Κεφάλαιο 18—Η Νυχτα τησ Παλησ

(Βασίζεται στο βιβλίο Γένεσις, κεφ. 32:, 33:)ΠΠ 173.1

Αν και ο Ιακώβ είχε φύγει από την Παδάναράμ υπακούοντας στη θεϊκή καθοδήγηση, ήταν γεμάτος κακά προαισθήματα που ξανάπαιρνε το δρόμο τον οποίο φυγάς είχε ακολουθήσει είκοσι χρόνια πριν. Η αμαρτία της εξαπάτησης που έκανε στον πατέρα του ήταν διαρκώς μπροστά του.ΠΠ 173.2

Ήξερε ότι η μακρόχρονη εξορία του ήταν το άμεσο αποτέλεσμα της αμαρτίας και καθώς συλλογιζόταν μέρα-νύχτα αυτά τα πράγματα, οι τύψεις της ένοχης συνείδησής έκαναν θλιβερό το ταξίδι του. Όταν οι λόφοι της πατρικής του γης ξεπρόβαλλαν, η καρδιά του πατριάρχη συγκινήθηκε βαθιά. Όλο το παρελθόν παρουσιάσθηκε ζωντανά μπροστά του. Ταυτόχρονα, με την ενθύμηση του αμαρτήματός του, ήρθε στη σκέψη του η εύνοια του Θεού για αυτόν καθώς και οι υποσχέσεις θεϊκής βοήθειας και καθοδήγησης.ΠΠ 173.3

Καθώς το ταξίδι πλησίαζε στο τέλος του, η σκέψη του αδελφού του Ησαύ του δημιούργησε πολλά ανήσυχα προαισθήματα. Μετά τη φυγή του Ιακώβ, ο Ησαύ έκρινε τον εαυτό του αποκλειστικό κληρονόμο της περιουσίας του πατέρα τους. Η είδηση της επιστροφής του Ιακώβ θα μπορούσε να δημιουργήσει το φόβο ότι ερχόταν να απαιτήσει την κληρονομιά του. Ο Ησαύ ήταν τώρα ικανός να προκαλέσει, αν το ήθελε, μεγάλη ζημιά στον αδελφό του. Θα μπορούσε να ασκήσει βία εναντίον του, ωθούμενος όχι μόνο από την επιθυμία της εκδίκησης, αλλά και για να μπορέσει να εξασφαλίσει ανενόχλητος την κυριότητα του πλούτου που για τόσα χρόνια θεωρούσε δικό του.ΠΠ 173.4

Και πάλι ο Κύριος έδωσε στον Ιακώβ δείγμα της θεϊκής φροντίδας. Ενώ οδοιπορούσε νότια του όρους Γαλαάδ, δύο στρατεύματα ουράνιων αγγέλων φάνηκαν να προηγούνται και να ακολουθούν τη συνοδεία του, με σκοπό να την προστατεύσουν. Ο Ιακώβ θυμήθηκε το όραμα της Βαιθήλ πριν από τόσα πολλά χρόνια και το βάρος της καρδιάς του μετριάστηκε με την ένδειξη ότι οι ουράνιοι απεσταλμένοι που του είχαν δώσει θάρρος και ελπίδα όταν έφευγε από τη Χαναάν, θα γίνονταν οι προστάτες του τώρα που επέστρεφε. Και είπε: «Στρατόπεδον Θεού είναι τούτο, και εκάλεσε το όνομα του τόπου εκείνου Μαχαναΐμ - δύο στρατόπεδα.»ΠΠ 173.5

