Κεφάλαιο 43—Ο Θανατοσ του Μωυση

(Βασίζεται στο βιβλίο Δευτερονόμιον, κεφ. 31: - 34:)ΠΠ 457.1

Σε όλες τις σχέσεις του Θεού με το λαό Του, η αγάπη και η ευσπλαχνία Του φαίνεται καταφανώς και δρα ως απόδειξη της ορθής και αμερόληπτης δικαιοσύνης. Παράδειγμα αποτελεί η ιστορία του λαού του Ισραήλ. Ο Θεός τον επιδαψίλευσε με μεγάλες ευλογίες. Η τρυφερή φροντίδα Του για αυτούς απεικονίζεται με αυτό το συγκινητικό τρόπο: «Καθώς ο αετός σκεπάζει την φωλεάν αυτού, περιθάλπει τους νεοσσούς αυτού, εξαπλώνων τας πτέρυγας αυτού, αναλαμβάνει αυτούς και σηκώνει αυτούς επί των πτερύγων αυτού, ούτως ο Κύριος μόνος ωδήγησεν αυτόν.» Όμως, πόσο άμεση και αυστηρή ανταπόδοση τους έγινε για τις παραβάσεις τους!ΠΠ 457.2

Η άπειρη αγάπη του Θεού εκδηλώθηκε με τη δωρεά του μονογενούς Υιού Του για την απολύτρωση μιας χαμένης φυλής. Ο Χριστός ήρθε στη Γη για να αποκαλύψει στους ανθρώπους το χαρακτήρα του Πατέρα Του και η ζωή Του ήταν γεμάτη από έργα θεϊκής τρυφερότητας και ευσπλαχνίας. Όμως, ο ίδιος ο Χριστός δηλώνει ότι «έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα έν ή μία κεραία δεν θέλει παρέλθει από του νόμου.» Η ίδια φωνή που με υπομονετική και με γεμάτη αγάπη ικεσία προσκαλεί τον αμαρτωλό να έρθει σε Αυτόν και να αποκτήσει συγχώρηση και ειρήνη, την ημέρα της κρίσης θα προστάξει αυτούς που απέρριψαν το έλεός Του; «Υπάγετε απΈμού οι κατηραμένοι». Σε ολόκληρη τη Γραφή ο Θεός παριστάνεται όχι μόνο ως στοργικός πατέρας αλλά και ως δίκαιος κριτής. Μπορεί βέβαια να φέρεται ευσπλαχνικός με ευχαρίστηση «συγχωρών ανομίαν και παράβασιν», όμως «ουδόλως αθωόνων τον ένοχον.» (Ματθ. 5:18, 25:41, Έξ. 34:7).ΠΠ 457.3

Ο μεγάλος Κυβερνήτης των εθνών είχε δηλώσει ότι ο Μωυσής δεν επρόκειτο να οδηγήσει τη σύναξη του Ισραήλ στην αγαθή γη και η θερμή παράκληση του δούλου του Θεού δεν ήταν δυνατόν να εξασφαλίσει ανάκληση της απόφασής Του. Ο Μωυσής ήξερε ότι έπρεπε να πεθάνει. Όμως ούτε προς στιγμή δεν εγκατέλειψε την ευθύνη του για το Ισραήλ. Προσπάθησε ευσυνείδητα να ετοιμάσει τη συναγωγή για την είσοδό της στην υποσχόμενη κληρονομιά.ΠΠ 457.4

Ακολουθώντας την προσταγή του Θεού, ο Μωυσής και ο Ιησούς του Ναυή πήγαν στο αγιαστήριο, ενώ η στήλη της νεφέλης στάθηκε επάνω από τη θύρα. Εδώ ο λαός αφιερώθηκε με επισημότητα στην κηδεμονία του Ιησού. Το έργο του Μωυσή ως αρχηγού του Ισραήλ είχε λήξει. Εξακολουθούσε όμως να είναι απορροφημένος για το καλό του λαού του. Παρουσία του συγκεντρωμένου πλήθους, ο Μωυσής στο όνομα του Θεού απεύθυνε στο διάδοχό του λόγια γεμάτα από θεϊκή ενθάρρυνση: «Ανδρίζου και θάρρει, διότι συ θέλεις εισαγάγει τους υιούς Ισραήλ εις την γην, την ποίαν ώμοσα προς αυτούς, και Εγώ θέλω είσθαι μετά σου.» Έπειτα στράφηκε προς τους πρεσβυτέρους και τους ανωτέρους του λαού, τους οποίους κάλεσε επίσημα να ακολουθούν πιστά τις οδηγίες που τους είχε μεταδώσει από μέρους του Θεού.ΠΠ 458.1

