος Αυτού παρά των υιών των ανθρώπων.» (Ησ. 52:14.) Τον είχε δει στα χέρια των Ρωμαίων στρατιωτών ντυμένο με μία παλιά κόκκινη χλαμύδα και στεφανωμένο με αγκάθια. Τον είχε δει κρεμασμένο στο σταυρό του Γολγοθά, αντικείμενο απάνθρωπης ειρωνείας και κακομεταχείρισης. Τώρα ο Ιωάννης έχει το προνόμιο να αντικρύσει για άλλη μια φορά τον Κύριό του. Πόσο διαφορετική ήταν τώρα η όψη Του! Δεν είναι πια ο άνθρωπος των θλίψεων, περιφρονημένος και ταπεινωμένος από τους ανθρώπους. Είναι περιβεβλημένος με ένα ένδυμα ουράνιας λαμπρότητας. «Η κεφαλή Αυτού και αι τρίχες ήσαν λευκαί ως μαλλίον λευκόν, ως χιών και οι οφθαλμοί Αυτού ως φλόξ πυρός και οι πόδες Αυτού όμοιοι με χαλκολίβανον, ως εν καμίνω πεπυρωμένοι, και η φωνή Αυτού ως φωνή υδάτων πολλών.» (Αποκ. 1:14 - 15.) Το παρουσιαστικό Του λάμπει όπως ο ήλιος. Το χέρι Του κρατάει επτά άστρα και από το στόμα Του βγαίνει ένα κοφτερό δίστομο σπαθί, σύμβολο της δύναμης του λόγου Του. Η Πάτμος αστράφτει από τη δόξα του αναστημένου Κυρίου.ΠΑ 515.2

«Και ότε είδον Αυτόν,» γράφει ο Ιωάννης, «έπεσαπρός τους πόδας Αυτού ως νεκρός. Και επέθηκε την δεξιάν Αυτού χείρα επ’ εμέ, λέγων μοι Μη φοβού.» (εδ.17)ΠΑ 516.1

Ο Ιωάννης ενισχύθηκε για να ζήσει στην παρουσία του δοξασμένου Κυρίου του. Και τότε μπροστά στα έκπληκτα μάτια του παρουσιάσθηκαν οι δόξες του ουρανού. Του επιτράπηκε να δει το θρόνο του Θεού και ατενίζοντας πέρα από το γήινο αναβρασμό, να αντικρύσει τα ασπροντυμένα πλήθη των λυτρωμένων. Άκουσε τη μουσική των ουρανίων αγγέλων. Τα θριαμβικά άσματα των ουρανίων αγγέλων που είχαν νικήσει με το αίμα του Αρνίου και με το λόγο της μαρτυρίας τους. Στην αποκάλυψη που του δόθηκε, του παρουσιάστηκαν η μία σκηνή μετά την άλλη από τις συγκλονιστικά ενδιαφέρουσες εμπειρίες του λαού του Θεού. Η ιστορία της Εκκλησίας προλέχθηκε μέχρι τα τέλη των αιώνων. Με παραστάσεις και σύμβολα, παρουσιάστηκαν στον Ιωάννη θέματα υψίστης σημασίας, τα οποία έπρεπε να καταχωρήσει ώστε ο λαός του Θεού που ζούσε στις μέρες του, καθώς και σε μελλοντικές εποχές, να μπορεί να έχει μία λογική επίγνωση των αναμενομένων κινδύνων και των αγώνων.ΠΑ 516.2