Αλλά ακόμη ο Ιακώβ αισθανόταν ότι ο ίδιος όφειλε να κάνει κάτι για να εξασφαλίσει την προστασία του. Για αυτό έστειλε αγγελιοφόρους στον αδελφό του με ένα χαιρετισμό συμφιλίωσης. Τους δασκάλεψε ακριβώς με ποια λόγια έπρεπε να απευθυνθούν στον Ησαύ. Πριν ακόμη γεννηθούν τα δύο αδέλφια, είχε προλεχθεί ότι ο μεγαλύτερος θα δούλευε για τον μικρότερο. Σε περίπτωση που αυτή η ενθύμηση μπορούσε να δημιουργήσει πικρόχολα αισθήματα, ο Ιακώβ είπε στους υπηρέτες ότι αποστέλλονταν προς «τον κύριόν μου τον Ησαύ.» Όταν θα έφθαναν μπροστά του, έπρεπε να αναφέρουν το αφεντικό τους ως «ο δούλος σου ο Ιακώβ». Για να διαλύσουν το φόβο ότι αυτός επέστρεφε πάμφτωχος και περιπλανώμενος με την αξίωση να απαιτήσει την πατρική κληρονομιά, ο Ιακώβ πρόσθεσε προσεκτικά στο μήνυμά του: «Απέκτησα βόας και όνους και πρόβατα και δούλους και δούλας και απέστειλα να αναγγείλω προς τον κύριόν μου διά να εύρω χάριν έμπροσθέν σου.»ΠΠ 174.1

ΟΙ υπηρέτες γύρισαν πίσω με την είδηση ότι ο Ησαύ πλησίαζε με τετρακόσιους άνδρες, χωρίς καμιά απάντηση στο φιλικό του μήνυμα. Φαινόταν σίγουρο ότι ερχόταν ζητώντας εκδίκηση. Τρόμος κατέλαβε το στρατόπεδο. «Εφοβήθη ο Ιακώβ σφόδρα και ήτο εν αμηχανία.» Να γυρίσει πίσω δεν μπορούσε και φοβόταν πλέον να προχωρήσει. Άοπλη και απροστάτευτη η συνοδεία του, ήταν τελείως ανέτοιμη για μια εχθρική σύγκρουση. Για αυτό τους χώρισε σε δύο ομάδες, ώστε αν η μια δεχόταν την επίθεση, η άλλη να είχε την ευκαιρία να διασωθεί. Από τα πλούσια κοπάδια του έστειλε γενναία δώρα στον Ησαύ, συνοδεύοντάς τα με ένα φιλικό μήνυμα.ΠΠ 174.2

Έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του προκειμένου να εξιλεωθεί για την αδικία που έκανε στον αδελφό του και να αποσοβήσει την απειλή του κινδύνου. Στη συνέχεια, ταπεινωμένος και μετανιωμένος, ικέτευσε για θεϊκή προστασία:ΠΠ 174.3

«Κύριε, όστις είπας προς εμέ, Επίστρεψον εις την γην σου, και εις την συγγένειάν σου, και θέλω σε αγαθοποιήσει, πολύ μικρός είμαι ως προς πάντα τα ελέη και πάσαν την αλήθειαν τα οποία έκαμες εις τον δούλον σου, διότι με την ράβδον μου διέβην τον Ιορδάνην τούτον, και τώρα έγινα δύο τάγματα. Σώσον με, δέομαι Σου, εκ της χειρός του αδελφού μου, εκ της χειρός του Ησαύ, διότι φοβούμαι αυτόν, μήπως ελθών πατάξει εμέ και την μητέρα επί τα τέκνα.»ΠΠ 174.4

Είχαν φθάσει στον ποταμό Ιαββόκ και καθώς έπεφτε η νύχτα, ο Ιακώβ έστειλε αντίπερα την οικογένειά του από το διαβατό μέρος του ποταμού, μένοντας ο ίδιος πίσω. Είχε πάρει την απόφαση να ξενυχτίσει προσευχόμενος και ήθελε να μείνει μόνος του με το Θεό. Ο Θεός μπορούσε να μαλακώσει την καρδιά του Ησαύ. Σε Αυτόν στήριζε ο πατριάρχης τη μοναδική ελπίδα του.ΠΠ 175.1

Βρισκόταν σε μια ερημική ορεινή περιοχή που ήταν το λημέρι των άγριων ζώων και το άντρο των ληστών και των εγκληματιών. Ολομόναχος και απροστάτευτος ο Ιακώβ έπεσε μπρούμυτα στη γη, βυθισμένος στη θλίψη. Ήταν μεσάνυχτα. Ό,τι πολύτιμο είχε στη ζωή, βρισκόταν μακριά του εκτεθειμένο στον κίνδυνο ή στο θάνατο. Εκείνο που τον πονούσε περισσότερο ήταν η σκέψη ότι η δική του αμαρτία έφερε τον κίνδυνο αυτόν επάνω στους αθώους.ΠΠ 175.2