Ο λαός έβλεπε το γηραιό άνδρα που σε λίγο θα αποχωριζόταν από αυτούς. Τότε, ξαναθυμήθηκαν με καινούργια και βαθύτερη εκτίμηση την πατρική στοργή του, τις σοφές συμβουλές του και τις άοκνες προσπάθειές του. Πόσες φορές, όταν οι αμαρτίες τους είχαν προκαλέσει τη δίκαιη τιμωρία του Θεού, οι προσευχές του Μωυσή υπερίσχυσαν για να τους λυτρώσει! Θυμόνταν με πικρία ότι η δική τους διεστραμμένη διαγωγή είχε προκαλέσει την αμαρτία του Μωυσή, εξαιτίας της οποίας αυτός έπρεπε να πεθάνει.ΠΠ 458.2

Ο αποχωρισμός από τον αγαπημένο αρχηγό τους θα απέβαινε μια αποτελεσματικότερη από οποιαδήποτε ώθηση θα μπορούσε να δοθεί για το Ισραήλ, αν η ζωή και η αποστολή του συνεχίζονταν. Ο Θεός ήθελε να τους κάνει να αισθανθούν ότι δεν έπρεπε να καταστήσουν τη ζωή του επόμενου αρχηγού τους τόσο δύσκολη όπως έκαναν τη ζωή του Μωυσή. Ο Θεός μιλάει στο λαό Του με χορηγημένες ευλογίες. Όταν αυτές δεν εκτιμούνται, τότε τους μιλάει με παρακρατημένες ευλογίες για να μπορέσουν να αισθανθούν τις αμαρτίες τους και να επιστρέφουν σε Αυτόν με όλη την καρδιά τους. Την ίδια εκείνη μέρα η προσταγή ήρθε στο Μωυσή:ΠΠ 458.3

«Ανάβα ... εις το όρος Νεβώ ... και θεώρησον την γην Χαναάν, την οποίαν Εγώ δίδω εις τους υιούς Ισραήλ εις ιδιοκτησίαν, και τελεύτησον εν τω όρει όπου αναβαίνεις και προστέθητι εις τον λαόν σου.»ΠΠ 458.4

Ο Μωυσής είχε συχνά απομακρυνθεί από το στρατόπεδο κατά τη θεϊκή υπόδειξη, προκειμένου να επικοινωνήσει με το Θεό. Τώρα όμως επρόκειτο να απομακρυνθεί για κάποια καινούργια μυστηριακή παραγγελία. Έπρεπε να πάει να παραδώσει τη ζωή του στα χέρια του Πλάστη του. Ο Μωυσής ήξερε ότι θα πέθαινε ολομόναχος. Κανένας επίγειος φίλος δεν είχε το δικαίωμα να του συμπαρασταθεί στις τελευταίες στιγμές του. Μυστήριο και δέος σκέπαζε τη σκηνή μπροστά του και αυτό βάραινε την καρδιά του. Η πιο σκληρή δοκιμασία ήταν ο χωρισμός του από το λαό της φροντίδας και της αγάπης του, το λαό με τα συμφέροντα του οποίου είχε συνδεθεί η ζωή του τόσα πολλά χρόνια. Είχε όμως μάθει να εμπιστεύεται το Θεό και με αδιάσειστη πίστη αφιέρωσε τον εαυτό του και το λαό του στην αγάπη και στην ευσπλαχνία Του.ΠΠ 458.5

Για τελευταία φορά ο Μωυσής στεκόταν στη σύναξη του λαού του. Πάλι το Πνεύμα του Θεού τον επισκέφθηκε, και με το πιο εμπνευσμένο και συγκινητικό λόγο ευλόγησε την κάθε φυλή ξεχωριστά καταλήγοντας με μια γενική ευχή σε όλες τις φυλές:ΠΠ 459.1

«Δεν είναι ουδείς ως ο Θεός του Ιεσουρούν,
Όστις επιβαίνει επί τους ουρανούς προς βοήθειάν σου,
Και εν τη μεγαλοπρεπεία αυτού επί το στερέωμα.
Ο Θεός ο αιώνιος είναι καταφυγή,
Και υποστήριγμα οι αιώνιοι βραχίονες.
Και θέλει εκδιώξει τον εχθρόν απ’έμπροσθέν σου,
Και θέλει ειπεί, Εξολόθρευσον.
Τότε ο Ισραήλ θέλει κατοικήσει μόνος εν ασφαλεία,
Ο οφθαλμός του Ιακώβ θέλει είσθαι επί γης σίτου και οίνου,
Και οι ουρανοί Αυτού θέλουσι σταλάζει δρόσον.
Μακάριος συ, Ισραήλ.
Τίς όμοιός σου, λαέ σωζόμενε υπό του Κυρίου,
Όστις είναι η ασπίς της βοήθειάς σου; » (Δευτ. 33:26-29)ΠΠ 459.2

