Κεφάλαιο 55—Το Παιδι ο Σαμουηλ
(Βασίζεται στο βιβλίο Α', Σαμουήλ, κεφ. 1:, 2:1-11)ΠΠ 561.1
Ο Ελκανά, ένας Λευίτης από το όρος Εφραίμ ήταν άνθρωπος πλούσιος και με μεγάλη επιρροή, ένας που αγαπούσε και φοβόταν το Θεό. Η σύζυγός του η Άννα ήταν γυναίκα πολύ ευσεβής. Σεμνή και ήρεμη, διακρινόταν για το χαρακτήρα της με βαθιά ευσυνειδησία και ακλόνητη πίστη.ΠΠ 561.2
Το ευλαβικό αυτό ζευγάρι είχε στερηθεί την τόσο πολυπόθητη ευλογία για κάθε Ιουδαίο. Το σπίτι τους δεν ζεστάθηκε με χαρούμενες παιδικές φωνές και η επιθυμία της διαιώνισης του ονόματός του οδήγησε το σύζυγο - όπως είχε οδηγήσει πολλούς άλλους - να συνάψει ένα δεύτερο γάμο. Το μέτρο όμως αυτό που πάρθηκε από έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό, δεν έφερε την ευτυχία. Γιοι και θυγατέρες προστέθηκαν στην οικογένεια, αλλά η χαρά και η ομορφιά του ιερού θεσπίσματος του Θεού είχε καταστραφεί και η οικογενειακή γαλήνη είχε χαθεί. Η Φενίνα, η καινούρια σύζυγος, ήταν φθονερή και στενοκέφαλη ενώ φερόταν με περηφάνια και με υπεροψία. Για την Άννα οι ελπίδες είχαν χαθεί και η ζωή της έγινε φορτική. Υπέμεινε όμως τη δοκιμασία με πραότητα, χωρίς να παραπονιέται.ΠΠ 561.3
Ο Ελκανά τηρούσε πιστά τις διατάξεις του Θεού. Η λατρεία στη Σηλώ συνεχιζόταν ακόμη αλλά εξαιτίας μερικών ανωμαλιών στη σειρά των ιερατικών καθηκόντων, η υπηρεσία του δεν απαιτούταν στο ιερό. ‘Έπρεπε όμως ως Λευίτης να παρευρίσκεται. Πήγαινε όμως με την οικογένειά του στις καθορισμένες συνάξεις για να προσκυνήσει και να προσφέρει θυσίες.ΠΠ 561.4
Ακόμη και στα ιερά πανηγύρια που σχετίζονταν με τη λατρεία του Θεού, παρενέβαινε το πονηρό πνεύμα που είχε φέρει τη συμφορά στο σπίτι του. Μετά τις ευχαριστήριες προσφορές, ολόκληρη η οικογένεια σύμφωνα με την καθιερωμένη συνήθεια, συγκεντρω- νόταν για ένα επίσημο αλλά και χαρούμενο συμπόσιο. Στις περιπτώσεις αυτές, ο Ελκανά πρόσφερε στη μητέρα των παιδιών του μια μερίδα φαγητού για τον εαυτό της και από μια μερίδα για το καθένα από τα παιδιά της. Σε ένδειξη σεβασμού για την Άννα, της πρόσφερε διπλή μερίδα, πράγμα που σήμαινε ότι η αγάπη του για αυτή ήταν σαν να είχε ένα γιο. Τότε η δεύτερη γυναίκα ξέσπαγε σε σκηνές ζήλιας, απαιτώντας τα πρωτεία σαν ευνοούμενη από το Θεό και ειρωνευόταν την Άννα για τη στειρότητά της. Αυτό προκάλεσε την δυσαρέσκεια του Κυρίου για αυτή.ΠΠ 561.5
