Κεφάλαιο 57—Η Κιβωτοσ στα Χερια των Φιλισταιων

(Βασίζεται στο βιβλίο Α', Σαμουήλ, κεφ. 3: - 7:)ΠΠ 577.1

Άλλο ένα μήνυμα επρόκειτο να δοθεί για τον οίκο του Ηλεί. Ο Θεός δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τον αρχιερέα και με τους γιους του. Οι αμαρτίες τους, σαν πυκνό σύννεφο, είχαν αποκλείσει την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Μέσα σε αυτό το κακό, ο Σαμουήλπαιδί ακόμηέμεινε πιστός στον Ουρανό και το άγγελμα της καταδίκης του οίκου του Ηλεί είχε ανατεθεί στο Σαμουήλ, ως προφήτη του Υψίστου.ΠΠ 577.2

«Ο λόγος του Θεού ήτο σπάνιος κατ’εκείνας τας ημέρας. Όρασις δεν εφαίνετο. Κατ’εκείνον δε τον καιρόν, ότε ο Ηλεί εκοίτετο εν τω τόπω αυτού, και οι οφθαλμοί αυτού ήσαν ημαυρωμένοι, ώστε δεν ηδύνατο να βλέπη, ο δε Σαμουήλ εκοίτετο εν τω ναώ του Κυρίου, όπου η κιβωτός του Θεού, πριν ο λύχνος του Θεού σβεσθή, εκάλεσεν ο Κύριος τον Σαμουήλ.»ΠΠ 577.3

Νομίζοντας ότι η φωνή ήταν του Ηλεί, το παιδί έσπευσε στο προσκέφαλο του ιερέα λέγοντας: «Ιδού εγώ, διότι με εκάλεσας.» Η απάντηση ήταν: «Δεν σε εκάλεσα, επίστρεψον να κοιμηθής.» Τρεις φορές άκουσε την κλήση ο Σαμουήλ και τις τρεις φορές πήρε την ίδια απάντηση. Τότε ο Ηλεί βεβαιώθηκε ότι το μυστηριακό κάλεσμα ήταν η φωνή του Θεού. Ο Κύριος είχε προσπεράσει τον εκλεκτό δούλο Του, τον ασπρομάλλη άνθρωπο, για να επικοινωνήσει με ένα παιδί. Μόνο το γεγονός αυτό ήταν μια αυστηρή άλλα άξια επίπληξη για τον Ηλεί και για το σπίτι του.ΠΠ 577.4

Κανένα ζηλόφθονο αίσθημα δε γεννήθηκε στην καρδιά του Ηλεί. Υπέδειξε στο Σαμουήλ πώς να απαντήσει αν η φωνή τον ξανακαλούσε: «Λάλησον, Κύριε, διότι ο δούλος Σου ακούει.» Η φωνή ακούστηκε πάλι και το παιδί απάντησε: «Λάλησον, διότι ο δούλος Σου ακούει.» Τόσο πολύ τον φόβισε η σκέψη ότι ο μεγάλος Θεός ήθελε να του μιλήσει, που δεν μπορούσε να θυμηθεί ακριβώς τα λόγια όπως του τα είχε πει ο Ηλεί.ΠΠ 577.5

«Και είπεν ο Κύριος προς τον Σαμουήλ, Ιδού, Εγώ θέλω κάμει εις τον Ισραήλ πράγμα, ώστε παντός ακούοντος αυτό θέλουσιν ηχήσει αμφότερα τα ώτα. Εν εκείνη τη ημέρα θέλω εκτελέσει εναντίον του Ηλεί πάντα όσα ελάλησα περί του οίκου αυτού. Θέλω αρχίσει και θέλω επιτελέσει, διότι ανήγγειλα προς αυτόν ότι Εγώ θέλω κρίνει τον οίκον αυτού έως αιώνος, διά την ανομίαν, επειδή γνωρίσας ότι οι υιοί αυτού έφερον κατάραν, δεν συνέστειλεν αυτούς. Διά τούτο ώμοσα εναντίον του οίκου του Ηλεί ότι η ανομία των υιών Ηλεί δεν θέλει καθαρισθή εις τον αιώνα διά θυσίας ουδέ διά προσφοράς.»ΠΠ 578.1

Προτού πάρει το μήνυμα αυτό από το Θεό, «ο Σαμουήλ δεν εγνώριζεν έτι τον Κύριον, και ο λόγος του Κυρίου δεν είχεν έτι αποκαλυφθή εις αυτόν», δηλαδή δεν είχε γνωρίσει μια άμεση εκδήλωση της παρουσίας του Θεού, όπως συνέβαινε με τους προφήτες. Ήταν σχέδιο του Θεού να αποκαλυφθεί με έναν απρόσμενο τρόπο, για να το ακούσει ο Ηλεί από τον ξαφνιασμένο και απορημένο νεαρό βλαστό.ΠΠ 578.2

Τρόμος και κατάπληξη κατέλαβε το Σαμουήλ στη σκέψη ότι του είχε εμπιστευθεί μια τόσο φοβερή εξαγγελία. Το πρωί άρχισε να ασχολείται με τα συνηθισμένα του καθήκοντα με ένα μεγάλο βάρος να πιέζει τη νεανική καρδιά του. Ο Κύριος δεν τον είχε διατάξει να φανερώσει την τρομακτική καταγγελία για τον Ηλεί. Έτρεμε μήπως του γινόταν καμιά ερώτηση που θα τον ανάγκαζε να αποκαλύψει τις τιμωρίες του Θεού εναντίον εκείνου που αγαπούσε και σεβόταν. Ο Ηλεί ήταν σίγουρος ότι η αγγελία προέλεγε κάποια μεγάλη συμφορά για αυτόν και για τους οικείους του. Κάλεσε το Σα-μουήλ και τον ανάγκασε να του διηγηθεί με κάθε λεπτομέρεια ότι του είχε αποκαλύψει ο Κύριος. Το παιδί υπάκουσε και ο γέροντας έσκυψε σε ταπεινή υποταγή της συγκλονιστικής είδησης λέγοντας: «Αυτός είναι Κύριος, ας κάνη το αρεστόν εις τους οφθαλμούς Αυτού.»ΠΠ 578.3

