ΚΕΦΆΛΑΙΟ 29—ΕΝΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ

(Βασίζεται στην Α’ προς Κορινθίους Επιστολή.)ΠΑ 262.1

Η πρώτη επιστολή στη Εκκλησία των Κορινθίων, είχε γραφεί από τον απόστολο Παύλο προς το τέλος της παραμονής του στην Έφεσο. Για κανέναν άλλον δεν είχε νοιώσει τόσο βαθύ ενδιαφέρον ήδεν είχε καταβάλει τέτοιες ακούραστες προσπάθειες, όπως για τους πιστούς της Κορίνθου. Ενάμιση χρόνο είχε εργαστεί κοντά τους, παρουσιάζοντάς τους ένα σταυρωθέντα και αναστηθέντα Σωτήρα σαν το μόνο μέσο σωτηρίας, παροτρύνοντάς τους να επαναπαύονται τελείως στη μεταπλαστική δύναμη της χάρης Του. Πριν δεχτεί στην κοινωνία της Εκκλησίας εκείνους που φαίνονταν ότι ακολουθούσαν το Χριστό, ήταν προσεκτικός να τους παράσχει ιδιαίτερη νουθεσία σχετικά με τα καθήκοντα και τα προνόμια του χριστιανού πιστού. Ο Παύλος είχε προσπαθήσει πολύ να τους βοηθήσει να μείνουν πιστοί στην υπόσχεση που έδωσαν κατά το βάπτισμά τους.ΠΑ 262.2

Ο Παύλος ένοιωθε κατά βάθος τον αγώνα που η κάθε ψυχή έπρεπε να διεξάγει εναντίον των δυνάμεων του κακού οι οποίες προσπαθούν διαρκώς να εξαπατήσουν και να παγιδέψουν. Και είχε εργαστεί ακούραστα για να ενισχύσει και να στερεώσει όσους ήταν νέοι ακόμη στην πίστη. Τους είχε παρακαλέσει να παραδοθούν τελείως στο Θεό. Επειδή ήξερε ότι όταν η ψυχή δεν κατορθώνει να κάνει την παραχώρηση αυτή σημαίνει ότι η αμαρτία δεν έχει εγκαταλειφθεί, ότι οι ορέξεις και τα πάθη αγωνίζονται ακόμη για την υπεροχή και ότι οι πειρασμοί εξακολουθούν να συγχέουν τη συνείδηση.ΠΑ 262.3

Η παραχώρηση πρέπει να είναι ολοκληρωτική. Κάθε αδύνατη, αμφιβάλλουσα, αγωνιζόμενη ψυχή που παραχωρείται ολοκληρωτικά στον Κύριο, φέρεται σε άμεση επαφή με παράγοντες που θα τη βοηθήσουν να υπερνικήσει. Ο ουρανός έρχεται κοντά του και έχει την υποστήριξη και τη βοήθεια των ευσπλαχνικών αγγέλων σε κάθε στιγμή δοκιμασίας ή ανάγκης.ΠΑ 263.1

Τα μέλη της Κορινθιακής εκκλησίας τριγυρίζονταν από ειδωλολατρία και φιληδονία της χειρότερης μορφής. Όσο ο απόστολος βρίσκονταν κοντά τους, ελάχιστα επηρεάζονταν από τους πειρασμούς αυτούς. Η σταθερή πίστη του Παύλου, οι ένθερμες προσευχές του και τα βαρυσήμαντα λόγια της νουθεσίας του, αλλά πάνω απ’ όλα η θεοσεβής ζωή του, τους είχε βοηθήσει να αρνούνται το εγώ χάρη του Χριστού αντί να βρίσκουν απόλαυση στην αμαρτία.ΠΑ 263.2

Μετά όμως την αναχώρηση του Παύλου, δημιουργήθηκε μία δυσάρεστη κατάσταση. Τα ζιζάνια που είχε σπείρει ο εχθρός παρουσιάσθηκαν ανάμεσα στο σιτάρι, και σε λίγο άρχισαν να φέρνουν σαθρούς καρπούς τους. Αυτή ήταν μία περίοδος μεγάλης δοκιμασίας για την εκκλησία της Κορίνθου. Ο απόστολος δεν βρίσκονταν πια ανάμεσά τους για να αναθαρρέψει το ζήλο τους και να τους βοηθήσει στις προσπάθειές τους να ζήσουν αρμονικά με το Θεό. Σιγάσιγά πολλοί έγιναν αμελείς και αδιάφοροι και αφέθηκαν να οδηγούνται από τις φυσικές τους κλίσεις και ορέξεις. Εκείνος που τους είχε τόσο συχνά παρακινήσει σε ανώτερα ιδανικά αγνότητας και εντιμότητας, δεν ήταν πια μαζί τους. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ενώ όταν ήρθαν στο Χριστό είχαν εγκαταλείψει τις παλιές τους συνήθειες, επέστρεψαν αργότερα όμως στα βδελυρά αμαρτήματα της ειδωλολατρίας.ΠΑ 263.3