Με γοερές κραυγές και δάκρυα έκανε την προσευχή του στο Θεό. Ξαφνικά ένα γερό χέρι τον έπιασε. Νόμισε ότι εχθρός που προσπαθούσε να του αφαιρέσει τη ζωή και αγωνιζόταν για να ελευθερωθεί από το σφιχτό πιάσιμο αυτού που του είχε επιτεθεί. Στα σκοτεινά πάλευαν οι δύο τους ποιος θα υπερισχύσει. Δεν αντάλλαξαν ούτε ένα λόγο, αλλά ο Ιακώβ έβαλε όλα τα δυνατά του χωρίς ούτε στιγμή να χαλαρώσει τις προσπάθειές του.ΠΠ 175.3

Ενώ αγωνιζόταν για τη ζωή του, η καρδιά του βάραινε με το συναίσθημα της ενοχής. Οι αμαρτίες του ορθώθηκαν μπροστά του για να τον αποκλείσουν από το θεό. Στον ύστατο όμως αυτό κίνδυνο θυμήθηκε τις υποσχέσεις του Θεού και με όλη την ψυχή του θερμοπαρακαλούσε για την ευσπλαχνία Του. Η πάλη συνεχίστηκε σχεδόν μέχρι τα χαράματα και τότε ο ξένος άγγισε με το δάκτυλό του το μηρό του Ιακώβ που στη στιγμή παρέλυσε. Μόνο τότε κατάλαβε ο πατριάρχης ποιος ήταν ο ανταγωνιστής του.ΠΠ 175.4

Γνώρισε ότι είχε παλέψει με έναν ουράνιο απεσταλμένο και για αυτό η υπεράνθρωπη προσπάθειά του δεν μπόρεσε να του εξασφαλίσει τη νίκη. Ο Χριστός, «ο Άγγελος της διαθήκης» ήταν εκείνος που είχε αποκαλυφθεί στον Ιακώβ. Ο πατριάρχης ήταν τώρα ανάπηρος και παρόλο που υπέφερε από δριμύτατο πόνο, δε χαλάρωνε το σφίξιμό του. Μετανιωμένος και κατασυντριμμένος πιάστηκε σφιχτά από τον Άγγελο. «Έκλαυσε και εδεήθη Αυτού» (Ωσηέ 12:4), εκλιπαρώντας την ευλογία Του. Έπρεπε να βεβαιωθεί ότι η αμαρτία του είχε συγχωρηθεί. Ο φυσικός πόνος δεν έφθανε για να αποσπάσει τη σκέψη του από τον αντικειμενικό σκοπό της. Η αποφασιστικότητά του έγινε πιο έντονη, η πίστη του πιο θερμή και πιο επίμονη μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Άγγελος προσπάθησε να απελευθερωθεί και επέμενε: «Άφες με να απέλθω, διότι εχάραξεν η αυγή.» Αλλά ο Ιακώβ απάντησε: «Δεν θέλω σε αφήσει να απέλθης, εάν δεν με ευλογήσης.» Αν αυτό προερχόταν από μια κομπαστική, αλαζονική εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ο Ιακώβ θα είχε εξοντωθεί αυτοστιγμεί. Αλλά αυτό εξωτερίκευε τη σιγουριά ενός που ομολογεί τη δική του αναξιότητα, ενώ εμπιστεύεται την πιστότητα κάποιου που σέβεται τη διαθήκη του Θεού.ΠΠ 175.5

Ο Ιακώβ «ενίσχυσε μετά του αγγέλου και υπερίσχυσε.» (Ωσηέ 12:4). Με την ταπείνωση, τη μετάνοια και την παραχώρηση του εαυτού του, ο πλανεμένος αυτός αμαρτωλός θνητός κατόρθωσε να υπερισχύσει με τη Μεγαλειότητα του Ουρανού. Πιάστηκε με το τρεμάμενο χέρι από τις υποσχέσεις του Θεού και η καρδιά της Άπειρης Αγάπης δεν μπορούσε να απορρίψει την παράκληση του αμαρτωλού.ΠΠ 176.1