Ο Μωυσής έφυγε από τη συναγωγή σιωπηλός και κατάμονος. Έπειτα κατευθύνθηκε προς το βουνό. Ανέβηκε «εις το όρος Νεβώ, εις την κορυφήν Φασγά». Στάθηκε στο ερημικό εκείνο ύψωμα και αντίκρισε με αθάμπωτη ματιά τη σκηνή που εκτεινόταν μπροστά του. Μακριά στη δύση απλώνονταν τα γαλανά νερά της Μεγάλης Θάλασσας. Στα βόρεια το όρος Χερμών υψωνόταν στον ουρανό. Ανατολικά βρισκόταν το οροπέδιο του Μωάβ και πιο μακριά η Βασάν, η σκηνή του ισραηλινού θριάμβου. Πιο μακριά, νότια, εκτεινόταν η έρημος των μακρινών περιπλανήσεών τους.ΠΠ 459.3

Στη μοναξιά ο Μωυσής έκανε μια ανασκόπηση της γεμάτης από μεταπτώσεις και αντιξοότητες ζωής του, από τη στιγμή που εγκατέλειψε ανακτορικές τιμές και μια μελλοντική βασιλεία στην Αίγυπτο για να συμμετέχει στη μοίρα του εκλεκτού λαού του Θεού. Έφερε στη μνήμη του τα μακρινά εκείνα χρόνια στην ερημιά βόσκοντας τα κοπάδια του Ιοθόρ, την παρουσία του Αγγέλου στην καιγόμενη βάτο και την κλήση του για την απελευθέρωση του Ισραήλ.ΠΠ 459.4

Αναπαράστησε πάλι τα μεγάλα θαύματα της δύναμης του Θεού χάριν του εκλεκτού λαού και της μακρόθυμη ευσπλαχνία Του κατά τα χρόνια των περιπλανήσεων και των ανταρσιών τους. Παρά τα όσα είχε κάνει ο Θεός για αυτούς, παρά τις δικές του προσπάθειες και προσευχές, μόνο δύο από τους ενήλικες της απέραντης εκείνης στρατιάς που έφυγε από την Αίγυπτο, βρέθηκαν πιστοί για να εισέλθουν στην υποσχόμενη γη. Ο Μωυσής ανασκοπούσε τα αποτελέσματα των μόχθων του και η γεμάτη δοκιμασίες και θυσίες ζωή του φαινόταν ότι είχε πάει σχεδόν άδικα.ΠΠ 460.1

Και όμως δε λυπόταν για τα βάρη που σήκωσε. Ήξερε ότι η αποστολή του και το έργο του είχαν οριστεί από τον ίδιο το Θεό. Όταν κλήθηκε να γίνει ο αρχηγός των σκλαβωμένων Ισραηλιτών, οπισθοχώρησε από το φόβο της ευθύνης. Αφότου όμως ανέλαβε το έργο αυτό, δεν παραιτήθηκε από το βάρος. Ακόμη και ο Κύριος πρότεινε να τον απαλλάξει καταστρέφοντας τον επαναστάτη λαό του Ισραήλ. Όμως, ο Μωυσής δε συγκατατέθηκε. Παρά το γεγονός ότι οι δοκιμασίες του υπήρξαν μεγάλες, είχε γευθεί ιδιαίτερα τεκμήρια της εύνοιας του Θεού και είχε αποκτήσει μια πλούσια εμπειρία στο διάστημα της παραμονής στην Αίγυπτο. Στο διάστημα αυτό, διαπίστωσε τις αποδείξεις της δύναμης και της δόξας του Θεού καθώς και την κοινωνία της αγάπης Του. Ένιωθε ότι είχε κάνει ορθή εκλογή, «προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού, παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας.»ΠΠ 460.2

Ρίχνοντας ένα βλέμμα πίσω, στην εμπειρία του ως αρχηγού του λαού του Θεού, μια εσφαλμένη πράξη σπίλωνε το μητρώο του. Αν εκείνη η παράβαση μπορούσε να εξαλειφθεί, ήξερε ότι δεν έπρεπε να τον φοβίζει ο θάνατος. Ήταν βέβαιος ότι μετάνοια και πίστη στην υποσχόμενη Θυσία ήταν αυτό που ο Θεός απαιτούσε. Για άλλη μια φορά ο Μωυσής εξομολογήθηκε την αμαρτία του και ζήτησε συγγνώμη στο όνομα του Χριστού.ΠΠ 460.3

