Η Κάθοδος του Αγίου Πνεύματος

«Και ότε ήλθεν η ημέρα της Πεντηκοστής, ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν εν τω αυτώ τόπω. Και εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι. Και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθισαν επί ένα έκαστον αυτών. Και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν” (Πραξ. β’ 1-4). Το Άγιο Πνεύμα με μορφή πύρινων γλωσσών που διαχωρίστηκαν κατεβαίνοντας και ακούμπησαν επάνω στους συγκεντρωμένους, συμβόλιζε τη δωρεά του χαρίσματος των γλωσσών. Οι παρευρισκόμενοι απέκτησαν την ικανότητα να μιλούν με ευφράδεια διάφορες, τελείως άγνωστες σ’ αυτούς γλώσσες. Η εμφάνιση της φωτιάς εξάλλου, συμβόλιζε τον ένθερμο ζήλο με τον οποίο θα εργάζονταν και τη δύναμη που θα συνόδευε τα λόγια τους.ΙΑ 185.1

Χάρη στην ουράνια αυτή διαφώτιση, οι περικοπές της Γραφής που ο Χριστός τούς είχε εξηγήσει, ξεχώριζαν στη σκέψη με ζωντανή λα-μπρότητα και ομορφιά καθαρής και δυναμικής αλήθειας. Το κάλυμμα που τους είχε εμποδίσει να δουν το τέλος των πραγματοποιημένων τώρα πια γεγονότων, είχε τώρα αποτραβηχτεί και ο σκοπός της αποστολής του Χριστού και το είδος της βασιλείας Του έγιναν κατανοητά με τέλεια σαφήνεια.ΙΑ 185.2