Ο Ηλεί όμως δεν εκδήλωσε καρπούς πραγματικής μετάνοιας. Ομολόγησε την ενοχή του αλλά χωρίς να αποκηρύξει την αμαρτία. Χρόνο με το χρόνο ο Θεός ανέβαλε την απειλούμενη τιμωρία. Πολλά μπορούσαν να είχαν γίνει μέσα στα χρόνια αυτά για να διορθωθούν οι αποτυχίες του παρελθόντος. Όμως, ο ιερέας δεν έλαβε αποτελεσματικά μέτρα για να επανορθώσει το κακό που μόλυνε το αγιαστήριο του Κυρίου και οδηγούσε χιλιάδες Ισραηλίτες στην απώλεια. Η υπομονή του Θεού έκανε τον Οφνεί και το Φινεές να σκληρύνουν τις καρδιές τους και να αποθρασυνθούν περισσότερο στην παρανομία. Οι αγγελίες της προειδοποίησης και της επιτίμησης του οίκου του κοινοποιήθηκαν από τον Ηλεί σε ολόκληρο το έθνος. Έλπιζε ότι με αυτό τον τρόπο θα έφερνε κάποιο αντιστάθμισμα στην κακή επιρροή της προηγούμενης αμέλειάς του.ΠΠ 578.4

Ο λαός όμως αγνόησε τις εξαγγελίες όπως τις είχαν αγνοήσει και οι ιερείς. Οι κάτοικοι των γειτονικών εθνών, οι οποίοι ήταν γνώστες των παρανομιών που διέπραττε φανερά ο λαός του Ισραήλ, έγιναν τολμηρότεροι στην ειδωλολατρία τους και στα εγκλήματά τους. Δεν αισθάνονταν διόλου ένοχοι για τις αμαρτίες τους, όπως ακριβώς θα ένιωθαν οι Ισραηλίτες αν είχαν διατηρήσει την ακεραιότητά τους. Η εξουσία του Θεού είχε παραμεριστεί, η λατρεία Του είχε παραμεληθεί και περιφρονηθεί. Ήταν απαραίτητο να επέμβει ο Ίδιος για να διατηρηθεί η τιμή του ονόματός Του.ΠΠ 579.1

«Και εξήλθεν ο Ισραήλ εναντίον των Φιλισταίων εις μάχην, και εστρατοπέδευσαν πλησίον του Έβεν-Έζερ, οι δε Φιλισταίοι εστρατοπέδευσαν εν Αφέκ.» Οι Ισραηλίτες είχαν αναλάβει την εκστρατεία αυτή χωρίς τη συμβουλή του Θεού, χωρίς τη συμφωνία αρχιερέα ή προφήτη. «Και παρετάχθησαν οι Φιλισταίοι εναντίον του Ισραήλ. Και ότε εξηπλώθη η μάχη, εκτυπήθη ο Ισραήλ έμπροσθεν των Φιλισταίων, και εφονεύθησαν εν τω πεδίω κατά την συμπλοκήν έως τέσσαρες χιλιάδες ανδρών.»ΠΠ 579.2

Όταν οι εξουθενωμένες και αποκαρδιωμένες δυνάμεις επέστρεψαν στο στρατόπεδό τους, «είπον οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ, Διά τί ο Κύριος επάταξεν ημάς έμπροσθεν των Φιλισταίων;» Το έθνος ήταν ώριμο για να δεχτεί την τιμωρία του Θεού, όμως δεν μπορούσαν να δουν ότι οι δικές τους αμαρτίες ήταν η αιτία της τρομερής αυτής συμφοράς. Και είπαν: «Ας λάβωμεν προς εαυτούς από Σηλώ την κιβωτόν της διαθήκης του Κυρίου, και ελθούσα εν μέσω ημών θέλει σώσει ημάς εκ της χειρός των εχθρών ημών.» Ο Κύριος δεν είχε δώσει ούτε την άδεια ούτε την εντολή να μεταφερθεί η κιβωτός στο στράτευμα. Οι Ισραηλίτες όμως ήταν σίγουροι ότι η νίκη θα ήταν δική τους και ξέσπασαν σε ζωηρές ζητωκραυγές μόλις την είδαν να φέρεται στο στρατόπεδο από τους γιους του Ηλεί.ΠΠ 579.3

Οι Φιλισταίοι θεωρούσαν την κιβωτό ως το θεό του Ισραήλ. Όλα τα θαυμάσια έργα που ο Κύριος είχε κάνει για το λαό Του, τα απέδιδαν στη δύναμή της. Όταν άκουσαν τις ζωηρές και χαρούμενες κραυγές στην προσέγγισή της, είπαν:ΠΠ 579.4

«Τί σημαίνει η φωνή του μεγάλου τούτου αλαλαγμού εν τω στρατοπέδω των Εβραίων; Και έμαθον ότι η κιβωτός του Κυρίου ήλθεν εις το στρατόπεδον. Και εφοβήθησαν οι Φιλισταίοι λέ- γοντες, Ο Θεός ήλθεν εις το στρατόπεδον. Και είττον, Ουαί εις ημάς! τίς θέλει σώσει ημάς εκ της χειρός των θεών τούτων των ισχυρών; Ούτοι είναι όι θεοί οι πατάξαντες τους Αιγυπτίους εν πάση πληγή εν τη ερήμω. Ενδυναμώθητε, Φιλισταίοι, και σταθήτε ως άνδρες, διά να μη γείνητε δούλοι εις τους Εβραίους, καθώς αυτοί εστάθησαν δούλοι εις εσάς. Σταθήτε ως άνδρες και πολεμήσατε αυτούς.»ΠΠ 579.5

