Ημέρες Κινδύνου
Αυτές ήταν επικίνδυνες ημέρες για την εκκλησία του Χριστού. Πράγματι, ελάχιστοι πιστοί είχαν απομείνει. Αν και η αλήθεια δεν έμενε ποτέ δίχως υπερασπιστές, ήρθαν όμως στιγμές που φάνηκε ότι η πλάνη και η δεισιδαιμονία θα υπερίσχυαν και ότι η πραγματική θρησκεία θα χανόταν από το πρόσωπο της γης. Το ευαγγέλιο εξαφανίστηκε, αλλά οι διάφοροι θρησκευτικοί τύποι πολλαπλασιάζονταν, βαρύνοντας τους ανθρώπους με φορτία δυσβάστακτα.ΙΑ 257.3
Οι Χριστιανοί διδάσκονταν όχι μόνο να θεωρούν τον πάπα ως μεσίτη τους, αλλά και να πιστεύουν ότι μπορούν να εξιλεωθούν από τις αμαρτίες τους με τα καλά τους έργα. Μακρινά ταξίδια σε τόπους προσκυνήματος, κανόνες μετανοίας, λατρεία των ιερών λειψάνων, ανέγερση καθεδρικών ναών, βωμών και αγίων τάψων, καταβολή μεγάλων χρηματικών ποσών στα ταμεία της εκκλησίας, αυτά και άλλα παρόμοια μέσα είχαν εφευρεθεί για να κατευνάσουν την οργή του Υψίστου και να εξασφαλίσουν την εύνοιά Του. Σαν να ήταν άνθρωπος ο Θεός να οργίζεται με τιποτένια πράγματα ή να ηρεμεί με δωρεές και με τύπους μετάνοιας!ΙΑ 257.4
Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο πολλαπλασιάζονταν οι πλάνες των δογμάτων της Ρωμαϊκής εκκλησίας. Πριν ακόμη από την εγκαθίδρυση της παποσύνης, οι διδαχές ορισμένων ειδωλολατρών φιλοσόφων είχαν επισύρει την προσοχή της εκκλησίας και η επιρροή τους μέσα σ’ αυτήν είχε γίνει αισθητή. Πολλοί που ισχυρίζονταν ότι είχαν ασπαστεί το Χριστιανισμό, έμεναν κατά βάθος προσκολλημένοι στις βασικές δοξασίες της ειδωλολατρικής φιλοσοφίας του. Εξακολουθούσαν όχι μόνο οι ίδιοι να τη μελετούν, αλλά τη συνιστούσαν και σε άλλους σαν μέσο με το οποίο μπορούσαν να επεκτείνουν την επιρροή τους μεταξύ των ειδωλολατρών. Με αυτόν τον τρόπο σοβαρές πλάνες προσκολλήθηκαν στη χριστιανική πίστη. Σημαντική ανάμεσά τους θέση κατέχει η θεωρία της αθανασίας της ψυχής και της συνειδητής κατάστασης των νεκρών. Η θεωρία αυτή αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία η Ρωμαϊκή εκκλησία στηρίχτηκε για την επίκληση των αγίων και τη λατρεία της Παρθένου Μαρίας. Από αυτήν επίσης πηγάζει και η αιρετική διδαχή των αιώνιων βασάνων για τους τελικά αμετανόητους - διδαχή που πολύ νωρίς ενσωματώθηκε ήδη στη ρωμαιοκαθολική πίστη.ΙΑ 258.1
Η δοξασία αυτή προετοίμασε το δρόμο για την αποδοχή ενός άλλου ειδωλολατρικού παρασκευάσματος που η Ρώμη ονόμασε «καθαρτήριον πυρ” και που χρησιμοποίησε για την τρομοκρατία του ευκολόπιστου, δεισιδαιμονικού λαού. Η αιρετική αυτή διδασκαλία ισχυρίζεται ότι οι ψυχές εκείνων που δεν ενοχοποιούνται με τη βαριά αιώνια καταδίκη, υφίστανται τιμωρία ανάλογα με τα αμαρτήματά τους σε ένα ειδικό τόπο βασάνων όπου, αφού εξαγνιστούν, γίνονται δεκτοί στον ουρανό.ΙΑ 258.2
