Αποχώρηση των Πιστών

Ύστερα από μία μακρόχρονη και οδυνηρή πάλη, οι ολιγάριθμοι πιστοί αποφάσισαν να διακόψουν κάθε δεσμό με την αποστάτρια εκκλησία, αφού εκείνη δεν εννοούσε να απαλλαγεί από την πλάνη και τα ειδωλολατρικά στοιχεία. Αναγνώρισαν ότι ο αποχωρισμός από αυτήν αποτελούσε τη μοναδική λύση αν επιθυμούσαν να υπακούσουν στο Λόγο του Θεού. Δεν εννοούσαν να ανεχτούν λάθη μοιραία για τη σωτηρία της δικής τους ψυχής, ούτε και να διακινδυνέψουν με το παράδειγμά τους την πίστη των παιδιών τους και των παιδιών τους των παιδιών. Για τη διατήρηση της ειρήνης και της ενότητας, ήταν διατεθειμένοι να προβούν σε οποιαδήποτε υποχώρηση, φτάνει αυτή να συμφωνούσε με την πιστότητά τους στον Θεό. Έκριναν όμως ότι και αυτή ακόμη η ειρήνη θα στοίχιζε πολύ ακριβά, αν ήταν να την εξαγοράσουν θυσιάζοντας στο βωμό τους τις υγιείς αρχές τους. Αν πρόκειται η ενότητα να εξασφαλιστεί σε βάρος της αλήθειας και της δικαιοσύνης, τότε προτιμότερη είναι η διάσταση και αυτός ακόμη ο πόλεμος.ΙΑ 251.1

Ο απόστολος Παύλος δηλώνει ότι: «Πάντες οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθεί” (Β’ Τιμ. γ’ 12). Πώς γίνεται λοιπόν ο διωγμός ως επί το πλείστον να κοιμάται; Η μοναδική εξήγηση είναι ότι η εκκλησία έχει προσαρμοστεί με τις αρχές του κόσμου και γι’ αυτό δεν προκαλεί καμία αντίδραση. Η θρησκεία των ημερών μας δεν έχει τον ίδιο αγνό και άγιο χαρακτήρα που διέκρινε τη χριστιανική πίστη της εποχής του Χριστού και των αποστόλων. Είναι μόνο το πνεύμα του συμβιβασμού με την αμαρτία, η περιφρόνηση των πολύτιμων αληθειών του Λόγου του Θεού, η περιορισμένη θρησκευτική ζωτικότητα της εκκλησίας που έχουν καταστήσει τη χριστιανική θρησκεία τόσο φαινομενικά δημοφιλή για τον κόσμο. Ας αναζωπυρώνονταν και πάλι η πίστη και η δυναμικότητα της πρώτης εκκλησίας και αμέσως θα ξανάναβε το πάθος των διωγμών και θα ξαναζωντάνευαν οι φλόγες των μαρτυρικών βωμών.ΙΑ 251.2