Κεφάλαιο 2—Η Δημιουργια

(Βασίζεται στο βιβλίο Γένεσις, κεφ. 1:, 2:)ΠΠ 13.1

«Με τον λόγον του Κυρίου έγειναν οι ουρανοί, και διά της πνοής του στόματος Αυτού πάσα η στρατιά αυτών.» «Διότι Αυτός είπε και έγεινεν, Αυτός προσέταξε και εστερεώθη.» «Ο θεμελιών την γην επί την βάσιν αυτής, διά να μη σαλευθή εις τον αιώνα του αιώνος.» (Ψαλμ. 33:6,9, 104:5).ΠΠ 13.2

Όπως βγήκε από τα χέρια του Δημιουργού, η Γη ήταν αφάνταστα όμορφη. Βουνά, λόφοι και πεδιάδες ποίκιλλαν την επιφάνειά της, διάσπαρτη από μεγαλόπρεπα ποτάμια και γοητευτικές λίμνες. Οι λόφοι και τα βουνά όμως δεν ήταν απότομα και ανώμαλα, με φοβερούς κρημνούς και τρομακτικά χάσματα όπως είναι τώρα. Τα αιχμηρά γυμνά άκρα της βραχώδους διάρθρωσης της Γης ήταν θαμμένα κάτω από το εύφορο έδαφος, το οποίο παντού παρουσίαζε μια πλουσιότατη παραγωγή πρασίνου.ΠΠ 13.3

Δεν υπήρχαν αηδιαστικά βαλτοτόπια ούτε γυμνοί ερημότοποι. Χαριτωμένοι θάμνοι και λεπτεπίλεπτα λουλούδια χαιρέτιζαν ολούθε τη ματιά. Τα υψώματα ήταν στεφανωμένα με δένδρα μεγαλοπρεπέστερα από όλα όσα υπάρχουν σήμερα. Η ατμόσφαιρα, απαλλαγμένη από το μολυσματικό μίασμα, ήταν ολοκάθαρη και υγιεινή. Ολόκληρο το τοπίο υπερείχε σε ομορφιά τους επιμελημένους κήπους του πιο περήφανου παλατιού. Τα αγγελικά πλήθη έβλεπαν με ευχαρίστηση τη σκηνή και απολάμβαναν τα θαυμάσια έργα του Θεού.ΠΠ 13.4

Αφού δημιουργήθηκε η Γη και πλουτίσθηκε με τη ζωή της πανίδας και χλωρίδας, ο άνθρωπος, το επιστέγασμα του δημιουργικού έργου του Θεού για τον οποίον η ωραία Γη είχε διαμορφωθεί, έλαβε μέρος στη σκηνή της δράσης. Σε αυτόν χορηγήθηκε η εξουσία επάνω σε καθετί που μπορούσε να ρίξει το βλέμμα του. «Είπεν ο Θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’εικόνα Ημών, καθ’ομοίωσιν Ημών, και ας εξουσιάζη επί. .. πάσης της γης. ... Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’εικόνα Εαυτού,... άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς.»ΠΠ 13.5

Εδώ φαίνεται καθαρά η καταγωγή του ανθρώπινου γένους. Το θεϊκό κατάστιχο έχει καταχωρηθεί με τέτοια σαφήνεια, που δεν αφήνει έδαφος για εσφαλμένα συμπεράσματα. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο σύμφωνα με την εικόνα Του. Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο στο σημείο αυτό. Δεν υπάρχει βάση για προϋπόθεση ότι ο άνθρωπος εξελίχθηκε σε αργό ρυθμό από κατώτερες μορφές φυτών ή ζώων. Μια τέτοια διδαχή υποβιβάζει το μεγάλο έργο του Δημιουργού στο επίπεδο της περιορισμένης γήινης αντίληψης. Οι άνθρωποι επιμένουν τόσο να αποκλείσουν το Θεό από την κυριαρχία του σύμπαντος, που υποβιβάζουν τον άνθρωπο και του στερούν την αξιοπρέπεια της καταγωγής του.ΠΠ 14.1

