ΚΕΦΆΛΑΙΟ 51—ΕΝΑΣ ΠΙΣΤΟΣ ΥΠΟΒΟΣΚΟΣ

(Βασίζεται στην Πρώτη Επιστολή του Πέτρου.)ΠΑ 455.1

Στο βιβλίο των Πράξεων ελάχιστα αναφέρονται για το τελευταίο στάδιο του έργου του αποστόλου Πέτρου. Κατά τα πολυάσχολα χρόνια της διακονίας που ακολούθησε την έκχυση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, ο Πέτρος συγκαταλέγονταν μεταξύ εκείνων οι οποίοι κατέβαλλαν άοκνες προσπάθειες για να προσεγγίσουν τους Ιουδαίους που πήγαιναν στα Ιεροσόλυμα να προσκυνήσουν την εποχή των μεγάλων θρησκευτικών τελετών.ΠΑ 455.2

Ενώ ο αριθμός των πιστών πολλαπλασιάζονταν στα Ιεροσόλυμα όπως και σε άλλα μέρη τα οποία επισκέπτονταν οι αγγελιοφόροι του σταυρού, τα ταλέντα του Πέτρου αποδείχθηκαν ότι είχαν ανυπολόγιστη αξία για την πρώτη χριστιανική εκκλησία. Η επιρροή της μαρτυρίας του για τον Ιησού το Ναζωραίο κέρδιζε παντού έδαφος. Αυτός βαρύνονταν με διπλή ευθύνη. Μετέδιδε θετική μαρτυρία για το Μεσσία μεταξύ των απίστων, εργαζόμενος σκληρά για να τους μεταπείσει και ταυτόχρονα εκτελούσε ένα ιδιαίτερο έργο για τους πιστούς, ενισχύοντάς τη χριστιανική τους πίστη.ΠΑ 455.3

Ο Πέτρος έδειξε αυταπάρνηση και τέλεια εξάρτηση από τη θεϊκή δύναμη πιο μετά. Τότε, έλαβε την πρόσκληση να εργασθεί σαν υποτελής βοσκός. Ο Χριστός είχε πει στον Πέτρο πριν εκείνος να Τον αρνηθεί: «Όταν ποτέ επιστρέψης, στήριξον τους αδελφούς σου.» (Λουκ. 22:32.) Τα λόγια αυτά ήταν σημαντικά όσοναφορά το μεγάλο και αποτελεσματικό έργο που επρόκειτο να κάνει ο απόστολος αυτός μελλοντικά για εκείνους που θα δέχονταν την πίστη. Για το έργο αυτό, η προσωπική πείρα που είχε αποκτήσει ο Πέτρος για την αμαρτία, για τη θλίψη που προκαλεί και για τη μετάνοια, τον είχε προε-τοιμάσει. Μόνο όταν διαπίστωσε την αδυναμία του, μπόρεσε να αναγνωρίσει την ανάγκη της εξάρτησης του πιστού από το Χριστό. Με τη θύελλα των πειρασμών είχε φθάσει στο σημείο να κατανοήσει ότι ο άνθρωπος βαδίζει ασφαλής μόνο ότανεμπιστεύεται το Σωτήρα χωρίς καμία απολύτως εμπιστοσύνη στον εαυτό του.ΠΑ 455.4

Στην τελευταία συνάντηση του Χριστού με τους μαθητές Του στην ακρογιαλιά, ο Πέτρος είχε αποκατασταθεί μεταξύ των δώδεκα, αφού δοκιμάσθηκε με την τριπλή ερώτηση: «Αγαπάς Με;» (Ιωάν. 21:15 - 17.) Το έργο του είχε καθορισθεί: Είχε να θρέψει το ποίμνιο του Κυρίου. Μεταλλαγμένος τώρα πια και αποδεκτός, δεν ευθύνονταν μόνο να ζητήσει και να σώσει αυτούς που ήταν έξω από το ποίμνιο, αλλά έπρεπε να γίνει και ποιμένας των προβάτων.ΠΑ 456.1

Ο Χριστός ανέφερε στον Πέτρο μόνο ένα όρο για την υπηρεσία του: «Αγαπάς Με; » Αυτό είναι το απαραίτητο προσόν. Μπορούσε ο Πέτρος να κατείχε όλα τα άλλα, χωρίς την αγάπη του Χριστού όμως δεν θα μπορούσε να γίνει πιστός βοσκός του ποιμνίου του Θεού. Γνώση, καλοσύνη, ευφράδεια, ζήλος, όλα χρειάζονται για την επιτυχία του έργου. Χωρίς την αγάπη του Χριστού όμως στην καρδιά, το έργο του χριστιανού ιεροκήρυκα είναι αποτυχία.ΠΑ 456.2