Ο Παύλος είχε γράψει εν συντομία στην Εκκλησία νουθετώντας τους να μη συναναστρέφονται με μέλη τα οποία επέμεναν να ζουν στην ακολασία. Πολλοί από τους πιστούς διέστρεψαν τη σημασία του αποστόλου, παίζοντας με τα λόγια του και βρίσκοντας δικαιολογίες για να αποφύγουν τη νουθεσία του.ΠΑ 263.4

Η Εκκλησία είχε στείλει ένα γράμμα στον Παύλο ζητώντας τη συμβουλή του για διάφορα ζητήματα, χωρίς όμως να αναφέρει τίποτε για τα σοβαρά αμαρτήματα που υπήρχαν μεταξύ τους. Αλλά το Άγιο Πνεύμα υπέδειξε φανερά στον Παύλο ότι η πραγματική κατάσταση της Εκκλησίας του είχε αποκρυφτεί και ότι το γράμμα αυτό αποσκοπούσε στο να αποσπάσει από αυτόν υποδείξεις τις οποίες να μπορούν να διαπλάσουν για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους.ΠΑ 264.1

Την ίδια περίπου εποχή είχαν έρθει στην Έφεσο μέλη της οικογένειας της Χλόης, μιας πολύ ευυπόληπτης χριστιανικής οικογένειας της Κορίνθου. Ο Παύλος τους ρώτησε για την κατάσταση των πραγμάτων και εκείνοι του είπαν ότι η Εκκλησία είχε κομματιαστεί από τις διαιρέσεις. Οι διχογνωμίες που κυριαρχούσαν τον καιρό της επίσκεψης του Απολλώ είχαν χειροτερεύσει πολύ. Ψευτοδιδάσκαλοι παρέσυραν τα μέλη να περιφρονούν τις συμβουλές του Παύλου. Τα δόγματα και οι διατάξεις του Ευαγγελίου είχαν διαστραφεί. Υπερηφάνεια, ειδωλολατρία και φιληδονία προόδευαν σταθερά μεταξύ εκείνων που άλλοτε ήταν ζηλωτές της χριστιανικής ζωής.ΠΑ 264.2

Όταν αυτή η εικόνα παρουσιάστηκε μπροστά του, ο Παύλος αντιλήφθηκε ότι τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα από ότι μπορούσε να τα φαντασθεί. Αλλά ούτε και εξαιτίας τους κατέληξε στη σκέψη ότι το έργο του είχε αποτύχει. Με «αγωνία ψυχής» και «μετά πολλών δακρύων» ζήτησε συμβουλή από το Θεό. Ήταν πρόθυμος να επισκεφθεί την Κόρινθο αμέσως, αν αυτή ήταν η πιο κατάλληλη λύση. Ήξερε όμως ότι στην κατάσταση που βρίσκονταν οι πιστοί δεν θα μπορούσαν να επωφεληθούν από τις προσπάθειές του και για αυτό έστειλε τον Τίτο να προετοιμάσει το έδαφος για μία μεταγενέστερη επίσκεψη του ιδίου. Ταυτόχρονα, παραμερίζοντας όλα του τα προσωπικά αισθήματα έναντι εκείνων των οποίων η διαγωγή φανέρωνε μία τέτοια τρομερή διαστρέβλωση και κάνοντας το Θεό έρεισμα της καρδιάς του, ο απόστολος έγραψε στην εκκλησία της Κορίνθου μία από τις πολυτιμότερες, διδακτικότερες και δυναμικότερες επιστολές του.ΠΑ 264.3

