ΚΕΦΑΛΑΙΟ 40 - Η ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ
(Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στις Πράξεις ιβ’ 1-23)
Ο Ηρώδης Αγρίππας, ο τετράρχης της Γαλιλαίας, ήταν φαινομενικά οπαδός της ιουδαϊκής θρησκείας και έδειχνε ότι ήταν εξαιρετικά ζηλωτής στην τήρηση των ιεροτελεστιών του ιουδαϊκού νόμου. Η διοίκηση της Ιουδαίας ήταν στα χέρια του, υποταγμένη στην εξουσία του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κλαύδιου. Ο Ηρώδης επιδίωξε την εύνοια των Ιουδαίων, επειδή ήλπιζε ότι με αυτόν τον τρόπο θα εξασφάλιζε τη δόξα και τη θέση του. Γι’ αυτόν το λόγο ανέλαβε να εκπληρώνει τις επιθυμίες τους, καταδιώκοντας την εκκλησία του Χριστού, καταστρέφοντας τα σπίτια και τα υπάρχοντα των πιστών και φυλακίζοντας τα ηγετικά στελέχη της εκκλησίας. Συνέλαβε τον Ιάκωβο, τον φυλάκισε και απέστειλε ένα δήμιο να τον σκοτώσει με το σπαθί, όπως ένας άλλος Ηρώδης είχε κάνει αποκεφαλίζοντας τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Βλέποντας ότι οι πράξεις του υπερευχαριστούσαν τους Εβραίους, έγινε τολμηρότερος και συνέλαβε τον Πέτρο. Οι απάνθρωπες αυτές ενέργειες έγιναν την εποχή του Πάσχα.ΙΑ 225.1
Ο λαός επικρότησε την πράξη του Ηρώδη για το θάνατο του Ιακώβου, αν και μερικοί δυσαρεστήθηκαν για τη μυστικότητα με την οποία έγινε ο φόνος του. Ισχυρίζονταν ότι μία δημόσια εκτέλεση θα είχε ως αποτέλεσμα να τρομοκρατήσει περισσότερο τους πιστούς και τους υποστηρικτές τους. Ο Ηρώδης, λοιπόν, έθεσε τον Πέτρο σε επιτήρηση, έχοντας κατά νου να ικανοποιήσει τους Εβραίους με το δημόσιο θέαμα της εκτέλεσής του. Του είχε γίνει η σύσταση ότι δεν θα ήταν ασφαλές ο παλαίμαχος απόστολος να θανατωθεί μπροστά σε όλο το λαό που είχε συγκεντρωθεί στα Ιεροσόλυμα για το Πάσχα. Υπήρχε ο κίνδυνος μήπως η σεβάσμια παρουσία του προξενούσε αισθήματα οίκτου και σεβασμού. Επιπλέον, φοβόνταν μήπως ο Πέτρος έκανε κάποια από εκείνες τις δυναμικές εκκλήσεις στο λαό που τόσο συχνά τον είχαν παρακινήσει να εξετάσει τη ζωή και το χαρακτήρα του Ιησού Χριστού - εκκλήσεις που αυτοί παρόλη την επιδεξιότητά τους, ήταν εντελώς ανίκανοι να αντικρούσουν. Οι αρχηγοί φοβόνταν ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να απολογηθεί για την πίστη του παρουσία του συγκεντρωμένου όχλου, τα πλήθη θα απαιτούσαν από το βασιλιά την απόλυσή του.ΙΑ 225.2
Ενώ για διάφορους λόγους η εκτέλεση του Πέτρου αναβλήθηκε για μετά το Πάσχα, τα μέλη της εκκλησίας είχαν την ευκαιρία να επιδοθούν σε αυστηρό αυτοέλεγχο και ένθερμη προσευχή. Προσεύχονταν ακατάπαυστα για τον απόστολο, επειδή αισθάνονταν ότι δεν θα γλίτωνε το κακό. Αναγνώριζαν ότι η χριστιανική εκκλησία είχε φτάσει σε ένα σημείο όπου, χωρίς την ιδιαίτερη μεσολάβηση του Θεού, θα κατέρρεε.ΙΑ 226.1
Τέλος ορίστηκε η ημερομηνία της εκτέλεσης του Πέτρου, αλλά οι προσευχές των πιστών εξακολουθούσαν να απευθύνονται στον Ουρανό. Και ενώ όλων τους η συμπάθεια, οι ενέργειες και τα αισθήματα εκδηλώνονταν με ένθερμες παρακλήσεις, άγγελοι του Θεού αγρυπνούσαν πάνω από τον φυλακισμένο απόστολο. Η μεγάλη ανθρώπινη δυσκολία είναι του Θεού η κατάλληλη ευκαιρία. Ο Πέτρος βρισκόταν δεμένος μεταξύ δύο στρατιωτών με δύο αλυσίδες, κάθε μία από τις οποίες είχε προσδεθεί σφιχτά στο χέρι του κάθε φύλακα. Ήταν αδύνατο να κινηθεί χωρίς εκείνοι να το αισθανθούν. Με τις πύλες της φυλακής ερμητικά κλειστές και με ένα χειροδύναμο φρουρό τοποθετημένο μπροστά τους, κάθε απόπειρα απελευθέρωσης ή διαφυγής αποκλειόταν εντελώς.ΙΑ 226.2
Ο απόστολος δεν φοβήθηκε από αυτή την κατάσταση. Μετά την αποκατάστασή του στον κύκλο των μαθητών, είχε ατρόμητα αντιμε-τωπίσει τον κίνδυνο και είχε εκδηλώσει υπέροχο θάρρος και τόλμη κηρύττοντας τον εσταυρωμένο, αναστημένο και αναληφθέντα Σωτήρα, Πίστευε ότι είχε φτάσει η ώρα που έπρεπε να παραδώσει τη ζωή του χάρη του Χριστού.ΙΑ 226.3
Τη νύχτα πριν από την καθορισμένη εκτέλεσή του, ο Πέτρος κοιμόταν ως συνήθως, αλυσοδεμένος μεταξύ των δύο στρατιωτών. Ο Ηρώδης, αναλογιζόμενος την προηγούμενη δραπέτευση των αποστόλων από τη φυλακή, έλαβε στην περίπτωση αυτή διπλά μέτρα. Ο Πέτρος είχε απομονωθεί σε ένα κελί, λαξευμένο στο βράχο, του οποίου η πόρτα ήταν κλειδωμένη και γερά αμπαρωμένη. Οι φρουροί στρατιώτες είχαν καταστεί υπεύθυνοι για την ασφάλεια του κρατούμενου. Δεκαέξι άντρες είχαν αποσπαστεί για την ειδική υπηρεσία της φρούρησης του κελιού και τον παρακολουθούσαν σε αλληλοδιαδοχικές βάρδιες των τεσσάρων ατόμων, μέρανύχτα. Οι σύρτες, οι αμπά- ρες και οι Ρωμαίοι φρουροί που πραγματικά απέκλειαν κάθε πιθανότητα ανθρώπινης βοήθειας, στην ουσία συνέβαλαν στον τελειότερο ακόμη θρίαμβο του Θεού κατά την απελευθέρωση του Πέτρου. Ο Ηρώδης σήκωνε το χέρι του κατά του Παντοδύναμου και έμελλε να παταχτεί αμείλικτα. Χρησιμοποιώντας τη δύναμή Του, ο Θεός επρόκειτο να σώσει την πολύτιμη ζωή που οι Ιουδαίοι δολοπλοκούσαν να καταστρέψουν.ΙΑ 226.4