ΚΕΦΑΛΑΙΟ 67 - Η ΝΕΑ ΓΗ

«Και είδον ουρανόν νέον και γην νέαν, διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε” (Αποκ. κα’ 1). Η φωτιά που καταστρέφει τους ασεβείς καθαρίζει τη γη. Κάθε ίχνος της κατάρας εξαφανίζεται. Δεν υπάρχει καμία αιώνια κόλαση για να παρουσιάζει διαρκώς στα μάτια των λυτρωμένων τις φρικτές συνέπειες της αμαρτίας. Μία μοναδική υπενθύμιση παραμένει: ο Λυτρωτής μας θα έχει στο σώμα Του για πάντα τα σημάδια της σταύρωσής Του. Στο πληγωμένο κεφάλι Του, στο πλευρό, στα χέρια και στα πόδια Του, έχουν αποτυπωθεί τα ανεξίτηλα σημάδια του απάνθρωπου έργου της αμαρτίας.ΙΑ 341.1

«Και συ, Πύργε του ποιμνίου, οχύρωμα της θυγατρός Σιών, εις σε θέλει ελεηθεί η πρώτη εξουσία” (Μιχ. δ’ 8). Ο Χριστός επανακτά το βασίλειο που είχε δημευτεί από την αμαρτία και οι δίκαιοι γίνονται συνιδιοκτήτες Του. «Οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα” (Ψαλμ. λζ1 29). Από φόβο μήπως υλοποιήσουν πέραν του κανονικού την ουράνια κληρονομιά των λυτρωμένων, πολλοί κατέληξαν να προσδώσουν μία αποκλειστικά πνευματική έννοια στην περιγραφή που δίνεται για τη μελλοντική μας κατοικία. Ο Χριστός διαβεβαίωσε τους μαθητές Του ότι πήγαινε να τους ετοιμάσει κατοικίες στο σπίτι του Πατέρα Του. Όσοι παραδέχονται τις διδασκαλίες του Λόγου του Θεού δεν αφήνονται στην άγνοια σχετικά με την ουράνια κατοικία τους. Ο απόστολος Παύλος δηλώνει: «Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν” (Α’ Κορ. β’ 9). Η ανθρώπινη γλώσσα αδυνατεί να περιγράφει την αμοιβή των δικαίων. Μόνο αυτοί που θα την απολαύσουν θα μπορέσουν να την κατανοήσουν. Η περιορισμένη ανθρώπινη αντίληψη δεν είναι σε θέση να συλλάβει τη δόξα που θα υπάρχει στον Παράδεισο.ΙΑ 341.2

Η Γραφή αποκαλεί την κληρονομιά των σεσωσμένων «πατρίδα” (Εβρ. ια’ 14-16). Εκεί ο ουράνιος Ποιμένας οδηγεί το ποίμνιό Του σε ζωντανές πηγές υδάτων. Εκεί το δέντρο της ζωής καρποφορεί κάθε μήνα και τα φύλλα του τίθενται στη διάθεση των εθνών. Εκεί υπάρχουν αστείρευτα ποτάμια καθαρά σαν κρύσταλλο και στις όχθες δέντρα τα οποία, καθώς κυματίζουν στην αύρα, ρίχνουν τη σκιά τους στα μονοπάτια όπου βαδίζουν οι λυτρωμένοι του Κυρίου. Εκεί οι πελώριες πεδιάδες διαμορφώνονται σε όμορφους λόφους και τα βουνά του Θεού υψώνουν τις επιβλητικές κορυφές τους. Σ’ αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον ο λαός του Θεού, εξόριστος και περιπλανώμενος τόσα χρόνια, θα βρει τελικό κατοικία.ΙΑ 341.3