Η αγάπη του Χριστού δεν είναι ένα σπασμωδικό συναίσθημα, αλλά μία ζώσα αρχή που πρέπει να εκδηλώνεται σαν μία ενοικούσα δύναμη στην καρδιά. Αν ο χαρακτήρας και η διαγωγή του ποιμένα αποτελούν παράδειγμα της αλήθειας της οποίας συνηγορεί, ο Κύριος θα βάλει τη σφραγίδα της έγκρισής Του πάνω στο έργο του. Ο ποιμένας και το ποίμνιο θα γίνουν ένα, ενωμένοι με την κοινή ελπίδα τους στο Χριστό.ΠΑ 456.3

Ο τρόπος με τον οποίο ο Σωτήρας φέρθηκε στον Πέτρο περιείχε ένα μάθημα για αυτόν και για τους αδελφούς του. Αν και ο Πέτρος είχε αρνηθεί τον Κύριό του, η αγάπη που ο Χριστός έτρεφε γι’ αυτόν δεν κλονίσθηκεποτέ. Και καθώς ο απόστολος θα αναλάμβανε τη διακονία του λόγου έναντι των άλλων, όφειλε να αντιμετωπίζει τον κάθε παραβάτη με υπομονή, συμπάθεια και συγχωρητική αγάπη. Αναλογιζόμενος τη δική του αδυναμία και αποτυχία, έπρεπε να φέρεται στα πρόβατα και στα αρνιά που είχαν ανατεθεί στη φροντίδα του, με την ίδια τρυφερότητα που ο Χριστός έδειξε απέναντι του.ΠΑ 456.4

Οι ανθρώπινες υπάρξεις, επιρρεπείς πρός το κακό, τείνουν να φέρονται δίχωςστοργή πρός όσουςμπαίνουν στον πειρασμό ή σφάλλουν. Δεν μπορούν να διαβάσουν την καρδιά. Δεν γνωρίζουν την πάλη και τον πόνο της. Η επίπληξη που προέρχεται από την αγάπη, το χτύπημα που πληγώνει με σκοπό να γιατρέψει, η προειδοποίηση που φέρνει την ελπίδα, αυτά είναι τα πράγματα που χρειάζονται να μάθουν.ΠΑ 457.1

Καθ’όλη τη διακονία του ο Πέτρος επιμελήθηκε πιστά το παραδομένο στη φροντίδα του ποίμνιο και απέδειξε με αυτό ότι ήταν άξιος της ευθύνης και της εμπιστοσύνης που του ανέθεσε ο Σωτήρας. Εξύψωνε διαρκώς τον Ιησού το Ναζωραίο σαν την Ελπίδα του Ισραήλ, το Σωτήρα της ανθρωπότητας. Επέτρεψε στη δική του ζωή να πειθαρχηθεί από το μεγάλο Αρχιεργάτη. Με κάθε δυνατό μέσο που διέθετε προσπαθούσε να διδάξει τους πιστούς να αναλάβουν ενεργή υπηρεσία. Το ευλαβικό του παράδειγμα και η ακούραστη δραστηριότητά του, ενέπνευσαν πολλούς φερέλπιδες νέους να καθιερωθούν ολοκληρωτικά στο ποιμαντορικό έργο. Με την πάροδο του χρόνου, η επιρροή του αποστόλου σαν εκπαιδευτή και αρχηγού μεγάλωνε. Και παρόλο που ποτέ δεν έπαψε να νοιώθει το βάρος της εργασίας για τους Ιουδαίους, έφερε τη μαρτυρία του σε πολλές χώρες και ενίσχυσε την πίστη πλήθους ανθρώπων στο Ευαγγέλιο.ΠΑ 457.2

Στα τελευταία χρόνια της διακονίας του ο Πέτρος είχε την έμπνευση να γράψει στους πιστούς «τους διεσπαρμένους εις Πόντον, Γαλατίαν, Καππαδοκίαν, Ασίαν και Βιθυνίαν.» Με τα γράμματά του επεδίωκε να αναζωπυρώσει το θάρρος και να ενισχύσει την πίστη αυτών που διέρχονταν θλίψεις και δοκιμασίες. Θέλησεεπίσηςνα παρακινήσει σε καλά έργα εκείνους που εξαιτίας των ποικίλων πειρασμών κινδύνευαν να χάσουν την εξάρτησή τους από το Θεό. Τα γράμματα αυτά δείχνουν φανερά ότι έχουν γραφεί από κάποιον ο οποίος ήταν βαθύς γνώστης των παθημάτων καθώς και της παρηγοριάς του Χριστού, από κάποιον του οποίου ολόκληρη η ύπαρξη είχε μεταβληθεί με τη χάρη του Θεού και του οποίου η ελπίδα για την αιώνια ζωή ήταν σίγουρη και σταθερή.ΠΑ 457.3