Η αποκάλυψη αυτή δόθηκε για την καθοδήγηση και την παρηγοριά της Εκκλησίας καθ’όλη τη χριστιανική περίοδο. Οι θρησκευτικοί αρχηγοί όμως αποφάνθηκαν ότι αυτό είναι ένα σφραγισμένο βιβλίο και ότι τα μυστικά του δεν μπορούν να ερμηνευθούν. Για αυτό πολλοί έστρεψαν τα νώτα πρός την προφητική καταχώρηση και αρνούνται να αφιερώσουν καιρό και μελέτη για την κατανόηση των μυστηρίων της. Ο Θεός όμως δεν θέλει ο λαός Του να θεωρεί έτσι το βιβλίο, επειδή αυτό είναι η «αποκάλυψις Ιησού Χριστού, την οποίαν έδωκεν εις Αυτόν ο Θεός, δια να δείξη εις τους δούλους Αυτού όσα πρέπει να γίνωσι ταχέως. » «Μακάριος ο αναγινώσκων και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας και φυλάττοντες τα γεγραμμένα εν αυτήδιότι ο καιρός είναι πλησίον.» (Αποκ. 1:1, 3.) «Διότι μαρτύρομαι εις πάντα ακούοντα τους λόγους του βιβλίου τούτου Εάν τις επίθεση εις ταύτα, ο Θεός θέλει επιθέσει εις αυτόν τας πληγάς τας γεγραμμένας εν τω βιβλίω τούτωκαι εάν τις αφαιρέση από των λόγων του βιβλίου της προφητείας ταύτης, ο Θεός θέλει αφαιρέσει το μέρος αυτού από του βιβλίου της ζωής και από της πόλεως της αγίας και των γεγραμμένων εν τω βιβλίω τούτω. Λέγει ο μαρτύρων ταύτα Ναί έρχομαι ταχέως.» (Αποκ. 22:18 - 20.)ΠΑ 516.3

Στην Αποκάλυψη απεικονίζονται τα βαθύπνοα πράγματα του Θεού. Ακόμη και ο τίτλος «Αποκάλυψις» που δόθηκε στις εμπνευσμένες σελίδες της, αντικρούει τον ισχυρισμό ότι πρόκειται για σφραγισμένο βιβλίο. Αποκάλυψη θα πειότι κάτι είναι αποκαλυμμένο. Ο ίδιος ο Κύριος απεκάλυψε στο δούλο Του τα μυστήρια που περιέχονται στο βιβλίο αυτό και ο σκοπός Του είναι να γίνουν φανερά ώστε να τα μελετούν όλοι. Οι αλήθειες του προορίζονται τόσο για όσους ζουν στις έσχατες ημέρες της ιστορίας του κόσμου όπως και για κείνους που ζούσαν στις ημέρες του Ιωάννη. Μερικές από τις περιγραφόμενες σκηνές στην προφητεία ανήκουν στο παρελθόν, άλλες εκπληρώνονται στη σύγχρονη εποχή μας, άλλες φανερώνουν το μεγάλο αγώνα ανάμεσα στις δυνάμεις του σκότους και στον Άρχοντα του Ουρανού και άλλες αποκαλύπτουν τις χαρές και τους θριάμβους των λυτρωμένων στην ανακαινισμένη Γή.ΠΑ 517.1

Ας μη νομίσει κανείς ότι επειδή δεν μπορεί να εξηγήσει τη σημασία του κάθε σύμβολου της Αποκάλυψης, αυτό σημαίνει ότι δεν αξίζει να ερευνήσει το βιβλίο, καταβάλλοντας προσπάθεια να κατανοήσει τη σημασία της περιεχόμενης αλήθειας. Εκείνος που απεκάλυψε τα μυστήρια αυτά στον Ιωάννη θα παραχωρήσει στον επιμελή ερευνητή της αλήθειας ένα προοίμιο των ουρανίων πραγμάτων. Οι καρδιές οι οποίεςείναι ελεύθερες να δεχθούν την αλήθεια, θα καταστούν ικανές να κατανοήσουν τις διδασκαλίες της και θα δεχθούν την ευλογία.Κατά την υπόσχεση από κοινού θα λάβουν «ο αναγινώσκων και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας και φυλάττοντες τα γεγραμμένα εν αυτή.»ΠΑ 517.2

Στην Αποκάλυψη συναντώνται και συγχωνεύονται όλα τα βιβλία της Γραφής. Αυτή αποτελεί το συμπλήρωμα του βιβλίου του Δανιήλ. Το ένα είναι προφητεία, το άλλο αποκάλυψη. Το βιβλίο που είχε σφραγισθεί δεν είναι η Αποκάλυψη, αλλά το τμήμα εκείνο της προφητείας του Δανιήλ το οποίο αναφέρεται στις έσχατες ημέρες. Ο άγγελος πρόσταξε: «Και συ, Δανιήλ, έγκλεισον τους λόγους και σφράγισον το βιβλίον, έως του εσχάτου καιρού.» (Δαν. 12:4.)ΠΑ 518.1

