Jakuba 3,15-16

(Hebrajczyków 12,15) — Wspinanie się na sądową stolicę

[Cyt. Jakuba 3,15-18.] ... Kto otwiera swoje serce na sugestie wroga, przyjmuje złe domysły i pielęgnuje zazdrość, często nie pojmuje swego złego nastawienia, określając je jako szczególną zdolność przewidywania, rozeznawania, rozróżniania i dostrzegania winy oraz głębokości złych motywów u innych. Uważa, że jemu zostały łaskawie udzielone wartościowe dary i odsuwa się od tych współbraci, z którymi akurat miałby żyć w harmonii. Wspina się na stolicę sędziowską, zamyka swoje serce wobec tego, który jak przypuszcza jest w błędzie tak, jak gdyby on sam był ponad pokusą. Jezus oddziela się od niego i pozwala mu zajmować się swoimi, przez siebie wymyślonymi poglądami.BK 443.3

Niech nikt nie chwali się wbrew temu, co mówi Prawda, oświadczając, że duch ten jest koniecznym skutkiem wiernego postępowania wobec grzesznika i stanowiska w obronie Prawdy. Taka “mądrość” ma wielu wielbicieli lecz jest bardzo zwodnicza i szkodliwa. Ona nie pochodzi z góry ale jest owocem nie odrodzonego serca. Jej autorem jest sam szatan. Niech żaden oskarżyciel nie chlubi się darem osądzania innych, gdyż w ten sposób właściwości szatana okrywa szatą sprawiedliwości. Wzywam was moi bracia, oczyśćcie świątynię waszej duszy z wszystkiego co kala, gdyż są to korzenie gorzkości.BK 443.4

Jakże trafne są tu słowa apostoła, “bo gdzie jest zazdrość i kłótliwość, tam niepokój i wszelki zły czyn.” Jedna osoba w instytucji albo w kościele, która popuszcza wodze złym myślom, opowiadając o braciach różne złe rzeczy, może poruszyć najgorsze namiętności ludzkiego serca i rozpowszechnić zło, które zarazi wszystkich mających z nim kontakt. W ten sposób wróg wszelkiej sprawiedliwości odnosi zwycięstwo a rezultatem jego dzieła jest pozbawienie skuteczności modlitwy Zbawiciela, którą zanosił za Swoich uczniów aby byli jedno tak, jak On jest jedno z Ojcem. — The Review and Herald, 12 marca 1895.BK 443.5