Και τότε παρουσιάστηκε η πανοραμική θέα της Χώρας της Επαγγελίας. Κάθε μέρος της χώρας απλώθηκε μπροστά του, όχι αμυδρό και αβέβαιο, θαμπωμένο από την απόσταση, αλλά ξεκάθαρο, ευδιάκριτο, ένα χάρμα ομορφιάς στα μάτια του. Η σκηνή αυτή του παρουσιάστηκε όχι όπως ήταν τότε, αλλά όπως θα γινόταν, έ- χονταςεπάνω της την ευλογία του Θεού όταν το Ισραήλ θα την κατακτούσε. Φαινόταν να ατένιζε μια δεύτερη Εδέμ. Βουνά καλυμμένα με τους κέδρους του Λιβάνου, λόφοι γκριζοπράσινοι με ελαιόδεντρα και αμπέλια να μοσχομυρίζουν, απέραντες καταπράσινες πεδιάδες ανθοστόλιστες και κατάμεστες από παραγωγή, με τροπικά φοινικόδεντρα, με λιβάδια όπου κυμάτιζε το σιτάρι και το κριθάρι, ηλιόλουστες κοιλάδες με τη μουσική που συνέθεταν το κελάρυσμα των ρυακιών με το κελάηδημα των πουλιών, όμορφες πόλεις, περιποιημένοι κήποι, λίμνες συναγωνιζόμενες «την αφθονίαν της θαλάσσης», κοπάδια να βόσκουν στις λοφοπλαγιές. Σε αυτά τα βράχια υπήρχαν αποθηκευμένοι θησαυροί από άγριο μέλι. Πραγματικά, τέτοια ήταν η γη που ο Μωυσής, εμπνευσμένος από το Πνεύμα του Θεού, περιέγραψε στον λαό του Ισραήλ: Γη «ευλογημένη παρά Κυρίου . . . από των πολυτίμων δώρων του ουρανού, από της δρόσου και από της κάτω κειμένης αβύσσου, και από των εκ του ηλίου πολυτίμων καρπών ... και από των πολυτίμων αγαθών των αιωνίων βουνών ... και από των πολυτίμων αγαθών της γης και του πληρώματος αυτής.»ΠΠ 460.4

Ο Μωυσής είδε τον εκλεκτό λαό να εγκαθίσταται στη Χαναάν, κάθε φυλή με τη δική της ιδιοκτησία. Του παρουσιάστηκε μια θέα της ιστορίας τους που θα ακολουθούσε την εγκατάστασή τους στη γη της υπόσχεσης. Η μακρόχρονη θλιβερή ιστορία της αποστασίας τους και της τιμωρίας της ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια του. Ο Μωυσής είδε επίσης το Ισραήλ να σκορπίζεται εξαιτίας των αμαρτιών του ανάμεσα στα έθνη με τη δόξα απομακρυσμένη από αυτό, ενώ η όμορφη πόλη τους ρημάχτηκε και ο λαός της αιχμαλωτίστηκε σε ξένες χώρες. Τους είδε να επανέρχονται στη χώρα των πατέρων τους και τελικά να περνούν στη ρωμαϊκή κυριαρχία.ΠΠ 461.1

Του επιτράπηκε να ρίξει μια ματιά στην εξέλιξη του χρόνου και να δει την πρώτη έλευση του Σωτήρα. Είδε τον Ιησού βρέφος στη Βηθλεέμ. Άκουσε τις αγγελικές φωνές να ψάλλουν το χαρμόσυνο ύμνο «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη». Αντίκρισε στον ουρανό το άστρο που οδήγησε τους μάγους της Ανατολής στον Ιησού και η σκέψη του πλημμύρισε από φως, καθώς ξανάφερε στη θύμησή του τα προφητικά εκείνα λόγια: «Θέλει ανατείλει άστρον εξ Ιακώβ, και θέλει αναστηθή σκήπτρον εκ του Ισραήλ.» (Αρ. 24:17). Παρακολούθησε την ταπεινή ζωή του Χριστού στη Ναζαρέτ, την υπηρεσία Του της αγάπης, της συμπόνιας, της θεραπείας, αλλά και την απόρριψή Του από ένα περήφανο και άπιστο έθνος.ΠΠ 461.2

Έκπληκτος άκουσε την κομπαστική τους εξύψωση του νόμου του Θεού, ενώ καταφρονούσαν και απέκρουαν Εκείνον μέσω του οποίου είχε δοθεί ο νόμος. Είδε τον Ιησού να κλαίει επάνω στο όρος των Ελαιών καθώς αποχαιρετούσε την αγαπημένη πόλη Του. Όταν ο Μωυσής αντίκρισε την τελική απόρριψη του τόσο πλούσια ευλογημένου από τον Ουρανό λαού του, εκείνου του λαού που για χάρη του είχε προτιμήσει να σβηστεί το δικό του όνομα από το βιβλίο της ζωής, όταν άκουσε τα τρομερά εκείνα λόγια, «ιδού, αφήνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος» (Ματθ. 23:38), η καρδιά του σφίχτηκε από αγωνία και καυτά δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του, συμπονώντας για τη βαθιά θλίψη του Υιού του Θεού.ΠΠ 461.3