Ο Χριστός ήταν Εκείνος που διέταξε τον απόστολο να καταχωρήσει αυτά που θα του παρουσίαζε. «Ότι βλέπεις, γράψον εις βιβλίον,» πρόσταξε, «και πέμψον εις τας επτά εκκλησίας, τας εν τη Ασία, εις Έφεσον και εις Σμύρνην και εις Πέργαμον και εις Θυάτειρα και εις Σάρδεις και εις Φιλαδέλφειαν και εις Λαοδίκειαν.» «Εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζών και έγινα νεκρός, και ιδού είμαι ζών εις τους αιώνας των αιώνων . . . Γράψον όσα είδες και όσα είναι και όσα μέλλουσι να γίνωσι μετά ταύτατο μυστήριον των επτά αστέρων, τους οποίους είδες εν τη δεξιά Μου, και τας επτά λυχνίας τας χρυσάς. Οι επτά αστέρες είναι οι άγγελοι των επτά εκκλησιών, και αι επτά λυχνίαι, τας οποίας είδες, είναι αι επτά εκκλησίαι.» (Αποκ. 1:11, 18 - 20.)ΠΑ 518.2

Τα ονόματα των επτά Εκκλησιών είναι συμβολικά της Εκκλησίας κατά τις διάφορες χρονολογικές περιόδους της χριστιανικής εποχής. Ο αριθμός επτά υποδηλώνει τελειότητα και συμβολίζει το γεγονός ότι οι αγγελίες παρατείνονται μέχρι τα τέλη των αιώνων, ενώ τα χρησιμοποιούμενα σύμβολα φανερώνουν την κατάσταση της Εκκλησίας κατά τις διάφορες καιρικές περιόδους της παγκόσμιας ιστορίας.ΠΑ 518.3

Ο Χριστός αναφέρεται ότι βαδίζει ανάμεσα στις χρυσές λυχνίες. Αυτό συμβολίζει τη σχέση Του με τις Εκκλησίες. Βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με το λαό Του. Γνωρίζει την πραγματική του κατάσταση. Παρακολουθεί την ευταξία του, την ευσέβειά του, την αφοσίωσή του. Αν και είναι ο Αρχιερέας και ο Μεσίτης στο επουράνιο αγιαστήριο, παρουσιάζεται να πηγαινοέρχεται ανάμεσα στις επίγειες Εκκλησίες. Με ακούραστη επαγρύπνηση και αδιάλειπτη εγρήγορση παρακολουθεί προσεκτικά να δει αν το φώς κανενός φρουρού Του χαμηλώνει ή σβήνει εντελώς. Αν η φροντίδα των λυχνιών είχε ανατεθεί στους ανθρώπους, η τρεμάμενη φλόγα τους θα εξασθενούσε και θα έσβηνε. Αλλά Αυτός είναι ο πραγματικός φύλακας του οίκου του Κυρίου, ο πραγματικός πυλωρός των αυλών του ναού. Η ακατάπαυστη φροντίδα Του και η ενισχύουσα χάρη Του είναι η πηγή της ζωής και του φωτός.ΠΑ 518.4

Ο Χριστός παρουσιάζεται να κρατάει τα επτά άστρα στο δεξί Του χέρι. Αυτό μας διαβεβαιώνει ότι καμία Εκκλησία που παραμένει πιστή στο καθήκον της δεν πρέπει να φοβάται ότι θα εκμηδενιστεί επειδή δεν είναι δυνατό να αποσπαστεί ούτε ένα άστρο υπό την προστασία του Παντοδυνάμου από το χέρι του Χριστού.ΠΑ 519.1

