ΚΕΦΆΛΑΙΟ 16—ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΓΓΕΛΜΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑ

(Βασίζεται στις Πράξεις 11:19 - 26, 13:1 - 3.)ΠΑ 134.1

Όταν με το διωγμό οι απόστολοι διασκορπίσθηκαν από τα Ιεροσόλυμα, το μήνυμα του Ευαγγελίου μεταδόθηκε γρήγορα στις περιοχές έξω από τα όρια της Παλαιστίνης. Πολλές μικρές ομάδες πιστών σχηματίστηκαν σε σημαντικά αστικά κέντρα. Μερικοί από τους αποστόλους «πέρασαν έως Φοινίκης και Αντιόχειας . . . κηρύττοντες τον λόγον.» Οι προσπάθειές τους συνήθως περιορίζονταν στους Εβραίους και στους Ελληνιστές Ιουδαίους, μεγάλες αποικίες των οποίων βρίσκονταν την εποχή εκείνη σε όλες σχεδόν τις πόλεις του κόσμου.ΠΑ 134.2

Μεταξύ των πόλεων όπου είχε γίνει με χαρά αποδεκτό το Ευαγγέλιο ήταν η Αντιόχεια, η πρωτεύουσα την εποχή εκείνη της Συρίας. Το διοργανωμένο εμπόριο που διεξάγονταν στο πυκνοκατοικημένο εκείνο κέντρο τραβούσε στην πόλη πολλούς κατοίκους από διάφορες εθνικότητες. Εκτός από αυτό, η Αντιόχεια είχε διαφημιστεί σαν κέντρο αναψυχής για τους καλοζωιστές και τους κυνηγούς του χουζουριού και των απολαύσεων.Τοκαλό κλίμα, το ωραίο περιβάλλον, ο πλούτος, η πνευματική ανάπτυξηκαθώς και οεξευγενισμός που κυριαρχούσαν εκείείχανσυντελέσει σε αυτή την κατεύθυνση. Την εποχή των αποστόλων είχε εξελιχθεί σε πόλη χλιδής και ανηθικότητας.ΠΑ 134.3

Το Ευαγγέλιο είχε δημόσια κηρυχθεί στην Αντιόχεια από μερικούς αποστόλους προερχομένους από την Κύπρο και την Κυρήνη οι οποίοι είχαν πάει εκεί «ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον Ιησούν.» «Ήτο χείρ Κυρίου μετ’ αυτών,» και οι ειλικρινείς προσπάθειες τους καρποφόρησαν. «Πολύ πλήθος πιστεύσαντες επέστρεψαν εις τον Κύριον.»ΠΑ 134.4

«Ηκούσθη δε ο λόγος αυτών εις τα ώτα της εκκλησίας της εν Ιερουσολύμοις και εξαπέστειλαν τον Βαρνάβαν δια να περάση έως Αντιόχειας. Όστις ελθών και ιδών την χάριν του Θεού, εχάρη, και παρεκίνει πάντας να εμμένωσιν εν σταθερότητι καρδίας εις τον Κύριον.»ΠΑ 135.1

Οι προσπάθειες του Βαρνάβα στην Αντιόχεια ευλογήθηκαν πλουσιοπάροχα και πολλοί προστέθηκαν στον αριθμό των πιστών. Με την πρόοδο του έργου, ο Βαρνάβας κατάλαβε ότι του χρειάζονταν ένας κατάλληλος βοηθός για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις καινούργιες ευκαιρίες που παρουσίαζε η Θεία Πρόνοια. Πήγε στην Ταρσό να ζητήσει τον Σαύλο, ο οποίος μετά την απομάκρυνσή του από τα Ιεροσόλυμα λίγο διάστημα προηγουμένως, είχε εργασθεί «εις τους τόπους της Συρίας και της Κιλικίας,» κηρύττοντας «την πίστην την οποίαν ποτέ κατεπολέμει.» (Γαλ. 1:21, 23.) Ο Βαρνάβας κατόρθωσε να βρει τον Σαύλο και να τον πείσει να τον ακολουθήσει και να συνεργασθεί μαζί του στην υπηρεσία του Ευαγγελίου.ΠΑ 135.2