Αρχίζοντας την πρώτη του επιστολή, ο γερασμένος υπηρέτης του Θεού έπλεξε ένα εγκώμιο δοξολογίας και ευχαριστιώντου Κυρίου του. «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,» αναφωνούσε, «όστις κατά το πολύ έλεος Αυτού ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν δια της αναστάσεως του Ιησού Χριυτού εκ νεκρών, εις κληρονομιάν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς δι’ ημάς, οίτινες με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα δια της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ.»ΠΑ 458.1

Με την ελπίδα αυτή μιας σίγουρης κληρονομιάς στη νέα Γή, οι πρώτοι Χριστιανοί χαίροντανακόμη και σε καιρούς φοβερών δοκιμασιών και θλίψεων. «Δια το οποίον αγαλλιάσθε,» έγραφε ο Πέτρος, «αν και τώρα ολίγον, εάν χρειασθή, λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας, πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον δια πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός, τον οποίον αν και δεν είδετε . . . αγαλλιάσθε με χαράν ανεκλάλητον και ένδοξον, απολαμβάνοντες το τέλος της πίστεώς σας, την σωτηρίαν των ψυχών.»ΠΑ 458.2

Τα λόγια του αποστόλου γράφτηκαν για τη νουθεσία των πιστών κάθε εποχής και έχουν ιδιαίτερη σημασία γι’ αυτούς που ζουν στην εποχή όπου «τα τέλη των αιώνων έφθασαν.» Οι παροτρύνσεις, οι προειδοποιήσεις του, τα λόγια της πίστηςτου και του θάρρους χρειάζονται για κάθε ψυχή που διατηρεί την πίστη της «μέχρι τέλους βεβαίαν.» (Εβρ. 3:14.)ΠΑ 458.3

Ο απόστολος προσπάθησε να διδάξει τους πιστούς πόσο σπουδαίο είναι να προφυλαχθεί η σκέψη από απαγορευμένα θέματα, ή να κατασπαταλάται με δραστηριότητά και ζητήματα μηδαμινής αξίας. Αυτοί που δεν θέλουν να πέσουν θύματα των επινοημάτων του Σατανά, οφείλουν να φυλάνε προσεκτικά τις λεωφόρους της ψυχής. Οφείλουν να αποφεύγουν να διαβάζουν, να βλέπουν και να ακούν οτιδήποτε προκαλεί ακάθαρτες σκέψεις. Η σκέψη δεν πρέπει να αφήνεται αχαλίνωτη να ασχολείται με κάθε θέμα προτεινόμενο από τον εχθρό των ψυχών. Η καρδιά πρέπει να φρουρείται πιστά, διαφορετικά οι εξωτερικοί πειρασμοί θα ξυπνήσουν τους εσωτερικούς πειρασμούς και η ψυχή θα περιπλανάται στο σκοτάδι. «Αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας,» έγραφε ο Πέτρος, «εγκρατεύεσθε και έχετε τελείαν ελπίδα εις την χάριν την ερχομένην εις εσάς, όταν αποκαλυφθή ο Ιησούς Χριστός ... μη συμμορφούμενοι με τας προτέρας επιθυμίας, τας οποίας είχετε εν αγνοία υμών, αλλά καθώς είναι άγιος Εκείνος όστις σας εκάλεσεν, ούτω και σείς γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή διότι είναι γεγραμμένον ‘Αγιοι γίνεσθε, διότι Εγώ είμαι άγιος.»ΠΑ 458.4

«Διάγετε μετά φόβου τον καιρόν της παροικίας σας, εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών δια φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τίμιου αίματος του Χριστού, ως Αμνού αμώμου και ασπίλου, όστις ήτο μεν προωρισμένος προ καταβολής κόσμου, εφανερώθη δε εν τοις εσχάτοις καιροίς δια σάς τους πιστεύοντας δι’ Αυτού εις τον Θεόν, τον αναστήσαντα Αυτόν εκ νεκρών και δόντα εις Αυτόν δόξαν, ώστε η πίστης σας και η ελπίς να ήναι εις τον Θεόν.»ΠΑ 459.1