«Ταύτα λέγει ο κρατών τους επτά αστέρας εν τη δεξιά Αυτού.» (Αποκ. 2:1.) Τα λόγια αυτά απευθύνονται στους δασκάλους της Εκκλησίας, σε αυτούς στους οποίους ο Θεός έχει αναθέσει βαριές ευθύνες. Η γλυκιά επιρροή πρέπει πάντοτε να γίνεται αισθητή μέσα στην Εκκλησία επειδήείναι αναπόσπαστα συνδεμένη με τους λειτουργούς του Θεού οι οποίοι ευθύνονται για τηναποκάλυψη της αγάπης του Χριστού. Τα άστρα του ουρανού τελούν κάτω υπό τον έλεγχό Του. Αυτός τους δίνει το φώς. Οδηγεί και κατευθύνει τις κινήσεις τους. Αν δεν έκανε αυτό, θα μεταβάλλονταν σε διάττοντες αστέρες. Έτσι και με τους λειτουργούς Του. Αυτοί δεν είναι παρά όργανα στα χέρια Του και όλο το καλό που επιτελούν γίνεται με τη δύναμή Του. Μέσω αυτών πρέπει να λάμψει το φώς Του. Η ικανότητά τους έγκειται στο Σωτήρα. Αν αποβλέπουν σ’ Αυτόν όπως Εκείνος απέβλεπε στον Πατέρα, θα είναι ικανοί να εκτελέσουν το έργο Του. Καθώς στηρίζον-ται στο Θεό, θα τους χορηγηθεί η λάμψη Του για να την αντανακλούν στον κόσμο.ΠΑ 519.2

Στην αρχή της εκκλησιαστικής ιστορίας, το μυστήριο της ανομίας που προείπε ο απόστολος Παύλος, άρχισε το ολέθριο έργο του. Καθώς οι ψευτοδάσκαλοι για τους οποίους ο Παύλος είχε προειδοποιήσει τους πιστούς επέβαλλαν τις αιρέσεις τους, πολλοί παγιδεύτηκαν από τις ψευδείς διδαχές. Μερικοί, κλονισμένοι από τις δοκιμασίες, ήταν έτοιμοι να εγκαταλείψουν την πίστη. Την εποχή που η αποκάλυψη δόθηκε στον Ιωάννη, πολλοί είχαν χάσει την πρώτη τους αγάπη για την ευαγγελική αλήθεια. Αλλά η ευσπλαχνία του Θεού δεν άφησε την Εκκλησία να συνεχίσει το καταστροφικό ολίσθημά της. Με ένα μήνυμα απεριόριστης τρυφερότητας φανέρωσε την αγάπη Του για τα μέλη της και την επιθυμία Του να τα δει να κάνουν ένα έργο ασφαλές για την αιωνιότητα. «Ενθυμού,» εκλιπαρεί, «πόθεν εξέπεσες, και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα.» (Αποκ. 2:5.)ΠΑ 519.3

Η Εκκλησία παρουσίαζε ελαττώματα και είχε ανάγκη από αυστηρή επίπληξη και παίδεψη. Ο Ιωάννης εμπνεύσθηκε να καταχωρήσει προειδοποιητικά μηνύματα παρατηρήσεων και ικεσιών απευθυνόμενα σ’ εκείνους που έχασαν από τα μάτια τους τις βασικές αρχές του Ευαγγελίου. Εκείνοιτώρακινδυνεύουν να χάσουν την ελπίδα της σωτηρίας τους. Πάντοτε τα λόγια του ελέγχου που κρίνει ο Θεός απαραίτητα να απευθύνει, προφέρονται με τρυφερή αγάπη και με την υπόσχεση της ειρήνης για τον κάθε μετανοούντα αμαρτωλό. «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω » λέγει ο Κύριος, «εάν τις ακούη της φωνής Μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει πρός αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ’ αυτού και αυτός μετ’ Εμού.» (Αποκ. 3:20.)ΠΑ 520.1

Για εκείνους που ενώ αντιμετώπιζαν αντιξοότητες, διατηρούσαν την πίστη τους στο Θεό, ο προφήτης είχε πάρει εντολή να απευθύνει λόγια επιδοκιμασίας και υποσχέσεων: «Εξεύρω τα έργα σουιδού, έθεσα ενώπιον σου θύραν ανεωγμένην, και ουδείς δύναται να κλείση αυτήν διότι έχεις μικράν δύναμιν και εφύλαξας τον λόγον Μου και δεν ηρνήθης το όνομά Μου. . . Επειδή εφύλαξας τον λόγον της υπομονής Μου, και Εγώ θέλω σε φυλάξει εκ του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθη επί της οικουμένης όλης, δια να δοκιμάση τους κατοικούντας επί της γής.» Στους πιστούς δίνονταν η νουθεσία: «Γίνου άγρυπνος και στήριξον τα λοιπά, τα οποία μέλλουσι να αποθάνωσι.» «Ιδού, έρχομαι ταχέως κράτει εκείνο το οποίον έχεις, δια να μη λάβη μηδείς τον στέφανόν σου.» (Αποκ. 3:8, 10, 2)ΠΑ 520.2