Στην πυκνοκατοικημένη πόλη της Αντιόχειας, ο Σαύλος βρήκε θαυμάσιο έδαφος για εργασία. Η μόρφωσή του, η ευφυΐα του και ο ζήλος του ασκούσαν μεγάλη επιρροή στους κατοίκους καθώς και στους άλλους που σύχναζαν στην πολιτισμένη εκείνη πόλη. Και απέδειξε ότι ήταν ακριβώς ο βοηθός που χρειάζονταν ο Βαρνάβας. Για ένα χρόνο οι δύο μαθητές εργάστηκαν ενωμένοι, υπηρετώντας πιστά το ευαγγελικό έργο και οδηγώντας πολλούς στη σωτήρια γνώση του Ιησού του Ναζωραίου, του Λυτρωτή του κόσμου.ΠΑ 135.3

Στην Αντιόχεια οι μαθητές ονομάστηκαν για πρώτη φορά Χριστιανοί. Το όνομα αυτό τους δόθηκε επειδή ο Χριστός αποτελούσε το κύριο θέμα του κηρύγματος τους, της διδασκαλίας τους και της ομιλίας τους. Συνεχώς ανάτρεχαν στα γεγονότα που είχαν μεσολαβήσει τον καιρό της επίγειας διακονίας Του, τότε που οι μαθητές Του είχαν το ευλογημένο προνόμιο της προσωπικής παρουσίας Του. Χωρίς ποτέ να κουράζονται, συζητούσαν για τις διδασκαλίες Του και για τα θεραπευτικά Του θαύματα. Με τρεμάμενα χείλη και με δακρυσμένα μάτια μιλούσαν για την αγωνία Του στον κήπο της Γεθσημανή, για την προδοσία Του, τη δίκη και την εκτέλεσή Του, την ανοχή και την ταπείνωση που υπέμεινε, τους υβρισμούς και τα βασανιστήρια που του επέβαλαν οι εχθροί Του, καθώς και τη θεϊκή ευσπλαχνία με την οποία προσευχήθηκε για τους διώκτες Του. Η ανάστασή Του, η ανάληψή Του και το μεσιτικό Του έργο στον ουρανό χάριν του αμαρτωλού ανθρώπου αποτελούσαν προσφιλή γι’ αυτούς θέματα. Σωστά τους ονόμασαν οι Εθνικοί Χριστιανούς, αφού το Χριστό κήρυτταν και μέσω Αυτού προσεύχονταν στο Θεό.ΠΑ 135.4

Ο Θεός ήταν Εκείνος που τους πρόσφερε το όνομα του Χριστιανού. Αυτό είναι βασιλικό όνομα και δίνεται σε όλους εκείνους που ενώνονται με το Χριστό. Σ’ αυτό το όνομα αναφέρονταν ο Ιάκωβος όταν έγραφε αργότερα: «Δεν σας καταδυναστεύουσιν οι πλούσιοι και αυτοί σας σύρουσιν εις κριτήρια; Αυτοί δεν βλασφημούσι το καλόν όνομα με το οποίον ονομάζεσθε;» (Ιακ. 2:6, 7.) Και ο Πέτρος επίσης δήλωνε: «Εάν πάσχη [τις] ως Χριστιανός, ας μη αισχύνηται, αλλ’ ας δοξάζη τον Θεόν κατά τούτο.» «Εάν ονειδίζησθε δια το όνομα του Χριστού, είσθε μακάριοιδιότι το Πνεύμα της δόξης και το του Θεού αναπαύεται εφ’ υμάς.» (Α', Πέτρ. 4:16, 14.)ΠΑ 136.1

Οι πιστοί της Αντιόχειας αναγνώριζαν ότι ο Θεός ήταν πρόθυμος να εργαστεί στη ζωή τους «και το θέλειν και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν Αυτού.» (Φιλ. 2:13.) Επειδήέτυχε να ζουν μέσα σ’ ένα λαό ο οποίος ελάχιστα φαίνονταν να ενδιαφέρεται για πράγματα αιωνίων αξιών, προσπαθούσαν να προσελκύσουν την προσοχή των ειλικρινών ψυχών και να δώσουν θετική μαρτυρία γι’ Αυτόν που αγαπούσαν και υπηρετούσαν. Προσφέροντας την ταπεινή υπηρεσία τους, έμαθαν να εξαρτώνται από τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος για να καταστήσουν το λόγο της ζωής αποτελεσματικό. Στις διαφορετικές εκφάνσεις της ζωής, έδιναν καθημερινά τη μαρτυρία τους για την πίστη τους στο Χριστό.ΠΑ 136.2

