ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17 - ΟΙ ΠΟΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΙΣΡΑΗΛ
(Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο βιβλίο Έξοδος, κεφ. ιε’ 23ιη’ 27)
Ο λαός του Ισραήλ περπατούσε στην έρημο και για τρεις ημέρες δεν έβρισκε να πιει πόσιμο νερό. Υπέφερε από τη δίψα «και εγόγγυζεν ο λαός κατά του Μωυσέως λέγων, Τι θέλομεν πίει; Ο δε Μωυσής εβόησε προς τον Κύριον, και έδειξεν εις αυτόν ο Κύριος ξύλον, το οποίον, ότε έρριψεν εις τα ύδατα, τα ύδατα εγλυκάνθησαν. Εκεί έδωκεν εις αυτούς παραγγελίαν και διάταγμα, και εκεί εδοκίμασεν αυτούς, και είπεν, Εάν ακούσης επιμελώς την φωνήν Κυρίου του Θεού σου, και πράττης το αρεστόν εις τους οφθαλμούς αυτού, και δώσης ακρόασιν εις τας εντολάς αυτού, και φυλάξης πάντα τα προστάγματα αυτού, δεν θέλω φέρει επί σε ουδεμίαν εκ των νόσων, τας οποίας έφερα κατά των Αιγυπτίων, διότι εγώ είμαι ο Κύριος ο θεραπεύων σε» (Έξοδ. ιε’ 24-26).ΙΑ 91.1
Οι Ισραηλίτες εκδήλωσαν σκληρότητα και απιστία. Δεν ήθελαν να υποστούν δοκιμασίες στην έρημο. Κάθε φορά που συναντούσαν δυσκολίες τις θεωρούσαν ανυπέρβλητες. Δεν έδειχναν εμπιστοσύνη στον Θεό και το μόνο που έβλεπαν μπροστά τους ήταν ο θάνατος. «Και εγόγγυζε πάσα η συναγωγή των υιών Ισραήλ κατά του Μωυσέως και κατά του Ααρών εν τη ερήμω. Και είπον προς αυτούς οι υιοί Ισραήλ, Είθε να απεθνήσκομεν υπό της χειρός του Κυρίου εν τη γη της Αιγύπτου, ότε εκαθήμεθα πλησίον των λεβήτων του κρέατος, και ότε ετρώγομεν άρτον εις χορτασμόν! Διότι εξηγάγετε ημάς εις την έρημον ταύτην, δια να θανατώσητε με την πείναν πάσαν την συναγωγήν ταύτην» (Έξοδ. ις’ 2, 3).ΙΑ 91.2
Στην πραγματικότητα, δεν είχαν φτάσει στο σημείο να αισθανθούν την οδυνηρή κατάσταση της πείνας. Οι τρέχουσες ανάγκες τους ήταν εξασφαλισμένες, αλλά ανησυχούσαν για το μέλλον. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς θα ήταν δυνατόν το μεγάλο αυτό πλήθος να επιζήσει με την απλή τροφή που διέθεταν και με τη φα ντασία τους έβλεπαν τα παιδιά τους να πεθαίνουν από την πείνα. Ο Κύριος είχε επιτρέψει να γνωρίσουν δοκιμασίες και να τους λείψουν τα εφόδια τροφίμων, ώστε οι καρδιές τους να στραφούν σ’ Αυτόν, που μέχρι τότε είχε γίνει ο ελευθερωτής τους. Εάν τον καιρό της ανάγκης επικαλούνταν τη βοήθεια Του, Εκείνος θα έδειχνε εμφανή στοιχεία της αγάπης και φροντίδας Του.ΙΑ 91.3
Αν και έβλεπαν συνεχώς τη δύναμη του Θεού, φαίνονταν απρόθυμοι να Τον εμπιστευτούν. Εάν είχαν πραγματική πίστη και σταθερή εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν ο οποίος είχε εργαστεί κατά θαυμαστό τρόπο για την απολύτρωσή τους από τη σκλαβιά, τις δυσχέρειες, τα εμπόδια, ακόμη και τις πραγματικές ταλαιπωρίες, θα τις αντιμετώπιζαν με χαρά. Επιπλέον, αν υπάκουαν στις εντολές Του, καμία αρρώστια δεν θα τους επηρέαζε επειδή τούς είχε πει: «Εγώ είμαι ο Κύριος ο θεραπεύων σε”.ΙΑ 92.1
Μετά από αυτή τη σίγουρη υπόσχεση του Θεού, ήταν απαράδεκτο να προβλέπουν ότι αυτοί και οι απόγονοί τους θα πέθαιναν από την πείνα. Στην Αίγυπτο είχαν υποφέρει πολύ από το φόρτο της εργασίας. Τα παιδιά τους θανατώνονταν και ο Κύριος απαντώντας στις γεμάτες αγωνία προσευχές τους, τούς είχε ευσπλαχνικά λυτρώσει. Είχε υποσχεθεί ότι θα ήταν ο Θεός τους, αυτοί θα ήταν ο λαός Του και θα τους οδηγούσε σε μία μεγάλη εύφορη γη.ΙΑ 92.2
Οι Ισραηλίτες όμως λιγοψυχούσαν σε κάθε εμπόδιο που συναντούσαν στο δρόμο τους για τη χώρα εκείνη. Όταν ήταν σκλάβοι στην Αίγυπτο υπέμειναν πολλές δυσκολίες, όμως βρισκόμενοι στην υπηρεσία του Θεού δεν ήταν διατεθειμένοι να ανεχτούν οποιαδήποτε ταλαιπωρία. Κάθε φορά που έρχονταν αντιμέτωποι με κάποια δυσκολία αφήνονταν σε αποκαρδιωτικές αμφιβολίες και βυθίζονταν στην απογοήτευση. Στρεφόμενοι εναντίον του Μωυσή, επέρριπταν σ’ αυτόν την ευθύνη για όλες τους τις δυσκολίες και εξέφραζαν την επιθυμία τους να μην είχαν φύγει ποτέ από την Αίγυπτο, στην οποία δεν είχαν στερηθεί ποτέ το κρέας και το ψωμί.ΙΑ 92.3