Εκείνος που τοποθέτησε ψηλά τον έναστρο ουρανό και χρωμάτισε τη λεπτή ομορφιά των λουλουδιών του αγρού, Εκείνος που γέμισε Γη και ουρανό με τα θαυμάσια έργα της δύναμής Του, όταν ήρθε η ώρα να στέψει το έργο Του, να τοποθετήσει κάποιον μέσα σε όλα αυτά ως αρχηγό της ωραίας Γης, δε συνάντησε δυσκολία να δημιουργήσει μια ύπαρξη αντάξια των χεριών που της προσέφεραν τη ζωή. Η γενεαλογία της φυλής μας, όπως την καταχωρεί η θεοπνευστία, ανάγει την προέλευσή της όχι σε μια σειρά αλληλοδιαδοχικών εξελίξεων μικροβίων, μαλακίων και τετραπόδων, αλλά στο μεγάλο Δημιουργό. Αν και πλασμένος από χώμα, ο Αδάμ ήταν «υιός Θεού».ΠΠ 14.2

Ως αντιπρόσωπό Του, ο Θεός τού ανέθεσε την επιστασία των κατωτέρων πλασμάτων. Αυτά δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν ή να ομολογήσουν την υπεροχή του Θεού. Πλάσθηκαν όμως με την ικανότητα να αγαπούν και να υπηρετούν τον άνθρωπο. Ο ψαλμωδός λέει: «Κατέστησας αυτόν κύριον επί τα έργα των χειρών Σου, πάντα υπέταξας υποκάτω των ποδών αυτού, ... τα ζώα του αγρού, τα πετεινά του ουρανού,... πάντα τα διαπορευόμενα τας ο-δούς των θαλασσών.» (Ψαλμ. 8:6-8).ΠΠ 14.3

Ο άνθρωπος θα έφερνε την εικόνα του Θεού τόσο στην εξωτερική ομοιότητα, όσο και στο χαρακτήρα. Μόνο ο Χριστός είναι ο «χαρακτήρ της υποστάσεως» του Πατέρα (Εβρ. α', 3), αλλά ο άνθρωπος πλάσθηκε κατά την ομοιότητα του Θεού. Η διάνοιά του ήταν ικανή να κατανοεί τα θεϊκά πράγματα. Τα αισθήματά του ήταν αγνά, οι ορέξεις και τα πάθη υποταγμένα στον έλεγχο της λογικής. Ήταν άγιος και ευτυχισμένος, φέροντας την εικόνα του Θεού και υποτασσόμενος κατά πάντα στο θέλημά Του.ΠΠ 14.4

Όταν ο άνθρωπος βγήκε από τα χέρια του Πλάστη του, είχε υψηλό ανάστημα και τέλεια συμμετρία. Η φυσιογνωμία του έφερε το ροδαλό χρώμα της υγείας και έλαμπε με το φως της ζωής και της χαράς. Το ανάστημα του Αδάμ ήταν πολύ μεγαλύτερο από το ανάστημα των σημερινών κατοίκων της Γης. Η Εύα ήταν κάπως χαμηλότερη στο ύψος, αλλά είχε ευγενική έκφραση και ήταν πανέμορφη. Το αναμάρτητο ζευγάρι δε φορούσε τεχνητή ενδυμασία. Ένα ένδυμα φωτός και δόξας τους περιέβαλε όμοιο με αυτό των αγγέλων. Όσο διάστημα παρέμειναν υπάκουοι στο Θεό, εξακολουθούσαν να περιβάλλονται από το φωτεινό αυτό ένδυμα.ΠΠ 15.1