Το παράδειγμα των οπαδών του Χριστού στην Αντιόχεια θα έπρεπε να εμπνέει όλους τους πιστούς που ζουν στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Ο σκοπός του Θεού είναι οι εκλεκτοί εργάτες Του, καθιερωμένοι και προικισμένοιάνθρωποι με ιδιαίτερα ταλέντα να εδρεύουν σε σημαντικά αστικά κέντρα για να πρωτοστατούν σε δημόσιες προσπάθειες.Σκοπός Του επίσηςείναι τα μέλη των Εκκλησιών που ζουν σ’ αυτές τις πόλεις να χρησιμοποιούν τα θεοδώρητα ταλέντα τους για να εργάζονται για τις ψυχές. Μεγάλες ευλογίες επιφυλάσσονται για εκείνους που παραχωρούν τον εαυτό τους ολοκληρωτικά στην κλήση του Θεού. Καθώς οι εργάτες προσπαθούν να κερδίσουν ψυχές για τον Ιησού, θα διαπιστώσουν ότι πολλοί τους οποίους δεν θα μπορούσαν ποτέ να πλησιάσουν με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, είναι πρόθυμοι να ανταποκριθούν σε μία καλοπροαίρετη προσωπική επαφή.ΠΑ 137.1

Το επίγειο έργο του Θεού σήμερα χρειάζεται δραστήριους αντιπροσώπους της Βιβλικής αλήθειας. Μόνοι τους οι χειροτονημένοι ιεροκήρυκες δεν επαρκούν για το έργο της προειδοποίησης των μεγαλουπόλεων. Ο Θεός δεν καλεί μόνο τους ιεροκήρυκες, αλλά και τους γιατρούς, τους νοσοκόμους, τους βιβλιοπώλες, τους Βιβλικούς εργάτες και άλλους καθιερωμένους λαϊκούς με ποικίλα ταλέντα οι οποίοι γνωρίζουν το λόγο του Θεού και τη δύναμη της χάρης Του. Όλοιεκείνοικαλούνται να συλλογιστούν τις ανάγκες των πόλεων που βρίσκονται στην άγνοια. Ο καιρός κυλάει γρήγορα και πολλά πρέπει να γίνουν ακόμη. Κάθε παράγοντας πρέπει να τεθεί σε δράση ώστε να συντελέσει στην αισθητή βελτίωση των υφισταμένων περιστάσεων.ΠΑ 137.2

Οι προσπάθειες του Σαύλου στην Αντιόχεια καθώς συνεργάζονταν με το Βαρνάβα, κατοχύρωσαν την πεποίθησή του ότι ο Θεός τον είχε καλέσει για να εργαστεί ιδιαίτερα για τους Εθνικούς λαούς. Τον καιρό της μεταλλαγής του Σαύλου, ο Κύριος είχε δηλώσει ότι έμελλε να τον κάνει υπηρέτη των εθνών, «δια να άνοιξης,» είπε, «τους οφθαλμούς αυτών ώστε να επιστρέψωσιν από του σκότους εις το φώς, και από της εξουσίας του Σατανά πρός τον Θεόν, δια να λάβουν άφεσιν αμαρτιών και κληρονομιάν μεταξύ των ηγιασμένων δια της εις Εμέ πίστεως.» (Πράξ. 26:18.) Ο άγγελος που είχε παρουσιαστεί στον Ανανία είπε για τον Σαύλο: «Ούτος είναι σκεύος εκλογής εις Εμέ, δια να βαστάση το όνομά Μου ενώπιον εθνών και βασιλέων και των υιών Ισραήλ.» (Πράξ. 9:15.) Και ο ίδιος ο Σαύλος στα χρόνια μετέπειτα την χριστιανική του εμπειρία, δέχθηκε την επίσκεψη ενός ουρανίου αγγέλου ενώ προσεύχονταν στο ιερό της Ιερουσαλήμ.Εκείνος του είπε: «Ύπαγε, διότι Εγώ θέλω σε εξαποστείλει εις έθνη μακράν.» (Πράξ. 22:21.)ΠΑ 137.3