Ο Χριστός απεκάλυψε στην Εκκλησία Του τα όσα έμελλε αυτή να υποφέρει για χάρη Του, χρησιμοποιώντας κάποιον που προσαγορεύεται «αδελφός και συγκοινωνός εις την θλίψιν.» (Αποκ. 1:9.) Ατενίζοντας μακριά, πέρα από τους αιώνες του σκότους και της δειδιδαιμονίας, ο γηραιός εξόριστος διέκρινε πλήθη πιστών να υφίστανται μαρτύρια εξαιτίας της αγάπης τους για την αλήθεια. Αλλά διέκρινε επίσης ότι Εκείνος που υποστήριξε τους πρώτους μάρτυρές Του δεν θα εγκατέλειπε τους πιστούς οπαδούς Του κατά τους αιώνες των διωγμών.Έπρεπε να περάσουν πριν από τη συντέλεια του κόσμου. «Μη φοβού, μηδέν εκ των όσα μέλλεις να πάθης.» δήλωσε ο Κύριος. «Ιδού ο διάβολος μέλλει να βάλη τινάς εξ υμών εις φυλακήν δια να δοκιμασθήτε, και θέλετε έχει θλίψιν . . . Γίνου πιστός μέχρι θανάτου, και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.» (Αποκ. 2:10.)ΠΑ 521.1

Και για όλους πάλι τους πιστούς που αγωνίζονταν εναντίον του κακού, ο Ιωάννης άκουσε την υπόσχεση: «Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού.» «Ο νικών, ούτος θέλει ενδυθή ιμάτια λευκά, και δεν θέλω εξαλείψει το όνομα αυτού εκ του βιβλίου της ζωής, και θέλω ομολογήσει το όνομα αυτού ενώπιον του Πατρός Μου και ενώπιον των αγγέλων Αυτού.» «Όστις νικά, θέλω δώσει εις αυτόν να καθήση μετ’ Εμού εν τω θρόνω Μου, καθώς και Εγώ ενίκησα και εκάθησα μετά του Πατρός Μου εν τω θρόνω Αυτού.» (Αποκ. 2:7, 3:5, 21.)ΠΑ 521.2

Ο Ιωάννης είδε την ευσπλαχνία, την τρυφερότητα και την αγάπη του Θεού να σμίγουν με την αγιότητα, τη δικαιοσύνη και τη δύναμή Του. Είδε αμαρτωλούς να ανακαλύπτουν ένα Πατέρα στο πρόσωπο Εκείνου που οι αμαρτίες τους, τους είχαν κάνει να Τον φοβούνται. Και ατενίζοντας πέρα από το αποκορύφωμα του μεγάλου αγώνα, αντίκρισε πάνω στο όρος Σιών «εκείνους οίτινες ενίκησαν . . . ισταμένους επί την θάλασσαν την υαλίνην, έχοντας κιθάρας του Θεού. Και έψαλλον την ωδήν Μωϋσέως του δούλου του Θεού και την ωδήν του Αρνίου.» (Αποκ. 15:2 - 3.)ΠΑ 521.3

