Κεφάλαιο 21—Ο Ιωσηφ και τα Αδελφια του

(Βασίζεται στο βιβλίο Γένεσις, κεφ. 41:54-56, 42: - 50:)ΠΠ 201.1

Μόλις έφθασαν τα χρόνια της καρποφορίας, άρχισε η προετοιμασία για τον επερχόμενο λιμό. Με οδηγία του Ιωσήφ, κτίστηκαν τεράστιες αποθήκες σε ολόκληρη τη χώρα της Αιγύπτου και καταστρώθηκαν μεγάλα σχέδια για τη διατήρηση του πλεονάσματος στην αναμενόμενη συγκομιδή. Η τακτική αυτή συνεχίσθηκε στα επτά χρόνια της μεγάλης καρποφορίας, μέχρις ότου το συγκεντρωμένο στάρι δεν ήταν δυνατόν να υπολογιστεί.ΠΠ 201.2

Τότε άρχισαν τα επτά χρόνια του λιμού, όπως είχε προβλέψει ο Ιωσήφ.ΠΠ 201.3

«Και έγεινεν η πείνα εις πάντας τους τόπους, καθ’όλην όμως την γην της Αιγύπτου υπήρχεν άρτος. Και ότε επείνασε πάσα η γη της Αιγύπτου, εβόησεν ο λαός προς τον Φαραώ διά άρτον. Και είπεν ο Φαραώ προς πάντας τους Αιγυπτίους, Υπάγετε προς τον Ιωσήφ. Ό,τι σας είπη, κάμετε. Και ήτο πείνα επί παν το πρόσωπον της γης. Ήνοιξε δε ο Ιωσήφ πάσας τας αποθήκας και επώλει σίτον εις τους Αιγυπτίους.»ΠΠ 201.4

Ο λιμός επεκτάθηκε στη γη Χαναάν και έγινε πολύ αισθητός στο μέρος εκείνο της χώρας όπου κατοικούσε ο Ιακώβ. Όταν άκουσαν για την άφθονη προμήθεια που διέθετε ο βασιλιάς της Αιγύπτου, δέκα από τους γιους του Ιακώβ ταξίδεψαν εκεί για να αγοράσουν στάρι. Όταν έφθασαν, οδηγήθηκαν στο βασιλικό εκπρόσωπο και μαζί με άλλους υποψηφίους πήγαν να παρουσιαστούν στον κυβερνήτη της χώρας.ΠΠ 201.5

«Και προσεκύνησαν αυτόν επί πρόσωπον έως εδάφους.» «Και ο μεν Ιωσήφ εγνώρισε τους αδελφούς αυτού, εκείνοι όμως δεν εγνώρισαν αυτόν.»ΠΠ 201.6

Το εβραϊκό του όνομα είχε αλλάξει σε άλλο που του έδωσε ο βασιλιάς. Εξάλλου, ελάχιστη ομοιότητα υπήρχε ανάμεσα στον έφη βο που είχαν πουλήσει στους Ισμαηλίτες και στον πρωθυπουργό της Αιγύπτου. Όταν ο Ιωσήφ είδε τους αδελφούς του να σκύβουν και να υποκλίνονται μπροστά του, θυμήθηκε τα όνειρά του και οι σκηνές του παρελθόντος ξαναζωντάνεψαν μπροστά του. Το πεπειραμένο μάτι του ανακάλυψε ότι ο Βενιαμίν δεν ήταν ανάμεσά τους, ερευνώντας την ομάδα. Είχε και αυτός πέσει θύμα της προδοτικής σκληρότητας των άγριων εκείνων ανθρώπων; Αποφάσισε να μάθει την αλήθεια. Τους είπε σε τόνο αυστηρό:ΠΠ 201.7

«Κατάσκοποι είσθε. Ήλθατε να παρατηρήσητε τα γυμνά του τόπου.»ΠΠ 202.1

Εκείνοι απάντησαν:ΠΠ 202.2

«Ουχί, κύριέ μου, αλλ’ήλθομεν οι δούλοι σου διά να αγοράσωμεν τροφάς. Ημείς πάντες είμεθα υιοί ενός ανθρώπου. Καλοί άνθρωποι είμεθα. Οι δούλοι σου δεν είναι κατάσκοποι.»ΠΠ 202.3

Ήθελε να μάθει αν κατέχονταν ακόμη από το ίδιο αγέρωχο πνεύμα όπως τότε που ήταν μαζί τους και να πληροφορηθεί για τα σπίτια τους. Πάλι όμως ήξερε πόσο ανακριβείς μπορούσαν να είναι οι πληροφορίες τους. Επανέλαβε την κατηγορία και εκείνοι απάντησαν:ΠΠ 202.4

«Οι δούλοι σου είμεθα δώδεκα αδελφοί, υιοί ενός ανθρώπου εν τη γη Χαναάν, και ιδού ο νεώτερος ευρίσκεται σήμερον μετά του πατρός ημών, ο δε άλλος δεν υπάρχει.»ΠΠ 202.5

Προφασιζόμενος ότι αμφέβαλλε για την ειλικρίνεια της εξιστόρησης τους και ότι εξακολουθούσε να τους θεωρεί κατασκόπους, ο κυβερνήτης δήλωσε ότι θα τους δοκίμαζε με την απαίτηση να παραμείνουν στην Αίγυπτο μέχρι ένας από αυτούς να πάει και να φέρει το νεότερο αδελφό τους. Αν δεν συγκατατίθονταν σε αυτό, θα τους φερόταν όπως φέρονται στους κατασκόπους. Οι γιοι του Ιακώβ δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν με ένα τέτοιο σχέδιο, επειδή οι οικογένειές τους θα υπέφεραν από την πείνα μέχρι να το εκτελέσουν.ΠΠ 202.6

Και ποιος από όλους τους θα ξεκινούσε ολομόναχος για το ταξίδι, αφήνοντας τους αδελφούς του στη φυλακή; Πώς θα μπορούσε να αντικρίσει τον πατέρα του κάτω από αυτές τις συνθήκες; Φαινόταν ότι υπήρχε η πιθανότητα ή να θανατωθούν ή να καταλήξουν σκλάβοι. Και αν ο Βενιαμίν ερχόταν εκεί, πιθανόν να ήταν για να συμμετέχει στη μοίρα τους. Αποφάσισαν να μείνουν και να υποφέρουν μαζί, παρά να προκαλέσουν μεγαλύτερη θλίψη στον πατέρα τους με το χαμό του μοναχογιού του. Το αποτέλεσμα ήταν να ριχθούν στη φυλακή όπου παρέμειναν τρεις ημέρες.ΠΠ 202.7

Στα χρόνια που μεσολάβησαν αφότου ο Ιωσήφ χωρίστηκε από τα αδέλφια του, οι γιοι αυτοί του Ιακώβ είχαν μεταβληθεί στο χαρακτήρα. Υπήρξαν ζηλόφθονοι, απειθάρχητοι, παραπλανητικοί, εκδικητικοί και σκληροί. Τώρα όμως που δοκιμάζονταν από την κακοτυχιά, φάνηκαν αφίλαυτοι, πιστοί ο ένας στον άλλον, αφοσιωμένοι στον πατέρα τους, υποτασσόμενοι στην εξουσία του και πλέον μεσήλικες.ΠΠ 203.1

Οι τρεις ημέρες στην αιγυπτιακή φυλακή ήταν ημέρες βαθιάς κατάθλιψης καθώς οι αδελφοί αναλογίζονταν τα παλιά τους αμαρτήματα. Αν δεν παρουσιαζόταν ο Βενιαμίν, σίγουρα θα καταδικάζονταν σαν κατάσκοποι. Είχαν ελάχιστες ελπίδες ότι ο πατέρας τους θα άντεχε την απουσία του Βενιαμίν. Την τρίτη ημέρα ο Ιωσήφ διέταξε να παρουσιαστούν τα αδέλφια του μπροστά του. Δεν τολμούσε να τα κρατήσει περισσότερο. Ήδη ο πατέρας του και οι οικογένειές τους υπέφεραν από έλλειψη τροφής. Τους είπε:ΠΠ 203.2

«Τούτο κάμετε και θέλετε ζήσει, διότι εγώ φοβούμαι τον Θεόν. Εάν ήσθε καλοί, είς εκ των αδελφών σας ας μείνη δέσμιος εν τη φυλακή όπου είσθε, σεις δε υπάγετε, λάβετε σίτον διά την πείναν των οικιών σας. Φέρετε όμως προς εμέ τον αδελφόν σας τον νεώτερον. Ούτω θέλουσιν αληθεύσει οι λόγοι σας και δεν θέλετε αποθάνει.»ΠΠ 203.3

