Προσαρμοζόμενος Εργάτης

Δείτε τον στη φυλακή των Φιλίππων όπου, παρά το καταπονημένο σώμα του, ο ύμνος της δοξολογίας του διακόπτει τη σιγαλιά της νύχτας. Αφού ο σεισμός άνοιξε τις πύλες της φυλακής, η φωνή του ακούγεται ξανά με λόγια που προξενούν χαρά στον ειδωλολάτρη δεσμοφύλακα: «Μη πράξης μηδέν κακόν εις σεαυτόν, διότι πάντες είμε- θα εδώ” (Πραξ. ις’ 28). Όλοι οι φυλακισμένοι βρίσκονταν στη θέση τους συγκρατημένοι από τη δύναμη του Θεού που δρούσε μέσω ενός κρατούμενου. Ο φύλακας, έχοντας τη σιγουριά ότι η πίστη του Παύλου ήταν γνήσια, ζητάει να μάθει τον τρόπο της σωτηρίας. Αυτός και ολόκληρη η οικογένειά του ενώνονται με την καταδιωκόμενη ομάδα των μαθητών του Χριστού.ΙΑ 240.4

Κοιτάξτε τον Παύλο στην Αθήνα, στο συνέδριο του Αρείου Πάγου, να αντιμετωπίζει την επιστήμη με την επιστήμη, τη λογική με τη λογική και τη φιλοσοφία με τη φιλοσοφία. Προσέξτε με τι λεπτότητα παρουσιάζει τον Κύριο ως τον «Άγνωστο Θεό” τον οποίο οι ακροατές του λάτρευαν εν αγνοία τους. Αναφερόμενος σε έναν από τους ποιητές τους, Τον απεικονίζει σαν Πατέρα του οποίου αυτοί είναι παιδιά. Ακούστε τον, σε εκείνη την εποχή που τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν καταφρονημένα, να μιλάει για τη μεγάλη αλήθεια της ανθρώπινης αδελφότητας και να υποστηρίζει ότι ο Θεός «έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης” (Πραξ. ιζ’ 26). Συνεχίζοντας, δείχνει πως όλη η συμπεριφορά του Θεού προς τον άνθρωπο χαρακτηρίζεται από έλεος και ευσπλαχνία. «Διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς, και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών, δια να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν, αν και δεν ήναι μακράν από ενός εκάστου ημών» (Πραξ. ιζ’ 26-27).ΙΑ 241.1

Ακούστε τον στην αυλή του Φήστου, όταν ο βασιλιάς Αγρίππας, πεπεισμένος για την αλήθεια του ευαγγελίου, αναφωνεί: «Παρ’ ολίγον με πείθεις να γίνω Χριστιανός”. Με ευγένεια και λεπτότητα ο Παύλος, δείχνοντας την αλυσίδα που έδενε τα χέρια του, απαντάει: «Ήθελον εύχεσθαι προς τον Θεόν, ουχί μόνον συ, αλλά και πάντες οι σήμερον ακούοντές με να γίνωσι και παρ’ ολίγον και παρά πολύ τοιούτοι, οποίος και εγώ είμαι, παρεκτός των δεσμών τούτων» (Πραξ. κς’ 28-29).ΙΑ 241.2

Η ζωή του ήταν όπως ο ίδιος την περιγράφει: «εις οδοιπορίας πολλάκις, εις κινδύνους ποταμών, κινδύνους ληστών, κινδύνους εκ του γένους, κινδύνους εξ εθνών, κινδύνους εν πόλει, κινδύνους εν ερημιά, κινδύνους εν θαλάσση, κινδύνους εν ψευδαδέλφοις, εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν πείνη και δίψη, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι” (Β’ Κορινθ. ια’ 26-27).ΙΑ 241.3

«Λοιδορούμενοι», έλεγε, «ευλογούμεν, διωκόμενοι, υποφέρομεν, βλασφημούμενοι, παρακαλούμεν”, «ως λυπούμενοι, πάντοτε όμως χαίροντες, ως πτωχοί, πολλούς όμως πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες» (Α’ Κορ. δ’ 12-13, Β’ Κορ. ς’ 10).ΙΑ 241.4