HOOFDSTUK 110—DE TROUWRING

Sommigen liepen met gedachten rond aangaande hef dragen van een trouwring, menende dat de vrouwen van onze geestelijken met deze gewoonte moesten meedoen. Dat alles is onnodig. Laten de predikantsvrouwen in het bezit zijn van de gouden schakel, die hun zielen verbindt met Jezus Christus, namelijk een rein en heilig karakter, de ware liefde en zachtmoedigheid en godsvrucht, die de vrucht zijn, hangende aan de Christelijke boom, en hun invloed zal zich overal doen gelden. Het feit, dat het negéren van de gewoonte aanleiding geeft tot open aanmerkingen, is geen gegronde reden om die aan te nemen. Amerikanen kunnen hun standpunt verdedigen door duidelijk te verklaren dat de gewoonte in ons land niet als verplicht wordt beschouwd. Wij behoeven het kenmerk niet te dragen, want wij zijn niet ontrouw aan onze huwelijksgelofte, en het dragen van de ring zou helemaal geen bewijs zijn dat we wel trouw waren. Ik voel mij verontrust over dit gistend proces, dat door onze rijen doorgaat, om maar mee te doen met gewoonte en mode. Geen cent moet besteed worden aan een ringetje van goud om te laten zien dat we getrouwd zijn. In landen, waar deze gewoonte heersend is, voelen we ons Geschreven van uit Australië, 1892, Testimonies to Ministers and Gospel Workers, blz. 180, 181. niet geroepen diegenen die hun trouwring dragen, te veroordelen; laten ze dat doen wanneer het met het geweten in overeenstemming is; maar laten onze zendelingen niet het gevoel hebben dat het dragen van de ring hun invloed met een tittel of jota zal doen toenemen. Zijn ze Christenen, dan zal dat openbaar worden in de Christusgelijkvormigheid van hun karakter, in hun woorden, in hun werken, in het gezin, in de omgang met anderen; het zal aan de dag komen door hun geduld, hun lijdzaamheid en vriendelijkheid. Zij zullen de geest van de Meester manifesteren, zij zullen Zijn karakterschoonheid, Zijn vriendelijke geaardheid, Zijn medelevend hart bezitten.USG1 624.1

* * * * *