Αυτό επαναλαμβανόταν κάθε χρόνο μέχρι που η Άννα δεν μπορούσε να το υποφέρει περισσότερο. Μη μπορώντας να κρύψει τη λύπη της, έκλαψε χωρίς συγκράτηση και αποσύρθηκε από το συμπόσιο. Μάταια ο άνδρας της προσπάθησε να την παρηγορήσει λέγοντας: «Άννα, διά τί κλαίεις; και διά τί δεν τρώγεις; δεν είμαι εγώ εις σε καλύτερος παρά δέκα υιούς;»ΠΠ 562.1
Η Άννα δεν εξέφρασε παράπονο. Το βάρος της ψυχής, το οποίο δεν μπορούσε να συμμεριστεί με κανέναν επίγειο φίλο, το παρουσίασε ενώπιον του Θεού. Με θέρμη παρακάλεσε να αφαιρέσει ο Θεός την ταπείνωσή της και να της δώσει το πολύτιμο δώρο ενός γιου που να το μεγαλώσει και να το αναθρέψει για Αυτόν. Έκανε μια επίσημη ευχή ότι αν το αίτημά της γινόταν δεκτό, θα αφιέρωνε το παιδί της εκ γενετής στο Θεό. Η Άννα είχε προχωρήσει μέχρι την είσοδο του αγιαστηρίου και «καταπικραμένη την ψυχήν προσηύχετο . . . κλαίουσα καθ’υπερβολήν.» Εξακολουθούσε να επι-κοινωνεί σιωπηλά με το Θεό, χωρίς να βγάζει μιλιά.ΠΠ 562.2
Στους χαλεπούς εκείνους καιρούς τέτοιες σκηνές λατρείας σπάνια παρουσιάζονταν. Ανόσια φαγοπότια ακόμη και μεθύσια δεν ήταν ασυνήθιστα ακόμη και στις θρησκευτικές ιεροτελεστίες. Ο Ηλεί, ο αρχιερέας, παρατηρώντας την Άννα, υπέθεσε ότι ήταν μεθυσμένη. Νομίζοντας ότι έκανε μια άξια παρατήρηση, είπε με αυστηρότητα: «Έως πότε θέλεις είσθαι μεθύουσα; απόβαλε τον οίνον από σου.»ΠΠ 562.3
Πονεμένη και παραξενεμένη, η Άννα έδωσε την ήρεμη απάντηση:ΠΠ 562.4
«Ουχί, κύριέ μου, εγώ είμαι γυνή κατατεθλιμμένη την ψυχήν. Ούτε οίνον, ούτε σίκερα δεν έπιον, αλλ', εξέχεα την ψυχήν μου ενώπιον του Κυρίου. Μη υπολάβης την δούλην σου ως αχρείαν γυναίκα, διότι εκ του πλήθους του πόνου μου και της θλίψεώς μου ελάλησα έως τώρα.»ΠΠ 562.5
Άνθρωπος του Θεού ο αρχιερέας, συγκινήθηκε βαθιά και αντί για επίπληξη, πρόφερε μια ευλογία:ΠΠ 562.6
«Ύπαγε εις ειρήνην, και ο Θεός του Ισραήλ ας σοι δώση την αίτησίν σου, την οποίαν ήτησας παρ’Αυτού.»ΠΠ 563.1
Η προσευχή της Άννας εισακούστηκε. Έλαβε το δώρο για το οποίο με τόση θέρμη είχε παρακαλέσει. Κοιτάζοντας στο πρόσωπο του παιδιού, το ονόμασε Σαμουήλ που σημαίνει «αιτηθείς παρά του Θεού». Μόλις το μικρό μεγάλωσε αρκετά και μπορούσε να χωριστεί από τη μητέρα του, εκείνη εκπλήρωσε την υπόσχεσή της. Αγαπούσε το παιδί της με όλη την αφοσίωση μιας μητρικής καρδιάς. Μέρα με τη μέρα παρατηρώντας την ανάπτυξη του σώματός του και ακούγοντας τις παιδικές κουβεντούλες του, το περιέβαλε όλο και πιο σφιχτά με την αγάπη της. Ήταν το μοναχοπαίδι της, το ιδιαίτερο δώρο του Ουρανού. Το είχε δεχθεί όμως σαν θησαυρό αφιερωμένο στο Θεό και δε θα στερούσε από το Δωρητή ότι Του ανήκε.ΠΠ 563.2