Το λάθος που οδήγησε τον Ιακώβ στην αμαρτία να αποκτήσει με δόλο τα δικαιώματα του πρωτοτόκου, του παρουσιάστηκε ολοφάνερα τώρα μπροστά του. Δεν είχε δείξει εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις του Θεού αλλά επιδίωξε να επιτύχει με τις δικές του προσπάθειες αυτό που ο Θεός θα εκπλήρωνε με τον τρόπο και το χρόνο που Εκείνος ήθελε. Για να αποδειχθεί ότι είχε πια συγχωρηθεί, το όνομα του άλλαξε από εκείνο που του θύμιζε την αμαρτία σε αυτό που θύμιζε τη νίκη του. Ο Άγγελος είπε: «Δεν θέλει καλεσθή πλέον το όνομά σου Ιακώβ (υποσκελιστής), αλλά Ισραήλ, διότι ενίσχυσας μετά Θεού και μετά ανθρώπων θέλεις είσθαι δυνατός.»ΠΠ 176.2

Ο Ιακώβ είχε αποκτήσει την ευλογία που λαχταρούσε η ψυχή του. Η αμαρτία του υποσκελιστή και του απατεώνα είχε συγχωρηθεί. Η κρίση της ζωής του είχε περάσει. Η αμφιβολία, η αμηχανία και οι τύψεις είχαν καταπικράνει την ύπαρξή του, αλλά τώρα όλα είχαν αλλάξει και ένιωθε γλυκιά τη γαλήνη της συμφιλίωσης με το Θεό. Ο Ιακώβ δε φοβόταν πια να συναντηθεί με τον αδελφό του. Ο Θεός που είχε συγχωρήσει την αμαρτία του ήταν ικανός και να συγκινήσει την καρδιά του Ησαύ για να δεχτεί την ταπείνωση και τη μετάνοιά του.ΠΠ 176.3

Ενώ ο Ιακώβ πάλευε με τον Άγγελο, ένας άλλος ουράνιος αγγελιοφόρος είχε σταλεί στον Ησαύ. Στο όνειρό του ο Ησαύ είδε τον αδελφό του που είχε εξορισθεί από το σπίτι του πατέρα του πριν είκοσι χρόνια. Παρακολούθησε τη θλίψη του όταν ο Ιακώβ θα ανακάλυπτε ότι η μητέρα του είχε πεθάνει. Τον είδε να περιβάλλεται από τα στρατεύματα του Θεού. Το όνειρο αυτό ο Ησαύ το διηγήθηκε στους στρατιώτες του με την εντολή να μη βλάψουν τον Ιακώβ, επειδή ο Θεός του πατέρα του ήταν μαζί του.ΠΠ 176.4

Τέλος, οι δύο συνοδείες πλησίασαν η μια την άλλη, ο αρχηγός της ερήμου οδηγώντας τους πολεμιστές του και ο Ιακώβ με τις γυναίκες και τα παιδιά του συνοδευόμενος από βοσκούς, από υπηρέτριες και ακολουθούμενος από μακριές σειρές από κοπάδια και αγέλες. Ακουμπισμένος στο ραβδί του ο πατριάρχης ξεκίνησε να συναντήσει τη συνοδεία των στρατιωτών. Ήταν χλομός και χώλαινε από την πρόσφατη πάλη του, βάδιζε σιγά και με δυσκολία, σταματώντας σε κάθε βήμα. Το πρόσωπό του έλαμπε από χαρά και ειρήνη.ΠΠ 177.1

Στη θέα του δυστυχισμένου εκείνου αδυνάμου άντρα «έδραμεν ο Ησαύ εις συνάντησιν αυτού, και ενηγκαλίσθη αυτόν, και έπεσεν επί τον τράχηλον αυτού, και κατεφίλησεν αυτόν, και έκλαυσαν.» Αντικρίζοντας τη σκηνή αυτή, ακόμη και οι καρδιές των σκληρών στρατιωτών του Ησαύ συγκινήθηκαν. Παρόλο ότι τους είχε μιλήσει για το όνειρό του, δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τη μεταβολή που είχε επέλθει στον αρχηγό τους. Αν και διέκριναν την αναπηρία του πατριάρχη, δεν μπορούσαν όμως να φανταστούν ότι αυτή η αδυναμία του είχε γίνει τώρα η δύναμή του.ΠΠ 177.2

