ΚΕΦΑΛΑΙΟ 44 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ

’Οταν ο Ιησούς αποκάλυψε στους μαθητές Του την τύχη της Ιερουσαλήμ και τις σκηνές της δευτέρας παρουσίας Του, προείπε επίσης την πείρα του λαού Του από την εποχή που Εκείνος θα απομακρυνόταν από κοντά τους μέχρι την ημέρα της μεγαλόπρεπης και ένδοξης επιστροφής Του που θα σήμαινε την απολύτρωσή τους. Από το όρος των Ελαιών ο Σωτήρας οραματιζόταν τις θύελλες που θα ξεσπούσαν επάνω στην αποστολική εκκλησία. Διαπερνώντας με το προφητικό Του βλέμμα βαθύτερα στο απώτερο μέλλον, διέκρινε τις άγριες θύελλες να λυσσομανούν κατά των οπαδών Του στις μετέπειτα γενεές που θα ήταν βυθισμένες στο σκοτάδι και στον κατατρεγμό. Με λίγα σύντομα λόγια που ενέπνεαν δέος, προείπε το ρόλο που θα διαδραμάτιζαν οι άρχοντες του κόσμου σε σχέση με την εκκλησία του Θεού. Οι οπαδοί του Χριστού θα βάδιζαν στο ίδιο ταπεινό μονοπάτι του διωγμού και των βασάνων που ο Κύριός τους βάδισε. Η εχθρότητα που ξέσπασε επάνω στον Λυτρωτή του κόσμου θα εκδηλωνόταν και εναντίον όλων εκείνων που θα πίστευαν στο όνομά Του.ΙΑ 247.1

Η ιστορία της πρώτης χριστιανικής εκκλησίας πιστοποιεί την εκπλήρωση των προφητικών λόγων του Σωτήρα. Γήινες και καταχθόνιες δυνάμεις παρατάχθηκαν εναντίον του Χριστού που εκπροσωπευόταν τώρα από τους οπαδούς Του. Αναγνωρίζοντας ο παγανισμός ότι η πρόοδος του ευαγγελίου θα σήμαινε το σάρωμα των ειδωλολατρικών βωμών και ναών, επιστράτεψε όλες του τις δυνάμεις για να εξοντώσει το Χριστιανισμό. Οι φλόγες του διωγμού άναψαν. Οι Χριστιανοί απογυμνώθηκαν από τα υπάρχοντά τους και διώχτηκαν από τα σπίτια τους. Υπέφεραν «μέγαν αγώνα παθημάτων” (Εβρ. ι’ 32). «Εδοκίμασαν εμπαιγμούς και μάστιγας, έτι δε και δεσμά και φυλακήν” (Εβρ. ια’ 36). Αμέτρητα πλήθη σφράγισαν τη μαρτυρία τους με το αίμα τους. Ελεύθεροι ή σκλάβοι, πλούσιοι ή φτωχοί, γραμματισμένοι ή αμόρφωτοι, χωρίς καμία διάκριση, σέρνονταν όλοι στη σφαγή χωρίς έλεος.ΙΑ 247.2

Μάταια προσπαθούσε ο Σατανάς να αφανίσει την εκκλησία του Χριστού μέσω της βίας. Η μεγάλη διαμάχη κατά την οποία οι μαθητές του Ιησού κατέθεταν τη ζωή τους δεν σταματούσε όταν οι αφοσιωμένοι εκείνοι σημαιοφόροι έπεφταν στις επάλξεις τους. Η ήττα τους μεταβαλλόταν σε νίκη. Οι εργάτες του Θεού θανατώνονταν, το έργο τους όμως προχωρούσε διαρκώς. Το ευαγγέλιο εξακολουθούσε να διαδίδεται και ο αριθμός των οπαδών Του να πολλαπλασιάζεται. Εισχωρούσε σε περιοχές που δεν ήταν προσιτές ούτε σ’ αυτούς ακόμη τους Ρωμαϊκούς αετούς. Όπως μαρτυρούν και τα επιπληκτικά λόγια ενός Χριστιανού μάρτυρα προς τους ειδωλολάτρες προαγωγούς του διωγμού: «Σκοτώστε μας, βασανίστε μας, καταδικάστε μας... Η αδικία σας αποδείχνει την αθωότητά μας... Η αγριότητά σας δεν θα σας ωφελήσει σε τίποτα». Αυτά δεν ήταν παρά μία ισχυρότερη πρόσκληση για να πυκνώσουν και άλλοι τις τάξεις τους. «Όσο συχνότερα μας θερίζετε, τόσο περισσότερο εμείς αυξάνουμε. Το χριστιανικό αίμα είναι σαν το σπόρο.”ΙΑ 248.1

Χιλιάδες μάρτυρες φυλακίζονταν και εκτελούνταν, άλλοι όμως ση-κώνονταν και έπαιρναν τη θέση τους. Όσοι έδιναν μαρτυρικό θάνατο για την πίστη τους ήταν εξασφαλισμένοι στον Χριστό ο οποίος τους θεωρούσε νικητές. Είχαν αγωνιστεί τον καλό αγώνα και θα έπαιρναν το στέφανο της δόξας όταν θα ερχόταν ο Χριστός. Οι δοκιμασίες που είχαν υποφέρει έφερναν τους Χριστιανούς πιο κοντά τον έναν προς τον άλλον και όλους μαζί προς τον Λυτρωτή τους. Το παράδειγμα της ζωής τους και ο θάνατός τους γίνονταν μία διαρκής μαρτυρία της πίστης. Εκεί όπου κανείς δεν το περίμενε, οι οπαδοί του Σατανά εγκατέλειπαν την υπηρεσία του και τάσσονταν κάτω από το λάβαρο του Χριστού.ΙΑ 248.2