Αν το ασήμι και το χρυσάφι μπορούσαν να εξαγοράσουν τη σωτηρία των ανθρώπων, με τι ευκολία θα την είχε εξαγοράσει Αυτός που λέγει, «Εμού είναι το αργύριον και Εμού το χρυσίον.» (Αγγ. 2:8.) Αλλά μόνο με το πολύτιμο αίμα του Υιού του Θεού μπορούσε να λυτρωθεί ο παραβάτης. Το σχέδιο της σωτηρίας εκπονήθηκε με βάση τη θυσία. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Εξεύρετε την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι πλούσιος ών επτώχευσε δια σας, δια να πλουτίσητε σείς με την πτωχείαν Εκείνου.» (Β ', Κορ. 8:9.) Ο Χριστός πρόσφερε τον Εαυτό Του για μας για να μπορέσει να μας απολυτρώσει από κάθε αμαρτία. Και σαν επιστεγαστική ευλογία της σωτηρίας έρχεται «το χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.»(Ρωμ. 6:23.)ΠΑ 459.2

«Καθαρίσαντες λοιπόν τας ψυχάς σας με την υπακοήν της αλήθειας δια του Πνεύματος πρός φιλαδέλφειαν ανυπόκριτον,» συνεχίζει ο Πέτρος, «αγαπήσατε ενθέρμως αλλήλους εκ καθαράς καρδίας.» Ο λόγος του Θεού - η αλήθεια - είναι το κανάλι μέσω του οποίου ο Κύριος φανερώνει το Πνεύμα και τη δύναμή Του. Η υπακοή στο λόγο παράγει τον καρπό της απαιτούμενης ποιότητας «φιλαδελφίαν ανυπόκριτον.» Αυτή η αγάπη είναι ουρανογέννητη και οδηγεί σε ανώτερα κίνητρα και σε αφίλαυτες πράξεις.ΠΑ 460.1

Όταν η αλήθεια καθίσταται μόνιμη αρχή της ζωής, τότε η ψυχή αναγεννιέται «ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά άφθαρτου, δια του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα.» Αυτή η αναγέννηση είναι το αποτέλεσμα της αποδοχής του Χριστού σαν Λόγου του Θεού. Όταν με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος οι θεϊκές αλήθειες αποτυπώνονται στην καρδιά, δημιουργούνται καινούργια διανοήματα και ενέργειες που μέχρι τότεήταν νεκρωμένες. Τότε, αφυπνίζονται και συνεργάζονται με το Θεό.ΠΑ 460.2

Αυτό συνέβη με τον Πέτρο και τους συμμαθητές του. Ο Χριστός ήταν ο αποκαλυπτής της αλήθειας στον κόσμο. Μέσω Εκείνου το άφθαρτο σπέρμα, ο λόγος δηλαδή του Θεού, σπάρθηκε στις καρδιές των ανθρώπων. Πολλά όμως από τα πολυτιμότερα μαθήματα του μεγάλου Δασκάλου απευθύνονταν σ’ αυτούς που τότε δεν τα κατανοούσαν. Όταν μετά την ανάληψή Του, το Άγιο Πνεύμα υπενθύμισε τα διδάγματά αυτά στους μαθητέςΤου, οι νεκρωμένες τους αισθήσεις αφυπνίσθηκαν. Η σημασία των αληθειών αυτών έλαμψε ξαφνικά στη σκέψη τους σαν μία νέα αποκάλυψη. Η αλήθεια, καθαρή και αμόλυντη, πήρε τη θέση που της ανήκε. Τότε η θαυμάσια πείρα της ζωής Του έγινε δική τους. Ο λόγος μαρτυρούσε μέσω αυτώντων ανθρώπων που ο ίδιος όρισε. Τότε εξήγγειλαν τη σπουδαία αλήθεια ότι «ο Λόγος έγινε σάρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, . . . πλήρης χάριτος και αλήθειας.» «Και ελάβομεν εκ του πληρώματος Αυτού και χάριν αντί χάριτος.» (Ιωάν. 1:14, 16.)ΠΑ 460.3

Ο απόστολος παρακινούσε τους πιστούς να μελετούν τις Γραφές, με την ορθή κατανόηση των οποίων θα μπορούσαν να κάνουν σίγουρο έργο για την αιωνιότητα. Ο Πέτρος ανεγνώριζε ότι στην εμπειρία κάθε ψυχής που ανακηρύσσεται στο τέλος νικήτρια, θα μεσολαβήσουν περίοδοι αμηχανίας και δοκιμασίας. Ήξερε επίσης ότι η κατανόηση των Γραφών θα καθιστούσε τον δοκιμαζόμενο ικανό να φέρει στη μνήμη του τις υποσχέσεις που μπορούν να παρηγορούν την καρδιά και να ενισχύουν την πίστη στον Παντοδύναμο.ΠΑ 461.1