Η Άννα ταξίδεψε πάλι με τον άνδρα της στη Σηλώ και παρουσίασε στον ιερέα το πολύτιμο δώρο της στο όνομα του Θεού. Τότε είπε: «Περί του παιδίου τούτου εδεόμην, και ο Κύριος έδωκεν εις εμέ την αίτησίν μου, την οποίαν ήτησα παρ’Αυτού. Όθεν και εγώ εδάνεισα αυτό εις τον Κύριον. Πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού θέλει είσθαι δανεισμένον εις τον Κύριον.»ΠΠ 563.3
Η πίστη και η αφοσίωση της γυναίκας αυτής του Ισραήλ έκανε βαθιά εντύπωση στον Ηλεί. Υπέρ το δέον ανεκτικός πατέρας ο ίδιος, αισθάνθηκε σεβασμό και ταπείνωση αντικρίζοντας τη μεγάλη θυσία της μητέρας που αποχωριζόταν το μονάκριβο παιδί της για να το αφιερώσει στην υπηρεσία του θεού. Ένιωσε να ελέγχεται για τη δική του εγωιστική αγάπη. Με ταπείνωση και ευλάβεια έσκυψε και προσκύνησε το Θεό.ΠΠ 563.4
Η καρδιά της μητέρας ξεχείλισε από χαρά και αίνο όταν, αδημονώντας να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη της στο Θεό, το Άγιο Πνεύμα την επισκίασε. «Και προσηυχήθη η Άννα και είπεν:ΠΠ 563.5
Ευφράνθη η καρδία μου εις τον Κύριον,
Υψώθη το κέρας μου διά τον Κύριον,
Επλατύνθη το στόμα μου εναντίον των εχθρών μου,
Διότι ευφράνθην εις την σωτηρίαν Σου.
Διότι δεν είναι άλλος πλην Σου,
Ουδέ Βράχος καθώς ο Θεός ημών.
Μη καυχάσθε, μη λαλείτε υπερηφάνως.
Ας μη εξέλθη η μεγαλορρημοσύνη εκ του στόματός σας,
Διότι ο Κύριος είναι Θεός γνώσεων,
Και παρ’Αυτού σταθμίζονται αι πράξεις ...ΠΠ 563.6
Ο Κύριος θανατώνει και ζωοποιεί,
Καταβιβάζει εις τον Άδην και αναβιβάζει.
Ο Κύριος πτωχίζει και πλουτίζει,
Ταπεινώνει και υψώνει.
Ανεγείρει τον πένητα από του χώματος
Και υψώνει τον πτωχόν από της κοπρίας,
Διά να καθίση αυτούς μεταξύ των αρχόντων
Και να κάμη αυτούς να κληρονομήσωσι θρόνον δόξης.
Διότι του Κυρίου είναι οι στύλοι της
γης Και έστησε την οικουμένην επ’αυτούς.
Θέλει φυλάττει τους πόδας των οσίων Αυτού,
Οι δε ασεβείς θέλουσιν απολεσθή εν τω σκότει,
Επειδή διά δυνάμεως δεν θέλει υπερισχύσει ο άνθρωπος.
Ο Κύριος θέλει συντρίψει τους αντιδίκους Αυτού,
Εξ ουρανού θέλει βροντήσει επ’αυτούς.