Σύμφωνοι όλοι δέχθηκαν αυτή την πρόταση, αν και εξέφρασαν πολύ μικρή ελπίδα ότι ο πατέρας τους θα επέτρεπε να επιστρέψει ο Βενιαμίν μαζί τους. Ο Ιωσήφ επικοινωνούσε μαζί τους με διερμηνέα και εκείνοι, μη έχοντας ιδέα ότι ο κυβερνήτης τούς καταλάβαινε, συζητούσαν ελεύθερα μεταξύ τους στην παρουσία του. Μέμφονταν τον εαυτό τους για τον τρόπο με τον οποίο είχαν φερθεί στον Ιωσήφ.ΠΠ 203.4

«Αληθώς ένοχοι είμεθα διά τον αδελφόν ημών, καθότι είδομεν την θλίψιν της ψυχής αυτού ότε παρεκάλει ημάς, και δεν εισηκούσαμεν αυτού, διά τούτο επήλθεν εφ’ημάς η θλίψις αύτη.» Ο Ρουβήν που είχε κάνει το σχέδιο να τον ελευθερώσει στη Δωθάν, προσέθεσε: «Δεν είπον προς εσάς λέγων, Μη αμαρτήσητε κατά του παιδίου; και δεν εισηκούσατε. Διά τούτο, ιδού και το αίμα αυτού εκζητείται.» Όταν άκουσε αυτό ο Ιωσήφ, δεν μπόρεσε να συγκροτήσει τη συγκίνησή του, βγήκε έξω και έκλαψε. Όταν γύρισε, διέταξε να δεθεί ο Συμεών μπροστά τους και να ξαναριχτεί στη φυλακή. Ο Συμεών είχε πρωτοστατήσει στην άγρια συμπεριφορά κατά του αδελφού τους. Για αυτό το λόγο η εκλογή έπεσε σε αυτόν.ΠΠ 203.5

Πριν να επιτρέψει στους αδελφούς του να φύγουν, ο Ιωσήφ έδωσε οδηγίες στους υπηρέτες να γεμίσουν τα σακιά τους στάρι και να βάλουν κρυφά τα χρήματα του καθένα μέσα στο σακί του. Ακόμη, τους προμήθευσε και ζωοτροφές για το ταξίδι προς την πατρίδα τους. Στο δρόμο ένας από τη συνοδεία, ανοίγοντας το σακί του ξαφνιάστηκε που βρήκε το κομπόδεμα με τα αργυρά νομίσματα. Όταν γνωστοποίησε το γεγονός στους άλλους, ταράχθηκαν, βρέθηκαν σε αμηχανία και είπαν ο ένας στον άλλον: «Τί είναι τούτο το οποίον μας έκαμεν ο Θεός;»ΠΠ 204.1

Έπρεπε να το εκλάβουν σαν καλό σημάδι προερχόμενο από τον Κύριο ή μήπως Εκείνος είχε επιτρέψει να συμβεί για να τους τιμωρήσει για τις αμαρτίες τους και να τους βυθίσει σε μεγαλύτερη θλίψη; Παραδέχθηκαν ότι ο Θεός είχε δει τις αμαρτίες τους και ότι τώρα τους τιμωρούσε.ΠΠ 204.2

Ο Ιακώβ περίμενε με ανυπομονησία την επιστροφή των παιδιών του και όταν έφθασαν ολόκληρος ο καταυλισμός συγκεντρώθηκε χαρούμενα γύρω τους καθώς αυτοί διηγούντο στον πατέρα τους όλα όσα τους είχαν συμβεί. Οι καρδιές όλων γέμισαν φόβο και ταραχή. Η στάση του Αιγύπτιου κυβερνήτη φαινόταν ότι απέβλεπε σε κάτι κακό. Οι φόβοι τους επιβεβαιώθηκαν όταν ανοίγοντας τα σακιά βρήκαν μέσα τα χρήματά.ΠΠ 204.3

Μέσα στην απόγνωσή του ο γέροντας πατέρας φώναξε: «Σεις με ητεκνώσατε. Ο Ιωσήφ δεν υπάρχει, και τον Βενιαμίν θέλετε λάβει. Επ’εμέ ήλθον πάντα ταύτα.» Ο Ρουβήν απάντησε: «Τους δύο υιούς μου θανάτωσον, εάν δεν φέρω αυτόν προς σε. Παράδος αυτόν εις την χείρα μου, και εγώ θέλω επαναφέρει αυτόν προς σε.»ΠΠ 204.4

Η σφοδρή αυτή συζήτηση δεν κατεύνασε το νου του Ιακώβ και η απάντησή του ήταν: «Δεν θέλει καταβή ο υιός μου μεθ’υμών. Διότι ο αδελφός αυτού απέθανε, και αυτός μόνος έμεινε. Και εάν συμβή εις αυτόν συμφορά εν τη οδώ όπου υπάγετε, τότε θέλετε καταβιβάσει την πολιάν μου μετά λύπης εις τον τάφον.»ΠΠ 204.5

Η ξηρασία όμως συνεχιζόταν και με την πάροδο του χρόνου, η προμήθεια του σταριού που φέρθηκε από την Αίγυπτο είχε σχεδόν εξαντληθεί. Οι γιοι του Ιακώβ ήξεραν καλά ότι χωρίς το Βενιαμίν ήταν άσκοπο να επιστρέφουν στην Αίγυπτο. Δεν είχαν μεγάλες ελπίδες να αλλάξουν την απόφαση του πατέρα και περίμεναν σιωπηλοί την εξέλιξη των πραγμάτων.ΠΠ 204.6

Η σκιά του λιμού που τους πλησίαζε, γινόταν διαρκώς απειλητικότερη. Στα ανήσυχα πρόσωπα όλων των μελών του καταυλισμού ο πρεσβύτης αναγνώρισε τη μεγάλη ανάγκη τους και τελικά είπε: «Υπάγετε πάλιν, αγοράσατε εις ημάς ολίγας τροφάς.» Ο Ιούδας απάντησε: «Εντόνως διεμαρτυρήθη προς ημάς ο άνθρωπος λέγων, Δεν θέλετε ιδεί το πρόσωπον μου, εάν δεν ήναι μεθ’υμών ο αδελφός υμών.» Βλέποντας ότι η απόφαση του πατέρα άρχισε να ταλαντεύεται, προσέθεσε: «Απόστειλον το παιδάριον μετ’εμού, και σηκωθέντες ας υπάγωμεν, διά να ζήσωμεν και να μη αποθάνωμεν και ημείς, και συ, και αι γυναίκες ημών.» Προσφέρθηκε να γίνει εγγυητής για την ασφάλεια του αδελφού του και να φέρει για πάντα την ενοχή επάνω του σε περίπτωση που δεν κατόρθωνε να επαναφέρει το Βενιαμίν πίσω στον Ιακώβ.ΠΠ 204.7

Ο Ιακώβ δεν μπορούσε να αρνηθεί να δώσει περισσότερο την έγκρισή του και είπε στα παιδιά του να ετοιμαστούν για το ταξίδι. Τους ζήτησε επίσης να πάρουν για τον κυβερνήτη δώρα από τα προϊόντα που παρήγαγαν, ακόμη και αν η χώρα τους λιμοκτονούσε - «ολίγον βάλσαμον, και ολίγον μέλι, αρώματα και μύρον, πιστάκια και αμύγδαλα», καθώς και διπλή ποσότητα χρημάτων. Τους είπε ακόμη: «Και τον αδελφόν σας λάβετε, και σηκωθέντες, επιστρέψατε προς τον άνθρωπον.» Καθώς οι γιοι του ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν για το αμφίβολο ταξίδι τους, ο γέροντας πατέρας σηκώθηκε και υψώνοντας τα χέρια στον ουρανό, ψέλλισε την προσευχή:ΠΠ 205.1

«Ο Θεός ο παντοδύναμος να σας δώση χάριν έμπροσθεν του ανθρώπου, διά να αποστείλη με σας τον άλλον αδελφόν σας και τον Βενιαμίν, και εγώ αν είναι να ατεκνωθώ, ας ατεκνωθώ.»ΠΠ 205.2

Ταξίδεψαν πάλι στην Αίγυπτο και παρουσιάστηκαν στον Ιωσήφ. Καθώς το βλέμμα εκείνου έπεσε στο Βενιαμίν, το παιδί της δικής του μητέρας, συγκινήθηκε βαθιά. Παρόλα αυτά συγκρατήθηκε και διέταξε να γίνουν προετοιμασίες για να έρθουν οι άνδρες στο σπίτι του και να φάνε μαζί. Όταν οδηγήθηκαν στο παλάτι του διοικητή, οι αδελφοί ταράχθηκαν από φόβο ότι τους καλούσε για να απολογηθούν για τα χρήματα που βρέθηκαν στα σακιά τους. Σκέφθηκαν ότι μπορεί να είχαν τοποθετηθεί επίτηδες εκεί με σκοπό να δημιουργήσουν αφορμή για να τους κάνουν σκλάβους. Μέσα στην απελπισία τους συμβουλεύθηκαν τον οικονόμο του σπιτιού, αναφέροντάς του τις συνθήκες του ταξιδιού τους στην Αίγυπτο.ΠΠ 205.3