«Πάσα σάρξ είναι ως χόρτος,» δήλωνε, «και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν ο λόγος όμως του Κυρίου μένει εις τον αιώνα. Και ούτος είναι ο λόγος ο ευαγγελισθείς εις εσάς. Απορρίψαντες λοιπόν πάσαν κακίαν και πάντα δόλον και υποκρίσεις και φθόνους και πάσας καταλαλιάς, επιποθήσατε ως νεογέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα, δια να αυξηθήτε δι’ αυτού, επειδή εγεύθητε ότι αγαθός ο Κύριος.»ΠΑ 461.2

Πολλοί από τους πιστούς στους οποίους ο Πέτρος απηύθυνε τις επιστολές του ζούσαν ανάμεσα σε ειδωλολάτρες.Πολλά πράγματα εξαρτιόταν από την παραμονήπιστών στην υψηλή θρησκευτική τους κλήση. Ο απόστολος τους τόνισε τα προνόμια που είχαν σαν οπαδοί του Ιησού Χριστού. «Σείς είσθε γένος εκλεκτόν,» έγραφε, «βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς Εκείνου όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν Αυτού φώς οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ελεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες.»ΠΑ 461.3

«Αγαπητοί, σας παρακαλώ ως ξένους και παρεπιδήμους, να απέχητε από των σαρκικών επιθυμιών, αίτινες στρατεύονται κατά της ψυχής, να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως.»ΠΑ 461.4

Ο Απόστολος περιέγραψε με σαφήνεια τη στάση που πρέπει να τηρούν οι πιστοί έναντι των πολιτικών αρχών: «Υποτάχθητε λοιπόν εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν δια τον Κύριον είτε εις βασιλέα, ως υπερέχοντα, είτε εις ηγεμόνας, ως δι’ αυτού πεμπομένους εις εκδίκησιν μεν κακοποιών, έπαινον δε αγαθοποιών διότι ούτως είναι το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντες να αποστομώνητε την αγνωσίαν των αφρόνων ανθρώπων ως ελεύθεροι, και μη ως έχοντες την ελευθερίαν επικάλυμμα της κακίας, αλλ’ ως δούλοι του Θεού. Πάντας τιμήσατε, την αδελφότητα αγαπάτε, τον Θεόν φοβείσθε, τον βασιλέα τιμάτε.»ΠΑ 461.5

Σε όσους ήταν δούλοι συμβούλευε να παραμένουν υποταγμένοι στους κυρίους τους «εν παντί φόβω, ου μόνον εις τους αγαθούς και επιεικείς, αλλά και εις τους διεστραμμένους. Διότι τούτο είναι χάρις,» εξηγούσε ο απόστολος, «το να υποφέρη τις λύπας δια την εις τον Θεόν συνείδησιν, πάσχων αδίκως. Διότι ποία δόξα είναι, εάν αμαρτάνοντες και ραπιζόμενοι υπομένητε; εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ. Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς δια να ακολουθήσητε τα ίχνη Αυτού όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι Αυτού. Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν Εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίωςόστις τας αμαρτίας ημών Αυτός εβάστασεν εν τω σώματι Αυτού επί του ξύλου, δια να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη, αποθανόντες κατά τας αμαρτίαςμε του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε. Διότι υπήρχετε ως πρόβατα πλανώμενα, αλλά τώρα επεστράφητε εις τον Ποιμένα και Επίσκοπον των ψυχών σας.»ΠΑ 462.1

Ο απόστολος προτρέπει τις πιστές γυναίκες να είναι ενάρετες στη συζήτηση και σεμνές στην περιβολή και στη συμπεριφορά. «Των οποίων ο στολισμός,» συμβούλευε, «ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας, κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.»ΠΑ 462.2

Το μάθημα αυτό είναι εφαρμόσιμο για τους πιστούς της κάθε εποχής. «Από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς.» (Ματθ. 7:20.) Ο εσωτερικός στολισμός του πράου και ήσυχου πνεύματος είναι ανεκτίμητος. Στη ζωή του πραγματικού Χριστιανού ο εξωτερικός στολισμός είναι πάντοτε εναρμονισμένος με την εσωτερική γαλήνη και αγιότητα. «Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω Μου,» είπε ο Χριστός, «ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας Με ακολουθή.» (Ματθ. 16:24.) Η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία πρέπει να χαρακτηρίζουν τη ζωή του Χριστιανού. Η ένδειξη ότι οι προτιμήσεις έχουν αλλάξει θα φανούν στο ντύσιμο όλων εκείνων που βαδίζουν στο χαραγμένο για τους λυτρωμένους μονοπάτι του Κυρίου.ΠΑ 462.3