Μετά τη δημιουργία του Αδάμ, κάθε πλάσμα οδηγήθηκε μπροστά σε αυτόν για να λάβει το όνομά του. Ο Αδάμ είδε ότι στο καθένα από αυτά τα πλάσματα είχε δοθεί σύντροφος αλλά ανάμεσά τους «δεν ευρίσκετο βοηθός όμοιος με αυτόν». Ανάμεσα σε όλα τα πλάσματα του Θεού επάνω στη Γη δεν υπήρχε κανένα ίσο προς αυτόν. «Και είπε Κύριος ο Θεός, Δεν είναι καλόν να ήναι ο άνθρωπος μόνος. Θέλω κάμει εις αυτόν βοηθόν όμοιον με αυτόν.» Ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος να ζει στη μοναξιά. Είναι κοινωνική ύπαρξη. Χωρίς συντροφιά οι ωραίες σκηνές και οι γοητευτικές απασχολήσεις της Εδέμ δε θα μπορούσαν να προσφέρουν τέλεια ευτυχία. Ούτε η επικοινωνία με τους αγγέλους μπορούσε να ικανοποιήσει την επιθυμία που αισθανόταν για συμπάθεια και συντροφιά. Δεν υπήρχε κανείς που να είχε την ίδια με αυτόν φύση να αγαπά και να αγαπιέται.ΠΠ 15.2

Ο ίδιος ο Θεός έδωσε σύντροφο στον Αδάμ. Του προμήθευσε μια «βοηθόν», βοηθό που να ταιριάζει με αυτόν, κατάλληλη για τη συναναστροφή του, μια όμοια με αυτόν για αγάπη και συμπάθεια. Η Εύα πλάστηκε από ένα πλευρό παρμένο από τον Αδάμ, πράγμα που σήμαινε ότι δεν επρόκειτο να τον εξουσιάζει ως κεφαλή, ούτε να ποδοπατιέται ως κατώτερή του, αλλά να στέκεται στο πλευρό του, ίση με αυτόν, να την αγαπάει και να την προστατεύει. Αποτελώντας μέρος του άνδρα — «οστούν εκ των οστέων του και σαρξ εκ της σαρκός του» - ήταν το δεύτερο ήμισύ του, δείχνοντας έτσι τη στενή ένωση και τον τρυφερό δεσμό που έπρεπε να υφίσταται στη σχέση αυτή. «Διότι ουδείς εμίσησε ποτέ την εαυτού σάρκα, αλλ’εκτρέφει και περιθάλπει αυτήν.» (Εφεσ. 5:29). «Διά τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν.»ΠΠ 15.3

Ο Θεός τέλεσε τον πρώτο γάμο. Ο θεσμός του γάμου λοιπόν, έλκει την καταγωγή του από το Δημιουργό του σύμπαντος. «Τίμιος έστω ο γάμος.» (Εβρ. 13:4). Είναι ένα από τα πρώτα δώρα του Θεού στον άνθρωπο και αποτελεί ένα από τα δύο θεσπίσματα που πήρε μαζί του ο Αδάμ πέρα από τις πύλες του Παραδείσου. Όταν στη σχέση αυτή αναγνωρίζονται και τηρούνται οι θεϊκές αρχές, ο γάμος είναι ευλογία. Διατηρεί την αγνότητα και την ευτυχία της ανθρώπινης φυλής, παρέχει τα μέσα για τις κοινωνικές ανάγκες του ανθρώπου και εξυψώνει τη φυσική, πνευματική και ηθική του υπόσταση.ΠΠ 15.4

«Και εφύτευσε Κύριος ο Θεός παράδεισον εν τη Εδέμ κατά ανατολάς, και έθεσεν εκεί τον άνθρωπον, τον οποίον έπλασε.» Καθετί που δημιούργησε ο Θεός ήταν η ολοκλήρωση της ομορφιάς, και τίποτε δεν έλειπε που θα μπορούσε να συντελέσει στην ευτυχία του άγιου ζευγαριού. Ο Θεός όμως τους έδωσε άλλο ένα δείγμα της αγάπης Του ετοιμάζοντας έναν κήπο σαν ιδιαίτερη κατοικία τους.ΠΠ 16.1

