Hebrajczyków 2,10

(Hebrajczyków 5,8-9; Izajasza 53,10) — Rozdzielenie boskich potęg

Książę naszego zbawienia stał się doskonałym przez cierpienia. Jego dusza stała się ofiarą za grzech. Było rzeczą niezbędną, aby na skutek oddalenia się od Niego ojcowskiej miłości i przychylności, okropne ciemności otoczyły Jego duszę, a to dlatego, że Jezus stanął na miejscu grzesznika; tej ciemności musi doświadczyć każdy grzesznik. Ten Jedyny Sprawiedliwy musiał cierpieć potępienie i gniew Boga — nie z zemsty, gdyż serce Boże odczuwało największą boleść, kiedy Jego niewinny Syn cierpiał karę za grzech. To rozdzielenie boskich potęg nigdy już nie będzie miało miejsca w wieczności. — Manuscript 93, 1899.BK 427.7