Τη νύχτα της αγωνίας του πλάι στον ποταμό Ιαββόκ, ενώ η καταστροφή ορθωνόταν μπροστά του, ο Ιακώβ διδάχθηκε πόσο μάταιη είναι η ανθρώπινη βοήθεια, πόσο άστοχη η εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη δύναμη. Είδε ότι η μοναδική του βοήθεια έπρεπε να έρθει από Εκείνον εναντίον του Οποίου τόσο οδυνηρά είχε αμαρτήσει. Αδύναμος και ανάξιος, παρακάλεσε για τη θεϊκή υπόσχεση της ευσπλαχνίας προς τον μετανιωμένο αμαρτωλό. Η υπόσχεση εκείνη ήταν η διαβεβαίωση που είχε ότι ο Θεός θα τον συγχωρούσε και θα τον δεχόταν. Ευκολότερο να χαθεί ο Ουρανός και η Γη, παρά να αστοχήσει αυτός ο λόγος. Αυτό ακριβώς τον στήριξε καθ’όλη εκείνη την τρομερή πάλη.ΠΠ 177.3

Η πείρα του Ιακώβ στο διάστημα της πάλης και της αγωνίας συμβολίζει τη δοκιμασία από την οποία πρέπει να περάσει ο λαός του Θεού λίγο πριν από τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Αντικρίζοντας ο προφήτης Ιερεμίας σε άγια οπτασία τον καιρό αυτό, είπε: «Ηκούσαμεν φωνήν τρομερόν, φόβον και ουχί ειρήνην. . . Πάντα τα πρόσωπα εστράφησαν εις ωχρίασιν. Ουαί! διότι μεγάλη είναι η ημέρα εκείνη. Ομοία αυτής δεν υπήρξε και είναι καιρός της στενοχώριας του Ιακώβ, πλην θέλει σωθή εξ αυτής.» (Ιερ. 30:5-7).ΠΠ 177.4

Όταν ο Χριστός θα σταματήσει το μεσιτικό έργο Του για τον άνθρωπο, τότε θα αρχίσει ο καιρός της στενοχώριας. Τότε η περίπτωση του κα- θενός θα έχει κριθεί και δε θα υπάρχει εξιλαστήριο αίμα για να καθαρίσει τους ανθρώπους από την αμαρτία.Όταν ο Ιησούς αφήσει τη θέση Του ως μεσάζων ενώπιον του Θεού, τότε εκδίδεται η επίσημη ανακοίνωση: «Όστις αδικεί, ας αδικήση έτι, και ο δίκαιος ας γίνη έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γίνη έτι άγιος.» (Αποκ. 22:11) Τότε το κατασταλτικό Πνεύμα του Θεού αποσύρεται από τη Γη.ΠΠ 177.5

Όπως ο Ιακώβ απειλείτο με θάνατο από τον εξαγριωμένο αδελφό του, έτσι και ο λαός του Θεού θα αντιμετωπίζει κίνδυνο προερχόμενο από τους ασεβείς που θα επιδιώκουν να τον εξοντώσουν. Όπως ο Ιακώβ αγωνιζόταν ολόκληρη τη νύχτα για να ελευθερωθεί από το χέρι του Ησαύ, έτσι και οι δίκαιοι θα συνομιλούν μέρα-νύχτα με το Θεό για να ελευθερωθούν από τους εχθρούς οι οποίοι τους περιβάλλουν.ΠΠ 178.1

Ο Σατανάς είχε κατηγορήσει τον Ιακώβ στους αγγέλους του Θεού, διεκδικώντας το δικαίωμα να τον καταστρέψει για το αμάρτημά του. Είχε υποκινήσει τον Ησαύ να βαδίσει εναντίον του και στο διάστημα της ολονύχτιας πάλης του πατριάρχη, ο Σατανάς προσπάθησε να τον βαρύνει με το αίσθημα της ενοχής με σκοπό να τον αποθαρρύνει και να τον κάνει να αποσπάσει την εξάρτησή του από το Θεό.ΠΠ 178.2

