Η επίσκεψη στον Κορνήλιο

Όταν ο Πέτρος μπήκε στο σπίτι του Εθνικού, ο Κορνήλιος δεν τον υποδέχτηκε σαν συνηθισμένο επισκέπτη, αλλά σαν ένα άτομο τιμημένο από τον Ουρανό και απεσταλμένο σ’ αυτόν από τον Θεό. Είναι συνήθεια στην ανατολή να υποκλίνεται κανείς μπροστά σε έναν άρχοντα ή σε μία οποιαδήποτε επίσημη προσωπικότητα, όπως επίσης και τα παιδιά να υποκλίνονται μπροστά στους γονείς. Ο Κορνήλιος όμως, κυριευμένος από βαθύτατο σεβασμό για τον απεσταλμένο αντιπρόσωπο του Θεού, έπεσε στα πόδια του απόστολου και τον προσκύνησε.ΙΑ 220.4

Τρομοκρατημένος ο Πέτρος από τη στάση αυτή του εκατόνταρχου, έσπευσε να τον σηκώσει όρθιο λέγοντας: «Σηκώθητι, και εγώ αυτός άνθρωπος είμαι” (Πραξ. ι’ 26). Κατόπιν άρχισε να συνομιλεί μαζί του με οικειότητα για να ελαττώσει το αίσθημα του δέους και του υπέρμετρου σεβασμού που έτρεφε ο Κορνήλιος γι’ αυτόν.ΙΑ 221.1

Αν ο Πέτρος είχε περιβληθεί με την εξουσία και την ανώτερη θέση που του απέδωσε η ΡωμαιοΚαθολική Εκκλησία, θα είχε ενθαρρύνει αντί να εμποδίσει την απονομή σεβασμού από μέρους του Κορνήλιου. Οι θεωρούμενοι διάδοχοι του Πέτρου απαιτούν από βασιλείς και αυτοκράτορες να πέφτουν στα πόδια τους, αλλά ο ίδιος ο απόστολος ισχυρίστηκε ότι είναι μόνο ένας αμαρτωλός και υποκείμενος σε σφάλματα άνθρωπος.ΙΑ 221.2

Στη συντροφιά εκείνη, ο Πέτρος πρώτα μίλησε για τη συνήθεια των Ιουδαίων, σύμφωνα με την οποία δεν επιτρεπόταν σ’ αυτούς να δημιουργούν κοινωνικές σχέσεις με τους Εθνικούς και ότι η παράβαση αυτή τους κατέτασσε τελετουργικά μολυσμένους. Η συναναστροφή με τους αλλοεθνείς δεν είχε απαγορευτεί από το νόμο του Θεού, αλλά οι παραδόσεις των ανθρώπων την κατέστησαν υποχρεωτική. Ο Πέτρος τούς είπε: «Σεις εξεύρετε ότι είναι ασυγχώρητον εις άνθρωπον Ιουδαίον να συναναστρέφηται ή να πλησιάζη εις αλλόφυλον. Ο Θεός όμως έδειξεν εις εμέ να μη λέγω μηδένα άνθρωπον βέβηλον ή ακάθαρτον, όθεν και προσκληθείς ήλθον χωρίς αντιλογίας. Ερωτώ λοιπόν δια ποιον λόγον με προσεκαλέσατε;» (Πραξ. ι’ 28, 29).ΙΑ 221.3

Τότε ο Κορνήλιος διηγήθηκε την πείρα του και τα λόγια του αγγέλου και κατέληξε: «Ευθύς λοιπόν έπεμψα προς σε, και συ έκαμες καλά ότι ήλθες. Τώρα λοιπόν ημείς πάντες παριστάμεθα ενώπιον του Θεού, δια να ακούσωμεν πάντα όσα προσετάχθησαν εις σε υπό του Θεού. Τότε ο Πέτρος ανοίξας το στόμα είπεν, Επ’ αληθείας γνωρίζω, ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός, αλλ’ εν παντί έθνει όστις φοβείται αυτόν, και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν” (Πραξ. ι’ 33-36). Παρόλο που ο Θεός είχε ευνοήσει τους Ιουδαίους περισσότερο από όλα τα άλλα έθνη, η ανωτερότητά τους θα έπαυε να ισχύει εφόσον αυτοί απέρριπταν τη γνώση που τους δόθηκε και δεν ζούσαν σύμφωνα με την πίστη τους. Όσοι μεταξύ των Εθνικών φοβόνταν τον Θεό, όπως έκανε ο Κορνήλιος, ήταν δίκαιοι και ζούσαν σύμφωνα με το φως που είχαν λάβει, η ειλικρινής υπηρεσία τους θα γινόταν αποδεκτή από τον Θεό.ΙΑ 221.4

Ωστόσο, η πίστη και η δικαιοσύνη του Κορνήλιου δεν μπορούσε να είναι τέλεια χωρίς την επίγνωση του Χριστού. Γι’ αυτό ο Θεός του έστειλε τη γνώση για την περαιτέρω ανάπτυξη του δίκαιου χαρακτήρα του. Πολλοί αρνούνται να δεχτούν το φως που τους στέλνει η πρόνοια του Θεού και για να δικαιολογήσουν τη στάση τους, αναφέρουν τα λόγια του Πέτρου στον Κορνήλιο: «Αλλ’ εν παντί έθνει όστις φοβείται αυτόν και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν». Ισχυρίζονται ότι δεν έχει σημασία τι πιστεύουν οι άνθρωποι, αρκεί η ζωή τους να χαρακτηρίζεται από καλά έργα. Η άποψη αυτή είναι εσφαλμένη. Η πίστη πρέπει να συνταυτίζεται με τις πράξεις και να ακολουθείται μία ανοδική πορεία σύμφωνα με το φως που έχει χορηγηθεί. Εάν ο Θεός φέρει τους πιστούς αντιμέτωπους με μια νέα διδαχή τεκμηριωμένη από το Λόγο Του, πρέπει να τη δεχτούν με προθυμία. Η αλήθεια βαδίζει προς τα εμπρός και προς τα επάνω. Από το άλλο μέρος, εκείνοι που διατείνονται ότι η σωτηρία εξαρτάται αποκλειστικά από την πίστη, είναι σαν να κτίζουν στην άμμο, επειδή η πίστη ενισχύεται και τελειοποιείται μόνο με τα έργα.ΙΑ 222.1