Οι Φιλισταίοι έκαναν μια τρομερή επίθεση με αποτέλεσμα την ήττα του Ισραήλ με αποτέλεσμα μια μεγάλη σφαγή. Στο πεδίο της μάχης έπεσαν 30.000 άνδρες, η κιβωτός του Θεού αιχμαλωτίστηκε και οι δύο γιοι του Ηλεί φονεύτηκαν ενώ αγωνίζονταν για να τη σώσουν. Έτσι γράφηκε πάλι στη σελίδα της ιστορίας η μαρτυρία για τις επερχόμενες γενεές. Η παρανομία του υποκρινόμενου λαού του Θεού δεν μπορεί να περάσει χωρίς να τιμωρηθεί. Όσο μεγαλύτερη γνώση του θελήματος του Θεού έχουν, τόσο μεγαλύτερη η αμαρτία αυτών που το παραβλέπουν.ΠΠ 580.1

Η μεγαλύτερη συμφορά που μπορούσε να συμβεί, είχε πέσει στον Ισραήλ. Η κιβωτός του Θεού είχε αιχμαλωτιστεί και είχε περιέλθει στην κατοχή του εχθρού. Πραγματικά, η δόξα είχε απομακρυνθεί από τον λαό του Ισραήλ, αφού το σύμβολο της παρουσίας και της δύναμης του Κυρίου είχε μετατοπιστεί.ΠΠ 580.2

Με το ιερό εκείνο κιβώτιο σχετίζονταν οι πιο αξιοθαύμαστες α-ποκαλύψεις της θεϊκής αλήθειας και δύναμης. Στο παρελθόν θαυμαστές νίκες είχαν επέλθει οπουδήποτε γινόταν η παρουσία του. Σκιαζόταν από τα φτερά των χρυσών χερουβείμ και η απερίγραπτη δόξα του ιλαστηρίου - του ορατού συμβόλου του Υψίστου Θεού - αναπαυόταν επάνω του μέσα στα άγια των αγίων. Τώρα όμως δεν έφερε τη νίκη. Στην περίπτωση αυτή δε φάνηκε προστάτης και ολόκληρος ο ισραηλινός λαός πενθούσε.ΠΠ 580.3

Δεν είχαν καταλάβει ότι η πίστη τους ήταν μόνο κατ’όνομα πίστη και ότι είχε χάσει τη δύναμή της να υπερισχύσει μαζί με το Θεό. Ο νόμος του Θεού που βρισκόταν μέσα στην κιβωτό ήταν ένα σύμβολο της παρουσίας Του. Είχαν όμως περιφρονήσει τις εντολές, είχαν αγνοήσει τις αξιώσεις τους και είχαν λυπήσει το Πνεύμα του Κυρίου που κατοικούσε ανάμεσα τους. Όταν ο λαός υπάκουε στα ιερά εντάλματα, ο Κύριος ήταν μαζί τους για να ενεργεί για λογαριασμό τους με την καταπληκτική Του δύναμη.ΠΠ 580.4

Όταν όμως έβλεπαν την κιβωτό χωρίς να τη σχετίζουν με το Θεό. Δεν τιμούσαν το αποκαλυμμένο θέλημά Του υπακούοντας στο νόμο Του και έτσι δε θα τους χρησίμευε περισσότερο από ότι ένα κοινό κιβώτιο. έ- βλεπαν την κιβωτό όπως τα ειδωλολατρικό έθνη έβλεπαν τους θεούς τους, σαν από μόνη της να είχε τα στοιχεία της δύναμης και της σωτηρίας.Παρέβηκαν το νόμο που έκλεινε μέσα της, επειδή αυτή η ίδια η λατρεία της κιβωτού οδήγησε στον τυπικισμό, στην υποκρισία και στην ειδωλολατρία. Η αμαρτία τους τούς είχε χωρίσει από το Θεό. Εκείνος δεν μπορούσε να τους δώσει τη νίκη πριν να μετανοήσουν και εγκαταλείψουν τις παράνομες πράξεις τους.ΠΠ 580.5

Δεν ήταν αρκετό το ότι η κιβωτός και το αγιαστήριο βρίσκονταν στο μέσο του Ισραήλ. Δεν ήταν αρκετό το ότι οι ιερείς πρόσφεραν θυσίες και ότι ο λαός ονομαζόταν «τέκνα του Θεού». Ο Κύριος δεν παίρνει υπόψη Του την αίτηση εκείνων που υποθάλπουν στην καρδιά τους την παρανομία. Είναι γραμμένο: «Του εκκλίνοντος το ωτίον αυτού από του να ακούη τον νόμον, και αυτή η προσευχή αυτού θέλει είσθαι βδέλυγμα.» (Παρ. 28:9).ΠΠ 581.1

Όταν ο στρατός ξεκίνησε για τη μάχη, τυφλός και γερασμένος ο Ηλεί παρέμεινε στη Σηλώ. Με κακά προαισθήματα περίμενε τα αποτελέσματα του αγώνα, «διότι η καρδία αυτού έτρεμε περί της κιβωτού του Θεού». Παίρνοντας τη συνηθισμένη θέση του έξω από την είσοδο του ιερού, καθόταν μέρα με τη μέρα στο πλάι του δρόμου περιμένοντας με αγωνία τον ερχομό κανενός αγγελιοφόρου από το πεδίο της μάχης.ΠΠ 581.2