Στον κήπο αυτό υπήρχαν κάθε είδους δένδρα, πολλά από τα οποία ήταν τελείως φορτωμένα από νοστιμότατους καρπούς. Υπήρχαν ωραιότατες αναρριχώμενες κληματαριές που παρουσίαζαν θελκτικότατη θέα καθώς τα κλωνάρια τους λύγιζαν από το βάρος του δελεαστικού καρπού με τους ομορφότερους και πλουσιότερους σε ποικιλία χρωματισμούς.ΠΠ 16.2

Στον Αδάμ και στην Εύα είχε ανατεθεί να περιποιούνται τις αναδεντράδες, σχηματίζοντας κιόσκια που να τους χρησιμεύουν για κατοίκηση, κάτω από τα ολόδροσα δένδρα καλυμμένα με φυλλωσιές και φρούτα. Υπήρχαν άφθονα, πολύχρωμα και μοσχομυριστά λουλούδια. Στη μέση του κήπου βρισκόταν το δένδρο της ζωής που ξεπερνούσε σε μεγαλοπρέπεια όλα τα άλλα δένδρα. Ο καρπός του έμοιαζε με ασημόχρυσα μήλα και είχε την ιδιότητα να διαιωνίζει τη ζωή.ΠΠ 16.3

Η δημιουργία είχε τώρα ολοκληρωθεί. «Και συνετελέσθησαν ο ουρανός και η γη, και πάσα η στρατιά αυτών.» «Και είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε, και ιδού, ήσαν καλά λίαν.» Ο εδεμικός κήπος άκμαζε στη Γη. Ο Αδάμ και η Εύα πλησίαζαν ελεύθερα στο δένδρο της ζωής. Καμιά κηλίδα αμαρτίας ή σκιά θανάτου δεν αμαύρωναν την όμορφη πλάση. «Τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον.» (Ιώβ 38:7).ΠΠ 16.4

Ο μέγας Θεός είχε θέσει τα θεμέλια της Γης. Είχε περιβάλει ολόκληρο τον κόσμο με ομορφιά και τον είχε εφοδιάσει με πράγματα χρήσιμα για τον άνθρωπο. Είχε δημιουργήσει όλα τα θαυμάσια αντικείμενα της στεριάς και της θάλασσας. Σε έξι μέρες το μεγάλο έργο της δημιουργίας είχε συμπληρωθεί. Ο Θεός «ανεπαύθη την ημέραν την εβδόμην από πάντων των έργων Αυτού, τα οποία έκαμε. Και ευλόγησεν ο Θεός την ημέραν την εβδόμην και ηγίασεν αυτήν, διότι εν αυτή ανεπαύθη από πάντων των έργων Αυτού τα οποία έκτισε και έκαμεν ο Θεός.» Ο Θεός κοίταξε ικανοποιημένος το έργο των χεριών Του. Όλα ήταν τέλεια, έργα αντάξια του θείου Δημιουργού τους. Τότε Εκείνος αναπαύθηκε όχι σαν ένας που κουράζεται, αλλά ως ένας κατά πάντα ευχαριστημένος με τους καρπούς της σοφίας και της αγαθότητάς Του καθώς και με τις εκδηλώσεις της δόξας Του.ΠΠ 16.5

Αφού αναπαύθηκε την έβδομη ημέρα, ο Θεός την αγίασε, δηλαδή την ξεχώρισε ως ιδιαίτερη ημέρα ανάπαυσης για τον άνθρωπο. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Δημιουργού, ο άνθρωπος όφειλε να αναπαυθεί και αυτός την αγία αυτή ημέρα, ώστε παρατηρώντας τους ουρανούς και τη Γη να μπορούσε να θεωρεί αντανακλώμενο το μεγάλο δημιουργικό έργο του Θεού. Θεωρώντας επίσης τα τεκμήρια της σοφίας και της καλοκαγαθίας του Θεού η καρδιά του θα γεμίζει από αγάπη και σεβασμό για τον Πλάστη του.ΠΠ 17.1