Καλό είναι να αγαπούμε την ομορφιά και να την επιζητούμε. Ο Θεός μας θέλει να αγαπούμε και να επιζητούμε πρώτα την ανώτερη ομορφιά, αυτή που είναι άφθαρτη. Κανένας εξωτερικός στολισμός δεν μπορεί να συγκριθεί σε αξία και σε ομορφιά με το πράο και ήσυχο πνεύμα, το «βύσσινον λευκόν και καθαρόν,» (Αποκ. 19:14) που θα περιβληθούν όλοι οι άγιοι της Γής. Η περιβολή αυτή τους κάνει να φαίνονται όμορφοι και αξιαγάπητοι στη Γή και θα αποτελέσει αργότερα το διακριτικό για την αποδοχή τους στο παλάτι του Βασιλιά. Η υπόσχεσή Του είναι: «Θέλουσι περιπατήσει μετ’ Εμού με λευκά, διότι είναι άξιοι.» (Αποκ. 3:4.)ΠΑ 463.1

Διεισδύοντας με το προφητικό του βλέμμα στους χαλεπούς καιρούς που θα συναντούσε η Εκκλησία, ο απόστολος παραινούσε τους πιστούς να μείνουν στερεοί ενόψει των δοκιμασιών και των παθημάτων. «Αγαπητοί,» τους έγραφε, «μη παραξενεύεσθε δια τον βασανισμόν τον γινόμενον εις εσάς πρός δοκιμασίαν.»ΠΑ 463.2

Η δοκιμασία αποτελεί μέρος της εκπαίδευσης που προσφέρει το σχολείο του Χριστού για να καθαρίσει τα παιδιά του Θεού από τη σκουριά της κοσμικότητας. Ακριβώς επειδή ο Θεός καθοδηγεί τα παιδιά Του, περνούν από διάφορες εμπειρίες δοκιμασιών. Οι δοκιμασίες και τα εμπόδια είναι οι μέθοδοι της προτίμησής Του για την πειθαρχία και οι καθορισμένοι όροι Του για την επιτυχία. Εκείνος που διαβάζει τις καρδιές των ανθρώπων γνωρίζει τις αδυναμίες τους καλύτερα από ότι τις γνωρίζουν οι ίδιοι. Βλέπει ότι μερικοί διαθέτουν προσόντα τα οποία, αν καθοδηγηθούν όπως πρέπει, θα μπορέσουν να χρησιμο-ποιηθούν για την προώθηση του έργου Του. Με την πρόνοια Του τοποθετεί τα άτομα αυτά σε διάφορες θέσεις και ποικίλες περιστάσεις για να μπορέσουν να ανακαλύψουν τα ελαττώματά που έχουν υποπέσει στην αντίληψή τους. Τους δίνει την ευκαιρία να υπερνικήσουν τα ελαττώματα αυτά και να γίνουν κατάλληλοι για υπηρεσία. Συχνά επιτρέπει να καίνε οι φωτιές της δοκιμασίας σκοπό να μπορέσουν αυτοί να καθαρισθούν.ΠΑ 463.3

Η μέριμνα του Θεού για την κληρονομιά Του δεν σταματάει ποτέ. Δεν επιτρέπει οι θλίψεις να θίξουν τα τέκνα Του εκτός από εκείνες που είναι απαραίτητες για το προσωρινό και για το αιώνιο συμφέρον τους. Θα καθαρίσει την Εκκλησία Του όπως ο Χριστός καθάρισε το ιερό κατά την επίγεια διακονία Του. Όλα όσα επιφέρει στο λαό Του σε μορφή θλίψεων και δοκιμασιών τα επιτρέπει με σκοπό να μπορέσουν να αποκτήσουν βαθύτερη ευλάβεια και μεγαλύτερη δύναμη να συνεχίσουν τους θριάμβους του σταυρού.ΠΑ 464.1