Για να αποδείξουν την αθωότητά τους, τον πληροφόρησαν ότι είχαν φέρει πίσω τα χρήματα που βρήκαν στα σακιά τους, καθώς και άλλα χρήματα για να αγοράσουν τροφή, και προσέθεσαν: «Δεν εξεύρομεν τίς έβαλε το αργύριον ημών εις τα σακκία ημών.» Ο άνθρωπος απάντησε: «Ειρήνη εις εσάς, μη φοβείσθε. Ο Θεός σας και ο Θεός του πατρός σας, έδωκεν εις εσάς θησαυρόν εις τα σακκία σας. Το αργύριόν σας ήλθεν εις εμέ.» Αυτό κατεύνασε την ταραχή τους και όταν ο Συμεών, αποφυλακισμένος, ήρθε και έσμιξε με αυτούς, ένιωσαν ότι ο Θεός τους είχε πράγματι ελεήσει.ΠΠ 205.4

Όταν ο κυβερνήτης τους ξανασυνάντησε, του πρόσφεραν τα δώρα τους και ταπεινά «προσεκύνησαν αυτόν έως εδάφους». Πάλι τα όνειρά του ήρθαν στη σκέψη του, και αφού χαιρέτισε τους φιλοξενουμένους του, έσπευσε να ρωτήσει: «Υγιαίνει ο πατήρ σας, ο γέρων περί του οποίου μοι είπατε; έτι ζη; » «Υγιαίνει ο δούλος σου ο πατήρ ημών, έτι ζη» του απάντησαν και τον ξαναπροσκύνησαν. Τότε το μάτι του έπεσε στο Βενιαμίν και είπε: «Ούτος είναι ο αδελφός σας ο νεώτερος περί του οποίου μοι είπατε; » «Ο Θεός να σε ελεήση, τέκνον μου.» Συνεπαρμένος όμως από τρυφερά αισθήματα, δεν μπόρεσε να πει τίποτε περισσότερο. «Εισελθών δε εις το ταμείον έκλαυσεν εκεί.»ΠΠ 206.1

Όταν ξαναβρήκε την ψυχραιμία του, επέστρεψε και όλοι τους κάθισαν να γευματίσουν. Σύμφωνα με τα κοινωνικά τους έθιμα, δεν επιτρεπόταν στους Αιγυπτίους να τρώνε με αλλοεθνείς. Για αυτό οι γιοι του Ιακώβ είχαν το δικό τους τραπέζι, ενώ ο κυβερνήτης με την υψηλή θέση έτρωγε μόνος. Οι Αιγύπτιοι κατέλαβαν τα δικά τους ξεχωριστά τραπέζια. Όταν όλοι κάθισαν, οι αδελφοί παραξενεύθηκαν που είδαν ότι τους είχαν τακτοποιήσει ακριβώς σύμφωνα με την ηλικία τους. Ο Ιωσήφ «λαβών απ’έμπροσθεν αυτού μερίδια, έστειλε προς αυτούς.» Του Βενιαμίν όμως η μερίδα ήταν πέντε φορές μεγαλύτερη από τη δική τους.ΠΠ 206.2

Δείχνοντας την προτίμηση αυτή στο Βενιαμίν, έλπιζε να βεβαιωθεί αν στο μικρότερο αδελφό έδειχναν την ίδια ζήλια και το ίδιο μίσος που είχαν δείξει και σε εκείνον. Εξακολουθώντας να υποθέτουν ότι ο Ιωσήφ δεν καταλάβαινε τη γλώσσα τους, οι αδελφοί κουβέντιαζαν ελεύθερα μεταξύ τους. Έτσι αυτός είχε μια καλή ευκαιρία να γνωρίσει τα πραγματικά τους αισθήματα. Επιθυμώντας όμως να τους δοκιμάσει περισσότερο, διέταξε πριν την αναχώρησή τους να κρύψουν το ασημένιο ποτήρι του στο σακί του νεότερου αδελφού.ΠΠ 206.3

Ξεκίνησαν χαρούμενοι, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής. Ο Συμεών και ο Βενιαμίν ήταν μαζί τους, τα ζώα τους φορτωμένα με στάρι και όλοι τους ένιωθαν ότι είχαν διαφύγει τους κινδύνους που φαίνονταν να τους απειλούν. Μόλις όμως πλησίασαν στα άκρα της πόλης, τους πρόφθασε ο οικονόμος του κυβερνήτη και τους υπέβαλε την αυστηρή ερώτηση:ΠΠ 206.4

«Διατί ανταπεδώκατε κακόν αντί καλού; Δεν είναι τούτο το ποτήριον εις το οποίον πίνει ο κύριός μου και διά του οποίου αληθώς μαντεύει; κακώς εκάματε πράξαντες τούτο.»ΠΠ 207.1

Υποτίθετο ότι το κύπελλο εκείνο είχε τη δύναμη να ανακαλύπτει οποιαδήποτε δηλητηριώδη ουσία τοποθετημένη μέσα σε αυτό. Την εποχή εκείνη αυτού του είδους τα κύπελλα είχαν μεγάλη αξία επειδή τα θεωρούσαν μέσα ασφάλειας για τις ανθρωποκτονίες με δηλητηρίαση.ΠΠ 207.2

Στην κατηγορία του οικονόμου, οι οδοιπόροι απάντησαν:ΠΠ 207.3

«Διά τί ο κύριος ημών λαλεί κατά τους λόγους τούτους; μη γένοιτο οι δούλοι σου να πράξωσι τοιούτον πράγμα! Ιδού, το αργύριον, το οποίον ευρήκαμεν εν τω στόματι των σακκίων ημών, επεστρέψαμεν προς σε εκ της γης Χαναάν και πώς θέλομεν κλέψει εκ της οικίας του κυρίου σου αργύριον ή χρυσίον; εις όντινα εκ των δούλων σου ευρεθή, ας αποθάνη, και ημείς έτι θέλομεν γείνει δούλοι του κυρίου ημών.»ΠΠ 207.4

Ο οικονόμος απάντησε: «Τώρα ας γείνη καθώς λέγετε. Εις όντινα ευρεθή, θέλει γείνει δούλος μου, σεις δε θέλετε είσθαι αθώοι.»ΠΠ 207.5

Η έρευνα άρχισε αμέσως. «Και σπεύσαντες κατεβίβασαν έκαστος το σακκίον αυτού εις την γην», και ο οικονόμος ερεύνησε όλα αρχίζοντας από το Ρουβήν και προχωρώντας με τη σειρά έφθασε μέχρι το νεότερο. Στο σακί του Βενιαμίν βρέθηκε το κύπελλο.ΠΠ 207.6

Εκδηλώνοντας την απόγνωσή τους οι αδελφοί ξέσκισαν τα ρούχα τους και με αργά βήματα επέστρεψαν στην πόλη. Σύμφωνα με την υπόσχεσή τους, ο Βενιαμίν ήταν καταδικασμένος σε ισόβια σκλαβιά. Ακολούθησαν τον οικονόμο στο παλάτι και βρίσκοντας τον κυβερνήτη εκεί, έπεσαν και τον προσκύνησαν. Αυτός τους είπε: «Τί είναι το πράγμα τούτο το οποίον επράξατε; Δεν εξεύρετε ότι άνθρωπος οποίος εγώ αληθώς μαντεύει;» Ο Ιωσήφ σκόπευε να αποσπάσει από αυτούς την ομολογία της αμαρτίας τους. Δεν είχε ισχυριστεί ποτέ ότι είχε τη δυνατότητα να μαντεύει, αλλά ήθελε να τους κάνει να πιστέψουν ότι ήταν ικανός να διαβάζει τα μυστικά της καρδιάς τους.ΠΠ 207.7

Ο Ιούδας απάντησε:ΠΠ 207.8

«Τί να είπωμεν προς τον κύριόν μου; Τί να λαλήσωμεν; ή πώς να δικαιωθώμεν; ο Θεός εύρηκε την αδικίαν των δούλων σου. Ιδού, είμεθα δούλοι του κυρίου μου, και ημείς και εκείνος εις τον οποίον ευρέθη το ποτήριον.»ΠΠ 207.9

Η απάντηση ήταν:ΠΠ 207.10

«Μη γένοιτο εις εμέ να πράξω τούτο. Ο άνθρωπος εις τον οποίον ευρέθη το ποτήριον, ούτος θέλει είσθαι εις εμέ δούλος, σεις δε ανάβητε εν ειρήνη προς τον πατέρα σας.»ΠΠ 208.1

Βαθύτατα συντριμμένος ο Ιούδας, πλησίασε τότε στον κυβερνήτη και φώναξε: «Δέομαι, κύριε μου, ας λαλήση, παρακαλώ, ο δούλος σου λόγον εις τα ώτα του κυρίου μου, και ας μη εξαφθή ο θυμός σου κατά του δούλου σου, διότι συ είσαι ως Φαραώ.» Εύγλωττα και με συγκινητικά λόγια περιέγραψε τη λύπη του πατέρα του για το χαμό του Ιωσήφ και το δισταγμό του να αφήσει το Βενιαμίν να έρθει μαζί τους στην Αίγυπτο, επειδή αυτός ήταν ο μοναχογιός που του απέμεινε από τη γυναίκα του τη Ραχήλ την οποία ο Ιακώβ υπεραγαπούσε.ΠΠ 208.2

