Η Αρχή του Θανάτου
Ενώ ο Άβελ δικαίωνε το σχέδιο του Θεού, η οργή του Κάιν ολοένα μεγάλωνε και φούντωνε εναντίον του αδελφού του, μέχρι που μέσα στο θυμό του τον σκότωσε. Ο Θεός ρώτησε τον Κάιν για τον Άβελ και εκείνος πρόφερε ένα ενοχοποιητικό ψέμα: «Δεν εξεύρω, μη φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;» Ο Θεός έδειξε ότι γνώριζε την αμαρτία του, ήξερε την κάθε του πράξη και σκέψη και του είπε: «Η φωνή του αίματος του αδελφού σου βοά προς εμέ εκ της γης, και τώρα επικατάρατος να ήσαι από της γης, ήτις ήνοιξε το στόμα αυτής δια να δεχθή το αίμα του αδελφού σου εκ της χειρός σου. Όταν ερ- γάζησαι την γην, δεν θέλει εις το εξής σοι δώσει τον καρπόν αυτής, πλανήτης και φυγάς θέλεις είσθαι επί της γης”.ΙΑ 33.3
Αρχικό, η φθορά της γης ήταν ελάχιστα αισθητή, τώρα όμως τη βάραινε μία διπλή κατάρα. Τα δύο αδέλφια αντιπροσωπεύουν τις δύο τάξεις ανθρώπων που θα υπάρχουν μέχρι τη δεύτερη έλευση του Χριστού: των πιστών και των απίστων. Ο Κάιν που έσφαξε τον Άβελ, συμβολίζει τους ασεβείς οι οποίοι θα μισούν τους δίκαιους, θα τους καταδιώκουν και θα τους θανατώνουν, επειδή η σωστή διαγωγή των πιστών καταδικάζει την αμαρτωλή πορεία τους.ΙΑ 34.1
Η ζωή του Αδάμ χαρακτηριζόταν από θλίψη, ταπείνωση και αδιάκοπη μετάνοια. Ενώ δίδασκε το φόβο του Κυρίου στα παιδιά και στα εγγόνια του, συχνά επέκρινε τον εαυτό του με πικρία για την αμαρτία του η οποία προκάλεσε τόσο μεγάλη δυστυχία στους απογόνους του. Όταν έφυγε από τον όμορφο κήπο της Εδέμ, η σκέψη ότι κάποια μέρα θα πέθαινε τον έκανε να σκιρτά από τρόμο. Θεωρούσε ότι ο θάνατος ήταν μία τρομακτική συμφορά. Για πρώτη φορά συνειδητοποίησε τις φοβερές συνέπειές του όταν το ένα του παιδί σκότωσε το άλλο. Γεμάτος τύψεις για τη δική του παρακοή, στερημένος τον Άβελ, ατενίζοντας τον Κάιν το δολοφόνο του γιου του και γνωρίζοντας την κατάρα που ο Θεός πρόφερε εναντίον του, η καρδιά του Αδάμ γέμισε θλίψη. Με μεγαλύτερο ακόμη πόνο κατηγορούσε τον εαυτό του για την πρώτη του μεγάλη αμαρτία. Ζητούσε συγχώρεση από τον Θεό μέσω του υποσχόμενου Μεσσία. Ένοιωθε την οργή του Κυρίου για την αμαρτία που διέπραξε στον παράδεισο. Διαπίστωσε μεγάλη διαφθορά στους απογόνους του η οποία προκάλεσε αργότερα τον Θεό να καταστρέψει τους κατοίκους της γης με κατακλυσμό. Στην αρχή, η θανατική καταδίκη που ο Θεός ανήγγειλε στον άνθρωπο φάνηκε στον Αδάμ πάρα πολύ τρομακτική. Μετά όμως από εκατοντάδες χρόνια ζωής, κατάλαβε ότι η απόφαση αυτή έδειχνε την ευσπλαχνία του Θεού. Ήταν ο τρόπος για να τεθεί ένα τέλος σε μία αξιοθρήνητη ζωή.ΙΑ 34.2
Όταν ο Αδάμ διαπίστωσε τα πρώτα δείγματα της φθοράς της φύσης με το πέσιμο των φύλλων και το μαρασμό των λουλουδιών, πένθησε περισσότερο ακόμη από ό,τι οι σύγχρονοι άνθρωποι θρηνούν τους νεκρούς τους. Επειδή τα μαραμένα λουλούδια ήταν λεπτά και ευαίσθητα, δεν προξενούσαν τόσο βαθιά λύπη όσο τα ψηλά, μεγαλό-πρεπα δέντρα, που ρίχνοντας τα φύλλα τους, παρουσίαζαν μπροστά του τη γενική αποσύνθεση της όμορφης φύσης.ΙΑ 34.3
Στα παιδιά του και στα παιδιά των παιδιών του μέχρι την ένατη γενεά, περιέγραφε την τελειότητα της εδεμικής κατοικίας. Μιλούσε σ’ αυτούς για την αμαρτία που διέπραξε, για τα τρομερά επακόλουθα αυτής και τη θλίψη που του προξένησε η ρήξη της οικογένειάς του που κατέληξε στο θάνατο του Άβελ. Διηγούταν τα βάσανα που ο Θεός τού επέτρεψε να περάσει, για να τον διδάξει πόσο αναγκαία ήταν η αυστηρή τήρηση του νόμου Του. Τόνιζε ότι η αμαρτία έπρεπε να τιμωρηθεί ανεξάρτητα με το πόσο μεγάλη ήταν. Εκλιπαρούσε να υπακούουν στον Θεό ο οποίος θα τους φερόταν με ευσπλαχνία αν Τον αγαπούσαν και Τον φοβούνταν.ΙΑ 34.4
Άγγελοι επικοινωνούσαν με τον Αδάμ μετά την πτώση του και τον πληροφορούσαν για το σχέδιο της σωτηρίας, δείχνοντας ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα για την ανθρωπότητα. Αν και ένα τρομερό χάσμα είχε δημιουργηθεί μεταξύ Θεού και ανθρώπου, ωστόσο είχε αποφασιστεί ο ερχομός του αγαπημένου Υιού του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η μοναδική τους ελπίδα ήταν μέσω μιας ταπεινής ζωής μετάνοιας και πίστης στον ερχομό του Μεσσία. Όλοι όσοι θα δέχονταν με αυτόν τον τρόπο τον Χριστό ως αποκλειστικό Σωτήρα τους, θα ξανακέρδιζαν την εύνοια του Θεού μέσω της αξίας του Υιού Του.ΙΑ 35.1