Με καταπληκτική σαφήνεια προχωρούσε απαντώντας στις διάφορες ερωτήσεις που του είχε υποβάλει η Εκκλησία και θεμελιώνοντας γενικές αρχές οι οποίες αν λαμβάνονταν υπόψη, θα τους οδηγούσαν σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα. Βρίσκονταν σε κίνδυνο και δεν μπορούσε να μην υποφέρει με τη σκέψη ότι δεν θαμιλούσε στις καρδιές τους σε μία τέτοια κρίσιμη περίσταση. Με αφοσίωση τους προειδοποιούσε για τους κινδύνους που διέτρεχαν και τους έλεγχε για τις αμαρτίες τους. Τους υπέδειχνε πάλι το Χριστό και προσπαθούσε να ξαναθερμάνει το ζήλο της πρώτης τους αφοσίωσης.ΠΑ 265.1

Η μεγάλη αγάπη του αποστόλου για τους Κορινθίους πιστούς φαίνεται από τον τρυφερό χαιρετισμό του προς την Εκκλησία. Ανέφερε για την πείρα τους όπου είχαν στραφεί από την ειδωλολατρία στη λατρεία και στην υπηρεσία του αληθινού Θεού. Τους υπενθύμιζε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος τα οποία είχαν λάβει και τους υπέδειχνε ότι αποτελούσε προνόμιό να σημειώνουν συνεχή πρόοδο στη χριστιανική τους ζωή, μέχρι να φθάσουν στην αγνότητα και στην αγιοσύνη του Χριστού. «Κατά πάντα επλουτίσατε δι’ Αυτού,» έγραφε, «κατά πάντα λόγον και πάσαν γνώσιν Καθώς η μαρτυρία του Χριστού εστηρίχθη μεταξύ σας ώστε δεν μένετε οπίσω εις ουδέν χάρισμα, προσμένοντες την αποκάλυψιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού όστις και θέλει σας στηρίξει έως τέλους αμέμπτους εν τη ημέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»ΠΑ 265.2

Ο Παύλος μίλησε καθαρά για τα σχίσματα που είχαν αναφυεί στην Εκκλησία της Κορίνθου και παρακαλούσε τα μέλη να σταματήσουν να μάχονται. «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί,» τους έγραφε, «δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να λέγητε πάντες το αυτό και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην.»ΠΑ 265.3

Ο απόστολος πήρε το ελεύθερο να αναφέρει πώς και από ποιόν είχε πληροφορηθεί για τις διαιρέσεις μέσα στην Εκκλησία: «Εφανερώθη εις εμέ παρά των εκ της οικογενείας της Χλόης, περί ημών, αδελφοί μου, ότι είναι έριδες μεταξύ σας.»ΠΑ 265.4

Ο Παύλος ήταν εμπνευσμένος απόστολος. Τις αλήθειες που δίδασκε στους άλλους τις είχε δεχθεί «δι’ αποκαλύψεως.» Αλλά ο Κύριος δεν του απεκάλυπτε σε κάθε περίπτωση με άμεσο τρόπο τη λεπτομερή κατάσταση του λαού Του. Στην προκειμένη περίπτωση, εκείνοι που ενδιαφέρονταν για την ευημερία της Εκκλησίας της Κορίνθου και έβλεπαν το κακό να εισχωρεί μέσα σ’ αυτή, εξέθεσαν τα πράγματα στον απόστολο. Από προηγούμενες θεϊκές αποκαλύψεις που είχε δεχθεί, ήταν προετοιμασμένος να κρίνει το χαρακτήρα των εξελίξεων αυτών. Παρά το γεγονός ότι ο Θεός δεν του είχε δώσει καμία πρόσφατη αποκάλυψη για την ιδιαίτερη εκείνη περίπτωση, όσοι πραγματικά ζητούσαν το φώς δέχτηκαν το μήνυμά του σαν έκφραση του φρονήματος του Χριστού. Ο Κύριος είχε φανερώσει τις δυσκολίες και τους κινδύνους που θα παρουσιάζονταν μέσα στην Εκκλησία. Όσοτα τρωτά σημεία αυξάνονταν, ο απόστολος αναγνώριζε τη σημασία τους. Είχε το καθήκον να υπερασπιστεί την Εκκλησία. Έπρεπε να αγρυπνάει για τη Φρούρηση των ψυχών, ξέροντας ότι είχε να δώσει λόγο στο Θεό. Δεν ήταν λοιπόν λογικό και δίκαιο από μέρους του να δώσει σημασία στα όσα του ανέφεραν σχετικά με την αναρχία και τα σχίσματα ανάμεσά τους; Ασφαλώς ναι. Η επίπληξη που τους έστειλε είχε γραφεί σίγουρα με την καθοδήγηση του Πνεύματος του Θεού όπως και οποιαδήποτε άλλη επιστολή του.ΠΑ 266.1