Έτσι ο Κύριος είχε αναθέσει στον Σαύλο να εισδύσει στον ευρύτερο ιεραποστολικό αγρό του κόσμου των Εθνών. Προκειμένου να τον προετοιμάσει για το μεγάλο και δύσκολο αυτό έργο, ο Θεός τον είχε φέρει σε στενή επαφή μαζί Του και είχε παρουσιάσει μπροστά στα εκστατικά του μάτια σκηνές ομορφιάς και δόξας του Ουρανού. Σ’ αυτόν είχε ανατεθεί η γνωστοποίηση «του μυστηρίου του σεσιωπημένου από χρόνων αιωνίων,» (Ρωμ. 16:25). Αυτό ήταν «το μυστήριον του θελήματος Αυτού,» (Εφ. 1:9), «το οποίον εν άλλαις γενεαίς δεν εγνωστοποιήθη εις τους υιούς των ανθρώπων, καθώς τώρα απεκαλύφθη δια Πνεύματος εις τους αγίους Αυτού αποστόλους και προφήτας να είναι τα έθνη συγκληρονόμα και σύσσωμα και συμμέτοχα της επαγγελίας Αυτού εν τω Χριστώ, δια του ευαγγελίουτου οποίου,»λέγει ο Παύλος, «έγινα υπηρέτης κατά την δωρεάν της χάριτος του Θεού την δοθείσαν εις εμέ κατά την ενέργειαν της δυνάμεως Αυτού. Εις εμέ τον πλέον ελάχιστον πάντων των αγίων εδόθη η χάρις αύτη να ευαγγελίσω μεταξύ των εθνών τον ανεξιχνίαστον πλούτον του Χριστού, και να φωτίσω πάντας ποία είναι η κοινωνία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ, όστις έκτισε τα πάντα δια του Ιησού Χριστούδια να γνωρισθή τώρα δια της εκκλησίας εν τοις επουρανίοις εις τας αρχάς και τας εξουσίας η πολυποίκιλος σοφία του Θεού κατά την αιώνιον πρόθεσιν την οποίαν έκαμεν εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.»(Εφ. 3:5 - 11.)ΠΑ 138.1

Ο Θεός ευλόγησε πλουσιοπάροχα τις προσπάθειες του Σαύλου και του Βαρνάβα τη χρονιά που παρέμειναν με τους πιστούς της Αντιόχειας. Κανείς από τους δύο όμως δεν είχε ακόμη χειροτονηθεί επίσημα στο έργο του Ευαγγελίου. Είχαν τώρα φτάσει σ’ ένα σημείο χριστιανικής τους πείρας όπου ο Θεός επρόκειτο να τους εμπιστευτεί την ανάληψη μίας δύσκολης ιεραποστολικής πρωτοβουλίας. Για την εκτέλεση της χρειάζονταν κάθε προσόν που θα μπορούσε να τους χορηγήσει ο εκκλησιαστικός παράγοντας.ΠΑ 138.2

«Ήσαν δε εν Αντιόχεια εν τη υπαρχούση εκκλησία προφήται τινές και διδάσκαλοι, ο Βαρνάβας, και Συμεών ο καλούμενος Νίγερ, και Λούκιος ο Κυρηναίος, και Μαναήν . . . και ο Σαύλος. Και ενώ υπηρέτουν εις τον Κύριον και ενήστευον, είπε το Πνεύμα το Άγιον, «Χωρή σατε εις Εμέ τον Βαρνάβαν και τον Σαύλον δια το έργον εις το οποίον προσεκάλεσα αυτούς.» Πριν σταλούν ως ιεραπόστολοι στον ειδωλολατρικό κόσμο, οι απόστολοι καθιερώθηκαν επίσημα στο Θεό με νηστεία και με προσευχή. Με αυτό τον τρόπο είχαν εξουσιοδοτηθεί από την Εκκλησία όχι μόνο να διδάξουν την αλήθεια, αλλά και να βαπτίζουν και να ιδρύουν Εκκλησίες με πλήρη δικαιώματα εκκλησιαστικού κύρους.ΠΑ 139.1

