Ο Μεσαίωνας

Η άνοδος της ρωμαϊκής εκκλησίας στην εξουσία σημειώνει την αρχή του Μεσαίωνα. Όσο αύξανε η δύναμή της, τόσο πύκνωνε το σκοτάδι γύρω της. Το επίκεντρο της πίστης μεταφερόταν διαρκώς από τον Χριστό, το πραγματικό θεμέλιο, στον Ρωμαίο αρχιεπίσκοπο. Αντί να εμπιστεύονται στον Υιό του Θεού για την άφεση των αμαρτιών τους και για την αιώνια σωτηρία τους, οι άνθρωποι απέβλεπαν στον πάπα και στους ιερείς και επισκόπους του στους οποίους είχε απονείμει ιδιαίτερη εξουσία. Τα πλήθη διδάσκονταν ότι ο πάπας ήταν ο μεσίτης τους στη γη, ότι κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει τον Ύψιστο χωρίς τη μεσολάβησή του και ότι αυτός έστεκε στη θέση του Θεού και επομένως ο κόσμος τού όφειλε απόλυτη υποταγή. Οποιαδήποτε παραβίαση των απαιτήσεών του έφτανε για να επιβληθούν οι αυστηρότερες κυρώσεις ψυχής και σώματος στους παραβάτες.ΙΑ 257.1

Έτσι, η σκέψη των ανθρώπων απομακρυνόταν από τον Θεό και στρεφόταν σε ανθρώπους υποκείμενους σε σφάλματα, παραστρατήματα και αγριότητες ή μάλλον σ’ αυτόν τον ίδιο τον άρχοντα του σκότους, αφού εκείνος ενεργούσε μέσω αυτών. Η αμαρτία καλύφτηκε κάτω από το πανωφόρι της αγιοσύνης. Όταν σι Γραφές απαγορεύονται και ο άνθρωπος βάζει τον εαυτό του πάνω από όλους, το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι πλάνη, εξαπάτηση και ηθική κατάπτωση. Με την τιμητική θέση που δόθηκε στα ανθρώπινα διατάγματα και στις παραδόσεις, δεν άργησε να εκδηλωθεί η διαφθορά, το αιώνιο αυτό αποτέλεσμα της παραμέρισης του θεϊκού νόμου.ΙΑ 257.2