Ο Κύριος θέλει κρίνει τα πέρατα της γης
Και θέλει δώσει ισχύν εις τον βασιλέα Αυτού,
Και υψώσει το κέρας του χριστού Αυτού.»ΠΠ 564.1
Τα λόγια της Άννας ήταν προφητικά, τόσο αναφορικά με το Δαβίδ που έμελλε να γίνει βασιλιάς του Ισραήλ όσο και με το Μεσαία, τον Κεχρισμένο του Κυρίου. Αφού αρχικά ανέφερε για την καυχησιολογία μιας αλαζονικής και φιλόνικης γυναίκας, ο ύμνος σκιαγραφεί την καταστροφή των εχθρών του Θεού και τον τελικό θρίαμβο του απολυτρωμένου λαού Του.ΠΠ 564.2
Από τη Σηλώ η Άννα επέστρεψε με ηρεμία στο σπίτι της στη Ραμά. Άφησε πίσω το μικρό Σαμουήλ να καταρτιστεί για την υπηρεσία του οίκου του Θεού υπό την εκπαίδευση του αρχιερέα. Από την πρώτη αφύπνιση της διάνοιάς του, η Άννα είχε διδάξει στο γιο της να αγαπά το Θεό και να θεωρεί τον εαυτό του ότι ανήκει στον Κύριο. Με κάθε αφορμή είχε προσπαθήσει να στρέψει τις σκέψεις του ψηλά στο Δημιουργό.ΠΠ 564.3
Όταν αποχωρίστηκε το παιδί της, η φροντίδα της μητέρας δε σταμάτησε. Κάθε μέρα αποτελούσε το θέμα των προσευχών της. Κάθε χρόνο έραβε με τα χέρια της ένα ρουχαλάκι για την υπηρεσία που πρόσφερε. Όταν πήγαινε με τον άνδρα της να προσκυνήσει στη Σηλώ, έδινε στο παιδί το αναμνηστικό αυτό της αγάπης της. Κάθε κλωστή του φορέματος εκείνου είχε υφανθεί μαζί με μια προσευχή για να διατηρηθεί ο γιος της αγνός, ευγενής και ειλικρινής. Δε ζητούσε για το γιο της κοσμικά μεγαλεία αλλά παρακαλούσε με θέρμη να φθάσει στο μεγαλείο στο οποίο ο Ουρα- νός δίνει αξία: να μπορέσει να τιμήσει το Θεό και να γίνει ευλογία για τους συνανθρώπους του.ΠΠ 564.4
Τι αμοιβή απέκτησε η Άννα! Τι ενθάρρυνση για πιστότητα αποτελεί το παράδειγμά της! Υπάρχουν ανεκτίμητες ευκαιρίες, ευκαιρίες αφάνταστα πολύτιμες που προσφέρονται στην κάθε μητέρα. Ο ταπεινός κύκλος των εργασιών που οι γυναίκες κατέληξαν να βλέπουν σαν ανιαρή απασχόληση, πρέπει να θεωρείται σαν ένα μεγάλο και ευγενικό έργο. Η μητέρα έχει το προνόμιο να ευεργετήσει τον κόσμο με την επιρροή της και να προξενεί χαρά στη δική της καρδιά. Μπορεί να χαράξει ίσια μονοπάτια προς τα ένδοξα ύψη του Ουρανού για τα παιδιά της, είτε τα πράγματα πηγαίνουν καλά, είτε πλακώνονται από συννεφιά. Μόνο όταν προσπαθεί να ακολουθεί στη δική της ζωή τα διδάγματα του Χριστού, μπορεί η μητέρα να ελπίζει ότι θα αναπτύξει το χαρακτήρα των παιδιών της κατά το θεϊκό πρότυπο.ΠΠ 565.1