Άλλο ένα τέχνασμα χρειαζόταν η Ρώμη για να επωφεληθεί από τους φόβους και τα τρωτά σημεία των οπαδών της. Αυτό της το προμήθεψε το δόγμα των συγχωροχαρτιών. Ο πάπας υποσχόταν σε όλους όσους θα έπαιρναν μέρος στους θρησκευτικούς πολέμους [Σταυροφορίες] κάτω από την αιγίδα του Ρωμαίου ποντίφικα, ολοκληρωτική συγχώρηση παρελθόντων, παρόντων ή μελλοντικών αμαρτιών και απαλλαγή από όλα τα δεινά και τις ποινές που επιβάλλο νταν σ’ αυτές. Οι πόλεμοι αυτοί απέβλεπαν στην επέκταση των επίγειων κτήσεών του, στην τιμωρία των εχθρών του και στην εξόντωση εκείνων που τολμούσαν να αρνηθούν την πνευματική υπεροχή του. Επιπλέον, οι άνθρωποι διδάσκονταν ότι, πληρώνοντας χρήματα στην εκκλησία, θα μπορούσαν οι ίδιοι να ελευθερωθούν από την αμαρτία και να απαλλάξουν επίσης και τις ψυχές προσφιλών τους νεκρών που βασανίζονταν μέσα στις φλόγες των βασάνων. Με τέτοια μέσα η Ρώμη γέμιζε τα χρηματοκιβώτιά της και διατηρούσε τη μεγαλοπρέπεια, τη χλιδή και την αχρειότητα των αυτοκαλούμενων αντιπροσώπων Εκείνου που δεν είχε που να κλίνει το κεφάλι Του.ΙΑ 258.3
Η Γραφική τελετή του Κυριακού Δείπνου, αντικαταστάθηκε από μια ειδωλολατρική θυσία την ώρα της λειτουργίας. Οι παπικοί κληρικοί διατείνονταν ότι με τα ακατανόητα μουρμουρητά τους μπορούσαν να μεταβάλλουν το απλό ψωμί και κρασί σε πραγματικό «σώμα και αίμα του Χριστού». Με βλάσφημη αλαζονεία ισχυρίζονταν ότι είχαν την ικανότητα να δημιουργήσουν τον Θεό, τον Δημιουργό των πάντων. Οι Χριστιανοί ήταν υποχρεωμένοι με την επιβολή της θανατικής ποινής να ομολογήσουν πίστη στη φοβερή αυτή αίρεση, την τόσο προσβλητική για τον ουρανό. Πλήθη ολόκληρα ρίχτηκαν στις φλόγες γιατί αρνήθηκαν να την αναγνωρίσουν.ΙΑ 259.1
Το μεσουράνημα της παποσύνης αποτέλεσε το ηθικό μεσονύκτιο του κόσμου. Οι Αγίες Γραφές κατάντησαν σχεδόν άγνωστες όχι μόνο για τους λαϊκούς, αλλά και για τους κληρικούς. Σαν τους Φαρισαίους του παλιού καιρού, έτσι και οι παπικοί αρχηγοί, μισούσαν το φως που φανέρωνε τις αμαρτίες τους. Αφού παραμέρισαν το νόμο του Θεού, τον κανόνα της δικαιοσύνης, ασκούσαν τώρα απεριόριστη δύναμη και ασυγκράτητα διέπρατταν αίσχη. Η απάτη, η φιλαργυρία και η ανηθικότητα κυριαρχούσαν. Προκειμένου να εξασφαλίσουν πλούτη και κοινωνικές θέσεις, οι άνθρωποι δεν δίσταζαν μπροστά σε κανένα έγκλημα. Τα ανάκτορα των παπών και των καρδιναλίων υπήρξαν θέατρα των πιο αισχρών σκηνών διαφθοράς. Μερικοί ιεράρχες ευθύνονταν για τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα, γι’ αυτό πολιτικοί αρχηγοί προσπάθησαν να εκθρονίσουν τις εκκλησιαστικές αυτές προσωπικότητες, μη ανεχόμενοι τα τερατουργήματά τους.ΙΑ 259.2