“WAAKT EN BIDT”

Opstaande uit Zijn gebogen houding, ging Hij naar Zijn discipelen en vond ze slapende. Hij zei tot Petrus: “Kunt gij dan niet één uur met Mij waken? Waakt en bidt, opdat gij niet in verzoeking komt; de geest is wel gewillig, maar het vlees is zwak.” Verzen 40, 41. Op de belangrijkste tijd — de tijd, dat Jezus hun speciaal verzocht met Hem te waken — werden de discipelen sla-pende aangetroffen. Hij wist dat zware conflicten en vreselijke verzoekingen hen te wachten stonden. Hij had hen met Zich genomen, opdat ze Hem tot een steun zouden zijn, en opdat de gebeurtenissen, welke zij die nacht zouden meemaken en de wijze lessen, die ze zouden ontvangen, onuitwisbaar in hun geheugen zouden gegrift staan. Dit was nodig opdat hun geloof nief zou falen, maar gesterkt zou worden voor de toets, die hen te wachten stond.USG1 228.1

Maar inplaats van met Jezus te waken, waren ze door smart overmand en vielen in slaap. Zelfs de vurige Petrus, die enkele uren tevoren nog had gezegd, dat hii voor zijn Here wilde lijden, ja zelfs zo nodig sterven, was ingeslapen. Op het meest critieke moment, toen Gods Zoon aan hun medeleven en innige gebeden zo dringend behoefte had, werden ze slapende gevonden. Door dat slapen hebben ze veel verloren. Onze Heiland wilde hen voorbereiden op die zware geloofsbeproeving, die ze weldra moesten ondergaan. Wanneer ze die droeve periode doorgebracht hadden door met de dierbare Heiland te waken en tot God fe bidden, zou Petrus niet overgelaten zijn aan zijn eigen zwakke kracht om zijn Here in de ure der beproeving te verloochenen.USG1 228.2

Ten tweede male ging de Zone Gods weg om te bidden, zeggende: “Mijn Vader! Indien deze drinkbeker van Mij niet voorbij kan gaan, tenzij dat Ik hem drinke, Uw wil geschiede!” Mattheüs 26 : 42. En wederom kwam Hij bij Zijn discipelen en vond hen slapende. Hun ogen vielen toe. Deze slapende discipelen zijn hef beeld van een slapende gemeente, wanneer de dag van Gods bezoeking nabij is. Juist in een tijd van wolken en dikke duisternis, is het zo uiterst gevaarlijk om te slapen.USG1 229.1

Jezus heeff ons deze waarschuwing nagelaten: “Zo waakt dan, want gij weet niet wanneer de heer des huizes komen zal, des avonds laat, of te middernacht, of met het hanengekraai of in de morgenstond; opdat hij niet onvoorziens kome en u slapende vinde.” Markus 13 : 35, 36. Van de Gemeente Gods wordt verwacht, dat ze gedurende de nachtwake op haar post is, hoe gevaarlijk, en voor hoe lange of korte duur daf ook is. Droefenis is geen verontschuldiging voor haar om minder waakzaam te zijn. Beproevingen moeten niet leiden tot zorgeloosheid maar tot verdubbelde waakzaamheid. Christus heeft door Zijn eigen voorbeeld de Gemeente de weg gewezen tof de Bron van haar kracht in tijden van nood, wanhoop, en gevaar. Die waakzame houding moef laten zien dat de Gemeente werkelijk Gods volk is. Door dit teken onderscheiden de wachtenden zich van de wereld en doen uitkomen dat ze pelgrims en vreemdelingen op aarde zijn.USG1 229.2

Wederom wendde de Heiland Zich bedroefd af van Zijn slapende discipelen en bad ten derde male in dezelfde bewoording. Toen kwam Hij nogmaals tot hen en zeide: “Slaapt nu voort, en rust; ziet, de ure is nabij gekomen en de Zoon des mensen wordt overgeleverd in de handen der zondaren.” Mattheüs 26 :45. Hoe wreed van de discipelen om zich door slaap fe laten overmannen en in de slaap hun gevoelens te verdoven, terwijl hun goddelijke Here zo ', n onuitsprekelijke zielestrijd doorstond. Zouden ze gewaakt hebben, dan zouden ze hun geloof niet verloren hebben toen ze de Zone Gods zagen sterven aan het kruis.USG1 229.3

Deze belangrijke nachtwake had zich moeten kenmerken door een edele innerlijke strijd en gebed, die hen zou gesterkt hebben om van de onuitsprekelijke kwelling van Gods Zoon getuige te zijn. Dat zou hen hebben voorbereid, om, Zijn lijden aan het kruis aan-schouwende, enig begrip te hebben van die overstelpende angst, welke Hij onderging in de Hof van Gethsémané. En ze hadden zich beter de woorden kunnen herinneren, die Hij tot hen gesproken had met het oog op Zijn lijden, dood, en opstanding; en, temidden van de somberheid van die vreselijke ure der beproeving, zouden enkele lichtstralen der hoop de duisternis doorboord en hun geloof geschraagd hebben.USG1 230.1

Christus had hun vooruit gezegd, dat deze dingen zouden gebeuren, maar ze begrepen Hem niet. Het toneel van Zijn lijden zou voor Zijn discipelen als een hellevaart zijn, vandaar de noodzaak om te waken en te bidden. Hun geloof moest nodig geschraagd worden door een onzichtbare kracht, wanneer zij de triomf van de machten der duisternis zouden meemaken.USG1 230.2