Ο κόσμος είναι γεμάτος από την επίδραση της διαφθοράς. Η μόδα και οι συνήθειες ασκούν μεγάλη επιρροή στους νέους. Αν η μητέρα αδυνατεί να κάνει το καθήκον της διδάσκοντας, καθοδηγώντας και συγκροτώντας τα παιδιά της, τότε φυσικό είναι να ακολουθήσουν το κακό, αποστρεφόμενα το καλό. Ας πηγαίνει η κάθε μητέρα συχνά στο Σωτήρα της με την προσευχή: «Δίδαξον ημάς τί πρέπει να κάμωμεν εις το παιδίον, και τί να γείνη εις αυτό.» Ας προσέξει τις συμβουλές που ο Θεός έχει δώσει μέσα στο λόγο Του και θα της χορηγηθεί η σοφία για τις εκάστοτε παρουσιαζόμενες ανάγκες.ΠΠ 565.2
«Το δε παιδίον ο Σαμουήλ εμεγάλωνε, και ευηρέστει και εις τον Κύριον και εις τους ανθρώπους.» Παρόλο που ο Σαμουήλ πέρασε στο αγιαστήριο την παιδική ηλικία του αφιερωμένη στη λατρεία του Θεού, δεν ήταν απαλλαγμένος από την κακή επιρροή και το αμαρτωλό παράδειγμα. Οι γιοι του Ηλεί δε φοβόνταν το Θεό, ούτε σέβονταν τον πατέρα τους. Ο Σαμουήλ όμως δεν αναζήτησε τη συντροφιά τους και δεν ακολούθησε τους άσχημους τρόπους τους. Προσπαθούσε συνεχώς να γίνει αυτό που ο Θεός περίμενε από αυτόν, προνόμιο που ανήκει σε όλους τους νέους. Ο Θεός ευχαριστείται όταν ακόμη και τα μικρά παιδιά παραδίδονται στην υπηρεσία Του.ΠΠ 565.3
Ο Σαμουήλ είχε τεθεί κάτω από την κηδεμονία του Ηλεί και ο α-ξιαγάπητος χαρακτήρας του κέρδισε τη θερμή στοργή του γηραιού ιεράρχη. Ήταν αγαθός, ευγενικός, υπάκουος και σεβαστικός. Ο Ηλεί που υπέφερε από τη δυστροπία των δικών του γιων. Στον Σαμουήλ έβρισκε ανακούφιση και παρηγοριά. Ο Σαμουήλ ήταν εξυπηρετικός και στοργικός και ποτέ πατέρας δεν αγάπησε το παιδί του πιο τρυφερά από ότι ο Ηλεί αγάπησε το παιδί αυτό. Ήταν παράξενο πράγμα πώς ένα τέτοιο θερμό συναίσθημα μπορούσε να υπάρχει ανάμεσα στον πρυτανεύοντα άρχοντα του κράτους και στο απλοϊκό παιδί. Όταν τα βάσανα των γηρατειών βρήκαν τον Ηλεί και κατατρυχόταν από την αγωνία και τις τύψεις για την έκλυτη ζωή των ίδιων του των γιων του, στράφηκε για παρηγοριά στο Σαμουήλ.ΠΠ 565.4
Δεν ήταν συνήθεια να αναλαμβάνουν οι Λευίτες τα ιδιαίτερα καθήκοντά τους πριν συμπληρώσουν το εικοστό πέμπτο έτος της ηλικίας τους, αλλά ο Σαμουήλ απετέλεσε εξαίρεση στον κανονισμό. Κάθε χρόνο έβλεπε να του αναθέτουν πιο σημαντικά και εμπιστευτικά καθήκοντα. Ενώ ήταν ακόμη παιδί, του φόρεσαν ένα λινό εφόδ σε ένδειξη της καθιέρωσής του στο έργο του αγιαστηρίου.ΠΠ 566.1