Στην Εδέμ ο Θεός θέσπισε το αναμνηστικό του δημιουργικού έργου Του με την ευλογία που έθεσε επάνω στην έβδομη ημέρα. Το Σάββατο παραδόθηκε στον Αδάμ, τον πατέρα και αντιπρόσωπο ολόκληρης της ανθρώπινης οικογένειας. Η τήρησή του θα αποτελούσε πράξη ευγνωμοσύνης, αναγνώρισης από μέρους όλων των κατοίκων της Γης ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός τους και ο δικαιωματικά ανώτατος Άρχοντάς τους, ότι αυτοί ήταν το έργο των χεριών Του και υποκείμενοι στην εξουσία Του. Έτσι, το θέσπισμα είχε καθαρά αναμνηστικό σκοπό και αφορούσε όλη την ανθρωπότητα. Δεν υπήρχε τίποτε το ανεξήγητο σε αυτό, ούτε η εφαρμογή του περιοριζόταν σε έναν ιδιαίτερο λαό.ΠΠ 17.2

Ο Θεός είδε ότι το Σάββατο ήταν ουσιώδες για τον άνθρωπο ακόμη και μέσα στον Παράδεισο. Είχε ανάγκη να αφήσει κατά μέρος τις ασχολίες και τις επιδιώξεις του μια ημέρα στις επτά, για να μπορεί να παρατηρεί με προσοχή τα έργα του Θεού και να συλλογίζεται τη δύναμη και την αγαθότητά Του. Είχε ανάγκη από το Σάββατο για να του υπενθυμίζει ζωηρότερα ακόμη το Θεό και να του δημιουργεί ευγνωμοσύνη, επειδή όσα απολάμβανε και είχε στην κα-τοχή του προέρχονταν από το καλοκάγαθο χέρι του Θεού.ΠΠ 17.3

Το σχέδιο του Θεού είναι το Σάββατο να φέρει τη σκέψη των ανθρώπων στα έργα της δημιουργίας Του. Η φύση μιλάει στις αισθήσεις και εξαγγέλλει ότι υπάρχει ένας ζων Θεός, ο Δημιουργός, ο ανώτατος Άρχοντας όλων.ΠΠ 17.4

«Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών Αυτού. Η ημέρα προς την ημέραν λαλεί λόγον, και η νυξ προς την νύκτα αναγγέλλει γνώσιν.» (Ψαλμ. 19:1,2).ΠΠ 17.5

Η ομορφιά που περιβάλλει τη Γη, είναι εγγύηση της αγάπης του Θεού. Μπορούμε να την παρατηρήσουμε αντικρίζοντας τα αιώνια βουνά, τα μεγαλόπρεπα δένδρα, τα μισάνοιχτα μπουμπούκια και τα λεπτεπίλεπτα λουλούδια. Όλα μας μιλούν για το Θεό. Το Σάββατο δείχνει πάντα Εκείνον που δημιούργησε όλα αυτά και καλεί τους ανθρώπους να ανοίξουν το μεγάλο βιβλίο της φύσης όπου θα αναγνωρίσουν τη σοφία, τη δύναμη και την αγάπη του Θεού.ΠΠ 18.1

Αν και οι προπάτορές μας πλάστηκαν αγνοί και άγιοι, δεν ήταν απαλλαγμένοι από την πιθανότητα να παρανομήσουν. Ο Θεός τους έπλασε ως ελεύθερες προσωπικότητες, ικανές να εκτιμήσουν τη σοφία και την καλοκαγαθία του χαρακτήρα Του, τη δικαιοσύνη των απαιτήσεών Του. Τότε, με πλήρη ελευθερία να Του αποδώσουν ή να Του αρνηθούν την υπακοή τους. Θα απολάμβαναν την επικοινωνία με το Θεό και με τους αγίους αγγέλους.ΠΠ 18.2

