Αρχηγός Μεταρρυθμίσεων
Ωθούμενος από την πρόνοια του Θεού, αποφάσισε να επισκεφτεί τη Ρώμη. Ένα πρόσφατο παπικό διάταγμα χορηγούσε άφεση αμαρτιών σε οποιονδήποτε ανέβαινε γονατιστός τη «σκάλα του Πιλάτου». Ανεβαίνοντας μια μέρα ο Λούθηρος με βαθιά κατάνυξη τα σκαλοπάτια αυτά, άκουσε ξαφνικά να του απευθύνεται μια βροντερή φωνή: «Ο δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως” (Ρωμ. α’ 17). Σηκώθηκε απότομα στα πόδια του και, ντροπιασμένος και αναστατωμένος, έσπευσε να απομακρυνθεί από το μέρος εκείνο. Το εδάφιο αυτό άσκησε ισόβια επίδραση στη ζωή του Λούθηρου. Από τη στιγμή εκείνη κατάλαβε καλύτερα από ποτέ άλλοτε το λάθος του να ζητάει τη σωτηρία με τα έργα του και αναγνώρισε την ανάγκη της μόνιμης πίστης στην αποτελεσματική αξία του Χριστού. Τα μάτια του άνοιξαν και δεν επρόκειτο ποτέ πια να ξανακλείσουν μπροστά στις παπικές πλάνες. Αποστρέφοντας το πρόσωπό του από τη Ρώμη, απομάκρυνε από αυτήν ταυτόχρονα και την καρδιά του. Από την ημέρα εκείνη το χάσμα διευρυνόταν ολοένα και περισσότερο μέχρι που διέκοψε κάθε επαφή με την παπική εκκλησία.ΙΑ 265.2
Επιστρέφοντας από τη Ρώμη, ο Λούθηρος πήρε το διδακτορικό του πτυχίο από τη θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου της Βυρτεμβέργης. Περισσότερο από κάθε φορά, ήταν ελεύθερος να αφοσιωθεί στη μελέτη στης αγαπημένης του Αγίας Γραφής. Είχε κάνει επίσημο όρκο να μελετάει με όλη του την προσοχή και να κηρύττει πιστά σε όλη του τη ζωή αποκλειστικά από το Λόγο του Θεού και όχι από τα λεγόμενο ή τα δόγματα του πάπα. Σ’ αυτό το σημείο της ζωής του δεν ήταν πια ένας απλός μοναχός ή καθηγητής, αλλά μια αναγνωρι σμένη αυθεντία των Βιβλικών αγγελιών. Είχε κληθεί να φροντίσει σαν ποιμένας να θρέψει το ποίμνιο του Κυρίου που πεινούσε και διψούσε για την αλήθεια. Διακήρυξε τότε με αποφασιστικότητα ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να αποδέχονται άλλες διδασκαλίες εκτός από αυτές που στηρίζονται στην αυθεντία των Γραφών. Τα λόγια εκείνα έπεφταν σαν καταπέλτης πάνω στα θεμέλια της παπικής υπεροχής. Μέσα τους κλεινόταν η ζωτική αρχή της Μεταρρύθμισης.ΙΑ 265.3
Αποφασιστικά τώρα ο Λούθηρος αναλάβαινε το έργο του σαν υπέρμαχος της αλήθειας. Από την καθέδρα η φωνή του υψωνόταν σε μια σοβαρή, συγκλονιστική προειδοποίηση. Εξέθετε στους ανθρώπους το βδελυρό χαρακτήρα της αμαρτίας και τους δίδασκε ότι δεν μπορεί ποτέ με τα έργα του ο άνθρωπος να ελαφρύνει το βάρος της ενοχής του ή να αποφύγει τη δίκαιη τιμωρία της. Μόνο η μετάνοια στον Θεό και η πίστη στον Χριστό μπορούν να σώσουν τον αμαρτωλό. Η χάρη του Ιησού δεν εξαγοράζεται. Προσφέρεται δωρεάν. Συμβούλευε τους ανθρώπους να μην αγοράζουν συγχωροχάρτια, αλλά να αποβλέπουν με πίστη στον σταυρωμένο Λυτρωτή. Ανάφερε τη δική του επώδυνη πείρα ότι μάταια προσπαθούσε να εξασφαλίσει τη σωτηρία του με ταπεινωτικά μέσα και τυπικές μετάνοιες και διαβεβαίωνε τους ακροατές του ότι μόνο όταν έπαψε να στηρίζεται στον εαυτό του και πίστεψε στον Χριστό, απέκτησε τη χαρά και τη γαλήνη.ΙΑ 266.1
Οι διδασκαλίες του Λούθηρου τράβηξαν την προσοχή των στοχαστικών ανθρώπων σε ολόκληρη τη Γερμανία. Από τα κηρύγματα και τα συγγράμματά του ξεπηδούσαν φωτεινές ακτίνες οι οποίες αφύπνισαν και διαφώτισαν χιλιάδες. Μία ζωντανή πίστη έπαιρνε τη θέση του νεκρού τυπικισμού που επικρατούσε στην εκκλησία τόσα πολλά χρόνια. Καθημερινά οι άνθρωποι έχαναν την εμπιστοσύνη τους στη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Οι φραγμοί της δεισιδαιμονίας κατέρρεαν. Ο Λόγος του Θεού, βάση του οποίου ο Λούθηρος έλεγχε κάθε διδαχή και αξίωση, ήταν σαν δίστομο μαχαίρι που διαπερνούσε τις καρδιές των ανθρώπων. Παντού αναβίωνε μία επιθυμία πνευματικής προόδου. Παντού παρατηρούνταν μία πείνα και δίψα για την επί αιώνες ανύπαρκτη δικαιοσύνη. Τα μάτια του λαού που τόσο πολύ προηγουμένως απέβλεπαν σε ανθρώπινες κατηχήσεις και ανθρώπινους μεσίτες, στρέφονταν τώρα με πίστη και με μεταμέλεια στον σταυρωμένο Χριστό.ΙΑ 266.2
Τα γραπτά και η διδαχή του Μεταρρυθμιστή έφταναν σε κάθε χριστιανική χώρα. Το έργο επεκτάθηκε στην Ελβετία και στην Ολλανδία και η αλήθεια εισχώρησε στο Βέλγιο και στην Ιταλία. Αντίτυπα των συγγραμμάτων του έκαναν την είσοδό τους στη Γαλλία και στην I- σπανία. Στην Αγγλία δέχονταν τις διδασκαλίες του σαν το λόγο της ζωής. Χιλιάδες αφυπνίζονταν από το νεκρικό τους λήθαργο και αντίκριζαν τη χαρά και την ελπίδα μιας πιστής ζωής.ΙΑ 266.3