Όταν ξεκίνησε την υπηρεσία του στο αγιαστήριο, ο νεαρός Σαμουήλ είχε αναλάβει να εκτελεί καθήκοντα στην υπηρεσία του Θεού σύμφωνα με τις δυνάμεις του. Στην αρχή αυτά ήταν πολύ ταπεινά και όχι πάντοτε ευχάριστα. Τα εκτελούσε όμως όσο καλύτερα μπορούσε και με πρόθυμη καρδιά. Η θρησκεία του ήταν συνυφασμένη με κάθε πτυχή της ζωής του. Θεωρούσε τον εαυτό του υπηρέτη του Θεού. Οι προσπάθειές του γίνονταν ευπρόσδεκτες επειδή είχαν σαν κίνητρο την αγάπη για το Θεό και την ειλικρινή επιθυμία να κάνει το θέλημά Του. Με αυτό τον τρόπο ο Σαμουήλ έγινε συνεργάτης του Κυρίου του Ουρανού και της Γης. Ο Θεός τον κατέστησε κατάλληλο να εκτελέσει ένα μεγάλο έργο για τον Ισραήλ.ΠΠ 566.2
Αν τα παιδιά διδάσκονταν να θεωρούν τον ταπεινό κύκλο των καθημερινών καθηκόντων σαν χαραγμένη πορεία για αυτά από το Θεό, σαν σχολείο όπου πρέπει να εκπαιδευθούν για να αποδώσουν πιστή και ικανοποιητική εργασία, πόσο πιο ευχάριστη και τιμητική θα τους φαινόταν η δουλειά τους! Η εκτέλεση του κάθε καθήκοντος «ως εις Κύριον», ρίχνει μια γοητεία επάνω στην πιο ταπεινή ενασχόληση και συνδέει τους εργάτες της Γης με τις άγιες υπάρξεις που εκτελούν το θέλημα του Θεού στον Ουρανό.ΠΠ 566.3
Η επιτυχία της ζωής, η επιτυχία για την απόκτηση της μελλοντικής ζωής εξαρτάται από τη λεπτομερή και ευσυνείδητη προσοχή που αποδίδεται στα μικροκαθήκοντα. Η τελειότητα φανερώνεται τόσο στα ευτελέστερα όσο και στα σπουδαιότερα έργα του Θεού. Το χέρι που κρέμασε τους πλανήτες στο διάστημα είναι το ίδιο που δημιούργησε την ντελικάτη ομορφιά στα κρίνα του αγρού. Όπως ο Θεός είναι τέλειος στη σφαίρα Του, έτσι οφείλουμε και εμείς να είμαστε τέλειοι στη δική μας. Ο συμμετρικός σχηματισμός ε- νός δυναμικού, ωραίου χαρακτήρα δημιουργείται από τις ατομικές πράξεις του καθήκοντος.ΠΠ 566.4
Η πιστότητα πρέπει να χαρακτηρίζει τη ζωή μας στις μηδαμινές και στις σημαντικότερες λεπτομέρειες. Η αρτιότητα στα μικροπράγματα, η εκτέλεση μικρών πράξεων εντιμότητας και τα μικρά δείγματα καλοσύνης χαροποιούν το μονοπάτι της ζωής. Όταν το επίγειο έργο μας περατωθεί, θα φανεί ότι καθένα από τα μικροκαθήκοντα που εκτελέστηκε πιστά, άσκησε μια επιρροή για το καλό, μια επιρροή που δε χάνεται ποτέ.ΠΠ 567.1
Τα σύγχρονα παιδιά μπορούν να γίνουν τόσο πολύτιμα στα μάτια του Θεού, όσο και ο Σαμουήλ. Διατηρώντας πιστά τη χριστιανική τους ακεραιότητα, μπορούν να ασκήσουν μια θετική επιρροή στο μεταρρυθμιστικό έργο. Τέτοιοι άνθρωποι χρειάζονται στην εποχή μας. Ο Θεός έχει ένα έργο για τον καθένα από αυτούς. Ποτέ οι άνθρωποι δεν επέφεραν μεγαλύτερα αποτελέσματα για το Θεό και για την ανθρωπότητα από ότι μπορούν να κατορθώσουν στις ημέρες μας εκείνοι που θα παραμείνουν πιστοί στα καθήκοντα που τους εμπιστεύεται ο Θεός.ΠΠ 567.2