Κάποια μέρα ένας Βενιαμίτης στρατιώτης με «τα ιμάτια αυτού διεσχισμένα και χώμα επί την κεφαΛήν αυτού», ήρθε τρέχοντας τον ανήφορο που οδηγούσε στην πόλη. Προσπέρασε χωρίς να προσέξει το γέροντα δίπλα στο δρόμο και σπεύδοντας στην πόλη, επανέλαβε στα ανυπόμονα πλήθη την είδηση της ήττας και του χαμού.ΠΠ 581.3

Ο θόρυβος του κλαυθμού και της θρηνωδίας έφθασε μέχρι τον παρατηρητή πλάι στο αγιαστήριο. Ο αγγελιοφόρος φέρθηκε μπροστά του. Ο άνθρωπος είπε στον Ηλεί: «Έφυγεν ο Ισραήλ απ’έμπροσθεν των Φιλισταίων, και έτι μεγάλη σφαγή έγινεν εις τον λαόν, και προσέτι αμφότεροι οι υιοί σου, Οφνεί και Φινεές, απέθανον.» Ο Ηλεί υπέμεινε όλα αυτά επειδή, όσο τραγικά και να ήταν, τα περίμενε. Όταν όμως ο αγγελιοφόρος πρόσθεσε: «Και η κιβωτός του Θεού επιάσθη», μια όψη ανείπωτης αγωνίας φάνηκε στο παρουσιαστικό του. Η σκέψη ότι η αμαρτία του είχε ντροπιάσει το Θεό μέχρι αυτό το σημείο, Τον ανάγκασε να αποσύρει την παρουσία Του από τον λαό του Ισραήλ. Ήταν περισσότερο από ότι μπορούσε να αντέξει. Οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν. Έπεσε καταγής «και συνετρίβη ο τράχηλος αυτού, και απέθανε».ΠΠ 581.4

Η σύζυγος του Φινεές παρά την ασέβεια του άνδρα της, ήταν γυναίκα που φοβόταν τον Κύριο. Ο θάνατος του πεθερού της και του συζύγου της, αλλά πάνω από όλα η τραγική είδηση της αιχμαλωσίας της κιβωτού, προξένησαν το θάνατό της. Αισθάνθηκε ότι η τελευταία ελπίδα του Ισραήλ είχε χαθεί. Και ονόμασε το παιδί που γέννησε σε εκείνη την ακατάλληλη ώρα Ιχαβώδ που σημαίνει «πού η δόξα;» Ενώ παρέδιδε την ψυχή της, επαναλάμβανε τα θλιβερά λόγια: «Η δόξα έφυγεν εκ του Ισραήλ, διότι επιάσθη η κιβωτός του Θεού.»ΠΠ 581.5

Ο Θεός όμως δεν είχε απορρίψει τελείως το λαό Του, ούτε θα ανεχόταν επί πολύ την έπαρση των άθεων. Είχε χρησιμοποιήσει τους Φιλισταίους σαν όργανα για να τιμωρήσει τον λαό του Ισραήλ και μεταχειρίστηκε την κιβωτό για να τιμωρήσει τους Φιλισταίους. Στο παρελθόν, η θεϊκή παρουσία είχε συνοδευτεί με τη δύναμη και η δόξα του πειθαρχικού λαού. Η αόρατη παρουσία μπορούσε ακόμη να συνοδεύσει για να προκαλέσει τρόμο και καταστροφή στους παραβάτες του αγίου νόμου Του.ΠΠ 582.1

Πολλές φορές ο Θεός χρησιμοποιεί τους πιο άσπονδους εχθρούς Του για να τιμωρήσει την απιστία του υποκρινόμενου λαού Του. Οι αμαρτωλοί μπορεί να θριάμβευαν για λίγο βλέποντας τον λαό του Ισραήλ να υποφέρει τιμωρούμενος, πλησίαζε όμως ο καιρός που και εκείνοι θα αντιμετώπιζαν την καταδίκη του αγίου Θεού που μισεί την αμαρτία. Οπουδήποτε υποθάλπεται η παρανομία, θα ακολουθήσουν γοργές και σίγουρες τιμωρίες του Θεού.ΠΠ 582.2

Οι Φιλισταίοι μετέφεραν θριαμβευτικά την κιβωτό στην Άζωτο, μια από τις πέντε κυριότερες πόλεις τους και την τοποθέτησαν στο ναό του θεού Δαγών. Υπέθεταν ότι η δύναμη που μέχρι τότε συνόδευε την κιβωτό θα γινόταν δική τους και ότι ενωμένη αυτή με τη δύναμη του Δαγών, θα τους καθιστούσε αήττητους. Μπαίνοντας όμως στο ναό του Δαγών το επόμενο πρωί αντίκρισαν ένα θέαμα που τους προκάλεσε κατάπληξη.ΠΠ 582.3

Ο Δαγών είχε πέσει καταγής μπρούμυτα μπροστά στην κιβωτό του Κυρίου. Οι ιερείς σήκωσαν με ευλάβεια το είδωλο και το ξανάβαλαν στη θέση του. Αλλά το μεθεπόμενο πρωί το βρήκαν, κατά περίεργο τρόπο, πεσμένο πάλι καταγής μπροστά στην κιβωτό και ακρωτηριασμένο. Το επάνω μέρος του ειδώλου αυτού είχε ανθρώπινη μορφή και το κάτω είχε σχήμα ψαριού. Τώρα, κάθε μέρος του ανθρώπινου ομοιώματος είχε αποκοπεί και είχε μείνει μόνο το σώμα του ψαριού. Ιερείς και λαός τρομοκρατήθηκαν. Έβλεπαν το μυστήριο αυτό συμβάν σαν κακό οιωνό, προμηνύοντας την καταστροφή τους καθώς και των ειδώλων τους μπροστά στο Θεό των Εβραίων. Μετέφεραν τότε την κιβωτό από το ναό τους και την τοποθέτησαν σε ένα οίκημα μοναχή της.ΠΠ 582.4