Η χριστιανική Εκκλησία εισέρχονταν την εποχή εκείνη σε μία σπουδαία χρονική περίοδο. Το έργο του κηρύγματος της ευαγγελικής αγγελίας των εθνικών είχεαναληφθεί τώρα με ιδιαίτερη δραστηριότητα. Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα την ενίσχυση της Εκκλησίας με μία μεγάλη συγκομιδή ψυχών. Οι απόστολοι οι οποίοι είχαν διοριστεί να ηγηθούν στο έργο αυτό θα εκτίθονταν σε υποψίες, προκαταλήψεις και φθόνο. Η διδασκαλία τους σχετικά με το γκρέμισμα του «μεσότοιχου του φραγμού» (Εφ.2:14) που για τόσον καιρό χώριζε τον ιουδαϊκό από τον εθνικό κόσμο, φυσικά θα τους έκανε να κατηγορηθούν σαν αιρετικοί και το κύρος τους σαν λειτουργών του Ευαγγελίου θα αμφισβητείτο από πολλούς πιστούς, ζηλωτές Ιουδαίους. Ο Θεός προείδε τις δυσκολίες που θα συναντούσαν οι δούλοι Του. Για να μην αποδοθεί καμία επίκριση στο έργο τους, ζήτησε από την Εκκλησία να τους ξεχωρί σουν δημόσια για το έργο του κηρύγματος. Η χειροτόνησή τους αποτελούσε μία δημόσια αναγνώριση του θεϊκού τους διορισμού,φέρνοντας στους Εθνικούς τις αγαθές αγγελίες του Ευαγγελίου.ΠΑ 139.2

Τόσο ο Παύλος όσο και ο Βαρνάβας είχαν ήδη δεχθεί το διορισμό τους κατευθείαν από το Θεό. Η τελετή της χειροτονίας δεν πρόσθετε καμία καινούργια χάρη ή καμία ιδιαίτερη ουσιαστικά ικανότητα. Ήταν απλώς ένας αναγνωρισμένος τρόπος για την υπόδειξη ενός ατόμου για κάποια καθορισμένη υπηρεσία καθώς και η αναγνώριση του κύρους του ατόμου σ’ αυτή την υπηρεσία. Με την πράξη αυτή η εκκλησία επισφράγιζε το έργο του Θεού.ΠΑ 140.1

Για τους Ιουδαίους η τυπική αυτή πράξη είχε ιδιαίτερη σημασία. Όταν ο Ιουδαίος πατέρας ευλογούσε τα παιδιά του, τοποθετούσε ευλαβικά τα χέρια του επάνω στα κεφάλια τους. Όταν ένα ζώο προορίζονταν για θυσία, το εξουσιοδοτημένο με ιερατική δικαιοδοσία πρόσωπο τοποθετούσε το χέρι του επάνω στο κεφάλι του θύματος. Και όταν οι εκκλησιαστικοί λειτουργοί των πιστών της Αντιόχειας τοποθετούσαν τα χέρια τους επάνω στα κεφάλια του Παύλου και του Βαρνάβα, ζητούσαν με τη χειρονομία τους αυτή από το Θεό να χορηγήσει την ευλογία Του στους αποστόλους οι οποίοι είχαν εκλεγεί λόγω της αφοσίωσής τους για το ιδιαίτερο έργο που τους είχε ανατεθεί.ΠΑ 140.2

Σε μεταγενέστερα χρόνια, η συνήθεια της χειροτονίας παραποιήθηκε πολύ. Είχε αποδοθεί στην πράξη αυτή σημασία που δεν στηρίζονταν πουθενά. Θα επέρχονταν αυτοστιγμή επάνω στους χειροτονημένους κάποια δύναμη η οποία αυτομάτως τους καθιστούσε κατάλληλους για οποιαδήποτε υπηρεσία του ευαγγελικού έργου;Στην περίπτωση όμως της επιλογής των δύο αυτών αποστόλων δεν βρίσκουμε τίποτε καταχωρημένο που να αποδεικνύει ότι κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα τους χορηγήθηκε με χειροτόνηση. Το μόνο που αναφέρεται είναι το απλό περιστατικό της χειροτονίας τους και της σημασίας που αυτή είχε για το μελλοντικό τους έργο.ΠΑ 140.3

Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η επιλογή του Σαύλου και του Βαρνάβα από μέρους του Αγίου Πνεύματος για μία ορισμένη υπηρεσιακή κατεύθυνση, δείχνουν φανερά ότι ο Κύριος εργάζεται μέσω ορισμένων συντελεστών της οργανωμένης Εκκλησίας Του. Χρόνια πριν, όταν ο σκοπός του Θεού έγινε για πρώτη φορά γνωστός στον Σαύλο από τον ίδιο το Σωτήρα, ο Σαύλος ήρθεαμέσως σε επαφή με τα μέλη της νεοσύστατης εκκλησίας της Δαμασκού. Επιπλέον η τοπική Εκκλησία δεν αφέθηκε σε άγνοια σχετικά με την προσωπική εμπειρία του μεταπεισθέντος Φαρισαίου. Όταν η θεϊκή παραγγελία πρόκειται να εκτελεσθεί πληρέστερα, το Άγιο Πνεύμα θα καταδείξει και πάλι ότι ο Σαύλος ήταν σκεύος επιλογής για να φέρει το Ευαγγέλιο στους Εθνικούς.Θα αναθέσει τότε στην Εκκλησία το καθήκον της χειροτονίας του αυτού και του συνεργάτη του. Ενώ οι αρχηγοί της Αντιοχειανής Εκκλησίας «υπηρέτουν εις τον Κύριον και ενήστευον, είπε το Πνεύμα το Άγιον, Χωρήσατε εις Εμέ τον Βαρνάβαν και τον Σαύλον δια το έργον εις το οποίον προσεκάλεσα αυτούς.»ΠΑ 141.1

Ο Θεός κατέστησε την επίγεια εκκλησία Του ένα κανάλι φωτός και μέσω αυτής κοινοποιεί τις προθέσεις και το θέλημά Του. Δεν δίνει ποτέ σε κάποιον από τους δούλους Του μία ανεξάρτητη ή αντίθετη από τη γενική εμπειρία της Εκκλησίας. Ούτε γνωστοποιεί σε ένα μόνο άνθρωπο το θέλημά Του για ολόκληρη την Εκκλησία, ενώ η Εκκλησία - το σώμα του Χριστού - αφήνεται στο σκότος. Με την πρόνοιά Του φέρνει τους δούλους Του σε στενή επαφή με την Εκκλησία Του, για να έχουν λιγότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και περισσότερη εμπιστοσύνη σε άλλους τους οποίους Εκείνος καθοδηγεί για την προώθηση του έργου Του.ΠΑ 141.2

Ανέκαθεν υπήρχαν στην Εκκλησία άτομα που διαρκώς ρέπουν προς την ατομική ανεξαρτησία. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το ανεξάρτητο αυτό πνεύμα τείνει να οδηγήσει τον ανθρώπινο παράγοντα στην απόκτηση υπερβολικής εμπιστοσύνης στον εαυτό του. Με άλλαλόγια, να βασίζεται στη δική του κρίση μάλλονπαρά να δέχεται τη συμβουλή και να σέβεται την κρίση των αδελφών του που κατέχουν προσδιορισμένες από το Θεό θέσεις για την ηγεσία του λαού Του. Ο Θεός έχει προικίσει την εκκλησία Του με ιδιαίτερη εξουσία και δύναμη, την οποία κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ή να περιφρονήσει δικαιολογημένα. Επειδή όποιος κάνει αυτό περιφρονεί τη φωνή του Θεού.ΠΑ 141.3