Όταν μέσα στην απελπισία του ο Ιακώβ πιάστηκε από τον Άγγελο και έκανε δακρύβρεχτες ικεσίες, ο ουράνιος Απεσταλμένος θέλησε να δοκιμάσει την πίστη του. Έτσι, του υπενθύμισε και αυτός την αμαρτία του και προσπάθησε να απομακρυνθεί από κοντά του. Ο Ιακώβ όμως δεν ήθελε να απορριφθεί. Ήξερε ότι ο Θεός είναι φιλεύσπλαχνος και ρίχθηκε επάνω στην ευσπλαχνία Του. Έδειξε ότι είχε μετανοήσει για την αμαρτία του και ικέτευε για την απελευθέρωσή του. Εξετάζοντας τη ζωή του, έφθασε σχεδόν σε απόγνωση. Κρατήθηκε όμως γερά από τον Άγγελο και με γοερές, εναγώνιες κραυγές υπέβαλε με επιμονή το αίτημά του μέχρι που υπερίσχυσε.ΠΠ 178.3

Τέτοια θα είναι η πείρα του λαού του Θεού στην τελική τους πάλη με τις δυνάμεις του κακού. Ο Θεός θα δοκιμάσει την πίστη τους, την επιμονή και την εμπιστοσύνη τους στην ικανότητά Του να τους ελευθερώσει. Ο Σατανάς θα επιδιώξει να τους τρομοκρατήσει με τη σκέψη ότι η κατάστασή τους είναι απελπιστική και ότι οι αμαρτίες τους είναι τεράστιες για να συγχωρηθούν. Αυτοί θα έχουν πολλή συναίσθηση των ελαττωμάτων τους και καθώς θα ανασκοπούν τη ζωή τους, θα απελπίζονται. Ανακαλώντας όμως στη μνήμη τους το μέγεθος της ευσπλαχνίας του Θεού και την ειλικρίνεια της μετάνοιάς τους, θα επικαλούνται τις υποσχέσεις Του που μέσω του Χρι- στού δόθηκαν στους απεγνωσμένους μετανοούντες αμαρτωλούς. Δεν πρόκειται να χάσουν την πίστη τους αν δεν παίρνουν άμεση απάντηση στις προσευχές τους. Θα στηριχτούν στη δύναμη του Θεού όπως ο Ιακώβ στηρίχθηκε στον Άγγελο και με την ψυχή τους θα λένε: «Δεν θέλω σε αφήσει να απέλθης εάν δεν με ευλογήσης.»ΠΠ 178.4

Αν ο Ιακώβ δεν είχε προηγουμένως μετανοήσει για την αμαρτία του να αποκτήσει τα πρωτοτόκια με δόλο, ο Θεός δε θα είχε εισακούσει την προσευχή του και δε θα είχε ευσπλαχνικά διατηρήσει τη ζωή του. Έτσι και στον καιρό της θλίψης, αν ο λαός του Θεού έβλεπε να παρουσιάζονται μπροστά του ανεξομολόγητες αμαρτίες ενώ αυτοί βασανίζονται από το φόβο και την αγωνία, αυτό θα τους συνέτριβε. Αλλά ενώ συναισθάνονται βαθιά την αναξιότητά τους, δε θα έχουν να φανερώσουν κρυφά αμαρτήματα. Οι αμαρτίες τους θα έχουν αποσβεστεί με το εξιλαστήριο αίμα του Χριστού και δε θα μπορούν να τις ανακαλέσουν στη μνήμη τους.ΠΠ 179.1

Ο Σατανάς κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι ο Θεός θα παραβλέψει την έλλειψη πιστότητάς στις μικρολεπτομέρειες της ζωής. Ο Θεός όμως με τη συμπεριφορά Του στον Ιακώβ δείχνει ότι δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να δικαιολογήσει ή να ανεχθεί το κακό. Όλοι όσοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν ή να κρύψουν τις αμαρτίες τους, όσοι επιτρέπουν να παραμένουν ανεξομολόγητες και ασυγχώρητες στα βιβλία του ουρανού θα νικηθούν από το Σατανά. Όσο πιο ανώτερο είναι το επάγγελμα τους και όσο πιο τιμητική η θέση που κατέχουν, τόσο πιο αξιοθρήνητη είναι η στάση τους στα μάτια του Θεού και τόσο πιο σίγουρος είναι ο θρίαμβος του μεγά-λου ανταγωνιστή.ΠΠ 179.2