Αλλά πριν θεωρηθούν αιωνίως ασφαλείς, έπρεπε να δοκιμαστεί η αφοσίωσή τους. Από την αρχή της ύπαρξης του ανθρώπου ένας έλεγχος τέθηκε στην επιθυμία της τρυφηλότητας, του μοιραίου πάθους που ήταν η βάση της πτώσης του Σατανά. Το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού στεκόταν πλάι στο δένδρο της ζωής, ακριβώς στη μέση του κήπου. Το δένδρο της γνώσης επρόκειτο να αποτελέσει τη δοκιμή της υπακοής, της πίστης και της αγάπης των προπατόρων μας. Ενώ μπορούσαν ελεύθερα να τρώνε από οποιοδήποτε άλλο δένδρο, τους είχε απαγορευθεί με ποινή θανάτου να γευθούν τον καρπό αυτού του δένδρου. Επιπλέον, έπρεπε να εκτεθούν στους πειρασμούς του Σατανά. Αλλά αν μπορούσαν να αντέξουν τη δοκιμασία, θα κατέληγαν οριστικά εκεί όπου η δύναμή του δε θα είχε καμιά ισχύ επάνω τους και θα απολάμβαναν την αιώνια εύνοια του Θεού.ΠΠ 18.3

Ο Θεός έθεσε τον άνθρωπο κάτω από το νόμο Του ως απαραίτητο όρο της ύπαρξής του. Ο άνθρωπος ήταν υπήκοος του θεϊκού καθεστώτος και καθεστώς χωρίς νομοθεσία δεν υπάρχει. Ο Θεός μπορούσε να δημιουργήσει τον άνθρωπο ανήμπορο να παραβεί το νόμο Του. Θα μπορούσε να εμποδίσει το χέρι του Αδάμ να αγγίξει τον απαγορευμένο καρπό. Στην περίπτωση αυτή όμως, ο άνθρωπος δε θα ήταν ελεύθερη ηθική προσωπικότητα, αλλά απλά ένα ρομπότ. Χωρίς την ελευθερία της επιλογής, η υπακοή του δε θα ήταν εθελοντική αλλά επιβεβλημένη. Δε θα υπήρχε ανάπτυξη του χαρακτήρα. Μια τέτοια τακτική θα ήταν εντελώς αντίθετη με τις σχέσεις του Θεού προς τους κατοίκους των άλλων κόσμων. Αυτή θα υποβίβαζε τον άνθρωπο ως λογική υπόσταση και θα υποστήριζε τις κατηγορίες του Σατανά για τη δεσποτική ηγεσία του Θεού.ΠΠ 18.4

Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο τέλειο. Του έδωσε ευγενικό χαρακτήρα, χωρίς καμιά κλίση προς το κακό. Τον προίκισε με τις ανώτερες διανοητικές ιδιότητες και του παρουσίασε τα ισχυρότερα δυνατόν κίνητρα που χρειαζόταν για να παραμείνει πιστός στην αφοσίωσή του. Τέλεια και συνεχής υπακοή αποτελούσε τον όρο της αιώνιας ευτυχίας. Κάτω από αυτό τον όρο θα μπορούσε να έχει δικαίωμα στο δένδρο της ζωής.ΠΠ 19.1

Η κατοικία των προπατόρων μας είχε σκοπό να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για άλλες κατοικίες, καθώς τα παιδιά τους θα συνέχιζαν να κατοικούν στη Γη. Η κατοικία εκείνη, εξωραϊσμένη από το χέρι του Θεού, δεν ήταν κανένα φανταχτερό παλάτι. Οι άνθρωποι με την περηφάνια τους αισθάνονται ευχαρίστηση σε μεγαλόπρεπα και δαπανηρά οικοδομήματα και καυχώνται για τα έργα των χεριών τους.ΠΠ 19.2

Ο Θεός όμως τοποθέτησε τον Αδάμ μέσα σε έναν κήπο. Αυτό ήταν το σπίτι τους. Ο γαλάζιος ουρανός αποτελούσε το θόλο του. Η Γη με τα ντελικάτα λουλούδια και το καταπράσινο χαλί ήταν το δάπεδό του. Και τα πυκνόφυλλα κλαδιά των ωραίων δένδρων χρησίμευαν για στέγαστρο του. Οι τοίχοι του υψώνονταν θαυμάσια διακοσμημένοι σαν το χειροτέχνημα του μεγάλου Καλλιτέχνη. Το περιβάλλον του άγιου εκείνου ζευγαριού περιείχε ένα παντοτινό μάθημα ότι η πραγματική ευτυχία δεν εξαρτάται από την απόλαυση της πολυτέλειας και της περηφάνιας, αλλά από την επικοινωνία με το Θεό μέσα από τα έργα της δημιουργίας Του.ΠΠ 19.3