Οι κάτοικοι της Αζώτου προσβλήθηκαν από μια οδυνηρή και θανατηφόρα ασθένεια. Αφού ενθυμήθηκαν τις πληγές του Θεού του Ισραήλ που είχαν πέσει στην Αίγυπτο, οι άνθρωποι απέδωσαν τις συμφορές τους στην παρουσία της κιβωτού ανάμεσά τους και αποφάσισαν να τη στείλουν στη Γαθ. Η πληγή όμως ακολουθούσε από κοντά τη μεταφορά και οι κάτοικοι της πόλης εκείνης την έστειλαν στην Ακκαρών όπου ο λαός τη δέχτηκε με τρόμο φωνάζοντας: «Έφεραν την κιβωτόν του Θεού του Ισραήλ εις ημάς, διά να θανατώση ημάς και τον λαόν ημών.» Ζήτησαν την προστασία των θεών τους, όπως είχαν κάνει οι κάτοικοι της Γαθ και της Αζώτου. Το έργο όμως του εξολοθρευτή συνεχιζόταν μέχρι που «η κραυγή της πόλεως ανέβη εις τον ουρανόν.»ΠΠ 583.1

Επειδή φοβόντουσαν να κρατήσουν την κιβωτό περισσότερο κοντά στα σπίτια των ανθρώπων, οι κάτοικοι τη μετακίνησαν ξανά σε ένα ανοιχτό λιβάδι. Εκεί την ακολούθησε η πληγή των ποντικών που κατέκλυσαν τη γη καταστρέφοντας την καλλιέργεια τόσο στα χωράφια όσο και στις αποθήκες. Ολική καταστροφή είτε από αρρώστια είτε από λιμό απειλούσε τώρα ολόκληρη τη χώρα.ΠΠ 583.2

Επτά μήνες έμεινε η κιβωτός στη χώρα των Φιλισταίων και σε όλο αυτό το διάστημα οι Ισραηλίτες δεν έκαναν καμιά προσπάθεια να την επανακτήσουν. Τώρα όμως οι Φιλισταίοι ήταν τόσο πρόθυμοι να απαλλαγούν από την παρουσία της, όσο ήταν και για να την αποκτήσουν. Αντί αυτή να τους γίνει πηγή δύναμης, τους έγινε μεγάλο φορτίο και βαριά κατάρα. Δεν ήξεραν όμως τι δρόμο να ακολουθήσουν επειδή οπουδήποτε αυτή πήγαινε, ακολουθούσαν και οι τιμωρίες του Θεού. Ο λαός κάλεσε τους σατράπες του έθνους μαζί με τους ιερείς και τους μάγους. Ρώτησαν ανήσυχοι: «Τί να κάμωμεν εις την κιβωτόν του Κυρίου; Φανερώσατε εις ημάς τίνι τρόπω θέλομεν αποστείλει αυτήν εις τον τόπον αυτής.» Τους δόθηκε η συμβουλή να την επιστρέφουν με μια ακριβή προσφορά περί ανομίας. Οι ιερείς είπαν: «Τότε θέλετε ιαθή και θέλετε γνωρίσει διά τί η χειρ Αυτού δεν απεσύρθη από σας.»ΠΠ 583.3

Προκειμένου να φυλαχθούν από μια πληγή ή να την απωθήσουν, μια αρχαία συνήθεια μεταξύ των ειδωλολατρών ήταν να κατασκευάζουν από χρυσό, ασήμι ή οποιοδήποτε άλλο υλικό ένα ομοίωμα αυτού που ήταν η αιτία της καταστροφής. Αρκούσε ένα αντικείμενο ή το μέρους του σώματος που είχε προσβληθεί. Το τοποθετούσαν επάνω σε ένα στύλο ή σε κάποια περίοπτη θέση, πιστεύοντας ότι εξασφάλιζε αποτελεσματική προφύλαξη από το κακό που απεικόνιζε. Μια παρόμοια συνήθεια εξακολουθεί ακόμη να υπάρχει ανάμεσα σε μερικούς ειδωλολατρικούς λαούς. Όταν κάποιος υποφέρει από μια αρρώστια, πηγαίνει να βρει τη γιατρειά του στο ναό του ειδώλου του, φέροντας μαζί του ένα ομοίωμα του προσβληθέντος μέρους του σώματος και το αφήνει σαν προσφορά στο θεό του.ΠΠ 583.4

Σύμφωνα λοιπόν με την επικρατούσα συνήθεια, οι Φιλισταίοι άρχοντες διέταξαν το λαό να κατασκευάσει ομοιώματα των πληγών από τις οποίες είχαν προσβληθεί. Αυτά ήταν «πέντε αιμορροΐδες χρυσαί, και πέντε χρυσοί ποντικοί», «κατά τον αριθμόν των σατραπών των Φιλισταίων», λέγοντας «διότι η αυτή πληγή ήτο επί πάντας υμάς και επί τους σατράπας υμών.»ΠΠ 584.1