Από την άλλη πλευρά, η ιστορία του Ιακώβ αποτελεί διαβεβαίωση ότι ο Θεός δε θα απορρίψει εκείνους που παρασύρθηκαν στην αμαρτία, αλλά θα συγχωρήσει όσους επέστρεψαν σε Αυτόν με ειλικρινή μετάνοια. Με την παραχώρηση του εαυτού του και με ακλόνητη πίστη ο Ιακώβ κέρδισε αυτό που δεν είχε κατορθώσει να κερδίσει αγωνιζόμενος με τη δική του δύναμη. Με αυτό τον τρόπο ο Θεός δίδαξε στο δούλο Του ότι μόνο τη θεϊκή δύναμη και χάρη μπορούν να του δώσουν την ευλογία που τόσο ποθούσε. Το ίδιο θα συμβεί και με αυτούς που θα ζουν στις έσχατες ημέρες. Καθώς θα περιβάλλονται από κινδύνους και θα καταλαμβάνονται από απελπισία, θα πρέπει να βασίζονται αποκλειστικά στην αξία του εξιλασμού.ΠΠ 179.3

Μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Με όλη μας την απελπιστική αναξιότητα πρέπει να εμπιστευόμαστε στην αξία του σταυρωμένου και αναστημένου Σωτήρα. Κάνοντας αυτό, κανείς ποτέ δεν πρόκειται να χαθεί. Ο μακροσκελής σκοτεινός κατάλογος των σφαλμάτων μας βρίσκεται μπροστά στα μάτια του Άπειρου Θεού. Το μητρώο είναι πλήρες. Κανένα από τα παραπτώματά μας δεν έχει λησμονηθεί. Εκείνος όμως που άκουγε τις κραυγές των δούλων Του στα παλιά χρόνια, θα ακούσει τις πιστές προσευχές και θα συγχωρήσει τις παραβάσεις μας. Αυτός έχει υποσχεθεί και Αυτός θα εκπληρώσει το λόγο Του.ΠΠ 179.4

Ο Ιακώβ υπερίσχυσε επειδή έδειξε επιμονή και αποφασιστικότητα. Η πείρα του συνηγορεί στη δύναμη της επίμονης προσευχής. Τώρα είναι ο καιρός που πρέπει να μάθουμε το μάθημα αυτό της ισχύουσας προσευχής και της άκαμπτης πίστης. Οι μεγαλύτερες ατομικές νίκες της εκκλησίας του Χριστού και του Χριστιανού δεν είναι αυτές που κερδίζονται με τα ταλέντα ή με τη μόρφωση, με τον πλούτο ή με την εύνοια των ανθρώπων. Είναι οι νίκες εκείνες που κερδίζονται στην αίθουσα της ακρόασης μαζί με το Θεό, όταν η ειλικρινής, αγωνιζόμενη πίστη πιάνεται από τον ισχυρό βραχίονα της δύναμης.ΠΠ 180.1

Αυτοί που δε θέλουν να εγκαταλείψουν κάθε αμαρτία και να αναζητούν με θέρμη την ευλογία του Θεού, δε θα την αποκτήσουν. Όσοι όμως θα βασίζονται στις υποσχέσεις του Θεού, όπως έκανε ο Ιακώβ και θα δείξουν τον ίδιο ζήλο και την ίδια επιμονή με αυτόν, θα επιτύχουν όπως εκείνος επέτυχε. «Ο Θεός δεν θέλει κάμει την εκδίκησιν των εκλεκτών Αυτού, των βοώντων προς Αυτόν ημέραν και νύκτα; σας λέγω ότι θέλει κάμει την εκδίκησιν Αυτού ταχέως.»(Λουκά 18:7,8).ΠΠ 180.2