Αν οι άνθρωποι έδιναν λιγότερη σημασία στα τεχνητά πράγματα και συνήθιζαν σε μεγαλύτερη απλότητα, θα πλησίαζαν πολύ περισσότερο στην εκπλήρωση του σκοπού που είχε για αυτούς ο Θεός κατά τη δημιουργία. Η περηφάνια και η φιλοδοξία δεν ικανοποιούνται ποτέ. Αλλά όσοι είναι πραγματικά σοφοί, θα βρουν ανάταση και ουσιαστική ευχαρίστηση στις πηγές της χαράς προς τις οποίες ο Θεός έθεσε πρόσβαση για όλους.ΠΠ 19.4

Στους κατοίκους της Εδέμ ανατέθηκε η φροντίδα του κήπου. Ο άνθρωπος όφειλε «να εργάζηται αυτόν, και να φυλάπη αυτόν». Η ασχολία αυτή δεν ήταν κοπιαστική, αλλά ευχάριστη και τονωτική. Ο Θεός όρισε την εργασία ως ευλογία του ανθρώπου για να απασχολεί τη σκέψη του, να δυναμώνει το σώμα του και να αναπτύσσει τις ικανότητές του.ΠΠ 19.5

Στη διανοητική και σωματική δραστηριότητα ο Αδάμ έβρισκε μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της άγιας του ύπαρξης. Όταν εξαιτίας της παρακοής του εκδιώχθηκε από την όμορφη κατοικία του και βρέθηκε αναγκασμένος να αγωνίζεται με το σκληρό έδαφος για να κερδίζει το καθημερινό ψωμί, η ίδια η εργασία, παρόλο που διέφερε πολύ από την ευχάριστη ενασχόλησή του στον εδεμκό κήπο, αποτελούσε ασφάλεια κατά του πειρασμού και πηγή για την ευτυχία του.ΠΠ 19.6

Όσοι θεωρούν την εργασία κατάρα επειδή αυτή συνοδεύεται από πόνο και μόχθο, κάνουν λάθος. Πολλές φορές οι πλούσιοι βλέπουν περιφρονητικά τις εργαζόμενες τάξεις, αλλά αυτό διαφέρει εξ’ολοκλήρου από την πρόθεση που είχε ο Θεός όταν δημιούργησε τον άνθρωπο. Τι είναι τα υλικά αγαθά του πλουσιότερου ακόμη ανθρώπου συγκρινόμενα με την κληρονομιά που είχε λάβει ο αρχοντικός Αδάμ; Μολαταύτα, ο Αδάμ δεν έπρεπε να μένει αργός. Ο Πλάστης μας που ξέρει τι είναι το καλύτερο για την ευτυχία του ανθρώπου και έτσι όρισε στον Αδάμ την εργασία του. Μόνο οι εργαζόμενοι άνδρες και γυναίκες ανακαλύπτουν την πραγματική χαρά της ζωής. Οι άγγελοι είναι δραστήριοι εργάτες. Είναι οι λειτουργοί του Θεού στην υπηρεσία των ανθρώπων. Ο Δημιουργός δεν προμήθευσε καμιά θέση για την εξάσκηση αδράνειας και νωθρότητας.ΠΠ 20.1