Ακολούθησε το Σωτήρα στη Γεθσημανή και παρακολούθησε την αγωνία Του στον κήπο, την προδοσία, το χλευασμό, το μαστίγωμα, τη σταύρωση. Ο Μωυσής είδε ότι όπως ο ίδιος είχε υψώσει το φίδι στην έρημο, έτσι ο Υιός του Θεού έπρεπε να υψωθεί «διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον». (Ιωάν. 3:16). Θλίψη και αγανάκτηση γέμισε η ψυχή του Μωυσή όταν είδε την υποκρισία και το σατανικό μίσος που εκδήλωνε το ιουδαϊκό έθνος εναντίον του Λυτρωτή τους, τον πανίσχυρο Άγγελο που είχε προπορευτεί οδηγώντας τους πατέρες τους.ΠΠ 462.1

Άκουσε τη σπαραξικάρδια κραυγή του Χριστού, «Θεέ μου, Θεέ μου, διά τί Με εγκατέλιπες;» (Μάρκ. 15:34). Τον είδε να κείτεται στον καινούργιο τάφο του Ιωσήφ. Το πυκνό σκοτάδι της απελπισίας φάνηκε να νεκρώνει τον κόσμο. Αλλά κοίταξε πάλι και Τον αντίκρισε να βγαίνει νικητής και να ανεβαίνει στον Ουρανό συνοδευόμενος από τους λατρευτές αγγέλους και οδηγώντας ένα πλήθος από αιχμαλώτους (του άδη). Είδε τις αστραφτερές πύλες να ανοίγουν για να Τον δεχθούν και τα ουράνια στρατεύματα να υ-ποδέχονται με άσματα θριαμβικά τον Κυβερνήτη τους.ΠΠ 462.2

Εκεί του αποκαλύφτηκε ότι αυτός θα ήταν εκείνος που θα συνόδευε το Σωτήρα και θα Του άνοιγε τις αιώνιες πύλες. Ατενίζοντας στη σκηνή αυτή, το πρόσωπό του έλαμψε με μια άγια ακτινοβολία. Πόσο μηδαμινές φαίνονταν οι δοκιμασίες και οι θυσίες της ζωής του συγκρινόμενες με εκείνες του Υιού του Θεού! Πόσο ελαφρές συγκρινόμενες με το «καθ’υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης!» (Β', Κορ.4:17). Χάρηκε ότι του επιτράπηκε να γίνει έστω και για τόσο λίγο συμμέτοχος των παθημάτων του Χριστού.ΠΠ 462.3

Ο Μωυσής είδε τους μαθητές του Χριστού καθώς πήγαιναν να μεταφέρουν το Ευαγγέλιο στον κόσμο. Είδε πως αν και «ο κατά σάρκα Ισραήλ» απέτυχε στον υψηλό προορισμό στον οποίο τον είχε καλέσει ο Θεός, αν και απέτυχε με την απιστία του να γίνει το φως του κόσμου, αν και περιφρόνησε την ευσπλαχνία του Θεού και έχασε τις ευλογίες ως εκλεκτός λαός Του, ο Θεός όμως δεν είχε απορρίψει το σπέρμα του Αβραάμ. Οι ένδοξες προθέσεις που σκόπευε να πραγματοποιήσει μέσω του Ισραήλ, θα εκπληρώνονταν. Όσοι θα γίνονταν τέκνα πίστης μέσω του Χριστού, θα λογίζονταν σπέρμα του Αβραάμ. Ήταν κληρονόμοι των υποσχέσεων της Διαθήκης. Είχαν κληθεί, όπως ο Αβραάμ, να φυλάξουν και να γνωστοποιήσουν στον κόσμο το νόμο του Θεού και το Ευαγγέλιο του Υιού Του. Ο Μωυσής είδε το φως του Ευαγγελίου να λάμπει μέσω των μαθητών του Ιησού «εις τους καθημένους εν σκότει» (Ματθ. 4:16), και χιλιάδες άνθρωποι προερχόμενοι από τις χώρες των εθνικών να συρρέ-ουν στην ανατέλλουσα λαμπρότητά του. Ενώ παρατηρούσε, χάρηκε για την πρόοδο και την ευημερία του Ισραήλ.ΠΠ 462.4