Συμβολικά ο Σωτήρας παρουσιάζεται στον Ιωάννη σαν «Λέων όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα,» και σαν «Αρνίον ιστάμενον ως εσφαγμένον.» (Αποκ. 5:5, 6.) Τα σύμβολα αυτά υποδηλώνουν την ένωση της παντοδυναμίας και της αυτοθυσιαζόμενης αγάπης. Ο τρομερός για τους αρνητές της χάρης Του, Λέοντας του Ιούδα, γίνεται το Αρνίο του Θεού για τους πιστούς και υπάκουους. Η στήλη της φωτιάς που εμπνέει τρόμο και οργή στους παραβάτες του νόμου του Θεού, γίνεται σημείο φωτός, ευσπλαχνίας και απολύτρωσης για τους τηρητές των εντολών Του. Ο ισχυρός βραχίονας που συντρίβει τους ανυπότακτους, γίνεται ισχυρός για την απολύτρωση των νομοταγών. Καθένας που παραμένει πιστός θα σωθεί. «Θέλει αποστείλει τους αγγέλους Αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης, και θέλουσι συνάξει τους εκλεκτούς Αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων απ’ άκρων ουρανών έως άκρων αυτών.» (Ματθ. 24:31.)ΠΑ 522.1

Συγκρινόμενος με τα εκατομμύρια των κοσμικών, ο λαός του Θεού ανέκαθεν απετέλεσε ένα μικρό ποίμνιο. Όταν όμως μένουν σταθεροί στην αλήθεια, όπως αυτή αποκαλύπτεται στο λόγο Του, ο Θεός καθίσταται το καταφύγιό τους. Βρίσκονται κάτω από τη μεγάλη ασπίδα της Παντοδυναμίας. Ο Θεός αποτελεί πάντοτε την πλειοψηφία. Όταν ο ήχος της έσχατης σάλπιγγας διαπεράσει τη φυλακή που δεσμεύει τους νεκρούς, οι δίκαιοι θα βγουν απ’ αυτή θριαμβικά, αναφωνώντας, «Που, θάνατε, το κέντρον σου; Που, άδη, η νίκη σου;» και θα σταθούν πλάϊ στο Θεό, στο Χριστό, στους αγγέλους και στους πιστούς όλων των αιώνων.Τότε τα παιδιά του Θεού θα αποτελέσουν τη μεγάλη πλειοψηφία.ΠΑ 522.2

Οι πραγματικοί μαθητές του Χριστού Τον ακολουθούν μέσα από αλγεινές συγκρούσεις, υπομένοντας αυταπάρνηση και δοκιμάζοντας πικρές απογοητεύσεις. Με αυτό τον τρόποόμως διδάσκονται την ενοχή και τη συμφορά της αμαρτίας, ενώ μαθαίνουν να τη βλέπουν με αποτροπιασμό. Συμμεριζόμενοι τα παθήματα του Χριστού, προορίζονται να συμμεριστούν και τη δόξα Του. Σε μία ιερή οπτασία ο προφήτης είδε τον τελικό θρίαμβο του υπόλοιπου της Εκκλησίας του Θεού. Γράφει:ΠΑ 522.3

«Είδον ως θάλασσαν υαλίνην μεμιγμένην με πύρ, και εκείνους οίτινες ενίκησαν . . . ισταμένους επί την θάλασσαν την υαλίνην, έχοντας κιθάρας του Θεού. Και έψαλλον την ωδήν Μωϋσέως του δούλου του Θεού, και την ωδήν του Αρνίου λέγοντες Μεγάλα και θαυμαστά τα έργα Σου, Κύριε Θεέ Παντοκράτωρ δίκαιαι και αληθιναί αι οδοί Σου, Βασιλεύ των αγίων.» (Αποκ. 15:2 - 3.)ΠΑ 523.1

«Και είδον και ιδού, Αρνίον ιστάμενον επί το όρος Σιών, και μετ’ Αυτού εκατόν τεσσαράκοντα τέσσερες χιλιάδες έχουσαι το όνομα του Πατρός Αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών.» (Αποκ. 14:1.) Σ’ αυτόν τον κόσμο η σκέψη τους είχε καθιερωθεί στο Θεό. Τον υπηρέτησαν με το νου και την καρδιά τους. Τώρα Αυτός τοποθετεί το όνομά Του «επί των μετώπων αυτών.» «Και θέλουσι βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» (Αποκ. 22:5.) Δεν πηγαινοέρχονται σαν αυτούς που ζητιανεύουν μια θέση. Ανήκουν στον αριθμό εκείνων στους οποίους ο Χριστός λέει: «Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός Μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου.» Τους καλωσορίζει σαν παιδιά Του, λέγοντας: «Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου.» (Ματθ. 24:34, 21.)ΠΑ 523.2