«Τώρα λοιπόν όταν υπάγω προς τον δούλον σου τον πατέρα μου, και το παιδίον δεν είναι μεθ’ημών, (επειδή η ψυχή αυτού κρέμαται εκ της ψυχής εκείνου), θέλει αποθάνει, και οι δούλοι σου θέλουσι καταβιβάσει την πολιάν του δούλου σου του πατρός ημών μετά λύπης εις τον τάφον. Διότι ο δούλος σου εγγυήθη περί του παιδίου προς τον πατέρα μου, λέγων, εάν δεν φέρω αυτόν προς σε, τότε θέλω είσθαι υπεύθυνος προς τον πατέρα μου διά παντός. Τώρα λοιπόν, δέομαι σου, ας μείνη ο δούλος σου αντί του παιδίου δούλος εις τον κύριόν μου, το δε παιδίον ας αναβή μετά των αδελφών αυτού, διότι πώς να αναβώ προς τον πατέρα μου εάν το παιδίον δεν ήναι μετ’εμού; ουχί, διά να μη ίδω το κακόν, το οποίον θέλει ευρεί τον πατέρα μου.»ΠΠ 208.3

Ο Ιωσήφ ικανοποιήθηκε. Διαπίστωσε στους αδελφούς του τους καρπούς της πραγματικής μετάνοιας. Όταν άκουσε τη μεγαλόψυχη προσφορά του Ιούδα, έδωσε εντολή να αποσυρθούν όλοι εκτός από τα αδέλφια του. Τότε φώναξε με δυνατούς λυγμούς: «Εγώ είμαι ο Ιωσήφ. Ο πατήρ μου έτι ζη;»ΠΠ 208.4

Οι αδελφοί του έμειναν ακίνητοι, άφωνοι από το φόβο και την έκπληξη. Ο αδελφός τους, Ιωσήφ, εκείνος που τόσο ζηλοφθονούσαν, που ήθελαν να τον σκοτώσουν και τελικά τον πούλησαν για σκλάβο, ήταν ο κυβερνήτης της Αιγύπτου! Όλη η κακή συμπεριφορά τους απέναντι του πέρασε μπρος από τα μάτια τους. Θυμήθηκαν πώς είχαν περιφρονήσει τα όνειρά του και αγωνίστηκαν να εμποδίσουν την εκπλήρωσή τους. Αλλά ο ρόλος που έπαιξαν, βοήθησε στην εκπλήρωση των ονείρων αυτών. Τώρα τους είχε ε-ντελώς στη διάθεσή του και αναμφίβολα θα εκδικείτο για το κακό που είχε υποστεί.ΠΠ 208.5

Βλέποντας την ταραχή τους, τους είπε με καλοσύνη: «Πλησιάσατε προς εμέ, παρακαλώ.» Και ενώ αυτοί πλησίαζαν, συνέχισε: «Εγώ είμαι ο Ιωσήφ ο αδελφός σας, τον οποίον επωλήσατε εις την Αίγυπτον. Τώρα λοιπόν μη λυπείσθε, μηδέ ας φανή εις εσάς σκληρόν ότι με επωλήσατε εδώ, επειδή εις διατήρησιν ζωής με απέστειλεν ο Θεός έμπροσθέν σας.» Αισθανόμενος ότι είχαν ήδη αρκετά υποφέρει για τη σκληρότητά τους προς αυτόν, μεγαλόψυχα προσπάθησε να τους απαλλάξει από τους φόβους τους και να μετριάσει την πικρία τους που προκαλούσε ο αυτοέλεγχος.ΠΠ 208.6

Συνέχισε:ΠΠ 209.1

«Τούτο είναι το δεύτερον έτος της πείνης επί της γης, και μένουσιν άλλα πέντε έτη εις τα οποία δεν θέλει είσθαι ούτε αροτρίασις ούτε θερισμός. Και ο Θεός με απέστειλεν έμπροσθέν σας διά να διατηρήσω εις εσάς διαδοχήν επί της γης, και να διαφυλάξω την ζωήν σας μετά μεγάλης λυτρώσεως. Τώρα λοιπόν δεν με απεστείλατε εδώ σεις, αλλ’ο Θεός, και με έκαμε πατέρα εις τον Φαραώ και κύριον παντός του οίκου αυτού, και άρχοντα πάσης της γης Αιγύπτου.ΠΠ 209.2

Σπεύσαντες ανάβητε προς τον πατέρα μου, και είπατε προς αυτόν, Θύτω λέγει ο υιός σου Ιωσήφ, Ο Θεός με έκαμε κύριον πάσης Αιγύπτου. Κατάβηθι προς εμέ, μη σταθής, και θέλετε κατοικήσει εν γη Γεσέν, και θέλεις είσθαι πλησίον μου, συ και οι υιοί σου και οι υιοί των υιών σου, και τα ποίμνιά σου, και αι αγέλαι σου, και πάντα όσα έχεις. Και θέλω σε εκτρέφει εκεί, (διότι μένουσιν ακόμη πέντε έτη πείνης), διά να μη έλθης εις στέρησιν, συ και ο οίκος σου, και πάντα όσα έχεις. Και ιδού, οι ο-φθαλμοί σας βλέπουσι, και οι οφθαλμοί του αδελφού μου Βενιαμίν ότι το στόμα μου λαλεί προς εσάς.»ΠΠ 209.3

«Και πεσών επί τον τράχηλον Βενιαμίν του αδελφού αυτού, έκλαυσε, και ο Βενιαμίν έκλαυσε επί τον τράχηλον εκείνου. Και καταφιλήσας πάντας τους αδελφούς αυτού, εκλαυσεν επ’αυτούς, και μετά ταύτα ωμίλησαν οι αδελφοί αυτού μετ’αυτού.» Ομολόγησαν ταπεινά την αμαρτία τους και ζήτησαν τη συγγνώμη του. Υπέφεραν πολύ καιρό από την αγωνία και τις τύψεις και τώρα χαίρονταν που αυτός βρισκόταν ακόμη στη ζωή.ΠΠ 209.4

Η είδηση για όσα μεσολάβησαν, μεταδόθηκε σύντομα στο βασιλιά ο οποίος, πρόθυμος να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στον Ιωσήφ, επικύρωσε την πρόσκληση που ο κυβερνήτης έκανε στην οικογένειά του, λέγοντας: «Τα αγαθά πάσης της γης Αιγύπτου θέλουσιν είσθαι ιδικά σας.»ΠΠ 209.5

Οι αδελφοί έφυγαν πλούσια εφοδιασμένοι με τρόφιμα και άμαξες και όλα τα απαραίτητα για τη μετακόμιση όλων των οικογενειών και των υπηρετών τους στην Αίγυπτο. Στο Βενιαμίν ο Ιωσήφ έδωσε πολυτιμότερα δώρα από ότι στους άλλους. Και τότε, φοβούμενος μην εμπλακούν σε λογομαχίες ενώ θα ταξίδευαν στον τόπο τους, την ώρα που ξεκινούσαν τους έδωσε την εξής συμβουλή: «Μη συγχύζεσθε καθ’οδόν.»ΠΠ 210.1

Οι γιοι του Ιακώβ επέστρεψαν στον πατέρα τους με τα χαρούμενα νέα, «έτι ζη ο Ιωσήφ και είναι άρχων εφ’όλης της γης Αιγύπτου». Στην αρχή ο γέροντας πατέρας ταράχθηκε. Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτά που άκουγε. Όταν είδε όμως τη μακριά σειρά από τις άμαξες και τα φορτωμένα ζώα καθώς και όταν ξαναντάμωσε το Βενιαμίν, πείστηκε. Μέσα στο παραλήρημα της χαράς του φώναξε: «Αρκεί! Ιωσήφ ο υιός μου έτι ζη, θέλω υπάγει και θέλω ιδεί αυτόν πριν αποθάνω.»ΠΠ 210.2

Άλλη μια ταπεινωτική πράξη απέμεινε να κάνουν οι δέκα αδελφοί. Ομολόγησαν στον πατέρα τους την εξαπάτηση και τη σκληρότητα που τόσα πολλά χρόνια είχε πικράνει τη ζωή του όπως και τη δική τους. Ο Ιακώβ δεν τους υποπτευόταν για μια τόσο χαμερπή πράξη. Βλέποντας όμως ότι όλα είχαν μετατραπεί προς το καλό, συγχώρησε και ευλόγησε τα παραστρατημένα παιδιά του.ΠΠ 210.3