Τότε μια άλλη σκηνή πέρασε από μπροστά του. Είχε δει το έργο του Σατανά να οδηγεί τους Ιουδαίους να απορρίψουν το Χριστό, ενώ διατείνονταν ότι τιμούσαν το νόμο του Πατέρα Του. Τώρα έβλεπε τους Χριστιανούς κάτω από μια παρόμοια εξαπάτηση, που ενώ ισχυρίζονται ότι δέχονται το Χριστό, απορρίπτουν το νόμο του Θεού. Είχε ακούσει από τους ιερείς και τους πρεσβυτέρους την έξαλλη κραυγή, «Άρον, άρον, σταύρωσον Αυτόν!» Τώρα άκουγε από τους καλούμενους χριστιανούς δασκάλους την κραυγή: «Καταργήστε το νόμο!» Είδε να καταπατείται το Σάββατο και να αντικαθίσταται με ένα κίβδηλο θέσπισμα.ΠΠ 463.1

Πάλι κατέλαβε το Μωυσή έκπληξη και τρόμος. Πώς μπορούσαν αυτοί που πίστευαν στο Χριστό, να απορρίψουν το νόμο που υπαγόρευσε με την ίδια τη φωνή Του από την κορυφή του όρους; Πώς μπορούσε κανείς που φοβάται το Θεό και να παραμερίσει το νόμο ο οποίος αποτελεί το θεμέλιο της διακυβέρνησής Του στον ουρανό και στη γη; Με χαρά ο Μωυσής παρατήρησε το νόμο να τιμάται ακόμη και να εξυψώνεται από μερικούς πιστούς. Είδε τον τελειωτικό αγώνα των επίγειων δυνάμεων για να εξοντώσουν αυτούς που τηρούν το νόμο του Θεού. Είδε μέχρι τον καιρό που ο Θεός θα εγερθεί για να τιμωρήσει τους κατοίκους της Γης για την παράβασή τους ενώ εκείνοι που ευλαβούνται το όνομά Του να κα-λύπτονται και να προστατεύονται την ημέρα της οργής Του.ΠΠ 463.2

Άκουσε τη συνθήκη ειρήνης του Θεού με αυτούς που τήρησαν το νόμο Του, καθώς υψώνει τη φωνή Του από το άγιο κατοικητήριό Του. Η Γη και ο Ουρανός σείονται. Είδε την ένδοξη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, τους δίκαιους νεκρούς να ανασταίνονται για αιώνια ζωή και τους ζώντες αγίους να μεταλλάσσονται χωρίς να έχουν γευτεί θάνατο. Τότε, ανέρχονται με χαρμόσυνους ύμνους στην πόλη του Θεού. Ακόμη μια σκηνή βλέπουν τα μάτια του: τη Γη απαλλαγμένη από την κατάρα, όντας ωραιότερη από την όμορφη Γη της Επαγγελίας. Δεν υπάρχει η αμαρτία, ούτε ο θάνατος μπορεί να κάνει την είσοδό του εκεί. Τα έθνη των λυτρωμένων βρίσκουν αιώνια κατοικία. Με απερίγραπτη χαρά ο Μωυσής αντικρίζει τη σκηνή που είναι η εκπλήρωση μιας ενδοξότερης απελευθέρωσης από ότι μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Περασμένες πια οι επίγειες περιπλανήσεις τους, το Ισραήλ τελικά μπαίνει στην ωραία γη.ΠΠ 463.3

Το όραμα σβήνεται τώρα και τα μάτια του αγκαλιάζουν τη Χαναάν όπως απλώνεται πέρα στο διάστημα. Και τότε, σαν κουρασμένος μαχητής, ξαπλώνει κατά γης για να ξεκουραστεί. «Και ετελεύτησεν εκεί ο Μωυσής, ο θεράπων του Κυρίου, εν τη γη Μωάβ, κατά τον λόγον του Κυρίου. Και έθαψεν αυτόν εν κοιλάδι εν τη γη Μωάβ, κατέναντι του Βαιθ-φεγώρ, και ουδείς γνωρίζει την ταφήν αυτού έως της σήμερον.» Πολλοί που δεν θέλησαν να προσέξουν τις συμβουλές του όταν αυτός βρισκόταν κοντά τους, θα διέτρεχαν τον κίνδυνο να κάνουν είδωλο το νεκρό σώμα του, αν ήξεραν τον τόπο της ταφής του. Για αυτό το λόγο τους είχε αποκρυφτεί. Άγγελοι του Θεού ενταφίασαν το σώμα του πιστού δούλου του Θεού και φύλαγαν το ερημικό μνήμα.ΠΠ 464.1

«Δεν ηγέρθη πλέον εν τω Ισραήλ προφήτης ως ο Μωυσής, τον οποίον εγνώρισεν ο Κύριος πρόσωπον προς πρόσωπον, εις πάντα τα σημεία και τέρατα τα οποία ο Κύριος απέστειλεν αυτόν να κάμη ... και εις πάσαν την χείρα την κραταιάν, και εις πάντα τα θαυμάσια τα μεγάλα, τα οποία έκαμεν ο Μωυσής ενώπιον παντός του Ισραήλ.»ΠΠ 464.2