Όσοι έχουν τάση να θεωρούν την προσωπική τους κρίση ανώτερη από κάθε άλλη, διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο. Αυτή είναι η καλομελετημένη προσπάθεια του Σατανά για να χωρίσει τα άτομα από εκείνους οι οποίοι αποτελούν τα κανάλια του φωτός. Μέσωαυτών ο Θεός εργάζεται για την οικοδομή και την αύξηση του επιγείου έργου Του. Να παραβλέπει κανείς ή να περιφρονεί αυτούς που ο Θεός διόρισε να αναλάβουν τις ευθύνες της ηγεσίας για τη διάδοση της αλήθειας, ισοδυναμεί με το να απορρίπτει τα μέσα που Εκείνος έχει τάξει για τη βοήθεια, την ενθάρρυνση και την ενίσχυση του λαού Του. Οποιοσδήποτε εργάτης στην υπηρεσία του Κυρίου αγνοήσει τις αρχές αυτές, νομίζοντας ότι το δικό του φώς δεν πρέπει να προέλθει από κανένα άλλο κανάλι παρά κατευθείαν από το Θεό, ο άνθρωπος αυτός τοποθετεί τον εαυτό του σε μία τέτοια θέση όπου εύκολα μπορεί να εξαπατηθεί και να ανατραπεί από τον εχθρό. Μέσα στη σοφία του ο Κύριος κανόνισε ώστε να υφίσταται στενή σχέση ανάμεσα σε όλους τους πιστούς, δηλαδήΧριστιανός να ενώνεται με Χριστιανό και Εκκλησία με Εκκλησία. Έτσι θα μπορέσει το ανθρώπινο στοιχείο να συνεργαστεί με το θεϊκό. Κάθε παράγοντας θα υποταχτεί στο Άγιο Πνεύμα και όλοι οι πιστοί θα συνενωθούν σε μία οργανωμένη και κατάλληλα κατευθυνόμενη προσπάθεια για να μεταδώσουν στον κόσμο τις αγαθές αγγελίες της χάρης του Θεού.ΠΑ 142.1

Ο Σαύλος θεωρούσε το περιστατικό της επίσημης χειροτόνησής του σαν το ξεκίνημα μιας καινούργιας και σημαντικής περιόδου στο έργο της ζωής του. Από το σημείο αυτό χρονολογούσε αργότερα την αφετηρία της αποστολικής διακονίας του στη χριστιανική Εκκλησία.ΠΑ 142.2

Ενώ το φώς του Ευαγγελίου έλαμπε ζωηρά στην Αντιόχεια, ένα άλλο σημαντικό έργο επιτελούσαν οι απόστολοι που είχαν μείνει στα Ιεροσόλυμα. Κάθε χρόνο, με την ευκαιρία των θρησκευτικών τελετών πολλοί Ιουδαίοι προερχόμενοι από όλες τις χώρες, κατεύθυναν στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσουν το ναό. Μερικοί από τους προσκυνητές αυτούς ήταν άνθρωποι πολύ ευλαβείς και ειλικρινείς μελετητές των προφητειών. Περίμεναν με ανυπομονησία τον ερχομό του υποσχόμενου Μεσσία, που αποτελούσε την ελπίδα του Ισραήλ. Ενώ η Ιερουσαλήμ ήταν γεμάτη από ξένους, οι απόστολοι κήρυτταν το Χριστό με ατρόμητο θάρρος, αν και ήξεραν ότι εξέθεταν σε συνεχή κίνδυνο τη ζωή τους. Το Πνεύμα του Θεού επισφράγιζε τις ενέργειές τους και η χριστιανική πίστη απέκτησε πολλούς οπαδούς. Επιστρέφοντας κατόπιν στα σπίτια τους στα διάφορα μέρη του κόσμου, σκόρπιζαν τους σπόρους της αλήθειας σε όλα τα έθνη και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις.ΠΑ 143.1

Προεξέχοντες μεταξύ των αποστόλων στην επίδοση του έργου αυτού ήταν ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Αυτοίήταν σίγουροι ότι ο Θεός τους είχε προσδιορίσει να κηρύξουν το Χριστό στους ομοεθνείς τους στην πατρίδα. Εργάζονταν με πίστη και με σύνεση, δίνοντας τη μαρτυρία τους για ότι είχαν δει και ακούσει, επικαλούμενοι «ως βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον,» (Α’ Πέτρ. 1:19,) και προσπαθώντας να πείσουν τον οίκο του Ισραήλ «ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν Αυτόν τούτον τον Ιησούν,» τον οποίον οι Ιουδαίοι σταύρωσαν. (Πράξ. 2:36.)ΠΑ 143.2