Daniela 9,3-19

Proroctwo i modlitwa

Przykład modlitwy Daniela i jego wyznanie grzechów jest podany dla naszego pouczenia i zachęty. Przez blisko 70 lat Izrael znajdował się w niewoli. Kraj wybrany przez Boga jako Jego własność, oddany został w ręce pogan. Umiłowane miasto, które otrzymało niebiańskie światło, będące kiedyś radością całego świata, teraz było wzgardzone i zhańbione. Świątynia, w której znajdowała się arka przymierza Bożego wraz z cherubinami chwały okrywającymi ubłagałnię, była zburzona. Miejsce to było zbezczeszczone nie uświęconymi stopami. Wierni mężowie, znający jej poprzednią chwałę, byli przepełnieni bólem na widok spustoszonego świętego budynku, który wyróżniał Izraela jako wybrany lud Boży. Ci mężowie byli świadkami potępienia Bożego z powodu grzechów Jego ludu. Byli także świadkami wypełnienia się tych słów i obietnic Jego przychylności, jeśli Izrael nawróci się do Boga i będzie rozważnie chodził przed Nim. Starzy pielgrzymi, o siwych włosach przyszli do Jeruzalemu, by modlić się na jego ruinach. Całowali jego kamienie i zraszali je swoimi łzami, gdy błagali Pana o miłosierdzie dla Syonu, by okrył go chwałą Swojej sprawiedliwości. Daniel wiedział, że wyznaczony czas niewoli izraelskiej był bliski zakończenia. Jednak zdawał sobie sprawę z tego, że chociaż Bóg obiecał ich wyzwolić, to nie oznaczało to, że oni sami nie muszą wykonać swojej części. W poście i skrusze szukał Pana, wyznając swoje grzechy i grzechy ludu. — The Review and Herald, 9 lutego 1897.BK 209.7