Ο απόστολος δεν έκανε μνεία των ψευτοδασκάλων οι οποίοι επεδίωκαν να καταστρέψουν τους καρπούς των κόπων του. Εξαιτίας του σκότους και των διαιρέσεων που είχαν επέλθει μέσα στην Εκκλησία, φρόνιμα πράττοντας, απέφυγε να προκαλέσει αναφέροντάς τους ονομαστικά, φοβούμενος μήπως τους απομακρύνει εντελώς από την αλήθεια. Επέστησε την προσοχή τους στο δικό του έργο όπου αυτός «ως σοφός αρχιτέκτων» έβαλε το θεμέλιο πάνω στο οποίο οι άλλοι οικοδόμησαν. Μ’ αυτό όμως δεν εξυψώνει τον εαυτό του επειδή λέγει: «Του Θεού είμεθα συνεργοί.» Δεν θεωρούσε τον εαυτό του σοφό, αλλά ανεγνώριζε ότι μόνο η δύναμη του Θεού τον είχε καταστήσει ικανό να παρουσιάσει την αλήθεια κατά τρόπο θεάρεστο. Επομένως με το Χριστό, τον κορυφαίο των δασκάλων, ο Παύλος κατόρθωσε να μεταδώσει μαθήματα θεϊκής σοφίας τα οποία ανταποκρίνονταν στις ανάγκες όλων των κοινωνικών τάξεων και ήταν εφαρμόσιμα σε όλες τις εποχές, σε όλους τους τόπους και σε όλες τις περιστάσεις.ΠΑ 266.2

Μία από τις σοβαρότερες αμαρτίες που είχαν παρουσιαστεί μεταξύ των Κορινθίων πιστών ήταν η επιστροφή τους σε πολλές από τις εξευτελιστικές συνήθειες του παγανισμού. Ένας πρώην πιστός είχε πάρει τέτοια άσχημη στροφή προς τα πίσω, ώστε η ακόλαστη διαγωγή του παρέβαινε ακόμη την κατώτερη ηθική υποστάθμη του περιβάλλοντος των Εθνικών. Ο απόστολος εκλιπαρούσε την Εκκλησία να αποβάλει από το μέσο της «τον ούτω πράξαντα τούτο.» «Δεν εξεύρετε» τους νουθετεί, «ότι ολίγη ζύμη κάμνει όλον το φύραμα ένζυμον; Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης δια να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι.»ΠΑ 267.1

Ένα άλλο μεγάλο κακό που είχε αναφυεί μέσα στην Εκκλησία ήταν ότι οι αδελφοί έσερναν ο ένας τον άλλο στα δικαστήρια. Αρκετή καθοδήγηση τους είχε δοθεί για τη διευθέτηση των διαφορών μεταξύ Χριστιανών. Ο ίδιος ο Χριστός είχε δώσει σαφείς οδηγίες για την αντιμετώπιση των ζητημάτων αυτών. «Εάν αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου,» ήταν η συμβουλή του Σωτήρα, «ύπαγε και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνουεάν σου ακούση, εκέρδισας τον αδελφόν σουεάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, δια να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο πρός την εκκλησίαναλλ’ εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας ήναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης. Αληθώς σας λέγω, Όσα εάν δέσητε επί της γής, θέλουσιν είσθαι δεδεμένα εν τω ουρανώ, και όσα εάν λύσητε επί της γής, θέλουσιν είσθαι λελυμένα εν τω ουρανώ.» (Ματθ. 18:15 - 18.)ΠΑ 267.2

