ΚΕΦΑΛΑΙΟ 42 - ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

Ο Παύλος υπήρξε ακούραστος εργάτης μετακινούμενος διαρκώς από το ένα μέρος στο άλλο. Μερικές φορές διέσχιζε αφιλόξενες χέρσες περιοχές, ενώ κάποιες άλλες ταξίδευε στη θάλασσα με τρικυμίες και θύελλες. Δεν επέτρεπε τίποτα να τον εμποδίσει από το να εκτελεί το έργο του. Ήταν υπηρέτης του Θεού και όφειλε να κάνει το θέλημά Του. Τόσο με τον προφορικό όσο και με το γραπτό λόγο μετέδιδε ένα μήνυμα που από τότε εφοδίαζε με βοήθεια και δύναμη την εκκλησία του Θεού. Για εμάς που ζούμε στο τέλος της ιστορίας του κόσμου, το μήνυμα του Παύλου μιλάει καθαρά για τους κινδύνους που θα απειλούν την εκκλησία και τις πλανημένες διδαχές με τις οποίες θα έρθει αντιμέτωπος ο λαός του Θεού.ΙΑ 239.1

Από χώρα σε χώρα και από πόλη σε πόλη ταξίδευε ο απόστολος κηρύττοντας τον Χριστό και ιδρύοντας εκκλησίες. Εργαζόταν συνεχώς για να διορθώσει τα σφάλματα των ακροατών του και να στρέψει τα βήματά τους στο σωστό δρόμο. Τα άτομα που είχε οδηγήσει στον Χριστό, ανεξάρτητα με το πόσο μικρός ήταν ο αριθμός τους, τα οργάνωνε σε εκκλησία η οποία αποτελούσε το αντικείμενο της φροντίδας και του ενδιαφέροντος του.ΙΑ 239.2

Η κλήση του Παύλου απαιτούσε από αυτόν κάθε είδους υπηρεσία χειρωνακτική εργασία για την αυτοσυντήρησή του, διοργάνωση εκκλησιών, αλληλογραφία με τις ήδη οργανωμένες εκκλησίες. Παρόλα αυτά, μέσα από όλες αυτές τις ποικίλες ασχολίες δήλωνε: “Εν πράττω” (Φιλιπ. γ’ 14). Κατά τη διάρκεια του έργου του ένα σκοπό διατηρούσε σταθερά μπροστά του: να μένει πιστός στον Χριστό. Όταν αυτός βλασφημούσε το όνομά Του και εξανάγκαζε με κάθε μέσο και άλλους να κάνουν το ίδιο, ο Ιησούς τού αποκάλυψε τον εαυτό Του. Πλέον, ο μοναδικός σκοπός της ζωής του Παύλου ήταν να υπηρετεί και να τιμά Εκείνον που άλλοτε είχε καταφρονήσει. Η μόνη του επιθυμία ήταν να οδηγήσει ψυχές στον Σωτήρα. Μπορεί Εθνικοί και Εβραίοι να του εναντιώνονταν και να τον καταδίωκαν, τίποτα όμως δεν ήταν δυνατό να τον απομακρύνει από το σκοπό του.ΙΑ 239.3