Ο πατέρας και οι γιοι με τις οικογένειές τους, τα κοπάδια, οι αγέλες τους και οι πολυάριθμοι υπηρέτες τους ξεκίνησαν σε λίγο για την Αίγυπτο. Ταξίδευαν με χαρούμενη καρδιά και όταν έφθασαν στη Βηρσαβεέ, ο πατριάρχης προσέφερε θυσίες ευχαριστίας, παρακαλώντας τον Κύριο να του δώσει κάποια διαβεβαίωση ότι θα τους συνόδευε εκεί που θα πήγαιναν. Σε ένα όνειρο τη νύχτα τού φανερώθηκε ο λόγος του θεού.ΠΠ 210.4

«Μη φοβηθής να καταβής εις Αίγυπτον, διότι έθνος μέγα θέλω σε καταστήσει εκεί. Εγώ θέλω καταβή μετά σου εις Αίγυπτον, και Εγώ βεβαίως θέλω σε αναβιβάσει πάλιν.»ΠΠ 210.5

Η διαβεβαίωση «μη φοβηθής να καταβής εις Αίγυπτον, διότι έθνος μέγα θέλω σε καταστήσει εκεί», ήταν σημαντική. Η υπόσχεση απογόνων αναρίθμητων όπως τα άστρα του Ουρανού, είχε δοθεί στον Αβραάμ, αλλά μέχρι τότε είχε αυξηθεί ελάχιστα ο εκλεκτός λαός. Και η γη Χαναάν δεν πρόσφερε προς το παρόν έδαφος κατάλληλο για την ανάπτυξη ενός έθνους όπως είχε προλεχθεί. Η γη αυτή ήταν στην κατοχή ισχυρών ειδωλολατρικών φυλών που δεν έμελλε να αποβληθούν μέχρι «τετάρτης γενεάς».ΠΠ 210.6

Αν ήταν οι απόγονοι του Ισραήλ να γίνουν εκεί πολυπληθής λαός, τότε έπρεπε ή να διώξουν τους κατοίκους έξω από τη χώρα, ή να διασκορπισθούν ανάμεσα σε αυτούς. Σύμφωνα με τη θεϊκή διευθέτηση, το πρώτο αποκλειόταν να το κάνουν. Αν έσμιγαν με τους Χαναναίους, διέτρεχαν τον κίνδυνο να παρασυρθούν στην ειδωλολατρία. Επομένως, η Αίγυπτος παρουσίαζε τις συνθήκες που ήταν αναγκαίες για την εκπλήρωση του θεϊκού σκοπού.ΠΠ 210.7

Εκεί είχαν στη διάθεσή τους ένα καλοποτισμένο και γόνιμο τμήμα της χώρας που τους πρόσφερε κάθε ευκαιρία για να πολλαπλασιαστούν σύντομα. Η αντιπάθεια που αντιμετώπιζαν στην Αίγυπτο εξαιτίας του επιτηδεύματός τους - «διότι είναι βδέλυγμα εις τους Αιγυπτίους πας ποιμήν προβάτων» - θα τους επέτρεπε να παραμείνουν ένας ξέχωρος, ιδιαίτερος λαός που θα τους απέκλειε να συμμετέχουν στην αιγυπτιακή ειδωλολατρία.ΠΠ 211.1

Μόλις η συνοδεία έφθασε στην Αίγυπτο, κατευθύνθηκε αμέσως στη γη Γεσέν. Μέσα στην κυβερνητική του άμαξα πήγε εκεί και ο Ιωσήφ, περιστοιχισμένος από την πριγκηπική ακολουθία. Η λαμπρότητα του περιβάλλοντός του και η επιβλητικότητα της θέσης του είχαν λησμονηθεί. Μια μόνο σκέψη απασχολούσε το νου του, ένας μόνο πόθος χαροποιούσε την καρδιά του. Βλέποντας τους ταξιδιώτες να πλησιάζουν, οι εκδηλώσεις αγάπης που είχαν τόσα χρόνια απωθηθεί, δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν περισσότερο. Πήδηξε από την άμαξα και έτρεξε να καλωσορίσει τον πατέρα του.ΠΠ 211.2

«Έπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και έκλαυσε πολλήν ώραν επί τον τράχηλον αυτού. Και είπεν ο Ισραήλ προς τον Ιωσήφ, Ας αποθάνω τώρα, αφού είδον το πρόσωπόν σου, διότι συ έτι ζης.»ΠΠ 211.3

Ο Ιωσήφ πήρε πέντε από τους αδελφούς του για να τους παρουσιάσει στο Φαραώ και να δεχθεί από αυτόν την παραχώρηση της γης όπου θα κατοικούσαν στο εξής. Η ευγνωμοσύνη του μονάρχη για τον πρωθυπουργό του θα τον ωθούσε να τους τιμήσει διορίζοντάς τους σε κυβερνητικές θέσεις. Ο Ιωσήφ όμως, πιστός στη λατρεία του Κυρίου, επιδίωξε να τους γλιτώσει από πειρασμούς στους οποίους θα ήταν εκτεθειμένοι σε μια ειδωλολατρική αυλή.ΠΠ 211.4

Για αυτό τους συμβούλεψε, όταν θα τους ρωτούσε ο Φαραώ, να αναφέρουν με ειλικρίνεια το επάγγελμά τους. ΟΙ γιοι του Ιακώβ ακολούθησαν τη συμβουλή του και επιπλέον φρόντισαν να δηλώσουν ότι είχαν έρθει να διαμείνουν εκεί προσωρινά, αποκτώντας έτσι το δικαίωμα να φύγουν αν το επιθυμούσαν. Ο βασιλιάς τούς όρισε για κατοικία «εις το καλύτερον της γης», τη γη Γεσέν.ΠΠ 211.5

Λίγο μετά τον ερχομό τους, ο Ιωσήφ έφερε τον πατέρα του και τον παρουσίασε στο βασιλιά. Ο πατριάρχης ένιωθε σαν ξένος μέ- σα στις βασιλικές αυλές. Στις μεγαλόπρεπες σκηνές της φύσης όμως είχε επικοινωνήσει με ένα μεγαλύτερο Μονάρχη. Τότε με συνειδητή υπεροχή ύψωσε τα χέρια του και ευλόγησε το Φαραώ.ΠΠ 211.6

Όταν ο Ιακώβ πρωτοχαιρέτησε τον Ιωσήφ, του μίλησε σαν να ήταν έτοιμος να πεθάνει μετά το αίσιο τέλος της μακρόχρονης αγωνίας και θλίψης. Δεκαεπτά όμως ακόμη χρόνια επρόκειτο να του παραχωρηθούν στο ειρηνικό ησυχαστήριο της Γεσέν. Τα χρόνια αυτά παρουσίαζαν μια χαρούμενη αντίθεση με εκείνα που είχαν προηγηθεί.ΠΠ 212.1

Διαπίστωσε στους γιους του τεκμήρια ειλικρινούς μετάνοιας. Είδε την οικογένειά του να περιβάλλεται από συνθήκες αναγκαίες για την ανάπτυξη ενός μεγάλου έθνους. Η πίστη του έδραξε τη βέβαιη υπόσχεση της μελλοντικής τους εγκατάστασης στη Χαναάν. Αυτός περιβαλλόταν από κάθε ένδειξη αγάπης και εύνοιας που ο πρωθυπουργός της Αιγύπτου μπορούσε να απονείμει. Απολαμβάνοντας τη συντροφιά τού από χαμένου για πολλά χρόνια γιου του, κατέληξε ήρεμα και γαλήνια στον τάφο.ΠΠ 212.2

Όταν αισθάνθηκε το θάνατο να πλησιάζει, κάλεσε τον Ιωσήφ. Έχοντας πάντοτε σταθερά υπόψη του την υπόσχεση του Θεού σχετικά με την κατάκτηση της Χαναάν, είπε: «Μη με θάψης, παρακαλώ, εν Αιγύπτω, αλλά θέλω κοιμηθή μετά των πατέρων μου, και θέλεις με μετακομίσει εκ της Αιγύπτου, και θέλεις με θάψει εν τω τάφω αυτών.» Ο Ιωσήφ υποσχέθηκε ότι θα το έκανε, αλλά ο Ιακώβ δεν έμεινε ικανοποιημένος. Του απέσπασε έναν επίσημο όρκο ότι θα τον έθαβε πλάι στους πατέρες του στο σπήλαιο Μαχπελάχ.ΠΠ 212.3

Άλλο ένα σοβαρό ζήτημα χρειαζόταν τακτοποίηση. Οι γιοι του Ιωσήφ έπρεπε να τοποθετηθούν ανάμεσα στους γιους του Ιακώβ. Όταν ήρθε για μια τελευταία συνάντηση με τον πατέρα του, ο Ιωσήφ έφερε μαζί του τον Εφραίμ και το Μανασσή. Οι νεαροί αυτοί, μέσω της μητέρας τους, σχετίζονταν με την ανώτερη τάξη της αιγυπτιακής ιεροσύνης. Επειδή ο πατέρας τους είχε υψηλή θέση, αν αυτοί προτιμούσαν να συνδεθούν με τους Αιγυπτίους οι δρόμοι του πλούτου και των τιμών θα ανοίγονταν μπροστά τους.ΠΠ 212.4