Αυτοί οι μάγοι αναγνώρισαν μια μυστηριακή δύναμη που συνόδευε την κιβωτό, μια δύναμη που ούτε εκείνοι δεν είχαν τη σοφία να την αντιμε-τωπίσουν. Όμως δε συμβούλευαν το λαό να αφήσουν την ειδωλολατρία για να λατρεύσουν τον Κύριο. Μισούσαν ακόμη το Θεό του Ισραήλ, παρόλο που βρέθηκαν αναγκασμένοι από τις συνταρακτικές τιμωρίες να υποταχθούν στην εξουσία Του. Έτσι, μπορεί οι αμαρτωλοί να πείθονται από τις τιμωρίες του Θεού ότι άδικα Τον πολεμούν. Μπορεί να βρεθούν αναγκασμένοι να υποταγούν στη δύναμή Του, ενώ κατά βάθος, επαναστατούν στον έλεγχό Του. Μια τέτοια υποταγή δε σώζει τον αμαρτωλό. Πρέπει η καρδιά να παραδοθεί στο Θεό, πρέπει να κατακτηθεί από τη θεϊκή χάρη πριν μπορέσει η ανθρώπινη μετάνοια να γίνει αποδεκτή.ΠΠ 584.2

Πόσο μεγάλη είναι η μακροθυμία του Θεού προς τους ασεβείς! Οι ειδωλολάτρες Φιλισταίοι και ο παραστρατημένος λαός του Ισραήλ είχαν απολαύσει εξίσου τα δώρα της πρόνοιάς Του. Χιλιάδες απαρατήρητες ευλογίες ευσπλαχνίας έπεφταν σιωπηλά στο μονοπάτι αχάριστων και στασιαστικών ανθρώπων. Κάθε ευλογία τους μιλούσε για το Δωρητή, αλλά αυτοί αδιαφορούσαν για την αγάπη Του. Η ανεκτικότητα του Θεού προς τα τέκνα των ανθρώπων ήταν πολύ μεγάλη. Όταν εξακολουθούσαν πεισματικά να επιμένουν στην αμετανόητη στάση τους, τότε απέσυρε από αυτούς το προστατευτικό χέρι Του. Αφού ηρνούντο να ακούσουν τη φωνή του θεού στα δημιουργικά έργα Του, στις προειδοποιήσεις, στις συστάσεις και στις επιτιμήσεις του λόγου Του ήταν αναγκασμένος να τους μιλήσει με τιμωρίες.ΠΠ 584.3

Μερικοί από τους Φιλισταίους ήταν έτοιμοι να αντιταχθούν στην επιστροφή της κιβωτού στην πατρίδα της. Μια τέτοια αναγνώριση της δύναμης του Θεού του Ισραήλ, θα ταπείνωνε την περηφάνια της χώρας τους. Οι ιερείς όμως και οι μάντεις παρότρυναν το λαό να μη μιμηθούν την ισχυρογνωμοσύνη του Φαραώ και των Αιγυπτίων για να μη φέρουν επάνω τους μεγαλύτερες συμφορές. Πρό- τειναν τότε ένα σχέδιο που εγκρίθηκε από όλους και τέθηκε αμέσως σε εφαρμογή.ΠΠ 584.4

Η κιβωτός με τις χρυσές περί αμαρτίας προσφορές τοποθετήθηκε επάνω σε ένα καινούριο αμάξι για να αποφευχθεί με τον τρόπο αυτό κάθε κίνδυνος ρύπανσης. Στο αμάξι αυτό δέθηκαν δύο αγελάδες που στο λαιμό τους δεν είχε τοποθετηθεί ποτέ ζυγός. Τα μοσχάρια τους είχαν κρατηθεί στο στάβλο και οι αγελάδες αφέθηκαν ελεύθερες να πάνε όπου ήθελαν. Αν με αυτό τον τρόπο η κιβωτός επιστρεφόταν στους Ισραηλίτες μέσα από τη Βαιθ-Σεμές, την πλησιέστερη πόλη των Λευιτών, οι Φιλισταίοι θα το εκλάμβαναν σαν απόδειξη ότι ο Θεός του Ισραήλ τους είχε προξενήσει όλο εκείνο το μεγάλο κακό. Και πρόσθεσαν: «Εάν δε μη, τότε θέλομεν γνωρίσει ότι δεν επάταξεν ημάς η χειρ Αυτού, αλλ’ότι τούτο εστάθη συμβεβηκός εις ημάς,»ΠΠ 585.1

Μόλις αφέθηκαν ελεύθερες, οι αγελάδες απομακρύνθηκαν από τα μοσχάρια τους και μουγκρίζοντας, τράβηξαν κατευθείαν για το δρόμο της Βαιθ-Σεμές. Τελείως ανεξέλεγκτα από ανθρώπινα χέρια, τα υπομονητικά ζώα συνέχισαν το δρόμο τους. Η θεϊκή παρουσία συνόδευε την κιβωτό και αυτή έφθασε ασφαλώς στον υποδειγμένο τόπο.ΠΠ 585.2

Ήταν η εποχή του θερισμού των σιτηρών και οι Βαιθσεμίτες θέριζαν στην κοιλάδα. «Και υψώσαντες τους οφθαλμούς αυτών, είδον την κιβωτόν, και ιδόντες υπερεχάρησαν. Και εισήλθεν η άμαξα εις τον αγρόν Ιησού του Βαιθσεμίτου, και εστάθη εκεί όπου ήτο λίθος μέγας. Και έσχισαν τα ξύλα της αμάξης, και προσέφεραν τους βόας ολοκαύτωμα εις τον Κύριον.» Οι σατράπες των Φιλισταίων που είχαν ακολουθήσει την κιβωτό «έως των ορίων της ΒαιθΣεμές» και παρακολούθησαν την υποδοχή που της έγινε, επέστρεψαν μετά στην Ακκαρών. Η πληγή σταμάτησε και τότε βεβαιώθηκαν ότι οι θεομηνίες ήταν η τιμωρία από το Θεό του Ισραήλ.ΠΠ 585.3