Υπήρξε μία περίοδος στη ζωή του Πέτρου κατά την οποία δεν ήθελε να δει το σταυρό στο έργο του Χριστού. Όταν ο Σωτήρας γνωστοποίησε στους μαθητές Του τα επερχόμενα πάθη και το θάνατό Του, ο Πέτρος αναφώνησε: «Γενού ίλεως εις Εαυτόν, Κύριεδεν θέλει γίνει τούτο εις Σέ.» (Ματθ. 16:22.) Όταν σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να συμμερισθεί τα παθήματα του Χριστού, η λύπη για τον εαυτό του, απέσπασε από τον Πέτρο την έντονη εκείνη διαμαρτυρία. Ήταν ένα σκληρό μάθημα για το μαθητή, ένα μάθημα που του πήρε καιρό να το μάθει. Τότεκατάλαβεότι το χριστιανικό μονοπάτι στη Γή περνάει ανάμεσα από αγωνία και ταπείνωση. Μέσα στο καιόμενο καμίνι της φωτιάς έμελλε να διδαχθεί το μάθημά του. Τώρα πια, όταν το άλλοτε σφριγηλό του σώμα λύγιζε κάτω από το βάρος των γηρατειών και του μόχθου, μπορούσε να γράφει: «Αγαπητοί, μη παραξενεύεσθε δια τον βασανισμόν τον γινόμενον εις εσάς πρός δοκιμασίαν, ως εάν συνέβαινεν εις εσάς παράδοξόν τι, αλλά καθότι είσθε κοινωνοί των παθημάτων του Χριστού, χαίρετε, ίνα και όταν η δόξα Αυτού φανερωθή, χαρήτε αγαλλιώμενοι.»ΠΑ 464.2

Απευθυνόμενος στους πρεσβύτερους της Εκκλησίας ενσχέση με τις ευθύνες που σήκωναν σαν δευτεροποιμένες του ποιμνίου του Χριστού, ο απόστολος έγραφε: «Ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικός, αλλ’ εκουσίως, μηδέ αισχροκερδώς,αλλά προθύμως, μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομιάν του Θεού, αλλά τύποι γενόμενοι του ποιμνίου. Και όταν φανερωθή ο Αρχιποιμήν, θέλετε λάβει τον αμαράντινον στέφανον της δόξης.»ΠΑ 465.1

Όσοι εργάζονται σαν δεύτεροι ποιμένες μετά το Χριστό, είναι υποχρεωμένοι να αγρυπνούν προσεκτικά για το ποίμνιο του Κυρίου. Δεν πρόκειται για καμία δεσποτική επαγρύπνηση, αλλά γι’ αυτή που σκοπό έχει να ενθαρρύνει, να ενισχύει και να ανυψώνει. Η υπηρεσία του Ευαγγελίου σημαίνει κάτι περισσότερο από ένα άψυχο κήρυγμα. Σημαίνει πρόθυμη προσωπική εργασία. Η επίγεια Εκκλησία αποτελείται από υποκείμενους σε σφάλματα άνδρες και γυναίκες οι οποίοι απαιτούν υπομονητικές, φιλόπονες προσπάθειες για να μπορέσουν να διδαχθούν και να πειθαρχήσουν. Το αποτέλεσμα όμως είναι να εργαστούν ικανοποιητικά σε αυτή τη ζωή και να στεφθούν με δόξα και αθανασία στη μελλοντική ζωή. Χρειάζονται ποιμένες - πιστοί βοσκοί - οι οποίοι ούτε να κολακεύουν το λαό του Θεού, ούτε να του φέρονται με βαναυσότητα. Πρέπει να τρέφουν λαό του Θεού με το ψωμί της ζωής, πρέπει να είναι άνθρωποι οι οποίοι αισθάνονται καθημερινά στη ζωή τους τη μεταπλαστική δύναμη του Αγίου Πνεύματος και νοιώθουν βαθειά και ανιδιοτελή αγάπη για εκείνους για τους οποίους μοχθούν.ΠΑ 465.2

Υπάρχει ένα διακριτικό έργο που πρέπει να κάνει ο υποδεέστερος του Χριστού βοσκός ενώ καλείται να αντιμετωπίσει την ψυχρότητα, την πικρία, το μίσος και το φθόνο μέσα στην Εκκλησία. Θα χρειαστεί να εργαστεί με πνεύμα Χριστού για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Πρέπει να δοθούν συχνές προειδοποιήσεις,να εκτιμηθούν αμαρτίες και να διορθωθούν λάθη όχι μόνο με ποιμαντορικό έργο του άμβωνα, αλλά με προσωπική εργασία. Ενδεχομένως μία δύστροπη καρδιά να θιχτεί με το απευθυνόμενο μήνυμα και ο λειτουργός του Θεού να παρεξηγηθεί και να επικριθεί. Ας μη λησμονεί όμως τότε ότι «η άνωθεν σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος. Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών.» (Ιωάν. 2:17 - 18.)ΠΑ 465.3