Η επιθυμία του Ιωσήφ ήταν να συνδεθούν τα παιδιά με το δικό τους λαό. Έδειξε την εμπιστοσύνη του στην υπόσχεση της Διαθήκης, παραιτούμενος από όλες τις τιμές που πρόσφερε στα παιδιά του η αιγυπτιακή αυλή. Η πράξη αυτή είχε ως σκοπό να έχουν τα παιδιά του μια θέση ανάμεσα στις καταφρονημένες ποιμενικές φυλές στις οποίες ήταν εμπιστευμένες οι ρήσεις του Θεού.ΠΠ 212.5

Ο Ιακώβ είπε:ΠΠ 212.6

«Οι δύο υιοί σου, οι γεννηθέντες εις σε εν τη γη της Αιγύπτου, πριν εγώ έλθω προς σε εις την Αίγυπτον, είναι δικοί μου, ο Εφραΐμ και ο Μανασσής θέλουσιν είσθαι εις εμέ, ως ο Ρουβήν και ο Συμεών.»ΠΠ 213.1

Θα τους υιοθετούσε σαν δικούς του γιους για να γίνουν οι κεφαλές ξεχωριστών φυλών. Έτσι, ένα από τα προσόντα του πρωτοτόκου που ο Ρουβήν είχε απολέσει, θα δινόταν στον Ιωσήφ. Το μερίδιο αυτό ήταν το δι-πλό σε σχέση με αυτό του λαού του Ισραήλ.ΠΠ 213.2

Η όραση του Ιακώβ είχε αμβλυνθεί από τα γηρατειά και δεν είχε προσέξει την παρουσία των δύο αγοριών. Αργότερα όμως, όταν διέκρινε αμυδρά το σχήμα τους, ρώτησε: «Τίνες είναι ούτοι;» Και όταν πήρε την απάντηση, πρόσθεσε: «Φέρε αυτούς, παρακαλώ, προς εμέ, διά να ευλογήσω αυτούς.» Καθώς εκείνοι πλησίασαν, ο πατριάρχης τους αγκάλιασε και τους φίλησε τοποθετώντας επίσημα τα χέρια του στα κεφάλια τους για να τους ευλογήσει. Τότε έκανε την ακόλουθη προσευχή:ΠΠ 213.3

«Ο Θεός, έμπροσθεν του οποίου περιεπάτησαν οι πατέρες μου Αβραάμ και Ισαάκ, ο Θεός όστις με εποίμανεν εκ γεννήσεώς μου έως της ημέρας ταύτης, ο άγγελος όστις με εγλίτωσεν εκ πάντων των κακών, να ευλογήση τα παιδία ταύτα.»ΠΠ 213.4

Δεν υπήρχε τώρα κανένα πνεύμα αυτοεξάρτησης, καμιά εμπιστοσύνη σε ανθρώπινη δύναμη, καμιά κατεργαριά. Ο Θεός ήταν ο συντηρητής και ο υποστηρικτής του. Δεν υπήρχε κανένα παράπονο για τις δύσμοιρες ημέρες του παρελθόντος. Δεν έβλεπε τις δοκιμασίες και τις θλίψεις που πέρασε να στρέφονταν εναντίον του. Θυμόταν μόνο την ευσπλαχνία και την τρυφερή φροντίδα Του που τον συνόδευαν σε όλο του το βίο.ΠΠ 213.5

Αφού τελείωσε η ευλογία, ο Ιακώβ έδωσε στο γιο του τη διαβεβαίωση - αφήνοντας για τις επερχόμενες γενεές μέσα από μακρόχρονη σκλαβιά και κατάθλιψη, τη μαρτυρία αυτή της πίστης του - «Ιδού εγώ αποθνήσκω, και ο Θεός θέλει είσθαι με σας και θέλει σας επαναφέρει εις την γην των πατέρων σας.»ΠΠ 213.6

Τέλος, όλοι οι γιοι του Ιακώβ συγκεντρώθηκαν γύρω από το επιθανάτιο κρεβάτι του. Και ο Ιακώβ κάλεσε τα παιδιά του λέγοντας: «Συνάχθητε και ακούσατε, υιοί Ιακώβ, και ακροάσθητε τον Ισραήλ τον πατέρα σας», «διά να σας αναγγείλω τί μέλλει να συμβή εις εσάς εν ταις εσχάταις ημέραις.»ΠΠ 213.7

Συχνά και με αγωνία είχε σκεφθεί το μέλλον τους και είχε προσπαθήσει να φανταστεί την εικόνα των διαφόρων φυλών. Τώρα που τα παιδιά του περίμεναν να λάβουν την τελευταία ευλογία, τον επισκέφθηκε η Θεία Έμπνευση και μπροστά του αποκαλύφθη- κε σε προφητικό όραμα το μέλλον των απογόνων του.ΠΠ 213.8

Το ένα μετά το άλλο αναφέρθηκαν τα ονόματα των παιδιών του και περιγράφηκε ο χαρακτήρας του καθενός. Επίσης παρουσιάστηκε η μελλοντική ιστορία των φυλών εκτέθηκε με συντομία.ΠΠ 214.1

«Ρουβήν ο πρωτότοκός μου,
Συ ισχύς μου, και αρχή των δυνάμεών μου,
Έξοχος κατά την αξίαν, και έξοχος κατά την δύναμιν.»ΠΠ 214.2

Έτσι περιέγραψε ο πατέρας τη θέση που αρμόζει στο Ρουβήν, σαν πρωτότοκος γιος. Το σοβαρό όμως αμάρτημά του στο Μιγδώλ-Εδέρ τον κατέστησε ανάξιο για την ευλογία των δικαιωμάτων του πρωτοτόκου. Ο Ιακώβ συνέχισε:ΠΠ 214.3

«Εξέβρασας ως ύδωρ,
Δεν θέλεις έχει την υπεροχήν.»ΠΠ 214.4

Η ιεροσύνη δόθηκε στο Λευί, η βασιλεία και η μεσσιανική υπόσχεση στον Ιούδα και το διπλό μερίδιο κληρονομιάς στον Ιωσήφ. Η φυλή του Ρουβήν ποτέ δεν έφθασε σε υψηλή στάθμη μεταξύ του λαού Ισραήλ. Δεν ήταν τόσο πολυάριθμη όσο η φυλή του Ιούδα, του Ιωσήφ ή του Δαν και ήταν από τις πρώτες φυλές που τέθηκαν σε αιχμαλωσία.ΠΠ 214.5

Επόμενοι του Ρουβήν στην ηλικία ήταν ο Συμεών και ο Λευί. Αυτοί είχαν συμμαχήσει στην αγριότητα εναντίον των κατοίκων της Συχέμ και επιπλέον ήταν περισσότερο ένοχοι για την πώληση του Ιωσήφ. Για αυτούς έγινε η δήλωση:ΠΠ 214.6

«Θέλω διαμοιράσει αυτούς εις τον Ιακώβ,
Και θέλω διασκορπίσει αυτούς εις τον Ισραήλ.»ΠΠ 214.7

Στην απαρίθμηση του Ισραήλ, μόλις πριν εισέλθει στη Χαναάν, η φυλή του Συμεών ήταν η μικρότερη. Στην τελευταία ευλογία του Μωυσή δεν αναφέρεται ο Συμεών. Όταν εγκαταστάθηκαν στη Χαναάν, η φυλή αυτή είχε μόνο ένα ελάχιστο μέρος από τον κλήρο του Ιούδα. Οι οικογένειες που αργότερα απέκτησαν κάποια δύναμη, σχημάτισαν αποικίες και εγκαταστάθηκαν σε εδάφη έξω από τα σύνορα της αγίας γης.ΠΠ 214.8

Και ο Λευί δεν έλαβε κληρονομιά εκτός από σαράντα οκτώ πόλεις σκορπισμένες σε διάφορα σημεία του τόπου. Στην περίπτωση της φυλής αυτής όμως η πιστότητά του στον Κύριο, όταν οι άλλες φυλές είχαν αποστατήσει, του εξασφάλισε την ιερή υπηρεσία του αγιαστηρίου, μετατρέποντας έτσι την κατάρα σε ευλογία.ΠΠ 214.9

Οι ανώτατες ευλογίες των πρωτοτοκίων μεταβιβάσθηκαν στον Ιούδα. Η έννοια του ονόματος - που σημαίνει δόξα - αποκαλύπτεται στην προφητική εξιστόρηση της φυλής αυτής:ΠΠ 215.1

«Ιούδα, σε θέλουσιν επαινέσει οι αδελφοί σου.
Η χειρ θέλει είσθαι επί τον τράχηλον των εχθρών σου.
Οι υιοί του πατρός σου θέλουσι σε προσκυνήσει.
Σκύμνος λέοντος είναι ο Ιούδας,
Εκ του θηράματος, υιέ μου, ανέβης.
Αναπεσών, εκοιμήθης ως λέων,
Και ως σκύμνος λέοντος, τίς θέλει εγείρει αυτόν;
Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα,
Ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού,
Εωσού έλθη ο Σηλώ,
Και εις Αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.»ΠΠ 215.2

