Ślubna obrączka

Niektórzy zastanawiają się nad noszeniem ślubnej obrączki. Uważają, że żony kaznodziejów powinny dostosować się do tego zwyczaju. Nie jest to konieczne. Żony duchownych powinny nosić tę złotą obrączkę, która łączy serce z Jezusem Chrystusem: czysty i święty charakter, prawdziwą miłość, łagodność i pobożność — owoc chrześcijańskiego wyznania, a ich wpływ będzie wszędzie pewny. Fakt, że lekceważenie utartego obyczaju daje powód do uwag, nie jest wystarczającym powodem do przyjęcia go. Amerykanie mogą swoje stanowisko w tej sprawie wyjaśnić tym, że w ich kraju zwyczaj ten nie obowiązuje. My tego znaku nie potrzebujemy nosić, ponieważ nie jesteśmy niewierne naszym ślubom małżeńskim. Z drugiej strony noszenie obrączki nie jest dowodem, że jesteśmy im wierne. Cierpimy zbyt głęboko nad ciągłym procesem dostosowywania się do obyczajów i mody, jaki wydaje się u nas szerzyć. Ani grosza nie powinno się wydać na zakup złotej obrączki w tym celu, by świadczyła, że jesteśmy poślubione. W krajach, gdzie obyczaj ten obowiązuje, nie mamy powodu osądzać tych, którzy noszą ślubne obrączki. Niech je noszą, skoro ten zwyczaj wiąże się z sumieniem. Jednak niech nasi misjonarze nie sądzą, że noszenie obrączek zwiększy choćby odrobinę ich wpływ. Jeśli są chrześcijanami, objawią to w charakterze podobnym do charakteru Chrystusa, w słowach i czynach, w domu i w obcowaniu z ludźmi. Dowodem tego będzie ich cierpliwość, wyrozumiałość i uprzejmość. Będą objawiać ducha swego Mistrza. Będą posiadać Jego życzliwe usposobienie, współczujące serce.SS1 426.3