Σταλμένος στον Ηρώδη

Όταν ο Πιλάτος έμαθε ότι ο Ηρώδης βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα, χάρηκε πολύ. Έλπιζε ότι ο ίδιος θα απαλλασσόταν από κάθε ευθύνη έναντι του Ιησού. Μαζί με τους κατήγορούς του, Τον έστειλε αμέσως στον ανθύπατο της Γαλιλαίος. Ο Ηρώδης, ήταν ένας ηγέτης που είχε σκληρυνθεί από την αμαρτία. Ο φόνος του Ιωάννη του Βαπτιστή είχε αφήσει στη συνείδησή του ένα στίγμα από το οποίο δεν μπορούσε να απαλλαγεί. Όταν άκουσε για τον Ιησού και τα θαυμαστά έργα που Εκείνος έκανε, φοβήθηκε και έτρεμε επειδή πίστευε ότι Αυτός ήταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής που είχε αναστηθεί από τους νεκρούς. Όταν ο Πιλάτος ανέθεσε σ’ αυτόν την ευθύνη της δίκης του Ιησού, ο Ηρώδης θεώρησε ότι με την πράξη αυτή ο Ρωμαίος κυβερνήτης αναγνώριζε τη δύναμη, την εξουσία και την κρίση του. Η ενέργεια αυτή είχε ως αποτέλεσμα τη συμφιλίωση των δύο αρχηγών οι οποίοι στο παρελθόν ήταν εχθροί. Ο Ηρώδης χάρηκε όταν είδε τον Ιησού και περίμενε ότι Εκείνος θα έκανε κάποιο μεγάλο θαύμα για να τον ευχαριστήσει. Το έργο όμως του Χριστού δεν ήταν να ικανοποιεί την περιέργεια ή να επιζητεί τη δική Του ασφάλεια. Χρησιμοποιούσε τη θεϊκή, θαυματουργική Του δύναμη μόνο για τη σωτηρία των άλλων και όχι για το δικό Του συμφέρον.ΙΑ 164.1

Ο Ιησούς δεν απάντησε σε καμία από τις πολλές ερωτήσεις που Του υπέβαλε ο Ηρώδης και ούτε αποκρίθηκε στους εχθρούς Του που Του επιτέθηκαν με σφοδρές κατηγορίες. Ο κυβερνήτης της Γαλιλαίος εξοργίστηκε επειδή ο Ιησούς φαινόταν ότι δεν φοβόταν τη δύναμή του. Με τους στρατιώτες του ειρωνεύτηκε, διακωμώδησε και κακοποίησε τον Υιό του Θεού. Παρόλα αυτά, απόρησε με την ευγενική, θεϊκή όψη που είχε ο Ιησούς ενώ υπέφερε εξευτελιστική κακομετα χείριση. Φοβούμενος να Τον καταδικάσει, Τον έστειλε πάλι στο Ρωμαίο κυβερνήτη.ΙΑ 164.2

Ο Σατανάς με τους αγγέλους του πείραζαν τον Πιλάτο και προσπαθούσαν να τον ωθήσουν στην καταστροφή του. Προκάλεσαν στο νου του τη σκέψη ότι, αν αυτός δεν έπαιρνε μέρος στην καταδίκη του Ιησού, άλλοι θα το έκαναν. Ο όχλος διψούσε για το αίμα Του και αν δεν Τον παρέδιδε στο θάνατο, θα έχανε τη θέση του και τις κοσμικές τιμές και θα κατηγορούταν ως ακόλουθος του απατεώνα. Από φόβο μη χάσει τη δύναμη και την εξουσία του, ο Πιλάτος έδωσε τη συγκατάθεσή του για τη σταύρωση του Ιησού. Παρόλο ότι μετέθεσε την ευθύνη για το θάνατο του Χριστού στους κατηγόρους Του και τα πλήθη τη δέχτηκαν κραυγάζοντας, «Το αίμα αυτού ας ήναι εφ’ ημάς, και επί τα τέκνα ημών» (Ματθ. κζ’ 25), αυτό δεν αθώωσε τον Πιλάτο. Ήταν ένοχος για το αίμα του Ιησού. Εξαιτίας της δικιάς του φίλαυτης επιθυμίας να τιμηθεί από τους μεγάλους της γης, παρέδωσε έναν αθώο στο θάνατο. Αν ο Πιλάτος είχε ακολουθήσει την προσωπική του πεποίθηση, δεν θα είχε καμία ανάμιξη με τη σταύρωση του Χριστού.ΙΑ 165.1

Η εμφάνιση και τα λόγια του Ιησού κατά τη διάρκεια της δίκης Του, προκάλεσαν βαθιά εντύπωση στη σκέψη πολλών παρευρισκομένων. Το αποτέλεσμα της επιρροής αυτής έγινε αισθητό μετά την ανάστασή Του. Ανάμεσα σ’ αυτούς που αργότερα προστέθηκαν στην εκκλησία, πολλοί ήταν εκείνοι που η μεταστροφή τους χρονολογούταν από τον καιρό της δίκης του Ιησού.ΙΑ 165.2

Η λύσσα του Σατανά έγινε τεράστια όταν είδε ότι όλη η αγριότητα που είχε πείσει τους Εβραίους να επιφέρουν κατά του Ιησού δεν απέσπασε από Αυτόν το παραμικρό παράπονο. Αν και είχε περιβληθεί την ανθρώπινη φύση, ενισχυόταν από ένα σχεδόν θεϊκό ψυχικό σθένος και δεν ξέφυγε ούτε στο ελάχιστο από το θέλημα του Πατέρα Του.ΙΑ 165.3