Στους Κορινθίους πιστούς που παρέβλεπαν τη σαφή αυτή συμβουλή, ο Παύλος δεν έγραψε χρησιμοποιώντας ασταθείς όρους νουθεσιών και επιπλήξεων. «Τολμά τις από σας,» τους ρωτάει, «όταν έχη διαφοράν πρός τον άλλον, να κρίνηται ενώπιον των αδίκων και ουχί ενώπιον των αγίων; Δεν εξεύρετε ότι οι άγιοι θέλουσι κρίνει τον κόσμον; και εάν ο κόσμος κρίνηται από σας, ανάξιοι είσθε να κρίνητε ελάχιστα πράγματα; Δεν εξεύρετε ότι αγγέλους θέλομεν κρίνει; πόσω μάλλον βιωτικά; Βιωτικάς λοιπόν κρίσεις εάν έχητε, τους εξουθενημένους εν τη εκκλησία τούτους καθίζετε κριτάς. Πρός εντροπήν σας λέγω τούτο. Ούτω δεν υπάρχει μεταξύ σας ουδέ εις σοφός όστις θέλει δυνηθή να κρίνη ανά μέσον του αδελφού αυτού, αλλά αδελφός κρίνεται με αδελφόν και τούτο ενώπιον απίστων; Τώρα λοιπόν είναι διόλου ελάττωμα εις εσάς ότι έχετε κρίσεις μεταξύ σας. Δια τι μάλλον δεν αδικείσθε; . . . Αλλά σεις αδικείτε και αποστερείτε, και μάλιστα αδελφούς. Ή δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; »ΠΑ 267.3

Ο Σατανάς προσπαθεί διαρκώς να δημιουργήσει δυσπιστία, ψυχρότητα και έχθρα ανάμεσα στο λαό του Θεού. Συχνά θα μας φέρνει στον πειρασμό να πιστεύουμε ότι τα δικαιώματά μας καταπατούνται, ακόμη και σε περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει στην πραγματικότητα έρεισμα για τη δημιουργία τέτοιων αισθημάτων. Εκείνοι που αγαπούν τον εαυτό τους περισσότερο από ότι αγαπούν το Χριστό και το έργο Του, κρίνουν τα συμφέροντά τους σπουδαιότερα και καταφεύγουν σε όλα σχεδόν τα μέσα προκειμένου να τα περιφρουρήσουν και να τα υπερασπιστούν. Και αυτοί ακόμη που φαίνονται ότι είναι ειλικρινείς Χριστιανοί εμποδίζονται από την υπερηφάνεια και τον αυτοσεβασμό να συναντήσουν αυτούς που θεωρούν ότι σφάλλουν ώστε να συζητήσουν με χριστιανικό πνεύμα και να προσευχηθούν μαζί ο ένας για τον άλλον. Όταν νομίζουν ότι οι αδελφοί τους αδικούν, μερικοί προτιμούν να καταφύγουν σε νομικά μέσα παρά να ακολουθήσουν τον κανόνα του Σωτήρα.ΠΑ 268.1

Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να απευθύνονται στα πολιτικά δικαστήρια για να διευθετήσουν διαφορές που δημιουργούνται μεταξύ των μελών της Εκκλησίας. Τέτοιες διαφορές πρέπει να διευθετούνται από αυτούς τους ίδιους ή από την Εκκλησία, σύμφωνα με την παραίνεση του Χριστού. Ακόμη και σε περίπτωση που κάποια αδικία έχει διαπραχθεί, ο οπαδός του πράου και ταπεινού Ιησού θα προτιμήσει να αδικηθεί παρά να εκθέσει τα πταίσματα των αδελφών της Εκκλησίας στα μάτια του κόσμου.ΠΑ 268.2

Δικαστικές υποθέσεις μεταξύ αδελφών προκαλούν αισχύνη στο σκοπό της αλήθειας. Χριστιανοί που καταφεύγουν σε νομικά μέσα ο ένας εναντίον του άλλου εκθέτουν την εκκλησία στα μάτιατων εχθρών της και κάνουν τις δυνάμεις του σκότους να θριαμβεύουν. Πληγώνουν το Χριστό και Τον ντροπιάζουν απροκάλυπτα. Με το να αγνοούν την εξουσία της Εκκλησίας, δείχνουν ότι περιφρονούν το Θεό ο οποίος προσέδωσε στην Εκκλησία την εξουσία της.ΠΑ 269.1