Όσο θα παρέμεναν πιστοί στο Θεό, ο Αδάμ και η σύντροφός του θα ήταν οι κυρίαρχοι της Γης. Τους είχε χορηγηθεί απεριόριστος έλεγχος επάνω σε κάθε ζωντανό οργανισμό. Το λιοντάρι και το αρνί έπαιζαν ειρηνικά τριγύρω τους ή ξάπλωναν μαζί στα πόδια τους. Χαρούμενα τα πουλιά πετούσαν από πάνω τους χωρίς κανένα φόβο. Καθώς τα χαρούμενα κελαηδήματα τους ανέβαιναν δοξαστικά προς το Δημιουργό τους, ο Αδάμ και η Εύα ένωναν με αυτά τις ευχαριστίες τους προς τον Πατέρα και τον Υιό.ΠΠ 20.2

Το ζευγάρι όχι μόνο ήταν παιδιά της πατρικής φροντίδας του Θεού, αλλά και μαθητές δεχόμενοι διδασκαλία από τον πάνσοφο Δημιουργό. Δέχονταν την επίσκεψη των αγγέλων και είχαν επίσης το προνόμιο να επικοινωνούν με τον Πλάστη τους, χωρίς κανένα σκοτεινό πέπλο ανάμεσά τους. Έσφυζαν από ζωντάνια που προμηθεύονταν από το δένδρο της ζωής. Στη διανοητική τους δύναμη ήταν μόνο λίγο κατώτεροι από τους αγγέλους.ΠΠ 20.3

Τα μυστήρια του ορατού σύμπαντος - «τα θαυμάσια του τελείου κατά την γνώσιν» (Ιώβ 37:16) - τους πρόσφεραν ανεξάντλητη πηγή διδασκαλίας και απόλαυσης. Οι νόμοι και οι λειτουργίες της φύσης που αποτελούν τη σπουδή των ανθρώπων εδώ και έξι χιλιάδες χρόνια ήταν γνωστοί σε αυτούς από τον Κατασκευαστή και Συντηρητή των πάντων. Συνομιλούσαν με το φύλλο, το λουλούδι και το δένδρο συγκεντρώνοντας από το καθένα χωριστά τα μυστικά της ζωής του.ΠΠ 20.4

Ο Αδάμ ήταν εξοικειωμένος με κάθε ζωντανή ύπαρξη, από τον ισχυρό Λεβιάθαν που παιχνιδίζει στα νερά της θάλασσας μέχρι το μικροσκοπικό έντομο που κινείται άσκοπα στο φως της ηλιαχτίδας. Αυτός είχε δώσει στο καθένα το όνομά του και γνώριζε τη φύση και τις συνήθειες όλων. Η δόξα του Θεού στους Ουρανούς, οι αναρίθμητοι κόσμοι στις κανονικές τροχιές τους, «τα ζυγοσταθμίσματα των νεφών», τα μυστήρια του φωτός και του ήχου, της νύχτας και της ημέρας, όλα μπορούσαν ελεύθερα να μελετηθούν από τους προπάτορές μας.ΠΠ 21.1

Επάνω σε κάθε φύλλο του δάσους, επάνω σε κάθε πέτρα των βουνών, σε κάθε αστραφτερό αστέρι, στη Γη, στον αέρα και στον ουρανό, ήταν γραμμένο το όνομα του Θεού. Η τάξη και η αρμονία της δημιουργίας τούς μιλούσαν για την άπειρη σοφία και τη δύναμή Του. Οι πρωτόπλαστοι συνεχώς ανακάλυπταν καινούργια θέλγητρα που πλημμύριζαν τις καρδιές τους με μεγαλύτερη αγάπη και προκαλούσαν καινούριες εκφράσεις ευγνωμοσύνης.ΠΠ 21.2

Όσο θα έμεναν πιστοί στο θεϊκό νόμο, η ικανότητά τους να γνωρίζουν, να απολαμβάνουν και να αγαπούν συνεχώς θα αυξανόταν. Θα κέρδιζαν συνεχώς καινούργιους θησαυρούς γνώσης, θα ανακάλυπταν νέες πηγές ευτυχίας και θα αποκτούσαν ολοένα και πιο σαφέστερη αντίληψη της άμετρης, αστείρευτης αγάπης του Θεού.ΠΠ 21.3