Το λιοντάρι, ο βασιλιάς του δάσους, είναι κατάλληλο σύμβολο της φυλής από την οποία κατάγεται ο Δαβίδ και ο Υιός του Δαβίδ, ο Σηλώ, ο πραγματικός «Λέων της φυλής του Ιούδα», Ο Σηλώ είναι τόσο ισχυρός ώστε τελικά όλες οι δυνάμεις θα υποκλιθούν μπροστά του και όλα τα έθνη θα Τον τιμήσουν.ΠΠ 215.3

Για τα περισσότερα παιδιά του ο Ιακώβ προφήτευσε ένα ευτυχισμένο μέλλον. Τέλος, έφθασε η σειρά του Ιωσήφ, και η καρδιά του πατέρα σκίρτησε καθώς επικαλείτο τις ευλογίες εκείνου που είχε χωριστεί από τους αδελφούς του.ΠΠ 215.4

«Ο Ιωσήφ κλάδος καρποφόρος,
Κλάδος καρποφόρος πλησίον πηγής,
Του οποίου οι βλαστοί εκτείνονται επί τον τοίχον.
Οι τοξόται επίκραναν αυτόν,
Και ετόξευσαν κατ’αυτού, και εχθρεύθησαν αυτόν.
Αλλά το τόξον αυτού έμεινε δυνατόν,
Και οι βραχίονες των χειρών αυτού ενεδυναμώθησαν,
Διά χειρών του ισχυρού θεού του Ιακώβ.
Εκείθεν ο ποιμήν, η πέτρα του Ισραήλ,
Και τούτο διά του θεού του πατρός σου,
Όστις σε βοηθεί,
Και διά του Παντοδυνάμου,
Όστις θέλει σε ευλογεί,ΠΠ 215.5

Ευλογίας του ουρανού άνωθεν,
Ευλογίας της αβύσσου κάτωθεν,
Ευλογίας των μαστών και της μήτρας,
Αι ευλογίαι του πατρός σου υπερίσχυσαν
Υπέρ τας ευλογίας των προγόνων μου,
Έως των υψηλών κορυφών των αιωνίων ορέων.
Θέλουσιν είσθαι επί της κεφαλής του Ιωσήφ,
Και επί της κορυφής του εκλεκτού
Μεταξύ των αδελφών αυτού.»ΠΠ 216.1

Ανέκαθεν ο Ιακώβ υπήρξε άνθρωπος με βαθιά και θερμά αισθήματα. Η αγάπη του για τους γιους του ήταν μεγάλη και τρυφερή και η επιθανάτια διαθήκη του δεν εξέφραζε ούτε μεροληψία, ούτε δυσαρέσκεια. Είχε συγχωρήσει όλους, και αγαπούσε όλους. Η πατρική στοργή του μόνο με λόγια ενθαρρυντικά και ελπιδοφόρα μπορούσε να εκφραστεί. Η δύναμη όμως του Θεού τον επισκέφθηκε και κάτω από την επιρροή της θεοπνευστίας ήταν αναγκασμένος να μιλήσει την αλήθεια όσο οδυνηρή και αν ήταν.ΠΠ 216.2

Όταν τελείωσε να προφέρει τις ευλογίες, ο Ιακώβ επανέλαβε την παραγγελία για τον τόπο του ενταφιασμού του: «Εγώ προστίθεμαι εις τον λαόν μου. Θάψετέ με μετά των πατέρων μου ... εν τω σπηλαίω τω εν τω αγρώ Μαχπελάχ.» «Εκεί έθαψαν τον Αβραάμ και την Σάρραν την γυναίκα αυτού, και εκεί έθαψα εγώ την Λείαν.» Το τελευταίο πράγμα που έκανε στη ζωή του, ήταν να δείξει την εμπιστοσύνη του στην υπόσχεση του Θεού.ΠΠ 216.3

Τα τελευταία χρόνια του Ιακώβ έμοιαζαν σαν ένα ήσυχο και αναπαυτικό δειλινό ύστερα από μια κουραστική και ταραχώδη ημέρα. Σκοτεινά σύννεφα είχαν συγκεντρωθεί στο μονοπάτι της ζωής του. Το ηλιοβασίλεμα όμως ήταν φωτεινό και η λάμψη του ουρανού φώτισε τις τελευταίες στιγμές του. Η Γραφή λέει: «Προς την εσπέραν θέλει είσθαι φως.» «Παρατήρει τον άκακον και βλέπε τον ευθύν, ότι εις τον ειρηνικόν άνθρωπον θέλει είσθαι εγκατάλειμμα.» (Ζαχ. 14:7, Ψαλμ. 37:37).ΠΠ 216.4

Ο Ιακώβ είχε αμαρτήσει και είχε υποφέρει πολύ. Πολλά χρόνια μόχθου, κόπου και θλίψης είχε περάσει από την ημέρα που η μεγάλη αμαρτία του τον ανάγκασε να φύγει από τις σκηνές του πατέρα του. Άστεγος φυγάς, χωρίστηκε από τη μητέρα του χωρίς ποτέ πια να την ξαναδεί. Επτά χρόνια δούλεψε για εκείνη που αγαπούσε, με αποτέλεσμα να εξαπατηθεί οικτρά.ΠΠ 216.5

Είκοσι χρόνια μόχθησε υπηρετώντας έναν άρπαγα και πλεονέκτη συγγενή. Τα πλούτη του είδε να αυξάνονται και τα παιδιά του να πληθύνονται γύρω το. Ελάχιστη όμως χαρά βρήκε στο φιλόνικο και διαιρημένο σπιτικό του. Καταστεναχωρήθηκε με την ντροπή της κόρης του, με την εκδίκηση των αδελφών της, με το θάνατο της Ραχήλ, με το ανοσιούργημα του Ρουβήν, με το αμάρτημα του Ιούδα, με την απάνθρωπη εξαπάτηση και το δόλο κατά του Ιωσήφ - πόσο μακρύς και σκοτεινός είναι ο κατάλογος των δεινών που είδαν τα μάτια του! απανωτά θέρισε τους καρπούς της πρώτης εκείνης εσφαλμένης πράξης του.ΠΠ 216.6

Άπειρες φορές είδε να επαναλαμβάνονται στη ζωή των παιδιών του τα αμαρτήματα που είχαν κάνει τον ίδιο ένοχο. Όσο σκληρή και αν υπήρξε η μαθητεία, ήταν αποτελεσματική. Όσο επώδυνος και αν ήταν ο σωφρονισμός, απέδωσε «καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.» (Εβρ. 12:11).ΠΠ 217.1

Η θεοπνευστία καταχωρεί πιστά τα σφάλματα των καλών ανθρώπων που διακρίνονται για την εύνοια του Θεού. Πράγματι, τα σφάλματά τους παρουσιάζονται πιο έντονα από ότι οι αρετές τους. Αυτό έχει κάνει πολλούς να απορούν και έχει δώσει αφορμή στους άπιστους να ειρωνεύονται τη Βίβλο. Αυτό είναι ένα από τα ισχυρότερα αποδεικτικά της πιστότητας της Γραφής. Το γεγονός ότι η σημασία των γεγονότων δε μειώνεται, ούτε οι αμαρτίες των πρωταγωνιστών αποσιωπούνται.ΠΠ 217.2

Οι σκέψεις των ανθρώπων υπόκεινται τόσο πολύ στην προκατάληψη, ώστε είναι αδύνατο οι ανθρώπινες αφηγήσεις να είναι αμερόληπτες. Αν η Βίβλος είχε γραφεί από μη εμπνευσμένα άτομα, θα είχε παρουσιάσει χωρίς αμφιβολία το χαρακτήρα των τιμημένων ανθρώπων της κάτω από ένα κολακευτικό πρίσμα. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, έχουμε την ακριβή καταχώριση των εμπειριών της ζωής τους.ΠΠ 217.3

Άνθρωποι τους οποίους ο Θεός ευνόησε και στους οποίους εμπιστεύθηκε μεγάλες ευθύνες, έχουν καταβληθεί από τον πειρασμό και έχουν διαπράξει αμαρτήματα μερικές φορές, ακριβώς όπως εμείς σήμερα αγωνιζόμαστε, ταλαντευόμαστε και πέφτουμε συχνά σε λάθη. Η ζωή τους παρουσιάζεται μπροστά μας με όλα τους τα ελαπώματα και τις απερισκεψίες για να πάρουμε θάρρος και να προειδοποιηθούμε. Αν είχαν εμφανιστεί άψογοι, τότε εμείς με την αμαρτωλή φύση μας, θα μπορούσαμε να απογοητευθούμε από τα λάθη και τις αποτυχίες μας.ΠΠ 217.4