Το έργο του λειτουργού του Ευαγγελίου είναι να φωτίζει «πάντας ποία είναι η κοινωνία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ.» (Εφ. 3:9.) Αν εκείνος που αναλαμβάνει το έργο αυτό προτιμάει να ασχοληθεί με το μέρος που απαιτεί λιγότερη αυτοθυσία και περιορίζεται στο κήρυγμα, αφήνοντας το έργο της προσωπικής επαφής των μελών για κάποιον άλλον, η εργασία του δεν θα γίνει δεκτή από το Θεό. Ψυχές για τις οποίες πέθανε ο Χριστός χάνονται από έλλειψη των καλά κατευθυνόμενων προσωπικών προσπαθειών. Εκείνος που αναλαμβάνει τη διακονία του Ευαγγελίου χωρίς να θέλει να ασχοληθεί με το προσωπικό αυτό έργο που απαιτεί το ποίμνιο, δεν έχει κατανοήσει την κλήση του.ΠΑ 466.1

Ο πραγματικός ποιμένας διέπεται από το πνεύμα της ανιδιοτέλειας. Προκειμένου να κάνει το έργο του Θεού λησμονεί τον εαυτό του. Με το κήρυγμα του λόγου και με την προσωπική επαφή επισκέπτεται τα σπίτια των μελών, πληροφορείται τις ανάγκες τους, τις λύπες τους, τις δοκιμασίες τους. Συνεργαζόμενος με το μεγάλο Βοηθό σηκώνει τα βάρη των ανθρώπων, συμμερίζεται τις θλίψεις τους, παρηγορεί τη δυστυχία τους, ανακουφίζει την πείνα της ψυχής τους και κερδίζει τις καρδιές τους για το Θεό. Στο έργο αυτό ο ιεροκήρυκας βοηθείται από τους ουρανίους αγγέλους, ενώ συγχρόνως ο ίδιος εκπαιδεύεται και διαφωτίζεται στην αλήθεια που τον καθιστά σοφό πρός σωτηρία.ΠΑ 466.2

Παράλληλα με τη νουθεσία που απηύθυνε σε όσους κατείχαν υπεύθυνες θέσεις στην Εκκλησία, ο απόστολος σκιαγράφησε ορισμένες γενικές αρχές τις οποίες όφειλαν να ακολουθήσουν όλοι όσοι σχετίζονταν με τη ζωή της Εκκλησίας. Τα νεαρότερα μέλη του ποιμνίου νουθετούσε να ακολουθούν το παράδειγμα των πρεσβυτέρων τους,εφαρμόζοντας την ταπεινοφροσύνη του Χριστού. «Ομοίως οι νεώτεροι υποτάχθητε εις τους πρεσβυτέρους. Πάντες δε υποτασσόμενοι εις αλλήλους ενδύθητε την ταπεινοφροσύνην διότι ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν. Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, δια να σας υψώση εν καιρώ και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ’ Αυτόν, διότι Αυτός φροντίζει περί υμών. Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τινα να καταπίηεις τον οποίον αντιστάθητε μένοντες στερεοί εις την πίστιν.»ΠΑ 466.3

Έτσι έγραφε ο Πέτρος στους πιστούς σε μία εποχή ιδιαίτερης δοκιμασίας για την Εκκλησία. Πολλοί είχαν ήδη συμμερισθεί τα παθήματα του Χριστού και σε λίγο η εκκλησία επρόκειτο να περάσει από μία περίοδο τρομερών διωγμών. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια, πολλοί από αυτούς που υπήρξαν δάσκαλοι και αρχηγοί της Εκκλησίας επρόκειτο να καταθέσουν τη ζωή τους χάρη του Ευαγγελίου. Σε λίγο θα εμφανίζονταν λύκοι άρπαγες, μη φειδόμενοι του ποιμνίου. Τίποτε από όλα αυτά δεν έπρεπε να αποθαρρύνει εκείνους των οποίων οι ελπίδες στηρίζονταν στο Χριστό. Με χαρούμενα και ενθαρρυντικά λόγια ο Πέτρος καθοδηγούσε τη σκέψη των πιστών από τις πρόσκαιρες δοκιμασίες και τις μελλοντικές σκηνές των παθημάτων «εις κληρονομιάν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον.» «Ο Θεός πάσης χάριτος,» εξέφραζε τη διακαή του προσευχή, «όστις εκάλεσεν ημάς εις την αιώνιον Αυτού δόξαν δια του Χριστού Ιησού, αφού πάθητε ολίγον, Αυτός να σας τελειοποιήση, στηρίξη, ενισχύση, θεμελιώση. Εις Αυτόν είη η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.»ΠΑ 467.1