Οι Βαιθσεμίτες έσπευσαν να διαδώσουν την είδηση ότι η κιβωτός περιήλθε στην κατοχή τους και οι κάτοικοι της γειτονικής περιοχής συνέρρευσαν για να καλωσορίσουν την επιστροφή της. Η κιβωτός είχε τοποθετηθεί επάνω στην πέτρα που πρωτοχρησίμευσε για βωμός. Μπροστά της τώρα συνεχιζόταν να προσφέρονται θυσίες στον Κύριο. Αν οι προσκυνητές είχαν μετανοήσει για τις αμαρτίες τους, η ευλογία του Θεού θα τους συνόδευε. Αλλά δεν ακολουθούσαν πιστά το νόμο Του. Παρά το γεγονός ότι τους χαροποίησε η επιστροφή της κιβωτού ως προάγγελος καλού, δεν είχαν πραγματική συναίσθηση της ιερότητάς της. Αντί να ετοιμάσουν ένα κατάλληλο για την επιστροφή της χώρο, την άφησαν να παραμένει στο θερισμένο χωράφι. Καθώς εξακολουθούσαν να βλέπουν το άγιο αυτό κιβώτιο και να μιλούν για το θαυμαστό τρόπο με τον οποίο είχε αποκατασταθεί, άρχισαν να αναρωτιούνται σε τι έγκειτο η παράξενη δύναμή της. Στο τέλος, κυριευμένοι από περιέργεια, αφαίρεσαν τα καλύμματα και τόλμησαν να το ανοίξουν.ΠΠ 585.4

Όλοι οι Ισραηλίτες είχαν διδαχτεί να βλέπουν την κιβωτό με δέος και σεβασμό. Όταν απαιτείτο η μεταφορά της από το ένα μέρος στο άλλο, οι Λευίτες δεν είχαν το δικαίωμα ούτε να ρίξουν τα μάτια τους επάνω της. Μόνο μια φορά το χρόνο επιτρεπόταν στον αρχιερέα να τη δει. Ούτε ακόμη και οι ειδωλολάτρες Φιλισταίοι είχαν τολμήσει να την ξεσκεπάσουν. Το ανόσιο θράσος των Βαιθσεμιτών τιμωρήθηκε πάραυτα και πολλοί πέθαναν με ακαριαίο θάνατο.ΠΠ 586.1

Οι επιζήσαντες δε συνετίστηκαν από την τιμωρία ώστε να μετανοήσουν για την αμαρτία τους, αλλά έβλεπαν την κιβωτό με δεισιδαιμονικό φόβο. Πρόθυμοι να απαλλαγούν από την παρουσία της αλλά μη τολμώντας να τη μετακινήσουν, οι Βαισεμίτες διαμήνυσαν στους κατοίκους της Κιριάθιαρείμ προσκαλώντας τους να έρθουν να την πάρουν. Με μεγάλη τους χαρά οι άνθρωποι της πόλης αυτής καλοδέχθηκαν το ιερό κιβώτιο. Ήξεραν ότι αποτελούσε το δείγμα της θεϊκής χάρης στους υπάκουους και πιστούς. Με ιεροπρεπή χαρά την έφεραν στην πόλη τους και την τοποθέτησαν στο σπίτι του Αβιναδάβ, του Λευίτη. Αυτός ανέθεσε τη φροντίδα της στο γιο του τον Ελεάζαρ και εκεί παρέμεινε η κιβωτός πολλά χρόνια.ΠΠ 586.2

Στα χρόνια που κύλησαν αφότου ο Κύριος είχε φανερωθεί για πρώτη φορά στο γιο της Άννας, η κλήση του για το προφητικό λειτούργημα είχε αναγνωριστεί από ολόκληρο το έθνος. Μεταδίδοντας λεπτομερώς τη θεϊκή αγγελία στον οίκο του Ηλεί, παρά τον πόνο και τη δυσχέρεια του καθήκοντος αυτού, ο Σαμουήλ είχε αποδείξει την πιστότητά του ως αγγελιοφόρος του Κυρίου. «Και ο Κύριος ήτο μετ’αυτού, και δεν άφηνε να πίπτη ουδείς εκ των λόγων αυτού εις την γην. Και πας ο Ισραήλ, από Δαν έως ΒηΣαβεέ, εγνώρισεν ότι ο Σαμουήλ ήτο διωρισμένος εις το να ήναι προφήτης του Κυρίου.»ΠΠ 586.3

Σαν έθνος, οι Ισραηλίτες συνέχιζαν να παραμένουν σε κατάσταση ανευλάβειας και ειδωλολατρίας. Για τιμωρία, εξακολουθούσαν να είναι υποταγμένοι στους Φιλισταίους. Στο διάστημα αυτό ο Σαμουήλ περιόδευε στις πόλεις και στα χωριά σε ολόκληρη τη χώρα, προσπαθώντας να στρέψει τις καρδιές του λαού στο Θεό των πατέρων τους. Οι προσπάθειές του όμως δεν έμειναν ατελεσφόρητες. Αφού υπέστη τα δεινά της εχθρικής καταδυνάστευσης είκοσι χρόνια, ο λαός του Ισραήλ «εστέναζε, αναζητών τον Κύριον». Ο Σαμουήλ τους συμβούλευσε:ΠΠ 586.4

«Εάν σεις επιστρέφητε εξ όλης υμών της καρδίας προς τον Κύριον, αποβάλετε εκ μέσου υμών τους θεούς τους αλλοτρίους, τας Ασταρώθ, και ετοιμάσατε τας καρδίας υμών προς τον Κύριον, και Αυτόν μόνον λατρεύετε. Και θέλει ελευθερώσει υμάς εκ της χειρός των Φιλισταίων»ΠΠ 587.1