Βλέπουμε όμως τα σημεία. Πολλοί αγωνίστηκαν με απογοητεύσεις όμοιες με τις δικές μας, νικήθηκαν από τον πειρασμό όπως και εμείς, αλλά στο τέλος εμψυχώθηκαν και νίκησαν με τη χάρη του Θεού. Με αυτό τον τρόπο ενθαρρυνόμαστε για την πάλη και για τη δικαιοσύνη μας. Όπως αυτοί, κάποτε ηττημένοι που ανέκτησαν τις δυνάμεις τους και ευλογήθηκαν από το Θεό, έτσι και εμείς μπορούμε να νικήσουμε με τη δύναμη του Ιησού.ΠΠ 217.5

Από την άλλη πλευρά, η καταχώρηση των πράξεών τους μπορεί να μας χρησιμεύσει σαν προειδοποίηση. Δείχνει ότι ο Θεός δεν απαλλάσσει τον ένοχο με κανένα τρόπο. Βλέπει την αμαρτία στα παιδιά Του και φέρεται σε αυτά πιο αυστηρά από ότι σε εκείνους που είναι λιγότερο φωτισμένοι και έχουν μικρότερες ευθύνες.ΠΠ 218.1

Μετά τον ενταφιασμό του Ιακώβ, ο φόβος κυρίεψε πάλι τις καρδιές των αδελφών του Ιωσήφ. Παρόλη την καλοσύνη που τους έδειξε, η συναίσθηση της ενοχής τους έκανε δύσπιστους και καχύποπτους. Πιθανόν να είχε βραδύνει την εκδίκησή του από σεβασμό για τον πατέρα του και τώρα θα τους επέβαλε την από καιρό αναβαλλόμενη ποινή για την αμαρτία τους. Δεν τόλμησαν να παρουσιαστούν οι ίδιοι μπροστά του, αλλά έστειλαν μήνυμα:ΠΠ 218.2

«Ο πατήρ σου προσέταξε πριν αποθάνη, λέγων, Ούτω θέλετε ειπεί προς τον Ιωσήφ, Συγχώρησον, παρακαλώ την αδικίαν των αδελφών σου, και την αμαρτίαν αυτών διότι έπραξαν κακόν εις σε. Τώρα λοιπόν συγχώρησον, παρακαλούμεν, την αδικίαν των δούλων του Θεού του πατρός σου.»ΠΠ 218.3

Το μήνυμα αυτό συγκίνησε τον Ιωσήφ μέχρι δακρύων και παίρνοντας θάρρος, τα αδέλφια του ήρθαν και έπεσαν μπροστά του λέγοντας: «Ιδού, ημείς είμεθα δούλοι σου.» Η αγάπη του Ιωσήφ για τα αδέλφια του ήταν τόσο βαθιά και αφίλαυτη που υπέφερε στη σκέψη ότι νόμιζαν πως υπέθαλπε πνεύμα εκδικητικό απέναντι τους. Τους είπε:ΠΠ 218.4

«Μη φοβείσθε, μήπως αντί Θεού είμαι εγώ; σεις μεν εβουλεύθητε κακόν εναντίον μου, ο δε Θεός εβουλεύθη να μεταστρέψη τούτο εις καλόν, διά να γείνη καθώς την σήμερον, ώστε να σώση την ζωήν πολλού λαού. Τώρα λοιπόν μη φοβείσθε, εγώ θέλω θρέψει εσάς και τας οικογενείας σας.»ΠΠ 218.5

Η ζωή του Ιωσήφ απεικονίζει τη ζωή του Χριστού. Η ζήλια ώθησε τους αδελφούς του Ιωσήφ να τον πουλήσουν για σκλάβο. Ήλπιζαν να τον εμποδίσουν να γίνει μεγαλύτερός τους. Όταν αυτός φέρθηκε στην Αίγυπτο, εκείνοι κολακεύονταν στη σκέψη ότι δε θα τους ενοχλούσαν πια τα όνειρά του, ότι είχαν εξαφανίσει κάθε πιθανότητα για την επαλήθευσή τους. Αλλά τη δική τους πορεία ανέτρεψε ο Θεός προκειμένου να εκπληρωθεί εκείνο ακριβώς το γεγονός που σκόπευαν να εμποδίσουν.ΠΠ 218.6

Έτσι και οι Εβραίοι ιερείς και πρεσβύτεροι φθόνησαν το Χριστό από φόβο ότι θα αποσπούσε από αυτούς την προσοχή του λαού. Τον θανάτωσαν για να Τον εμποδίσουν να γίνει βασιλιάς, αλλά με αυτό τον τρόπο έφεραν το ίδιο ακριβώς εκείνο αποτέλεσμα.ΠΠ 218.7

Γενόμενος σκλάβος στην Αίγυπτο ο Ιωσήφ, έγινε ο σωτήρας της οικογένειας του πατέρα του. Το γεγονός όμως αυτό δε μετρίασε την ενοχή των αδελφών του. Το ίδιο και η σταύρωση του Χριστού από τους εχθρούς Του Τον έκανε μεν Λυτρωτή της ανθρωπότητας, Σωτήρα της αμαρτωλής φυλής, Άρχοντα του κόσμου όλου, αλλά το έγκλημα των δημίων Του ήταν το ίδιο αποτρόπαιο όπως αν το προνοητικό χέρι του Θεού δεν είχε κατευθύνει τα γεγονότα προς δόξα Του και για το καλό του ανθρώπου.ΠΠ 219.1

Όπως ο Ιωσήφ πουλήθηκε στους εθνικούς από τα ίδια τα αδέλφια του, έτσι και ο Χριστός πουλήθηκε στους πιο άσπονδους εχθρούς Του από ένα μαθητή Του. Ο Ιωσήφ κατηγορήθηκε άδικα και φυλακίστηκε για την ενάρετη ζωή του. Το ίδιο και ο Χριστός περιφρονήθηκε και απορρίφθηκε επειδή η ενάρετη ζωή της αυταπάρνησης που εζησε γινόταν έλεγχος της αμαρτίας. Ενώ δε βρέθηκε ένοχος για κανένα αμάρτημα, καταδικάστηκε με βάση την κατάθεση ψευδομαρτύρων.ΠΠ 219.2

Ακόμη, η υπομονή και η πραότητα του Ιωσήφ μπροστά στην αδικία και στην καταδυνάστευση, η πρόθυμη συγχώρηση και η καλοκαγαθία του στους ανόσιους αδελφούς του απεικονίζει την αδιαμαρτύρητη καρτερικότητα του Σωτήρα, την κακεντρέχειας και την κακομεταχείριση των ασεβών ανθρώπων καθώς και τη συγνώμη Του όχι μόνο στους φονιάδες Του αλλά και σε όλους όσους έρχονται σε Αυτόν ομολογώντας τις αμαρτίες τους και ζητώντας συγχώρηση.ΠΠ 219.3

Ο Ιωσήφ έζησε σαράντα τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα του. Έζησε μέχρι που είδε «τέκνα του Εφραΐμ έως τρίτης γενεάς, και τα παιδία του Μαχείρ, υιού του Μανασσή, επί των γονάτων του Ιωσήφ εγεννήθησαν.» Είδε την αύξηση και την ευημερία του λαού του. Σε όλα αυτά τα χρόνια η πίστη του ότι ο Θεός θα αποκαθιστούσε το λαό Του στη Γη της Επαγγελίας παρέμεινε ακλόνητη.ΠΠ 219.4

Όταν κατάλαβε ότι πλησίαζε το τέλος του, κάλεσε τους συγγενείς του κοντά του. Αν και υπήρξε τόσο τιμώμενος στη χώρα του Φαραώ, η Αίγυπτος ήταν για αυτόν μόνο ο τόπος της εξορίας του. Η τελευταία του πράξη ήταν να επισημάνει ότι άνηκε στον λαό του Ισραήλ. Τα τελευταία λόγια του ήταν:ΠΠ 219.5

«Ο Θεός θέλει βεβαίως σας επισκεφθή, και θέλει σας αναβιβάσει εκ της γης ταύτης εις την γην την οποίαν ώμοσε προς τον Αβραάμ, προς τον Ισαάκ και προς τον Ιακώβ.»ΠΠ 219.6

Και ζήτησε επίσημο όρκο από τα τέκνα του Ισραήλ ότι θα μετέφεραν τα οστά του μαζί τους στη γη Χαναάν.ΠΠ 220.1

«Και ετελεύτησεν ο Ιωσήφ εν ηλικία ετών εκατόν δέκα, και εβαλσάμωσαν αυτόν, και ετέθη εις θήκην εν τη Αιγύπτω.»ΠΠ 220.2

Στους επίμοχθους αιώνες που ακολούθησαν, η θήκη εκείνη - η αναμνηστική των τελευταίων λέξεων του Ιωσήφ - μαρτυρούσε στον λαό του Ισραήλ ότι ήταν μόνο πάροικοι στην Αίγυπτο. Το γεγονός αυτό τους έκανε να προσδοκούν τη Γη της Επαγγελίας, επειδή ο καιρός της απολύτρωσης θα έφθανε σίγουρα.ΠΠ 220.3