Αν η ζωή του Μωυσή δεν είχε αμαυρωθεί από τη μοναδική εκείνη αμαρτία όταν απέτυχε να δώσει δόξα στο Θεό, βγάζοντας νερό από το βράχο στην Κάδης, ο Μωυσής θα είχε εισέλθει στη Γη της Επαγγελίας και θα είχε μεταφερθεί στον Ουρανό χωρίς να γευθεί θάνατο. Δεν επρόκειτο όμως να μείνει για πολύ στον τάφο. Ο ίδιος ο Χριστός μαζί με τους αγγέλους που είχαν θάψει το Μωυσή, κατέβηκε από τον Ουρανό για να καλέσει το δούλο Του από τον ύπνο. Ο Σατανάς θριαμβολογούσε με την επιτυχία του κάνοντας το Μωυσή να αμαρτήσει εναντίον του Θεού και να τον φέρει με αυτό τον τρόπο υπό την εξουσία του θανάτου. Ο μεγάλος εχθρός δήλωσε ότι η θεϊκή καταδίκη «γη είσαι και εις γην θέλεις επιστρέφει» (Γέν. 3:19) του παραχωρούσε το δικαίωμα της κατοχής των νεκρών. Η δύναμη του τάφου δεν είχε αποφασιστεί και όλοι όσοι βρίσκονταν στον τάφο διεκδικούνταν ως αιχμάλωτοι του. Οι αιχμάλωτοι αυτοί δεν επρόκειτο ποτέ να απελευθερωθούν από τη σκοτεινή φυλακή του.ΠΠ 464.3

Για πρώτη φορά ο Χριστός έμελλε να ξαναφέρει στη ζωή ένα νεκρό. Καθώς ο Άρχοντας της ζωής και οι λαμπροί άγγελοι πλησίαζαν στον τάφο, ο Σατανάς αναστατώθηκε βλέποντας να χάνει την υπεροχή του. Μαζί με τους πονηρούς αγγέλους του, φιλονίκησε για την παραβίαση του εδάφους που διεκδικούσε για δικό του. Καυχιόταν ότι ο δούλος του Θεού είχε γίνει αιχμάλωτός του. Δήλωσε πως ούτε και ο Μωυσής ακόμη ήταν ικανός να τη-ρήσει το νόμο του Θεού, ότι είχε σφετερισθεί για τον εαυτό του τη δόξα η οποία οφείλεται στον Κύριο - το ίδιο ακριβώς αμάρτημα που εκτόπισε το Σατανά από τον Ουρανό - και με την παράβαση αυτή είχε περιέλθει στην κυριαρχία του Σατανά. Ο αρχιπροδότης επανέλαβε τις αρχικές κατηγορίες που είχε κάνει εναντίον της θεϊκής διακυβέρνησης και ανέφερε ξανά τα παράπονά του για την αδικία που δήθεν ο Θεός τού είχε κάνει.ΠΠ 465.1

Ο Χριστός δεν κατέβηκε στο χαμηλό επίπεδο να αρχίσει λογομαχία με το Σατανά. Θα μπορούσε να αναφερθεί στο σκληρό έργο που έκανε με τις εξαπατητικές μεθόδους του στον ουρανό προξενώντας την καταστροφή πολυάριθμων κατοίκων του. Θα μπορούσε να υποδείξει το ψέμα της Εδέμ που οδήγησε στην αμαρτία τον Αδάμ και έφερε το θάνατο στην ανθρώπινη φυλή. Θα μπορούσε να υπενθυμίσει στο Σατανά ότι ήταν το δικό του έργο να προτρέψει τους Ισραηλίτες να γογγύζουν και να επαναστατούν. Εκείνο ήταν που εξάντλησε τη μεγάλη υπομονή του αρχηγού τους και σε μια στιγμή απερισκεψίας τον αιφνιδίασε με την αμαρτία εξαιτίας της οποίας είχε περιέλθει στο κράτος του θανάτου.ΠΠ 465.2

Ο Χριστός όμως ανέθεσε όλα αυτά στον Πατέρα Του λέγοντας: «Ο Κύριος θέλει σε επιτιμήσει.» (Ιούδα 9). Ο Σωτήρας δεν ήρθε σε προστριβή με τον αντίπαλό Του, αλλά αμέσως άρχισε το έργο Του να σπάσει τη δύναμη του νικημένου εχθρού, επαναφέροντας το νεκρό στη ζωή. Υπήρχε σε αυτό απόδειξη της υπεροχής του Υιού του Θεού. Η ανάσταση έγινε ένα σίγουρο για πάντα γεγονός. Ο Σατανάς έχασε τη λεία του. Οι δίκαιοι νεκροί θα ξαναζήσουν.ΠΠ 465.3