«Ούτοι είναι οι ακολουθούντες το Αρνίον όπου αν υπάγη. Ούτοι ηγοράσθησαν από των ανθρώπων, απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον.» (Αποκ. 14:4.) Η οπτασία του προφήτη τους παρουσιάζει να στέκονται επάνω στο όρος Σιών, έτοιμοι για ιερή υπηρεσία, ντυμένοι με κάτασπρα λινά που συμβολίζουν τη δικαιοσύνη των αγίων. Όλοι όμως όσοι ακολουθούν το Αρνίον στον ουρανό πρέπει να Το έχουν πρώτα ακολουθήσει στη Γή, όχι με δυσανασχέτηση ούτε από ιδιοτροπία, αλλά με θεληματική υπακοή, εμπιστοσύνη και αγάπη, όπως το κοπάδι ακολουθεί το βοσκό.ΠΑ 523.3

«Ήκουσα φωνήν κιθαρωδών οίτινες εκιθάριζον με τας κιθάρας αυτών. Και έψαλλον ως ωδήν νέαν ενώπιον του θρόνου, . . . και ουδείς ηδύνατο να μάθη την ωδήν, ειμή αι εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, οι ηγορασμένοι από της γής . . . Εν τω στόματι αυτών δεν ευρέθη δόλος, διότι είναι άμωμοι ενώπιον του θρόνου του Θεού.» (Αποκ. 14:2 - 3, 5.)ΠΑ 523.4

«Και εγώ ο Ιωάννης είδον την πόλιν την αγίαν, την νέαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσαν από του Θεού εκ του ουρανού, ητοιμασμένην ως νύμφην, κεκοσμημένην δια τον άνδρα αυτής.» « Η λαμπρότης αυτής ήτο ομοία με λίθον πολύτιμον, ως λίθον ίασπιν κρυσταλλίζοντακαι είχε τοίχος μέγα και υψηλόν, είχε και δώδεκα πυλώνας, και εις τους πυλώνας δώδεκα αγγέλους, και ονόματα επιγεγραμμένα, τα οποία είναι των δώδεκα φυλών των υιών Ισραήλ.» «Οι δώδεκα πυλώνες ήσαν δώδεκα μαργαρίταν έκαστος των πυλώνων ήτο εξ ενός μαργαρίτου και η πλατεία της πόλεως χρυσίον καθαρόν ως ύαλος διαφανής. Και ναόν δεν είδον εν αυτή διότι ναός αυτής είναι ο Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ και το Αρνίον.» (Αποκ. 21:2, 11 - 12, 21 - 22.)ΠΑ 524.1

«Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή, και οι δούλοι Αυτού θέλουσι λατρεύσει Αυτόν και θέλουσιν ιδεί το πρόσωπον Αυτού, και το όνομα Αυτού θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών. Και νύξ δεν θέλει είσθαι εκεί, και δεν έχουσι χρείαν λύχνου και φωτός ηλίου, διότι Κύριος ο Θεός φωτίζει αυτούς.» (Αποκ. 22:3 - 5.)ΠΑ 524.2

«Και μοι έδειξε καθαρόν ποταμόν ύδατος της ζωής λαμπρόν ως κρύσταλλον, εξερχόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του Αρνίου. Εν τω μέσω της πλατείας αυτής και του ποταμού εντεύθεν και εντεύθεν ήτο το δένδρον της ζωής, φέρον καρπούς δώδεκα, καθ’ έκαστον μήνα κάμνον τον καρπόν αυτού, και τα φύλλα του δένδρου είναι εις θεραπείαν των εθνών.» «Μακάριοι οι πράττοντες τας εντολάς Αυτού, δια να έχωσιν εξουσίαν επί το δένδρον της ζωής και να εισέλθωσι δια των πυλώνων εις την πόλιν.» (Αποκ. 22:1 - 2, 14.)ΠΑ 524.3

«Και ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού λέγουσαν:ΠΑ 524.4

«Ιδού, η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων,
Και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών,
Και αυτοί θέλουσιν είσθαι μετ’ Αυτού, Και Αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών, Θεός αυτών.» (Αποκ. 21:3.)»ΠΑ 524.5