Niebezpieczeństwo pochwał

Ukazano mi w duchu, z jaką wielką ostrożnością powinno się oceniać własną mądrość. Kiedy chce się ludzi uwolnić od ciążącego na nich brzemienia, ludzie ci chcą się oprzeć na własnym rozumie, zamiast zdać się całkowicie na Boga. Nie jest rzeczą bezpieczną chwalić ludzi nad miarę, albo wynosić pod niebiosa zdolności sługi Chrystusowego. W dniu Pańskim wielu będzie zważonych na wadze i znajdzie się ich lekkimi, ponieważ sami siebie uznali za mądrych. Chciałabym ostrzec mych braci i moje siostry, by nigdy nie schlebiali zdolnym ludziom, ponieważ pochlebstwo trudno jest przyjąć obojętnie. Bardzo łatwo rozwija się wtedy próżność i osoby zbytnio chwalone tracą poczucie równowagi.SS1 225.1

Powiadam wam, kochani, jeszcze raz: jeżeli chcecie zachować dusze wasze czyste od krwi wszystkich ludzi, nigdy im nie schlebiajcie, nigdy nie chwalcie starań biednych śmiertelników, ponieważ może to posłużyć ku ich zgubie. Jest rzeczą niebezpieczną, byśmy naszymi słowami lub czynami wywyższali brata lub siostrę, choćby ich zachowanie było pozornie najbardziej skromne. Jeżeli rzeczywiście posiadają łagodnego i kornego ducha, którego Bóg tak wysoko ceni, pomóżcie im ducha tego zachować. Nie powinno się to dziać drogą krytyki czy lekceważenia prawdziwej ich wartości. Jednak niewielu jest takich, którzy potrafią znieść pochwałę i uznanie bez krzywdy dla siebie.SS1 225.2

Niektórzy zdolni kaznodzieje, głoszący prawdy obecnego czasu, kochają poklask i uznanie, pobudzają ich one tak, jak pijaka szklanka wina.SS1 225.3

Ale postawcie tych kaznodziejów przed niewielu słuchaczami, którzy niełatwo dają się porwać ani sprowokować do dyskusji, a stracą zainteresowanie i zapał. Zadanie swe będą spełniać tak leniwie, jak pijak, któremu odebrano kieliszek. Ludzie tacy dopóty nie staną się prawdziwymi, pełnymi energii sługami Bożymi, dopóki nie nauczą się pracować bez podniecających pochwał.SS1 226.1