Η αμαρτία είχε σαν αποτέλεσμα να περάσει ο Μωυσής στη δύναμη του Σατανά. Άξιζε να γίνει νόμιμος αιχμάλωτος του θανάτου. Αναστήθηκε όμως σε αιώνια ζωή διατηρώντας το εμπράγματο δικαίωμά του χάριν στο όνομα του Λυτρωτή. Βγήκε ένδοξος από τον τάφο και ανέβηκε με τον Απελευθερωτή του στην πόλη του Θεού.ΠΠ 465.4

Ποτέ άλλοτε, εκτός από την περίπτωση της θυσίας του Χριστού, η δικαιοσύνη και η αγάπη του Θεού δεν παρουσιάστηκαν πιο έντονα από ότι με τη συμπεριφορά Του στο Μωυσή. Ο Θεός απέκλεισε το Μωυσή από τη Χαναάν, προκειμένου να διδάξει ένα μάθημα που δεν έπρεπε να λησμονηθεί ποτέ. Έδειξε ότι Εκείνος απαιτεί ακριβή υπακοή και οι άνθρωποι πρέπει να προσέχουν να μη δίνουν στον εαυτό τους δόξα η οποία οφείλεται στον Πλάστη τους. Δεν μπορούσε να εισακούσει την προσευχή του Μωυσή να έχει μέρος στην κληρονομιά του Ισραήλ, αλλά δε λησμόνησε ούτε εγκατέλειψε το δούλο Του. Ο Θεός του Ουρανού καταλάβαινε τα βάσανα που πέρασε ο Μωυσής. Είχε σημειώσει κάθε πράξη πιστής υπηρεσίας όλα εκείνα τα μακριά χρόνια των συγκρούσεων και των δοκιμασιών. Στην κορυφή Φασγά ο Θεός κάλεσε το Μωυσή σε μια κληρονομιά ασύγκριτα ενδοξότερη από την επίγεια Χαναάν.ΠΠ 465.5

Στο Όρος της Μεταμόρφωσης ο Μωυσής παρουσιάστηκε με τον Ηλία που είχε μετατεθεί. Είχαν σταλεί ως φορείς φωτός από τον Πατέρα στον Υιό. Έτσι εκπληρώθηκε η προσευχή που ο Μωυσής είχε απευθύνει τόσους αιώνες πριν. Στάθηκε επάνω σε «εκείνο το όρος το αγαθόν», μέσα στο κληρονομικό περιβάλλον του λαού του, φέροντας τη μαρτυρία του σε Αυτόν στον οποίο συγκεντρώνονταν όλες οι υποσχέσεις για το Ισραήλ. Αυτή είναι η τελευταία σκηνή που παρουσιάζεται στα μάτια των θνητών σχετικά με την ιστορία του τόσο τιμημένου από τον Ουρανό ανθρώπου.ΠΠ 466.1

Ο Μωυσής ήταν τύπος του Χριστού. Αυτός ο ίδιος είχε ανακοινώσει στον λαό του Ισραήλ: «Προφήτην εκ μέσου σου θέλει αναστήσει εις σε Κύριος ο Θεός σου εκ των αδελφών σου, ως εμέ. Αυτού θέλετε ακούει.» Ο Θεός έκρινε να μαθητεύσει ο Μωυσής στο σχολείο της φτώχιας και των βασάνων πριν να είναι έτοιμος να οδηγήσει τα ισραηλινά πλήθη στην επίγεια Χαναάν. Ο λαός του Ισραήλ, ο λαός του Θεού που ταξιδεύει στην ουράνια Χαναάν, έχει Κυβερνήτη ο οποίος δε χρειαζόταν καμιά ανθρώπινη εκπαίδευση προκειμένου να ετοιμαστεί για την αποστολή Του ως θεϊκός αρχηγός. Όμως, ο Αρχηγός της σωτηρίας έγινε «τέλειος διά των παθημάτων», «καθότι Αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήση τους πειραζομένους». (Δευτ. 18:15, Εβρ. 2:10,18). Ο Σωτήρας μας ποτέ δεν εκδήλωσε ανθρώπινη αδυναμία ή ατέλεια. Πέθανε όμως με το σκοπό να μας εξασφαλίσει την είσοδο στη γη που μας υποσχέθηκε.ΠΠ 466.2

«Ο μεν Μωυσής υπήρξε πιστός εις όλον τον οίκον αυτού ως θεράπων, εις μαρτυρίαν των λαληθησομένων, ο δε Χριστός, ως υιός επί του οίκου Αυτού του οποίου ημείς είμεθα οίκος, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την παρρησίαν και το καύχημα της ελπίδος.» (Εβρ. 3:5,6).ΠΠ 466.3