Εδώ βλέπουμε ότι η έμπρακτη ευσέβεια, η θρησκεία της καρδιάς, διδάσκονταν στις ημέρες του Σαμουήλ όπως διδάσκονταν από το Χριστό τότε που έζησε στη Γη. Χωρίς τη χάρη του Χριστού, τα εξωτερικά γνωρίσματα της θρησκείας δεν είχαν αξία για τον αρχαίο λαό του Ισραήλ. Το ίδιο δεν έχουν και για το σύγχρονο λαό του Ισραήλ.ΠΠ 587.2

Σήμερα χρειάζεται μια παρόμοια αναζωπύρωση της πραγματικής θρησκείας της καρδιάς, όπως εκείνη που δοκίμασε ο αρχαίος Ισραήλ. Η μετάνοια είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουν όλοι όσοι επιθυμούν να επιστρέψουν στο Θεό. Κανένας δεν μπορεί να κάνει το έργο αυτό για κάποιον άλλον. Οφείλουμε ατομικά να ταπεινώσουμε τις ψυχές μας μπροστά στο Θεό και να απομακρύνουμε τα είδωλά μας. Όταν εμείς έχουμε κάνει ό,τι μπορούμε, τότε ο Κύριος θα μας αποκαλύψει τη σωτηρία Του.ΠΠ 587.3

Με τη σύμπραξη των αρχηγών των διάφορων φυλών, μια μεγάλη σύναξη του λαού συγκεντρώθηκε στη Μισπά. Εκεί κηρύχθηκε επίσημη νηστεία. Βαθιά ταπεινωμένος ο λαός εξομολογήθηκε τις αμαρτίες του. Σαν δείγμα της αποφασιστικότητάς τους, προσέδωσαν στο Σαμουήλ τον εξουσιαστικό τίτλο του Κριτή.ΠΠ 587.4

Οι Φιλισταίοι εξέλαβαν τη συνάθροιση αυτή ως πολεμικό συμβούλιο και ξεκίνησαν με ισχυρές δυνάμεις για να διαλύσουν τους Ισραηλίτες πριν ωριμάσουν τα σχέδιά τους. Τα νέα της προσέγγισής τους έκαναν τον λαό του Ισραήλ να τρέμει από φόβο. Ο λαός παρακάλεσε το Σαμουήλ: «Μη παύσης βοών υπέρ ημών προς τον Κύριον τον Θεόν ημών, διά να σώση ημάς εκ χειρός των Φιλισταίων.»ΠΠ 587.5

Ενώ ο Σαμουήλ προσέφερε ένα αρνί για ολοκαύτωμα, οι Φιλισταίοι πλησίασαν έτοιμοι για μάχη. Τότε ο Παντοδύναμος που είχε κατεβεί στο Σινά ανάμεσα από τη φωτιά, τον καπνό και τη βροντή, Εκείνος που είχε σχίσει την Ερυθρά Θάλασσα και που είχε ανοίξει δρόμο καταμεσής του Ιορδάνη για το λαό του Ισραήλ έδειξε και πάλι τη δύναμή Του. Μια τρομερή θύελλα ξέσπασε επάνω στο προωθημένο στράτευμα και το χώμα κάλυψε τα σώματα των ισχυρών εκείνων πολεμιστών.ΠΠ 587.6

Οι Ισραηλίτες στέκονταν ακίνητοι, βουβοί από το φόβο, τρέμοντας ανάμεσα στην ελπίδα και στο δέος. Όταν είδαν την εξολόθρε- υσ των εχθρών τους, κατάλαβαν τότε ότι ο Θεός είχε δεχτεί τη μετάνοιά τους. Αν και απροετοίμαστοι για μάχη, άρπαξαν τα όπλα των νεκρών Φιλισταίων και καταδίωξαν τον υποχωρούντα στρατό μέχρι τη Βαιθχάρ.ΠΠ 587.7

Η καταπληκτική αυτή νίκη κερδήθηκε ακριβώς επάνω στο ίδιο πολεμικό πεδίο που είκοσι χρόνια πριν το Ισραήλ είχε ηττηθεί παταγωδώς από τους Φιλισταίους. Τότε, οι ιερείς είχαν θανατωθεί και η κιβωτός του Θεού είχε αιχμαλωτιστεί.ΠΠ 588.1

Για τα έθνη, όπως και για τα άτομα, ο δρόμος της υπακοής στο Θεό είναι ο δρόμος της ασφάλειας και της ευτυχίας, ενώ η παράβαση οδηγεί μόνο στην ήττα και στην καταστροφή. Οι Φιλισταίοι είχαν υποταγεί τώρα ολοκληρωτικά κι έτσι επέστρεψαν τις οχυρές πόλεις που είχαν αφαιρέσει από τον Ισραήλ και απέφυγαν τις εχθροπραξίες για πολλά χρόνια. Άλλα έθνη μιμήθηκαν το παράδειγμά τους και έτσι οι Ισραηλίτες απόλαυσαν την ειρήνη όσο ο Σαμουήλ είχε την αποκλειστική διοίκηση.ΠΠ 588.2

Για να μη λησμονηθεί ποτέ το περιστατικό αυτό, ο Σαμουήλ έστησε για ανάμνηση μια πελώρια πέτρα ανάμεσα στη Μισπά και στη Σεν. Την ονόμασε Έβενέζερ που σημαίνει «λίθος βοηθού», και είπε στο λαό: «Μέχρι τούδε εβοήθησεν ημάς ο Κύριος.»ΠΠ 588.3