Στην επιστολή του αυτή προς τους Κορινθίους, ο Παύλος προσπάθησε να τους δείξει τη δύναμη του Χριστού για να τους διαφυλάξει από το κακό. Ήξερε ότι, αν αυτοί ευθυγραμμίζονταν με τους προτεινόμενους όρους, θα ενισχύονταν με τη δύναμη του Παντοδυνάμου. Προκειμένου να τους βοηθήσει να ελευθερωθούν από τη σκλαβιά της αμαρτίας και να τελειοποιήσουν την αγιοσύνη, ο Παύλος τους παροτρύνει με φόβο Κυρίου να προσέξουν τις απαιτήσεις που έχει Εκείνος στον οποίο αφιέρωσαν τη ζωή τους όταν καθιερώθηκαν. «Είσθε του Χριστού,» δηλώνει. «Δεν είσθε κύριοι εαυτών . . . Ηγοράσθητε δια τιμής δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν δια του σώματός σας και δια του πνεύματός σας τα οποία είναι του Θεού.»ΠΑ 269.2

Ο απόστολος περιγράφει με σαφήνεια τα αποτελέσματα της στροφής από τη ζωή της αγνότητας και της αγιότητας στις διεφθαρμένες συνήθειες της ειδωλολατρίας. «Μη πλανάσθε,» έγραφε «ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, . . . ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούτε άρπαγες θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού.» Τους εκλιπαρούσε να υποτάξουν τα χαμερπή πάθη και τις ορέξεις. «Δεν εξεύρετε,» ρωτούσε, «ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος του εν υμίν, το οποίον έχετε από Θεού;»ΠΑ 269.3

Ενώ ο Παύλος κατείχε ανώτερα πνευματικά χαρίσματα, η ζωή του φανέρωνε τη δύναμη μιας σπάνιας σοφίας που του χορηγούσε καταπληκτική οξυδέρκεια και βαθιά συμπόνια. Αυτά τα χαρακτηριστικάήταν που τον έφερναν σε στενή επαφή με τους άλλους, καθιστώντας τον ικανό να αφυπνίσει τα ευγενέστερα αισθήματά τους και να τους εμπνεύσει να αγωνίζονται για μία ανώτερη ζωή. Η καρδιά του ξεχείλιζε από ένθερμη αγάπη για τους Κορινθίους πιστούς. Λαχταρούσε να τους δει να εκδηλώνουν μία εσωτερική ευσέβεια που θα τους χορηγούσε δύναμη κατά του πειρασμού. Ήξερε ότι σε κάθε βήμα της χριστιανικής πορείας θα συναντούσαν αντίσταση από τη συναγωγή του Σατανά και ότι θα εμπλέκονταν σε καθημερινούς αγώνες. Θα έπρεπε να φυλάγονται από την ύπουλη έφοδο του εχθρού, καταπνίγοντας παλιές συνήθειες και φυσικές ορμές και αγρυπνώντας διαρκώς προσευχόμενοι. Ο Παύλος γνώριζε ότι τα ανώτερα χριστιανικά επιτεύγματα επιτυγχάνονται μόνο με πολλή προσευχή και με συνεχή αγρυπνία, Αυτό ακριβώς προσπαθούσε να ενσταλάξει στη σκέψη τους. Παράλληλα όμως γνώριζε ότι ο σταυρωμένος Χριστός τους πρόσφερε δύναμη ικανή να μεταβάλει την καρδιά, δύναμη κατάλληλα προσαρμοσμένη από το Θεό για να τους βοηθάει να αντιστέκονται σε όλους τους πειρασμούς του πονηρού. Χρησιμοποιώντας για πανοπλία τους την πίστη τους στο Θεό και έχοντας το λόγο Του για πολεμικό τους όπλο, θα εφοδιάζονταν με εσωτερική δύναμη η οποία θα τους έκανεικανούς να αποστρέψουν τις επιθέσεις του εχθρού.ΠΑ 269.4

Οι Κορίνθιοι πιστοί είχαν ανάγκη από μία βαθύτερη εμπειρία των θεϊκών πραγμάτων. Δεν είχαν κατανοήσει κατά βάθος τι θα πει να παρατηρούν τη δόξα Του και να υφίστανται τη μετάλλαξη του χαρακτήρα. Δεν είχαν διακρίνει παρά τις πρώτες ακτίνες της χαραυγής εκείνης της δόξας. Η επιθυμία του Παύλου ήταν να τους δει να πληρώνονται με το τέλειο πλήρωμα του Θεού και στη συνέχεια να γνωρίσουν Εκείνον του οποίου «η έξοδος είναι προδιατεταγμένη ως η αυγή» και να εξακολουθούν να μαθαίνουν από Αυτόν μέχρι να φθάσουν στο αποκορύφωμα της τέλειας ευαγγελικής πίστης.ΠΑ 270.1