ΚΕΦΑΛΑΙΟ 52 - Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟΥ
«Επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο. Εν τω μέσω δε της νυκτός έγεινε κραυγή, Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέλθετε εις απάντησιν αυτού. Τότε εσηκώθησαν πάσαι αι παρθένοι εκείναι, και ητοίμασαν τας λαμπάδας αυτών” (Ματθ. κε’ 57).ΙΑ 288.1
Το καλοκαίρι του 1844 οι Αντβεντιστές ανακάλυψαν το λάθος στον προηγούμενο υπολογισμό τους και επιδόθηκαν να καθορίσουν τη θέση τους. Οι 2300 ημέρες του Δανιήλ η’ 14 που όλοι πίστευαν ότι κατέληγαν στη δευτέρα παρουσία του Χριστού, είχαν υπολογιστεί ότι θα τελείωναν την άνοιξη του 1844, μετά όμως είδαν ότι επεκτείνονταν μέχρι το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς και οι σκέψεις των Αντβεντιστών στηρίχτηκαν σ’ αυτό το γεγονός για την εμφάνιση του Κυρίου. Η διακήρυξη της χρονικής αυτής αναβολής ήταν άλλο ένα βήμα για την εκπλήρωση της γαμήλιας προφητείας.ΙΑ 288.2
Όπως στην παραβολή η κραυγή ακούστηκε τα μεσάνυχτα αναγγέλλοντας την προσέγγιση του γαμπρού, έτσι το καλοκαίρι του 1844 - ακριβώς στο χρονικό ενδιάμεσο ανάμεσα στην άνοιξη όπου αρχικά υπολογίζονταν ότι θα κατέληγαν τα 2300 ημερονύκτια και στο φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς όπου αργότερα ανακαλύφτηκε ότι η χρονολογία επεκτεινόταν - δόθηκε η αγγελία με τις ίδιες ακριβώς λέξεις της Γραφής: «Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέλθετε εις απάντησιν αυτού”.ΙΑ 288.3
Σαν φουσκωμένο κύμα, το κίνημα αυτό κατέκλυσε ολόκληρη τη χώρα. Από πόλη σε πόλη, από χωριό σε χωριό, έφτασε ως τα πιο απόμακρα μέρη, μέχρι που αφύπνισε τον προσμένοντα λαό του Θεού. Μόλις ερχόταν σε επαφή με την κηρυσσόμενη αγγελία, ο φανατισμός υποχωρούσε όπως η πρωινή πάχνη διαλύεται με τη θερμότητα του ήλιου. Οι πιστοί έβλεπαν τις αμφιβολίες και τις απορίες τους να εξαφανίζονται και τις καρδιές τους να γεμίζουν με θάρρος και ελπίδα.ΙΑ 288.4
Το έργο αυτό ήταν απαλλαγμένο από τις γνωστές ακρότητες που εκδηλώνονται εκεί όπου αφυπνίζεται ο ανθρώπινος συναισθηματισμός χωρίς την επιρροή του Λόγου και του Πνεύματος του Θεού. Η φύση του θύμιζε τις εποχές που ο αρχαίος Ισραήλ ταπεινωνόταν και επέστρεφε στον Θεό, επηρεασμένος από τις επιτιμητικές αγγελίες των προφητών. Είχε τα ίδια χαρακτηριστικά που διακρίνουν το αναμορφωτικό έργο του Θεού στην κάθε εποχή. Αντί να καταλαμβάνονται από έκσταση, οι πιστοί αφοσιώνονταν στον ειλικρινή έλεγχο της ψυχής, στην εξομολόγηση των αμαρτιών και στην εγκατάλειψη των εγκόσμιων αγαθών. Το μοναδικό βάρος που πίεζε τις συντριμμένες ψυχές ήταν η προετοιμασία για τη συνάντηση του Κυρίου. Οι άνθρωποι επιδίδονταν στην προσευχή και παραδίδονταν ολοκληρωτικά στον Θεό.ΙΑ 289.1
Το μήνυμα, «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται», δεν αποτελούσε ωστόσο θέμα επιχειρηματολογίας, αφού η Γραφική απόδειξη ήταν σαφής και αναμφισβήτητη. Οπουδήποτε έφτανε, συνοδευόταν από μία ακατανίκητη παρόρμηση που ξεσήκωνε την ψυχή. Δεν υπήρχαν αμφιβολίες, δεν υπήρχαν αντιρρήσεις. Στην περίπτωση της θριαμβευτικής εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, οι άνθρωποι, συγκεντρωμένοι από κάθε γωνιά της χώρας για τη γιορτή, συνέρρεαν προς το όρος των Ελαιών και όταν συμπτύχθηκαν με τα πλήθη που συνόδευαν τον Ιησού τούς συνεπήρε ο ενθουσιασμός της στιγμής και πρόσθεταν και αυτοί τις ζητωκραυγές τους στο τεράστιο κύμα των επευφημιών: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» (Ματθ. κα’ 9). Έτσι και οι άπιστοι που συγκεντρώνονταν στις συναθροίσεις των Αντβεντιστών - άλλοι από περιέργεια, άλλοι απλώς για να ειρωνευτούν - αισθάνθηκαν και αυτοί την ακαταμάχητη δύναμη που περιέβαλλε την αγγελία, «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται».ΙΑ 289.2
Την εποχή εκείνη υπήρχε πίστη που έφερνε φανερά απαντήσεις σε προσευχές. Ήταν μία πίστη που ήξερε να αμείβεται. Όπως πέφτει η βροχή πάνω στη διψασμένη γη, έτσι και το Πνεύμα της θεϊκής χάρης κατέβαινε στους πρόθυμους ερευνητές. Αυτοί που περίμεναν να συναντηθούν πρόσωπο προς πρόσωπο με τον Λυτρωτή τους, ένοιωθαν μία σεμνή, ιερόπρεπη και ανέκφραστη χαρά. Η απαλή, εξημερωτική δύναμη του Αγίου Πνεύματος σύντριβε τις καρδιές, δίνοντας άφθονα τις ευλογίες Του στους πιστούς.ΙΑ 289.3
Έτσι, με το δέος και την επισημότητα που ενέπνεε η αγγελία, έφτασε ο καθορισμένος καιρός κατά τον οποίο οι πιστοί περίμεναν να συναντήσουν τον Κύριό τους. Κάθε πρωί το πρώτο τους μέλημα ήταν να βεβαιωθούν ότι θα γίνονταν αποδεκτοί από τον Θεό. Τους ένωνε ένας μεγάλος ψυχικός σύνδεσμος και προσεύχονταν πολύ όλοι μαζί και ο ένας για τον άλλον. Συχνά συγκεντρώνονταν σε απομονωμένα μέρη για να επικοινωνήσουν με τον Θεό και ικετευτικές φωνές ανέρχονταν στον ουρανό από αγρούς και περιβόλια. Η εξασφάλιση της επιδοκιμασίας του Σωτήρα ήταν πολυτιμότερη γι’ αυτούς από την καθημερινή τροφή. Αν τύχαινε κάποιο σύννεφο να σκιάσει τη σκέψη τους, δεν ησύχαζαν μέχρι εκείνο να διαλυθεί. Αισθάνονταν την εσωτερική επίδραση της συγχωρητικής χάρης και λαχταρούσαν να αντικρίσουν Εκείνον που αγαπούσαν με όλη τους την καρδιά.ΙΑ 289.4