Ο Χρόνος της Βραδύτητας
Το 1844 αυτοί που με πίστη περίμεναν την παρουσία του Κυρίου τον προκαθορισμένο καιρό, βρέθηκαν για ένα διάστημα μέσα στην αμφιβολία και στην αβεβαιότητα. Εξακολουθούσαν να πιστεύουν ακράδαντα στο Λόγο του Θεού, τη μοναδική γι’ αυτούς πηγή παρηγοριάς. Παρόλη την απογοήτευσή τους, συνέχισαν την έρευνα των Γραφών, ανασκοπώντας από την αρχή τα αποδεικτικά στοιχεία της πίστης τους και μελετώντας με προσοχή τις προφητείες για να αποκτήσουν πρόσθετο φως. Η βιβλική μαρτυρία, σαφής και αναμφισβήτητη, βρισκόταν σε απόλυτη συμφωνία με τις απόψεις τους. Τα σημεία μαρτυρούσαν με βεβαιότητα την εγγύτητα της παρουσίας του Χριστού. Παρόλο που δεν ήξεραν πού να αποδώσουν τους λόγους της απογοήτευσής τους, δεν αμφέβαλαν καθόλου ότι ο Θεός τούς είχε οδηγήσει σε εκείνη την πείρα τους.ΙΑ 286.1
Η πίστη τους ενισχύθηκε κατά πολύ με την ερμηνεία των γραφικών περικοπών που αναφέρουν μία περίοδο καθυστέρησης. Νωρίς ακόμη, το 1842, το Πνεύμα του Θεού είχε παρακινήσει τον Κάρολο Φητς να σχεδιάσει ένα προφητικό χάρτη ο οποίος γενικά θεωρούνταν από τους Αντβεντιστές σαν εκπλήρωση της εντολής που δόθηκε μέσω του προφήτη Αββακούμ: «Γράψον την όρασιν και έκθεσον αυτήν επί πινακιδίων». Κανείς όμως δεν είχε προσέξει ότι μέσα στην ίδια προφητεία, καθαρά αναφερόταν μία φαινομενική καθυστέρηση στην εκπλήρωση της όρασης - μία αργοπορία. Μετά την απογοήτευση, η γραφική αυτή περικοπή παρουσιάστηκε ιδιαίτερα σημαντική: «Γράψον την όρασιν, και έκθεσον αυτήν επί πινακιδίων, ώστε τρέχων να αναγινώσκει τις αυτήν. Διότι η όρασις μένει έτι εις ωρισμένον καιρόν, αλλ’ εις το τέλος θέλει λαλήσει, και δεν θέλει ψευσθή. Αν και αργοπορή, πρόσμεινον αυτήν, διότι βεβαίως θέλει ελθεί, δεν θέλει βραδύνει» (Αββ. β’ 2-3)ΙΑ 286.2
Τότε μεγάλη χαρά ένοιωσαν οι προσμένοντες πιστοί, αναγνωρίζοντας ότι Εκείνος που γνωρίζει το τέλος από την αρχή, είχε προβλέψει την απογοήτευσή τους ολόκληρους αιώνες πριν και τους έστελνε ενθαρρυντικά και ελπιδοφόρα μηνύματα. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι γραφικές περικοπές για να τους ενθαρρύνουν να περιμένουν με υπο-μονή και να διατηρήσουν ακλόνητη την εμπιστοσύνη τους στο Λόγο του Θεού, θα είχαν χάσει την πίστη τους κατά την κρίσιμη εκείνη ώρα.ΙΑ 286.3
Στην παραβολή των δέκα παρθένων (Ματθ. κε’ 25) η εμπειρία των Αντβεντιστών απεικονίζεται με τα γαμήλια έθιμα της ανατολής. «Τό τε θέλει ομοιωθεί η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου». «Και επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο” (Ματθ. κε’ 1, 5).ΙΑ 286.4
Το ευρύ διαδεδομένο κίνημα με την αγγελία του πρώτου αγγέλου συμβολίζεται με τη συνάντηση των παρθένων για το γάμο, ενώ η καθυστέρηση του γαμπρού υποδηλώνει την πάροδο του χρόνου κατά τον οποίο ο Κύριος αναμενόταν να επιστρέψει, την απογοήτευση και τη φαινομενική αναβολή. Όταν ο καθορισμένος καιρός πέρασε, οι αληθινοί πιστοί είχαν την πεποίθηση ότι το τέλος όλων πλησίαζε. Μέσα στη νύχτα της δοκιμασίας όμως, η παράταξη αυτή παρουσίαζε κόποια ύφεση στο ζήλο και στην αφοσίωσή της, βρισκόμενη στην κατάσταση του ύπνου όπως παρουσιάζονται οι παρθένες στη Γραφή κατά το διάστημα της καθυστέρησης του γαμπρού.ΙΑ 287.1
Την εποχή εκείνη άρχισε να εκδηλώνεται φανατισμός. Μερικοί που ισχυρίζονταν ότι ήταν ένθερμοι ζηλωτές της αγγελίας, απέρριψαν τη μοναδική αλάνθαστη καθοδήγηση του Λόγου του Θεού και, με την πεποίθηση ότι ενεργούσαν κάτω από την επήρεια του Αγίου Πνεύματος, παραδόθηκαν στον έλεγχο των δικών τους αισθημάτων, εντυπώσεων και φαντασιώσεων. Ορισμένοι είχαν καταληφθεί από ένα τέτοιο τυφλό και άκαμπτο ζήλο, ώστε έφτασαν να καταδικάζουν όλους όσους δεν επιδοκίμαζαν τη στάση τους. Παρόλο που η μεγάλη πλειοψηφία των Αντβεντιστών δεν ενέκρινε ούτε τις φανατικές ιδέες ούτε τις πράξεις τους, τα άτομα αυτά έγιναν αφορμή να διασυρθεί ο σκοπός της αλήθειας.ΙΑ 287.2
Το κήρυγμα της πρώτης αγγελίας το 1843 και της μεσονύχτιας κραυγής το 1844, άμεσα αποσκοπούσαν στο να καταστείλουν το φανατισμό και τις διχογνωμίες. Όσοι πήραν μέρος σε εκείνες τις επίσημες εκδηλώσεις βρίσκονταν σε τέλεια αρμονία μεταξύ τους. Οι καρδιές τους ξεχείλιζαν από αγάπη για τον άλλον και για τον Χριστό που περίμεναν σε λίγο να αντικρίσουν. Η κοινή πίστη και η ελπίδα τούς ύψωναν πάνω από τον έλεγχο οποιασδήποτε ανθρώπινης επιρροής και χρησίμευαν σαν ασπίδα ενάντια στις επιθέσεις του Σατανά.ΙΑ 287.3